-Avoiding work, social, or school activities for fear of criticism or rejection. It may feel as if you are frequently unwelcome in social situations, even when that is not the case. This is because people with avoidant personality disorder have a low threshold for criticism and often imagine themselves to be inferior to others.
-Low self-esteem
-Self-isolation
-Avoids occupational activities that involve significant interpersonal contact, because of fears of criticism, disapproval, or rejection.
-Is unwilling to get involved with people unless they are certain of being liked.
-Shows restraint within intimate relationships because of the fear of being shamed or ridiculed.
-Is preoccupied with being criticized or rejected in social situations.
-Is inhibited in new interpersonal situations because of feelings of inadequacy.
-Views self as socially inept, personally unappealing, or inferior to others.
-Is unusually reluctant to take personal risks or to engage in any new activities because they may prove embarrassing.

ก๊อปมาจากเว็บนะคะ

เกี่ยวกับโรคนี้

http://en.wikipedia.org/wiki/Avoidant_personality_disorder


เราเป็นตามที่ว่านี้เกือบหมดเลยค่ะ เรา..
- ชอบอยู่คนเดียว
- กลัวการพบผู้คนใหม่ๆ กลัวจะทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้า
- ไม่ชอบเป็นจุดสนใจเพราะทำตัวไม่ถูก
- เข้ากับคนที่อยู่กันเป็นกลุ่มอยู่แล้วไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเข้าหาคนที่อยู่คนเดียวก็พอโอเค
- กลัวการรู้สึกว่าไม่ได้รับการต้อนรับ เช่น ถ้าไปกินข้าวกับเพื่อน ถ้าไม่ถูกชวนก็จะไม่กล้าไปด้วย เพราะเค้าไม่ได้เชิญเรา
- รู้สึกด้อยค่ากว่าคนอื่น และ low self-esteemมากๆ
- ไม่ชอบขอความช่วยเหลือใคร ยกเว้นถ้าจำเป็นจริงๆ กว่าจะเปิดปากพูดได้ก็ยากลำบาก
- ไม่แสดงความรู้สึก
- ในหัวคิดอยู่ตลอดเลยว่าใครจะรู้สึกกับเราอะไรยังไง แล้วเราควรทำตัวยังไง รู้สึกว่าคนอื่นมองตัวเองอยู่ตลอดเวลาเลยต้องทำให้ตัวเองไม่พลาดทำอะไรหน้าแตกออกมา
- กลัวการหน้าแตกต่อหน้าสาธารณชนมาก พยายามไม่เป็นจุดสนใจและทำทุกอย่างให้เพอร์เฟคที่สุด
- ไม่ค่อยทักใครก่อน

ตอนเด็กๆเคยเป็นคนที่มีความมั่นใจสูง มีอารมณ์ขัน เป็นคนพูดตรงมากจนทำร้ายจิตใจคนอื่น ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง เคยมีประสบการณ์ถูกแบนจากเพื่อนบางกลุ่มแล้วลามไปถึงเพื่อนร่วมชั้น แต่ตอนนั้นก็ยอมรับว่าปากไม่ดีจริงๆ แล้วหลังจากนั้นนิสัยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจในตนเอง แคร์สายตาคนอื่นมากเกินไปจนละเลยความรู้สึกตนเอง ไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้คนอื่นรู้เว้นแต่จะสนิทและไว้ใจจริงๆ แต่ก็ยังมีความคิดเป็นของตนเองและมีอารมณ์ขันอยู่แต่ไม่ได้เผย หรือแสดงให้ใครรู้ ทุกวันนี้เวลาออกไปข้างนอก เหมือนกำลังแสดงบทตัวละครอีกบทนึงที่เป็นคนมั่นใจในตัวเอง ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เป็นตัวของตัวเองและพยายามไม่ทำเรื่องให้หน้าแตก แต่พอได้มาคุย มีปฎิสัมพันธ์กับผู้คน ภาพลักษณ์นี้หายไปหมดเลย ไม่รู้จะคุยอะไร พูดไม่ได้อย่างใจต้องการ และความเป็นตัวเองหายหมด
เพราะเหตุนี้เลยไม่อยากจะคุยกับคนที่เราไม่สนิท ไม่เป็นตัวเองเวลาอยู่ด้วย เค้าจะได้ไม่รู้ว่าที่จริงเราเป็นคนทีปัญหา ขัดแย้งภายใน แค่รู้จักกันผ่านๆก็พอ

รู้สึกว่าตัวเองคนเก่าเมื่อตอนเด็กๆยังหลับไหลอยู่ไหนซักแห่งในตัวเราหรืออาจค่อยๆสลายหายไป แต่ยังหายไปไม่หมด รอการปลุกขึ้นมาอยู่ แต่ไม่รู้จะปลุกยังไง ถ้าให้เลือก อยากเป็นตัวเองที่เคยเป็นตอนเด็กๆ(แต่ก็ต้องปรับเปลีย่นนิสัยบางส่วนใหม่) ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ เหมือนเป็นคนสร้างภาพและกำลังสวมบทให้คนอื่นดูอยู่ มันไม่มีความสุขเลยจริงๆ
ในหัวมันเต็มไปด้วยความคิดอยู่ตลอดเวลา จะหยุดความคิดก็ทำไม่ได้ ห้ามการกระทำของตัวเองไม่ได้เลย มันเป็นไปตามอัตโนมัติ
ตอนนี้ไม่อยากสร้างความสัมพันธ์ใหม่ๆเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นแบบนี้อยู่ ยังไม่ดีพอ ยังไม่เป็นตัวของตัวเอง รอให้แก้นิสัยนี้ได้ก่อนแล้วค่อยออกไปเผชิญโลกกว้าง
ไปปฏิบัติธรรม หวังว่าการทำจิตใจให้สงบจะช่วยอะไรได้บ้างแต่นิสัยเดิมก็กลับมาอยู่

อยากเปลี่ยนตัวเองจริงๆนะ ไม่ก็ปลุกตัวเองคนเก่าขึ้นมา แต่ไม่รู้จะทำยังไง อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องปรึกษาจิตแพทย์ ตอนนี้อยากเปลี่ยนโดยเริ่มจากตัวเองให้ได้ก่อน ขอบคุณที่รับฟังเราค่ะ ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ช่วยเราด้วยค่ะเราไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไปแล้ว ขอบคุณมากค่ะ