"ฉันไม่มีรถเก๋งให้เธอนั่งเหมือนคนอื่น
เพราะฉันมีแค่มอเตอร์ไซค์
แดดร้อน หรือฝนตก เธอต้องยอมทนร้อนหรือเปียกไปกับฉัน
MK ฉันก็ไม่เคยพาเธอไปชิม
ไอศครีมซเวนเซ่น ก็เคยพาเธอไปนั่งแค่หนเดียว
เซนทรัล ก็หนเดียวที่เราไปเดิน เพื่อศึกษา
เสื้อผ้า ก็มีแค่ชุดเก่าที่เธอใส่อยู่ ด้วยน้ำพักน้ำแรงที่เธอหามาเอง
เพราะฉันเอง ก็มีแค่เสื้อตัว 199
ฉันบอกว่าฉันจะไปเป็นชาวสวน เมื่อวันเวลาเหมาะสม
เธอยิ้มรับ และวาดฝันร่วมไปกับฉัน
ในวันที่อากาศเช้าดีๆ ฉันทำได้ แค่พาเธอนั่งซ้อนท้ายจักรยาน
และคุยเรื่องอนาคตระหว่างเรา"
นี่คือข้อความที่แฟนของรุ่นน้องโพสให้กับรุ่นน้อง
พอเราเห็นปุ๊ป ก็เลยมีความคิดขึ้นมาว่า ถ้าคนเรามีที่ดิน เลี้ยงไก่ เลี้ยงปลา ปลูกผักผลไม้กิน มีอากาศที่สดชื่น อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
อยู่อย่างพอเพียง ตามพระราชดำรัสวิถีชีวิตที่"พอเพียง"ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา
เท่านี้ชีวิตก็ยังไม่เพียงพออีกหรอ หรือว่าต้องสูดควันพิษเต็มปอด อาศัยอยู่คอนโด/หอ แคบๆ
ทำงานกับคอมพิวเตอร์จนกลายเป็นออฟฟิสซินโดรม เข้าออกโรงพยาบาลกันเป็นว่าเล่น กินอาหารกล่องอุ่นไมโครเวฟ
มีรถขับแต่เร่งเครื่องไม่ได้เพราะรถติด ต้องมีไอโฟน ไอแพดใช้เพราะใครๆเค้าก็มี เราว่ามันไม่ใช่อ่ะ
เริ่มจะมีความคิดอยากกลับไปสู่บ้านนอกที่เงียบสงบ อยากหลีกหนีความวุ่นวายของเมืองกรุงไปให้พ้นซักที
แต่ติดตรงที่เราไม่มีที่ดินทำกิน อีกอย่างตอนนี้ปัญหา 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ก็ยังแก้ให้กลับมาสงบเหมือนเดิมไม่ได้ซักที
ก็คงต้องทำมาหากินที่เมืองกรุงใช้ชีวิตอย่างว่ากันต่อไป แล้วเพื่อนๆหล่ะคิดเหมือนกันมั้ย เพื่อนๆอยากมีวิถีชีวิตกันแบบไหนมาแชร์กันค่ะ
อ่านแล้วซึ้ง ความพอเพียง คือความสุขที่ยั่งยืน
เพราะฉันมีแค่มอเตอร์ไซค์
แดดร้อน หรือฝนตก เธอต้องยอมทนร้อนหรือเปียกไปกับฉัน
MK ฉันก็ไม่เคยพาเธอไปชิม
ไอศครีมซเวนเซ่น ก็เคยพาเธอไปนั่งแค่หนเดียว
เซนทรัล ก็หนเดียวที่เราไปเดิน เพื่อศึกษา
เสื้อผ้า ก็มีแค่ชุดเก่าที่เธอใส่อยู่ ด้วยน้ำพักน้ำแรงที่เธอหามาเอง
เพราะฉันเอง ก็มีแค่เสื้อตัว 199
ฉันบอกว่าฉันจะไปเป็นชาวสวน เมื่อวันเวลาเหมาะสม
เธอยิ้มรับ และวาดฝันร่วมไปกับฉัน
ในวันที่อากาศเช้าดีๆ ฉันทำได้ แค่พาเธอนั่งซ้อนท้ายจักรยาน
และคุยเรื่องอนาคตระหว่างเรา"
นี่คือข้อความที่แฟนของรุ่นน้องโพสให้กับรุ่นน้อง
พอเราเห็นปุ๊ป ก็เลยมีความคิดขึ้นมาว่า ถ้าคนเรามีที่ดิน เลี้ยงไก่ เลี้ยงปลา ปลูกผักผลไม้กิน มีอากาศที่สดชื่น อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
อยู่อย่างพอเพียง ตามพระราชดำรัสวิถีชีวิตที่"พอเพียง"ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา
เท่านี้ชีวิตก็ยังไม่เพียงพออีกหรอ หรือว่าต้องสูดควันพิษเต็มปอด อาศัยอยู่คอนโด/หอ แคบๆ
ทำงานกับคอมพิวเตอร์จนกลายเป็นออฟฟิสซินโดรม เข้าออกโรงพยาบาลกันเป็นว่าเล่น กินอาหารกล่องอุ่นไมโครเวฟ
มีรถขับแต่เร่งเครื่องไม่ได้เพราะรถติด ต้องมีไอโฟน ไอแพดใช้เพราะใครๆเค้าก็มี เราว่ามันไม่ใช่อ่ะ
เริ่มจะมีความคิดอยากกลับไปสู่บ้านนอกที่เงียบสงบ อยากหลีกหนีความวุ่นวายของเมืองกรุงไปให้พ้นซักที
แต่ติดตรงที่เราไม่มีที่ดินทำกิน อีกอย่างตอนนี้ปัญหา 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ก็ยังแก้ให้กลับมาสงบเหมือนเดิมไม่ได้ซักที
ก็คงต้องทำมาหากินที่เมืองกรุงใช้ชีวิตอย่างว่ากันต่อไป แล้วเพื่อนๆหล่ะคิดเหมือนกันมั้ย เพื่อนๆอยากมีวิถีชีวิตกันแบบไหนมาแชร์กันค่ะ