เมื่อพูดถึงคำว่า ความทรงจำ สิ่งไหนคือสิ่งที่คุณนึกถึงเป็นเรื่องแรกคะ

กระทู้สนทนา

ของเรา เป็นเรื่องๆนึง สมัยตอนเรายังเด็กๆ เด็กมากๆ แบบไม่ถึง 10 ขวบ

ตอนที่เรายังขาเสียอยู่ ตอนนั้นเราพิการ เดินเป๋ แต่จิตใจเราแจ่มใส เพราะในความเป็นเด็ก โลกรอบข้างมันดูง่ายไปหมด

ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร มันเหมือนผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว ไม่แน่ใจว่าเพราะเราหรือคุณพ่อคุณแม่ช่วยแก้ไขให้นะคะ

ได้เจอเพื่อนที่น่ารัก จริงใจต่อกัน แม้จะมีคนมาแกล้งเราอยู่บางส่วน ความทุกข์ของเด็กคนนึงในช่วงเวลา 15-20 ปีที่แล้ว ไม่มีอะไรซับซ้อน

นอกจากปวดขา ไม่สบาย หาหมอ ผ่าตัด กลัวหมอ เรียนหนัก โดนเพื่อนแกล้ง ซ้ำไปซ้ำมา แต่ตอนนั้นสิ่งดีๆ มันมีมากกว่าจนกลบไปหมด

และในภาพความทรงจำของเราอีกภาพ เราได้รู้จักกับเด็กคนนึง เขาน่ารักและนิสัยดี ดีมากๆ จนชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลย ว่า จะได้เจอคนที่ดีกว่านี้ได้อีก

เขาอ่อนโยน ใจดีกับเรา ไม่เคยรังเกียจเรา ยอมทิ้งเพื่อนมาเล่นกับเรา เขาเป็นลูกของคนรู้จักทางคุณพ่อค่ะ แต่คุณแม่เราก็รู้จักด้วย แต่ไม่นานเขาก็ไปต่างประเทศไปเรียนต่อ

ไม่ได้พบกันอีก จนกระทั่งวันนึง ได้พบกันโดยบังเอิญ ตอนแรกเหมือนคนแปลกหน้า กึ่งๆ ศัตรู เป็นเพื่อนของเพื่อน ไม่นานนี้ถึงทราบว่า

เป็นคนที่เคยรู้จักกันตอนเด็กคนนั้น ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เด็กคนนั้นเหมือนตายหรือถูกวิญญาณร้ายสิงสู่ นิสัยเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า

หลายเรื่อง ล้วนเป็นสิ่งที่เรารับไม่ได้เลย แต่เขาก็ยังทำแบบเดิม ยังไม่ได้แสดงอาการว่ารับเราไม่ได้ หรืออาจไม่สนใจเท่าที่ควรก็ได้มั้งคะ

เพราะเขามีสังคม โลกใหม่ที่กว้างขึ้น เราก็มีสังคมของเรา ซึ่งพึ่งมาทราบตอนโตว่าต่างกันมากอย่างน่าอึ้ง ตอนเด็กไม่ทราบเลย

ก็คุยนะคะ คุยเหมือนคนรู้จักคนนึง ที่ไม่ได้สนิทอะไรมากมายเหมือนตอนเด็กๆ เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน แต่ลึกๆ ก็แอบเสียดาย

เขาถามเราเสมอว่า ทำไมส้มนิ่งจัง ทำไมถึงไม่พยายามสนิทกว่าเขามากกว่านี้ ตอบไม่ถูกค่ะ จะตอบความจริงไปมันคงไม่เหมาะ