‘เสี่ยอานนท์ เจ้าพ่อคาสิโนยักษ์ใหญ่เมืองชล ถูกยิงดับคารถ ในขณะที่เดินทางไปร่วมงานครบรอบ 20 ปีคาสิโนของตน’
พาดหัวข่าวอันเป็นไฮไลท์ตัวเบ้อเริ่มของหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ อาจจะทำให้บางคนสะใจ และหรืออาจจะทำให้บางคนสะเทือนใจ เนื่องจากว่าคนที่จะเป็นเจ้าพ่อได้ ใช่ว่าจะดีแต่เข่นฆ่าเพื่อล้างทางเดินของตนเพียงแต่อย่างเดียว ‘บารมี’ สิ ยังคุ้มหัวคนบางจำพวก มีบุญคุณต่อคนบางคนอีกมากมาย หากคนที่เป็นสายเชื้อเนื้อหน่อของตน
น่านนทีกำหนังสือพิมพ์ราวกับว่ามันเป็นอริชั้นดีที่จับได้คามือคาเท้า เพราะถ้าหากเจ้าตัวไม่ใจเย็นสักนิด หนังสือพิมพ์ในมือคงขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สายตาที่มุ่งตรงไปยังตัวอักษรทุกตัว ไม่...แม้แต่จะทำให้น้ำสีใสไหลหยาดลงจากตา ทว่ามันเปรียบเสมือนคมกริชที่ปักลงกลางใจให้เลือดมันตกลึกข้างใน
‘หมดเวลาตั้งหลักแล้วสิน่า คราวนี้มันถึงเวลาที่จะตาต่อตา ฟันต่อฟันแล้ว!’
ชายหนุ่มวางหนังสือพิมพ์ลงตรง ณ จุดเดิม เชื่องช้า นุ่มนวล ทว่ามั่นคงตรงทุกอิริยาบถ ก่อนจะเดินออกจากร้านหนังสือ
หลังจากที่ชายหนุ่มบอกทุกคนว่าจะเข้าเมือง เพื่อชื่นชมบรรยากาศต้นฤดูหนาวสักหน่อย แทนที่เขาจะจรรโลง---โล่งใจกลับมา กลายเป็นว่าเขารีบตรงเข้าไปหาอัญญา คาดโทษเอากับหญิงสาวผู้บอบบางราวกับว่าหล่อนนั้นคือต้นเหตุชั้นพื้นฐาน
“อัญ...พ่อพี่โดยยิงตาย” น้ำเสียงเย็นลึก ทำให้คนฟังหน้าซีดเผือด ด้วยทราบได้ในทันทีว่าฝีมือใคร
“ฆะ...ฆ่าอัญสิพี่ อัญอยู่นี่แล้วไง ลูกสาวเฮียย้งอยู่นี่แล้วไง ฆ่าอัญสิพี่ อัญยอมไถ่ชีวิตแทนพ่อพี่” ชายหนุ่มมองปราดไปยังใบหน้าใสสะอาด ซื่อ บริสุทธิ์ ดุจว่าหล่อนไม่ใช่ลูกสาวเจ้าพ่อกระนั้น แววตาของเจ้าหล่อนไม่ต่างจากสัตว์ป่าจนตรอก ชายหนุ่มแสยะยิ้มเอาซึ่งๆ หน้า
“ไม่...พี่จะเอาเธอไว้เป็นตัวประกันแบบนี้แหละ” น่านนทีดึงปืนขึ้นจ่อหัวอัญญา จบกันทีกับความปราณีต่อใครอื่น จนเรื่องมันลามปามบานปลาย จนยังไม่รู้เลยว่าจุดจบจะเป็นเช่นไร แต่เขาแน่ใจถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ที่ถึงแม้มันจะไม่มีหยดเลือดของใครไหลผ่านออกมามากมาย หากลางสังหรณ์บางอย่าง ทำให้เขาแน่ใจว่าเหตุการณ์คราวนี้ได้ ‘นองเลือด’ เป็นแน่ ในสังคมนี้ อะไรคว้าได้คว้า อะไรกดได้กด อะไรเหยียบได้เหยียบ อะไรที่จะทำให้ตนอยู่รอดได้ ‘จงทำ!’ ไม่งั้นก็จะเป็นแบบที่เห็น พ่อโดนยิงตาย ยายลินโดนยายอัญตบจนเกือบแท้ง เรื่องมันโถมมาซะทีเดียวแบบนี้
“อัญ...อัญรักพี่” อัญญากล่าวเสียงสะอื้น ก่อนที่น่านนทีจะดึงปืนออกจากหัวของอีกฝ่าย รู้สึกผิดลึกๆ เช่นกันที่ต้องมาลงที่อัญญา ซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ความจริงเขาอยากฆ่าหล่อนให้ตายคามือเสียด้วยซ้ำ เฮียย้งจะได้รู้ว่าการถูกกระชากหัวใจนั้นมันเป็นเช่นไร
ชายหนุ่มใบหน้าราบเรียบ ผละออกจากหญิงสาวผู้เป็นเนื้อหน่อของ ‘อริ’ ท่ามกลางเสียงปล่อยโฮอย่างไร้จริตของอัญญา
“คุณหนู...” เสียงป้านวล---นุ่มนวล เดินปรี่เข้าหาหญิงสาวผู้เป็นนาย ในขณะที่น่านนทีเข้าไปหาศศินา ซึ่งกำลังปอกผลไม้อยู่ในห้องครัว
“วันนี้ป้าฮั๊วะเอาแอปเปิ้ลมาจากที่ไหนไม่รู้ ดูสิน่าน...ลูกโต๊ โต” หญิงสาวกล่าวยิ้ม นับเป็นการทำลายน้ำลายในปากของน่านนทีทุกครั้งยามเข้ามาหาหล่อน
“นา...”
“แอปเปิ้ลหนะ วิตามินซีเยอะนะ นาปอกเผื่อลินด้วย วันนี้ว่าจะขอน่านไปส่งนาเยี่ยมลินหน่อย เรื่องที่ผ่านมา นาอโหสิให้หมดแล้วหละ โล่งอกด้วยซ้ำที่ลินกับไอ้ตัวเล็กในท้องปลอดภัย”
“นา...”
“เอ้า!...น่าน ลองชิมดูสักกลีบสิ” คราวนี้จากคนที่ง่วนไปทั้งการพูด และสนุกไปกับการปอกแอปเปิ้ล หันหน้ามาสบตากับคนมาใหม่ พบแววตาวาวโรจน์ ที่ถึงแม้จะอ่อนลงบ้างยามเจอหญิงสาว แต่ด้วยความที่รู้จักกันมานานแรมปี ศศินาเข้าลึกถึงกระแสนั้นดี ว่าน่านนทีไม่ค่อยสบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง
ศศินาวางกลีบแอปเปิ้ลกลีบเดิมลงบนจานเซรามิกใบเดิม
“น่าน...เป็นอะไร?” เพียงแค่มองตากันวาบเดียว ก็รู้ใจกันถึงไหนต่อไหน
“นา...ฟังให้ดีนะ พ่อของน่านตายแล้ว ตาของนาก็ตายแล้ว!” ชายหนุ่มบอกข่าวร้ายตรงๆ
แสงตะวันสายเคล้ากับไอหมอก มองออกเป็นสีขุ่นส้มขุ่นมัว สาดผ่านเข้าตามระแนงไม้ ที่ดีไซน์ออกมาเป็นช่องๆ ตรงส่วนเตาแก๊ส อาจจะเพื่อเอาระบายกลิ่นอาหารในครัว
“นะ...น่านพูดอะไรออกมา เอาอะไรมาพูด?” หญิงสาวพยายามข่มยิ้ม ทั้งๆ ที่ ‘sense’ ก็โอนเอียงเชื่อในสิ่งที่น่านนทีพูด และอีกอย่าง...น่านนทีไม่เคยโกหกใคร ศศินาเบือนสายตาออกมองความเวิ้งว้างของพื้นดินนอกห้องครัว ใจตกลงตาตุ่มเอา ณ วินาทีนั้น
“น่านพยายามจะบอกนามาตลอด แต่น่านไม่กล้า จนมาถึงวันนี้ พ่อน่านตาย น่านถึงคิดว่ามันสมควรแก่เวลาแล้ว ที่น่านต้องบอกควาจริงกับนา แล้วกลับไปสะสางทุกเรื่องให้จบ”
“น่าน...” หญิงสาวได้แต่เพียงสบถชื่ออีกฝ่าย ในขณะที่ตนพยุงกายไว้ด้วยโต๊ะทำครัว ญาติผู้ใหญ่เพียงแค่คนเดียวในชีวิต โอว...ตอนนี้เราไม่เหลือใครอีกแล้วหรือนี่
“ทำใจดีๆ ไว้นา น่ายจะไม่ปล่อยให้ใครต้องตายอีก นอกจากยายอัญ”
“น่าน!”
“ถ้าน่านเอายายอัญเป็นตัวประกันตั้งแต่แรก พ่อก็คงไม่ตาย” เสียงของน่านนทีดังออกไปจนถึงข้างนอก ซึ่งทั้งป้านวลและอัญญาก็ได้ยินสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด
“ป้า...หนูจะฆ่าตัวตาย” อัญญาพรวดพราดเข้าไปในห้องครัว พยายามฉุดยื้อน่านนทีเพื่อควานหาปืน
“เธอจะทำอะไรของเธอหนะอัญ?”
“ฆ่าอัญอย่างที่พี่ต้องการสิพี่ อัญไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อัญรักพี่ อัญไม่อยากให้พี่เกลียดอัญ อัญรักพี่ เข้าใจมั๊ย” หญิงสาวคลุ้มคลั่งซ้ำไปซ้ำมา
น่านนทีกระชากลูกเลื่อนปืนออโตเมติกแล้วยื่นให้อัญญา วินาทีนี้เขาไม่ใส่ใจแล้วว่าหล่อนจะเป็นหรือจะตาย
“เอาสิอัญ”
“อย่าคะคุณหนู...อย่า!” เสียงป้านวลร้องลั่น ปราดเข้าไปแย่งปืนที่อยู่ในมืออัญญากันพัลวัน
“ป้านวล อย่าห้ามอัญ เอาปืนมา” น่านนทีมองคนทั้งคู่ยื้อแย่งแก่งชิงกันไปมา จนปืนลันปัง ลูกกระสุนโดนจานเซรามิกที่ถูกจัดเรียงด้วยกลีบแอปเปิ้ลกระจุยกระจาย
“พอกันซะทีได้มั๊ย! พอกันซักที!” ศศินากรี๊ดเข้าให้ ก่อนที่จะเดินร้องไห้ออกไป เป็นอันยุติสงครามที่กำลังเกิดขึ้น
“วันพรุ่งนี้น่านจะไปจัดการศพพ่อ” ศศินาขมวดคิ้วชิดกันเมื่อได้ยินประโยคที่โพล่งออกมา
“แล้ว...”
“หึ!...ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น จะเอายายอัญไปด้วย ดูซิว่าทางฝ่ายเฮียย้งจะว่ายังไง ตอนนี้ทางเฮียย้งก็โดนทางการเล็งอยู่ ว่าเป็นคนฆ่าพ่อของน่านรึเปล่า แต่มันก็แค่ทางการ มันสู้ตาต่อตาฟันต่อฟันไม่ได้หรอก”
“สงสารยายอัญมันเถอะน่าน มันยอมทุกอย่างเลยนะ”
“ไม่รู้สึกสงสารหรือไม่สงสารแล้วหละ ยายอัญเป็นทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ถ้าไม่เอาเป็นตัวประกันไว้ก่อน เรื่องก็ไม่ยุติสักที เฮียย้งรักยายอัญอย่างกับอะไร”
“เฮ้อ!...เพราะที่ดินของนาแท้ๆ รู้งี้ขายๆ ให้เค้าซะก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องได้นองเลือดกันแบบนี้
“ไม่ใช่ความผิดของนา ความผิดของน่านเองที่วู่วามมากเกินไปหน่อย แถมโง่ไม่ทันเกมส์ฝ่ายตรงข้าม เรื่องเลยเป็นแบบนี้ ตอนนี้พวกนั้นกำลังถือวิสาสะเอารถไปไถที่ดิน กะจะกดดันให้ขายให้ได้ๆ แต่น่านไม่ยอมให้นายอมยกชื่อที่ดินให้เป็นของเฮียย้งง่ายๆ หรอก เฮียย้งคิดไม่ถึงไง ว่ายายอัญอยู่กับน่าน เดี๋ยวคอยดูก็แล้วกัน” ศศินาแอบหวั่นในใจกับความคิดของน่านนทีเหลือเกิน
“นายอมขายๆ ให้เค้าไปเถอะ ยังไงเค้าก็ล่วงเกินมาซะขนาดนี้แล้ว ถ้านายอมขายต่างหาก ทุกอย่างมันจะยุติ”
“แล้วไอ้เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาหละ อย่าบอกนะว่านาจะปล่อยให้มันเลยผ่านไป!” น่านนทีระเบิดอารมณ์
“งั้นก็ตามใจน่านก็แล้วกัน นาเชื่อใจน่าน”
วันรุ่งขึ้น ภาพบรรยากาศงานศพของเสี่ยอานนท์ ฉายออกทางช่องโทรทัศน์ น่านนทีเดินเคียงข้างอัญญา ซึ่งบัดนี้ใครๆ ต่างก็ทราบว่าอัญญานั้นคือลูกสาวของเฮียย้ง นักข่าวต่างกรูเข้ามาสัมภาษณ์ชายหนุ่ม ที่มีหญิงสาวใบหน้าสะอาดใสเดินตามต้อยๆ ไม่ห่า
“คุณคิดว่าการตายของพ่อคุณไม่เกี่ยวข้องกับเฮียย้ง เจ้าพ่อในวงการเหมือนกันหรือคะ?” นักข่าวสาวถามตรงประเด็น
“ไม่ครับ...ถ้าไม่เช่นนั้นลูกสาวของเขาจะมาอยู่กับผมได้ไง ผมว่าเขาคงไม่ได้ทำพ่อของผมหรอก” น่านนทีอมยิ้ม ใบหน้าเรียบเฉย พลางจับข้อมืออัญญา เป็นอันส่งสัญญาณอันตรายย้ำให้ฝ่ายตรงข้ามทราบ ว่าบัดนี้เขาถือไพ่เหนือกว่าอย่างไร
“ผมขอตัวไปไหว้ศพพ่อก่อนนะครับ” ชายหนุ่มตัดบท ก่อนที่จะจูงมืออัญญา ซึ่งยอมเดินตามไปแต่โดยดี บรรดาลูกน้องเจ้าพ่อต่างโค้งคำนับเขาอย่างงาม
ควันจากปลายธูปลอยคลุ้งขึ้นสู่อากาศ น่านนทียื่นธูปให้อัญญา 1 ดอก
“ไหว้ซะ...เธอควรขอขมาแทนพ่อของเธอด้วย” อัญญามองหน้าน่านนที น้ำตารื้นขึ้นเต็มเบ้าตา เขาดูเหมือนไม่ใช่คนดีที่หล่อนรู้จักอีกต่อไปแล้ว แต่หล่อนก็สมควรได้รับบาปกรรมแทนบิดาของตนอยู่แล้วนี่ ที่ผ่านมามันก็เป็นเช่นนั้นแต่ไหนแต่ไร โดนเพื่อนๆ ที่โรงเรียนกลั่นแกล้ง โดนคนประณามสารพัด โดยใช้ความอ่อนแอของหล่อนเป็นช่องโหว่ในการกระทำ
“ปิดทีวีได้แล้ว!” เฮียย้งสั่งลูกน้องเสียงลั่น พร้อมๆ กับเสียงตบโต๊ะโครม ก่อนที่มือหยาบกร้าน เส้นเอ็นผุดเต็มจะกำเข้าหากันราวกับศัตรูอยู่ในเงื้อมมือนั้น และกำลังถูกบีบให้แหลกลาญ สลายสิ้นไปในบัดดล
“พวกแกมีกันตั้งกี่คน ทำไมไม่รู้ว่ายายอัญไปอยู่กับไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น!” พวกลูกน้องของเฮียย้งก้มหน้าซีด
“ผมขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่าคุณอัญจะไปหาฝ่ายนั้น”
“ก็เพราะพวกแกมันสะเพร่านั่นแหละ แล้วคราวนี้จะเอายังไง?”
“ผมจะพยายามชิงตัวคุณอัญมาให้ได้ครับ แล้วเราจะจัดการเผาคาสิโนของพวกมันทิ้งซะ”
“แกนึกว่าจะง่ายขนาดนั้นหรอ ดูสายตายายอัญตอนออกทีวีสิ มันเหมือนจะยอมไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นทุกอย่างด้วยซ้ำ เพราะยายอัญมัน...” เฮียย้งอยากจะต่อท้ายว่า ‘เพราะยายอัญมันรักไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น’ แต่กลับกลายเป็นตวาดใส่ลูกน้องอย่างแรง
“ใครแย่งตัวลูกกูคืนมาได้ กูจะให้รางวัลอย่างงามที่สุด!”
“ครับท่าน!” เสียงตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนที่ทุกคนจะกรูออกจากห้อง
ราเอล
ราตรีอับแสง (ตอนที่ 17)
พาดหัวข่าวอันเป็นไฮไลท์ตัวเบ้อเริ่มของหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ อาจจะทำให้บางคนสะใจ และหรืออาจจะทำให้บางคนสะเทือนใจ เนื่องจากว่าคนที่จะเป็นเจ้าพ่อได้ ใช่ว่าจะดีแต่เข่นฆ่าเพื่อล้างทางเดินของตนเพียงแต่อย่างเดียว ‘บารมี’ สิ ยังคุ้มหัวคนบางจำพวก มีบุญคุณต่อคนบางคนอีกมากมาย หากคนที่เป็นสายเชื้อเนื้อหน่อของตน
น่านนทีกำหนังสือพิมพ์ราวกับว่ามันเป็นอริชั้นดีที่จับได้คามือคาเท้า เพราะถ้าหากเจ้าตัวไม่ใจเย็นสักนิด หนังสือพิมพ์ในมือคงขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สายตาที่มุ่งตรงไปยังตัวอักษรทุกตัว ไม่...แม้แต่จะทำให้น้ำสีใสไหลหยาดลงจากตา ทว่ามันเปรียบเสมือนคมกริชที่ปักลงกลางใจให้เลือดมันตกลึกข้างใน
‘หมดเวลาตั้งหลักแล้วสิน่า คราวนี้มันถึงเวลาที่จะตาต่อตา ฟันต่อฟันแล้ว!’
ชายหนุ่มวางหนังสือพิมพ์ลงตรง ณ จุดเดิม เชื่องช้า นุ่มนวล ทว่ามั่นคงตรงทุกอิริยาบถ ก่อนจะเดินออกจากร้านหนังสือ
หลังจากที่ชายหนุ่มบอกทุกคนว่าจะเข้าเมือง เพื่อชื่นชมบรรยากาศต้นฤดูหนาวสักหน่อย แทนที่เขาจะจรรโลง---โล่งใจกลับมา กลายเป็นว่าเขารีบตรงเข้าไปหาอัญญา คาดโทษเอากับหญิงสาวผู้บอบบางราวกับว่าหล่อนนั้นคือต้นเหตุชั้นพื้นฐาน
“อัญ...พ่อพี่โดยยิงตาย” น้ำเสียงเย็นลึก ทำให้คนฟังหน้าซีดเผือด ด้วยทราบได้ในทันทีว่าฝีมือใคร
“ฆะ...ฆ่าอัญสิพี่ อัญอยู่นี่แล้วไง ลูกสาวเฮียย้งอยู่นี่แล้วไง ฆ่าอัญสิพี่ อัญยอมไถ่ชีวิตแทนพ่อพี่” ชายหนุ่มมองปราดไปยังใบหน้าใสสะอาด ซื่อ บริสุทธิ์ ดุจว่าหล่อนไม่ใช่ลูกสาวเจ้าพ่อกระนั้น แววตาของเจ้าหล่อนไม่ต่างจากสัตว์ป่าจนตรอก ชายหนุ่มแสยะยิ้มเอาซึ่งๆ หน้า
“ไม่...พี่จะเอาเธอไว้เป็นตัวประกันแบบนี้แหละ” น่านนทีดึงปืนขึ้นจ่อหัวอัญญา จบกันทีกับความปราณีต่อใครอื่น จนเรื่องมันลามปามบานปลาย จนยังไม่รู้เลยว่าจุดจบจะเป็นเช่นไร แต่เขาแน่ใจถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ที่ถึงแม้มันจะไม่มีหยดเลือดของใครไหลผ่านออกมามากมาย หากลางสังหรณ์บางอย่าง ทำให้เขาแน่ใจว่าเหตุการณ์คราวนี้ได้ ‘นองเลือด’ เป็นแน่ ในสังคมนี้ อะไรคว้าได้คว้า อะไรกดได้กด อะไรเหยียบได้เหยียบ อะไรที่จะทำให้ตนอยู่รอดได้ ‘จงทำ!’ ไม่งั้นก็จะเป็นแบบที่เห็น พ่อโดนยิงตาย ยายลินโดนยายอัญตบจนเกือบแท้ง เรื่องมันโถมมาซะทีเดียวแบบนี้
“อัญ...อัญรักพี่” อัญญากล่าวเสียงสะอื้น ก่อนที่น่านนทีจะดึงปืนออกจากหัวของอีกฝ่าย รู้สึกผิดลึกๆ เช่นกันที่ต้องมาลงที่อัญญา ซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ความจริงเขาอยากฆ่าหล่อนให้ตายคามือเสียด้วยซ้ำ เฮียย้งจะได้รู้ว่าการถูกกระชากหัวใจนั้นมันเป็นเช่นไร
ชายหนุ่มใบหน้าราบเรียบ ผละออกจากหญิงสาวผู้เป็นเนื้อหน่อของ ‘อริ’ ท่ามกลางเสียงปล่อยโฮอย่างไร้จริตของอัญญา
“คุณหนู...” เสียงป้านวล---นุ่มนวล เดินปรี่เข้าหาหญิงสาวผู้เป็นนาย ในขณะที่น่านนทีเข้าไปหาศศินา ซึ่งกำลังปอกผลไม้อยู่ในห้องครัว
“วันนี้ป้าฮั๊วะเอาแอปเปิ้ลมาจากที่ไหนไม่รู้ ดูสิน่าน...ลูกโต๊ โต” หญิงสาวกล่าวยิ้ม นับเป็นการทำลายน้ำลายในปากของน่านนทีทุกครั้งยามเข้ามาหาหล่อน
“นา...”
“แอปเปิ้ลหนะ วิตามินซีเยอะนะ นาปอกเผื่อลินด้วย วันนี้ว่าจะขอน่านไปส่งนาเยี่ยมลินหน่อย เรื่องที่ผ่านมา นาอโหสิให้หมดแล้วหละ โล่งอกด้วยซ้ำที่ลินกับไอ้ตัวเล็กในท้องปลอดภัย”
“นา...”
“เอ้า!...น่าน ลองชิมดูสักกลีบสิ” คราวนี้จากคนที่ง่วนไปทั้งการพูด และสนุกไปกับการปอกแอปเปิ้ล หันหน้ามาสบตากับคนมาใหม่ พบแววตาวาวโรจน์ ที่ถึงแม้จะอ่อนลงบ้างยามเจอหญิงสาว แต่ด้วยความที่รู้จักกันมานานแรมปี ศศินาเข้าลึกถึงกระแสนั้นดี ว่าน่านนทีไม่ค่อยสบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง
ศศินาวางกลีบแอปเปิ้ลกลีบเดิมลงบนจานเซรามิกใบเดิม
“น่าน...เป็นอะไร?” เพียงแค่มองตากันวาบเดียว ก็รู้ใจกันถึงไหนต่อไหน
“นา...ฟังให้ดีนะ พ่อของน่านตายแล้ว ตาของนาก็ตายแล้ว!” ชายหนุ่มบอกข่าวร้ายตรงๆ
แสงตะวันสายเคล้ากับไอหมอก มองออกเป็นสีขุ่นส้มขุ่นมัว สาดผ่านเข้าตามระแนงไม้ ที่ดีไซน์ออกมาเป็นช่องๆ ตรงส่วนเตาแก๊ส อาจจะเพื่อเอาระบายกลิ่นอาหารในครัว
“นะ...น่านพูดอะไรออกมา เอาอะไรมาพูด?” หญิงสาวพยายามข่มยิ้ม ทั้งๆ ที่ ‘sense’ ก็โอนเอียงเชื่อในสิ่งที่น่านนทีพูด และอีกอย่าง...น่านนทีไม่เคยโกหกใคร ศศินาเบือนสายตาออกมองความเวิ้งว้างของพื้นดินนอกห้องครัว ใจตกลงตาตุ่มเอา ณ วินาทีนั้น
“น่านพยายามจะบอกนามาตลอด แต่น่านไม่กล้า จนมาถึงวันนี้ พ่อน่านตาย น่านถึงคิดว่ามันสมควรแก่เวลาแล้ว ที่น่านต้องบอกควาจริงกับนา แล้วกลับไปสะสางทุกเรื่องให้จบ”
“น่าน...” หญิงสาวได้แต่เพียงสบถชื่ออีกฝ่าย ในขณะที่ตนพยุงกายไว้ด้วยโต๊ะทำครัว ญาติผู้ใหญ่เพียงแค่คนเดียวในชีวิต โอว...ตอนนี้เราไม่เหลือใครอีกแล้วหรือนี่
“ทำใจดีๆ ไว้นา น่ายจะไม่ปล่อยให้ใครต้องตายอีก นอกจากยายอัญ”
“น่าน!”
“ถ้าน่านเอายายอัญเป็นตัวประกันตั้งแต่แรก พ่อก็คงไม่ตาย” เสียงของน่านนทีดังออกไปจนถึงข้างนอก ซึ่งทั้งป้านวลและอัญญาก็ได้ยินสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด
“ป้า...หนูจะฆ่าตัวตาย” อัญญาพรวดพราดเข้าไปในห้องครัว พยายามฉุดยื้อน่านนทีเพื่อควานหาปืน
“เธอจะทำอะไรของเธอหนะอัญ?”
“ฆ่าอัญอย่างที่พี่ต้องการสิพี่ อัญไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อัญรักพี่ อัญไม่อยากให้พี่เกลียดอัญ อัญรักพี่ เข้าใจมั๊ย” หญิงสาวคลุ้มคลั่งซ้ำไปซ้ำมา
น่านนทีกระชากลูกเลื่อนปืนออโตเมติกแล้วยื่นให้อัญญา วินาทีนี้เขาไม่ใส่ใจแล้วว่าหล่อนจะเป็นหรือจะตาย
“เอาสิอัญ”
“อย่าคะคุณหนู...อย่า!” เสียงป้านวลร้องลั่น ปราดเข้าไปแย่งปืนที่อยู่ในมืออัญญากันพัลวัน
“ป้านวล อย่าห้ามอัญ เอาปืนมา” น่านนทีมองคนทั้งคู่ยื้อแย่งแก่งชิงกันไปมา จนปืนลันปัง ลูกกระสุนโดนจานเซรามิกที่ถูกจัดเรียงด้วยกลีบแอปเปิ้ลกระจุยกระจาย
“พอกันซะทีได้มั๊ย! พอกันซักที!” ศศินากรี๊ดเข้าให้ ก่อนที่จะเดินร้องไห้ออกไป เป็นอันยุติสงครามที่กำลังเกิดขึ้น
“วันพรุ่งนี้น่านจะไปจัดการศพพ่อ” ศศินาขมวดคิ้วชิดกันเมื่อได้ยินประโยคที่โพล่งออกมา
“แล้ว...”
“หึ!...ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น จะเอายายอัญไปด้วย ดูซิว่าทางฝ่ายเฮียย้งจะว่ายังไง ตอนนี้ทางเฮียย้งก็โดนทางการเล็งอยู่ ว่าเป็นคนฆ่าพ่อของน่านรึเปล่า แต่มันก็แค่ทางการ มันสู้ตาต่อตาฟันต่อฟันไม่ได้หรอก”
“สงสารยายอัญมันเถอะน่าน มันยอมทุกอย่างเลยนะ”
“ไม่รู้สึกสงสารหรือไม่สงสารแล้วหละ ยายอัญเป็นทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ถ้าไม่เอาเป็นตัวประกันไว้ก่อน เรื่องก็ไม่ยุติสักที เฮียย้งรักยายอัญอย่างกับอะไร”
“เฮ้อ!...เพราะที่ดินของนาแท้ๆ รู้งี้ขายๆ ให้เค้าซะก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องได้นองเลือดกันแบบนี้
“ไม่ใช่ความผิดของนา ความผิดของน่านเองที่วู่วามมากเกินไปหน่อย แถมโง่ไม่ทันเกมส์ฝ่ายตรงข้าม เรื่องเลยเป็นแบบนี้ ตอนนี้พวกนั้นกำลังถือวิสาสะเอารถไปไถที่ดิน กะจะกดดันให้ขายให้ได้ๆ แต่น่านไม่ยอมให้นายอมยกชื่อที่ดินให้เป็นของเฮียย้งง่ายๆ หรอก เฮียย้งคิดไม่ถึงไง ว่ายายอัญอยู่กับน่าน เดี๋ยวคอยดูก็แล้วกัน” ศศินาแอบหวั่นในใจกับความคิดของน่านนทีเหลือเกิน
“นายอมขายๆ ให้เค้าไปเถอะ ยังไงเค้าก็ล่วงเกินมาซะขนาดนี้แล้ว ถ้านายอมขายต่างหาก ทุกอย่างมันจะยุติ”
“แล้วไอ้เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาหละ อย่าบอกนะว่านาจะปล่อยให้มันเลยผ่านไป!” น่านนทีระเบิดอารมณ์
“งั้นก็ตามใจน่านก็แล้วกัน นาเชื่อใจน่าน”
วันรุ่งขึ้น ภาพบรรยากาศงานศพของเสี่ยอานนท์ ฉายออกทางช่องโทรทัศน์ น่านนทีเดินเคียงข้างอัญญา ซึ่งบัดนี้ใครๆ ต่างก็ทราบว่าอัญญานั้นคือลูกสาวของเฮียย้ง นักข่าวต่างกรูเข้ามาสัมภาษณ์ชายหนุ่ม ที่มีหญิงสาวใบหน้าสะอาดใสเดินตามต้อยๆ ไม่ห่า
“คุณคิดว่าการตายของพ่อคุณไม่เกี่ยวข้องกับเฮียย้ง เจ้าพ่อในวงการเหมือนกันหรือคะ?” นักข่าวสาวถามตรงประเด็น
“ไม่ครับ...ถ้าไม่เช่นนั้นลูกสาวของเขาจะมาอยู่กับผมได้ไง ผมว่าเขาคงไม่ได้ทำพ่อของผมหรอก” น่านนทีอมยิ้ม ใบหน้าเรียบเฉย พลางจับข้อมืออัญญา เป็นอันส่งสัญญาณอันตรายย้ำให้ฝ่ายตรงข้ามทราบ ว่าบัดนี้เขาถือไพ่เหนือกว่าอย่างไร
“ผมขอตัวไปไหว้ศพพ่อก่อนนะครับ” ชายหนุ่มตัดบท ก่อนที่จะจูงมืออัญญา ซึ่งยอมเดินตามไปแต่โดยดี บรรดาลูกน้องเจ้าพ่อต่างโค้งคำนับเขาอย่างงาม
ควันจากปลายธูปลอยคลุ้งขึ้นสู่อากาศ น่านนทียื่นธูปให้อัญญา 1 ดอก
“ไหว้ซะ...เธอควรขอขมาแทนพ่อของเธอด้วย” อัญญามองหน้าน่านนที น้ำตารื้นขึ้นเต็มเบ้าตา เขาดูเหมือนไม่ใช่คนดีที่หล่อนรู้จักอีกต่อไปแล้ว แต่หล่อนก็สมควรได้รับบาปกรรมแทนบิดาของตนอยู่แล้วนี่ ที่ผ่านมามันก็เป็นเช่นนั้นแต่ไหนแต่ไร โดนเพื่อนๆ ที่โรงเรียนกลั่นแกล้ง โดนคนประณามสารพัด โดยใช้ความอ่อนแอของหล่อนเป็นช่องโหว่ในการกระทำ
“ปิดทีวีได้แล้ว!” เฮียย้งสั่งลูกน้องเสียงลั่น พร้อมๆ กับเสียงตบโต๊ะโครม ก่อนที่มือหยาบกร้าน เส้นเอ็นผุดเต็มจะกำเข้าหากันราวกับศัตรูอยู่ในเงื้อมมือนั้น และกำลังถูกบีบให้แหลกลาญ สลายสิ้นไปในบัดดล
“พวกแกมีกันตั้งกี่คน ทำไมไม่รู้ว่ายายอัญไปอยู่กับไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น!” พวกลูกน้องของเฮียย้งก้มหน้าซีด
“ผมขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่าคุณอัญจะไปหาฝ่ายนั้น”
“ก็เพราะพวกแกมันสะเพร่านั่นแหละ แล้วคราวนี้จะเอายังไง?”
“ผมจะพยายามชิงตัวคุณอัญมาให้ได้ครับ แล้วเราจะจัดการเผาคาสิโนของพวกมันทิ้งซะ”
“แกนึกว่าจะง่ายขนาดนั้นหรอ ดูสายตายายอัญตอนออกทีวีสิ มันเหมือนจะยอมไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นทุกอย่างด้วยซ้ำ เพราะยายอัญมัน...” เฮียย้งอยากจะต่อท้ายว่า ‘เพราะยายอัญมันรักไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น’ แต่กลับกลายเป็นตวาดใส่ลูกน้องอย่างแรง
“ใครแย่งตัวลูกกูคืนมาได้ กูจะให้รางวัลอย่างงามที่สุด!”
“ครับท่าน!” เสียงตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนที่ทุกคนจะกรูออกจากห้อง