สวัสดีคร้าบบบ...
วันนี้พาพันมีของที่ระลึกจากงาน 100% Design London ที่พาพันตั้งใจเอามาฝากครับ
เป็น Guide Book ผลงานดีไซน์เท่ 1 เล่ม... ที่พี่ๆนักออกแบบต้องชอบครับ
เพียงร่วมสนุกตอบคำถามง่ายๆที่
แบบฟอร์มนี้ คลิก ว่าพวกเราไปฟังTalk หัวข้อเรื่องอะไรในงาน 100% Design London ครับ
พี่ๆ หาคำตอบได้ที่กระทู้
3 หนุ่ม 3 มุม พาเที่ยว 100% Design London บันทึกของพาพัน ตอนแรกครับ
พาพันจะมาประกาศชื่อพี่ผู้โชคดี 1 ท่าน ในวันที่ 23 ตุลาคมนี้ ตอนเย็นๆที่นี่คร้าบบ...
ประกาศ ประกาศ !!
เฉลยคำตอบ : พวกเราไปฟังTalk หัวข้อเรื่อง Materials Driven, Process-led, Industrial Design ของ Benjamin Hubert ครับ
พี่ผู้โชคดีที่ได้รับ 100% Design Guide Book คือ พี่ Wasin Pattanakuha ครับ
ยินดีด้วยครับ...... พี่ Wasin รอรับหนังสือจากพาพันนะคร้าบบบบ อิ อิ
ขอบคุณพี่ๆ ที่ร่วมสนุกกันครับ
.... พาพันมีของที่ระลึกชิ้นต่อไปมาให้พี่ๆ ได้ลุ้นกันอีก.... ต้องติดตาม บันทึกของพาพัน ตอนสาม นะคร้าบบบ....
ไปพบกับเรื่องราวตอนที่สองกับการไปทัศนศึกษา London Design Festival 2013 ของ
เจ้าของผลงาน Eco Joy คุณฉัตรไชย บุญฤดี ผู้ชนะเลิศรางวัลที่หนึ่งโครงการ Use Me Again ใส่ความคิด พิชิตขยะ กับผศ.ดร.สิงห์ อินทรชูโต อาจารย์ สถาปนิก นักออกแบบผลิตภัณฑ์เพื่อสิ่งแวดล้อม และที่ปรึกษาโครงการของ Pantip Network กันต่อเลยครับ
อ้อ...เช่นเคยครับ....
ต้องขอคารวะผู้ใหญ่ใจดีที่ให้การสนับสนุนน้องพาพันในการจัดทำสกู๊ปพิเศษนี้ทั้ง 4 ตอน หากไม่ได้ท่านทั้งสอง พาพันคงไม่มีโอกาสไปตามเก็บภาพและเรื่องราวของพี่แบงค์กะอาจารย์สิงห์มาฝากพี่ๆ แน่เลยครับ
ขอขอบคุณ ธนาคารไทยพาณิชย์ จำกัด (มหาชน) ผู้ให้บริการผลิตภัณฑ์บัตรเครดิต 
ขอขอบคุณ บริษัทอิสท์ เอ็นเตอร์ไพรส์ จำกัด ผู้จัดจำหน่าย กล้องCasio ผู้เดียวในประเทศไทย 
ติดตามบันทึกของพาพัน ตอนสอง ได้เลยครับ....
เป็ดโซโหท่าจะหนาว + Tent & Super Brands London
อ้อ... คือว่าพาพันจะเขียนบันทึกอย่างละเอียดว่าทริปนี้ไปไหนบ้าง รวมกิน นอน เดินทาง ซึ่งมีเรื่องน่าสนใจนอกจากงานดีไซน์โชว์มาฝากด้วยนะครับ
...พวกเรานั่งจากสถานี Earl’s Court มาลงที่สถานีรถไฟใต้ดิน Leicester Square คนเยอะมากเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดีครับ เดินขึ้นมาข้างบนอากาศเย็นกว่าตอนกลางวัน พาพันเก็บภาพบรรยากาศลอนดอน รถเมล์ Taxi ตู้โทรศัพท์ ที่อยู่ใกล้ๆ Underground มาฝาก....
พี่คุณพาพวกเรามุ่งหน้าไป China Town ครับ เดินผ่านร้านรวงต่างๆเพลินดี... ขนมเค้กน่ากินมากก 4 ชิ้น 10 ปอนด์ พอเราเลี้ยวเข้าย่านไชน่าทาวน์พวกเราก็ได้กลิ่นอาหารจีนคุ้นๆเลยครับ เริ่มจะหิวแล้ว....
ย่านนี้มีแต่ร้านอาหารราคาแตกต่างกันไป ทั้งแบบภัตตาคารเหลา Noodle ติ่มซำ Hot Buffet หัวละ 8-9 ปอนด์ มากมายจนตาลายครับ...
เราเดินดูร้านไปมา พาพันหาร้าน Gold Mine ไม่เจอ อาจารย์ก็ชี้ให้ดูร้านโน้นร้านนี้ ชี้ไปที่ร้านติ่มซำที่หน้าตาร้านดูดีได้รับการแนะนำโดย TIME พี่แบงค์ก้อแซวว่าไม่รู้ TIME จริงเปล่า...ถ้าเป็นเมืองไทยอาจจะเจอปริ้นท์เองแปะเอง... พวกเราก็เลยตกลงว่า Four Seasons ก็ได้...อยากรู้ว่าจะอร่อยจริงสมคำร่ำลือจนต้องมาเปิดที่เมืองไทย..และรสชาติจะแตกต่างกับร้านสาขาที่เมืองไทยมั้ย....
ขณะที่พี่แบงค์ดูเมนูข้างนอก อาจารย์ก็เดินเข้าไปดูในร้านว่ามีที่เหรอเปล่า ปรากฏว่าอาจารย์เข้าไปแล้วต่อคิวรอโต๊ะในร้านให้คณะเราเลย คนก็เริ่มมาคิวเริ่มยาวออกมาข้างนอกแล้ว... พวกเรามัวแต่ช้า เกรงใจอาจารย์จัง แฮ่ะ แฮ่ะ
พอได้โต๊ะ ก็นั่งกันครับ เก้าอี้ชนเก้าอี้ เป็นร้านไม่ใหญ่นักเหมือนร้านอาหารจีนบ้านเรา ไม่ได้ตกแต่งพิเศษอะไร เป็นร้านธรรมดาไม่มีพิธีรีตอง มีป้ายภาษาไทยตรงผนังทางเข้าด้วยครับ... พนักงานเสริฟมารอแล้ว...สั่งอาหารกัน......
อาจารย์บอกว่าที่เดินเข้ามาก่อนเพราะอยากรู้ว่าในร้านกลิ่นอาหารแรงไหม เพราะถ้ากลิ่นอาหารแรงเกินไปจะมึนหัวได้... ดีที่ในร้านไม่มีกลิ่น... อาหารมาไว...ครบแล้วคร้าบบบบ
ลงมือหม่ำกันแล้ว... ในช้อนพี่แบงค์เป็นซุปกระเพาะปลาซึ่งจะเป็นน้ำใสตัวกระเพาะปลาสีขาวต่างจากบ้านเราที่เป็นซิอิ๊วตัวสีน้ำตาล พาพันลองชิมดูรสออกเค็มๆ...ถ่ายรูปไม่ทัน.....
เมนูบังคับ...เป็ดย่างครึ่งตัว พวกเราลงความเห็นว่าโชคดีที่ไม่สั่งหนึ่งตัว... พาพันขอลองหมูกรอบขอที่เล็กแต่มาไม่เล็กเลย เสริฟมากับมัสตาร์ด.... เมนูพี่แบงค์เลือกไก่ซ้อสมะนาวเป็นไก่ชุปแป้งทอดแล้วราดด้วยซ้อสใส รสออกหวานเปรี้ยว
ผัดผักคะน้าฮ่องกง จานผักยอดนิยมที่ถูกสั่งเมื่อคิดอะไรไม่ออก อาจารย์สั่งปลาซ้อส XO Spicy พนักงานที่รับออร์เดอร์มองหน้าอาจารย์แล้วพูดว่า เผ็ดนะ... เผ็ดมากด้วย พวกเราก็ตอบไปว่ากินเผ็ดได้ เค้าก็ย้ำอีกว่าเผ็ดจริงๆนะ... แน่ใจนะว่าจะสั่ง.... เอ... ทุกคนเริ่มลังเลแต่ก้อพยักหน้า อาจารย์พูดกับเค้ายิ้มๆว่า พวกเราขอลอง....
จานนี้เป็นเส้นใหญ่ (มั้ง) ผัดกับผักต่างๆของพี่คุณ... พี่คุณเป็นมังสวิรัติคร้าบบบ
ความเห็นพวกเรากับมื้อนี้.... อ้อ... อันนี้เป็นความเห็นเฉพาะกลุ่มเรานะครับ เอาไปเป็นมาตรฐานไม่ได้ อิ อิ
- หมูกรอบอร่อยสู้ร้านสาขาเมืองไทยไม่ได้เพราะไม่ค่อยกรอบและส่วนมันเยอะกว่า แต่รสชาติก็พอใช้ได้... พวกเราคนนึงบอกว่าเคยกินหมูกรอบที่มีคนสั่งมาให้กิน... อร่อยมากกก จนเก็บไปฝันเลยทีเดียวครับ...
- จานคะน้าก็อร่อย กรอบดี น่าจะผัดกับเกลือ อาจารย์บอกว่ารสชาติจริงใจมาก คือ เป็นคะน้าที่ซื่อสัตย์มากกกก เป็นคะน้า คะน๊า(เสียงสูง) กระเทียมก็กระเทียมจริงจัง....
- จานปลานี่ซิ อร่อยนะ แต่เผ็ดเหลือเชื่อ เผ็ดร้อนจนกลบความอร่อย...ทุกคนยอมแพ้...กินไม่หมดครับ ทุกคนไม่คิดว่าจะเผ็ดขนาดนี้...
- มาที่พระเอกของเรา เป็ดย่างครับ รสชาติต้นตำหรับพอโอเค แต่อร่อยสู้เป็ดสาขาที่ไทยไม่ได้ เพราะหนังเป็ดที่นี่มีไขมันเยอะมากต้องเลาะเอามันออกกันกองเต็มจาน พวกเราวิเคราะห์กันว่า... เป็นไปได้ที่เป็ดจะมีไขมันเยอะเพราะที่อังกฤษนี่อากาศหนาวมาก เจ้าเป็ดทั้งหลายก็คงต้องสร้างไขมันไว้สู้กะอากาศหนาวซึ่งเป็นธรรมชาติ เป็ดโซโหท่าจะหนาวนะ...นี่คงรวมเจ้าหมูกรอบไปด้วยว่าทำไมมีมันเยอะ อาจารย์ได้ยินมาว่า Four Seasons สาขาที่เมืองไทยเค้าอิมพอร์ตเป็ดย่างจากลอนดอนไปขายที่สาขา พวกเราลังเลไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่... พาพันถามอาจารย์เสียงสูงว่า...จริงเหรอครับ ไม่น่าเชื่อ พี่แบงค์ก้อไม่เชื่อ...พี่คุณก็สงสัย เพราะถ้าอิมพอร์ตไปไทยจริงราคาเป็ดย่างที่ไทยต้องแพงกว่าที่ขายที่ลอนดอนซิ...ทำไมราคาถึงไม่ต่างกันนัก แล้วเนื้อเป็ดรสชาติน่าจะคงที่มั้ย... เพราะเท่าที่เคยลองกินที่สาขาไทย เนื้อเป็ดกะรสชาติไม่ใช่แบบนี้.... พวกเราคุยกันเล่นๆว่า เค้าอาจจะอิมพอร์ตจริง โดยให้พวกเป็ดมันบินจากที่ลอนดอนไปกรุงเทพ เจ้าเป็ดมันได้ออกกำลังกายกันก็เลยไม่อ้วนไม่มีไขมัน เนื้อเลยแน่นกว่าเป็ดลอนดอน สรุปความเห็นจากคณะเรา (ใช้เป็นมาตราฐานไม่ได้นะครับ)...เป็ดสาขาไทยอร่อยกว่าทั้งรสชาติกะรสสัมผัส เพราะมีมันน้อยกว่าหนังบางกรุบกรอบนิดๆ พี่แบงค์บอก...เคยกินเป็ดย่างไทยร้านอื่นๆที่อร่อยกว่านี้นะ....
- มีสิ่งหนึ่งที่อร่อยมาก คือ ข้าวสวยครับ ข้าวเหนียวนุ่มหอมกำลังดี อาจารย์กะพาพันกินไม่เบื่อ กินเปล่าๆก็หวานอร่อย... โดยรวมก็เป็นมื้อที่ประทับใจ ราคาก็ไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ เพราะเตรียมใจไว้แล้วครับ...
มีเรื่องคุยที่น่าสนใจบนโต๊ะอาหาร คือ ด้วยความไม่ค่อยเชื่อของพวกเรา 2 เรื่อง เป็ดอิมพอร์ตกับใบแปะ TIME หน้าร้านติ่มซำ ทำเอาอาจารย์ตกใจมาก ว่า เอ๊ะ...นี่อะไรกัน ทำไม... คำพูดที่คนทั่วไปพูดกัน..ถึงเชื่อไม่ได้ ทำไมถึงสงสัยลังเลในคำพูดของคนอื่นได้...
อาจารย์เล่าให้ฟังว่า ใช้ชีวิตกว่า 20 ปีในต่างประเทศ ผู้คนทั่วไปยุโรป อเมริกัน เค้าจะเชื่อคำพูดทุกคำพูด ไม่ว่าจะคนกันเองหรือตนแปลกหน้า ใครพูดอะไรล้วนเป็นสิ่งที่เชื่อได้ 100% อาจารย์ถามว่า นี่มันอะไรกัน...ทำไมพวกเราถึงสงสัยถึงไม่เชื่อ หรือเพราะคนไทยชอบพูดไม่จริงชอบโกหก...ทำให้ต้องลังเลกันขนาดนี้ สำหรับอาจารย์แล้ว นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวมากนะถ้าคำพูดที่คนพูดกันเชื่อถือไม่ได้... พี่คุณก็บอกว่า อาจเพราะพวกเราอยู่กะสื่อ ทำงานกะสื่อโฆษณามากๆ เลยทำให้ไม่ค่อยเชื่อมั้ง... อาจารย์ยังย้ำว่า...น่ากลัวอยู่ดี ถ้าคนเราไม่พูดความจริง... เพราะวัฒนธรรมชาวผิวขาวเค้านับถือคำพูดกันจริงจัง ถ้าบอกอะไร โฆษณาอะไรก็ต้องเป็นแบบนั้น...
พาพันก็เห็นด้วยกับอาจารย์นะครับ เพราะว่าที่ลอนดอนนี่เค้าเชื่อใจกันเชื่อคำพูดกันเป็นหลัก อย่างตอนที่พวกเรามาเช็คอินที่โรงแรม พาพันได้ยินเจ้าหน้าที่กำลังถามคนที่เช็คเอาท์ว่า คุณมีใช้ หรือ ทานอะไรที่ต้องจ่ายเพิ่มนอกจากจากค่าห้องมั้ย เค้าก็ตอบไปว่ามีของในตู้เย็น...โน่น นี่ นั่น บลา บลา บลา... เจ้าหน้าที่ก็คิดเงินเค้าเพิ่มไป โดยไม่ได้ต้องไปเช็คที่ห้องเหมือนโรงแรมไทยที่มักจะต้องให้แม่บ้านไปเช็คก่อนเช็คเอาท์... ส่วนใบแปะ TIME หน้าร้านนั้น พาพันก็เชื่อว่าจริงเพราะที่นี่ลอนดอน เค้าเข้มงวดเรื่องการอ้างอิงโฆษณามาก ถ้าใบแปะเป็นของปลอม TIME คงจะจัดการฟ้องร้องไปแล้ว... คิดแล้วก็เสียดายที่จริงน่าเข้าไปกินติ่มซำ อยากรู้ว่าเหมือนบ้านเรามั้ย อิ อิ
เดี๋ยวมาเล่าต่อ พาพันขอไปนอนก่อนคร้าบบบ.....
[CR][SR] พลาดไม่ได้!! 2 นักออกแบบไทยพาเที่ยวงานดีไซน์สุดล้ำระดับโลก Tent & Super Brands London บันทึกของพาพัน ตอนสอง
เพียงร่วมสนุกตอบคำถามง่ายๆที่ แบบฟอร์มนี้ คลิก ว่าพวกเราไปฟังTalk หัวข้อเรื่องอะไรในงาน 100% Design London ครับ
พี่ๆ หาคำตอบได้ที่กระทู้ 3 หนุ่ม 3 มุม พาเที่ยว 100% Design London บันทึกของพาพัน ตอนแรกครับ
พาพันจะมาประกาศชื่อพี่ผู้โชคดี 1 ท่าน ในวันที่ 23 ตุลาคมนี้ ตอนเย็นๆที่นี่คร้าบบ...
เฉลยคำตอบ : พวกเราไปฟังTalk หัวข้อเรื่อง Materials Driven, Process-led, Industrial Design ของ Benjamin Hubert ครับ
พี่ผู้โชคดีที่ได้รับ 100% Design Guide Book คือ พี่ Wasin Pattanakuha ครับ
ขอบคุณพี่ๆ ที่ร่วมสนุกกันครับ
ไปพบกับเรื่องราวตอนที่สองกับการไปทัศนศึกษา London Design Festival 2013 ของเจ้าของผลงาน Eco Joy คุณฉัตรไชย บุญฤดี ผู้ชนะเลิศรางวัลที่หนึ่งโครงการ Use Me Again ใส่ความคิด พิชิตขยะ กับผศ.ดร.สิงห์ อินทรชูโต อาจารย์ สถาปนิก นักออกแบบผลิตภัณฑ์เพื่อสิ่งแวดล้อม และที่ปรึกษาโครงการของ Pantip Network กันต่อเลยครับ
อ้อ...เช่นเคยครับ....
ขอขอบคุณ ธนาคารไทยพาณิชย์ จำกัด (มหาชน) ผู้ให้บริการผลิตภัณฑ์บัตรเครดิต
ขอขอบคุณ บริษัทอิสท์ เอ็นเตอร์ไพรส์ จำกัด ผู้จัดจำหน่าย กล้องCasio ผู้เดียวในประเทศไทย
ติดตามบันทึกของพาพัน ตอนสอง ได้เลยครับ....
เป็ดโซโหท่าจะหนาว + Tent & Super Brands London
อ้อ... คือว่าพาพันจะเขียนบันทึกอย่างละเอียดว่าทริปนี้ไปไหนบ้าง รวมกิน นอน เดินทาง ซึ่งมีเรื่องน่าสนใจนอกจากงานดีไซน์โชว์มาฝากด้วยนะครับ
...พวกเรานั่งจากสถานี Earl’s Court มาลงที่สถานีรถไฟใต้ดิน Leicester Square คนเยอะมากเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดีครับ เดินขึ้นมาข้างบนอากาศเย็นกว่าตอนกลางวัน พาพันเก็บภาพบรรยากาศลอนดอน รถเมล์ Taxi ตู้โทรศัพท์ ที่อยู่ใกล้ๆ Underground มาฝาก....
พี่คุณพาพวกเรามุ่งหน้าไป China Town ครับ เดินผ่านร้านรวงต่างๆเพลินดี... ขนมเค้กน่ากินมากก 4 ชิ้น 10 ปอนด์ พอเราเลี้ยวเข้าย่านไชน่าทาวน์พวกเราก็ได้กลิ่นอาหารจีนคุ้นๆเลยครับ เริ่มจะหิวแล้ว....
ย่านนี้มีแต่ร้านอาหารราคาแตกต่างกันไป ทั้งแบบภัตตาคารเหลา Noodle ติ่มซำ Hot Buffet หัวละ 8-9 ปอนด์ มากมายจนตาลายครับ...
เราเดินดูร้านไปมา พาพันหาร้าน Gold Mine ไม่เจอ อาจารย์ก็ชี้ให้ดูร้านโน้นร้านนี้ ชี้ไปที่ร้านติ่มซำที่หน้าตาร้านดูดีได้รับการแนะนำโดย TIME พี่แบงค์ก้อแซวว่าไม่รู้ TIME จริงเปล่า...ถ้าเป็นเมืองไทยอาจจะเจอปริ้นท์เองแปะเอง... พวกเราก็เลยตกลงว่า Four Seasons ก็ได้...อยากรู้ว่าจะอร่อยจริงสมคำร่ำลือจนต้องมาเปิดที่เมืองไทย..และรสชาติจะแตกต่างกับร้านสาขาที่เมืองไทยมั้ย....
ขณะที่พี่แบงค์ดูเมนูข้างนอก อาจารย์ก็เดินเข้าไปดูในร้านว่ามีที่เหรอเปล่า ปรากฏว่าอาจารย์เข้าไปแล้วต่อคิวรอโต๊ะในร้านให้คณะเราเลย คนก็เริ่มมาคิวเริ่มยาวออกมาข้างนอกแล้ว... พวกเรามัวแต่ช้า เกรงใจอาจารย์จัง แฮ่ะ แฮ่ะ
พอได้โต๊ะ ก็นั่งกันครับ เก้าอี้ชนเก้าอี้ เป็นร้านไม่ใหญ่นักเหมือนร้านอาหารจีนบ้านเรา ไม่ได้ตกแต่งพิเศษอะไร เป็นร้านธรรมดาไม่มีพิธีรีตอง มีป้ายภาษาไทยตรงผนังทางเข้าด้วยครับ... พนักงานเสริฟมารอแล้ว...สั่งอาหารกัน......
อาจารย์บอกว่าที่เดินเข้ามาก่อนเพราะอยากรู้ว่าในร้านกลิ่นอาหารแรงไหม เพราะถ้ากลิ่นอาหารแรงเกินไปจะมึนหัวได้... ดีที่ในร้านไม่มีกลิ่น... อาหารมาไว...ครบแล้วคร้าบบบบ
ลงมือหม่ำกันแล้ว... ในช้อนพี่แบงค์เป็นซุปกระเพาะปลาซึ่งจะเป็นน้ำใสตัวกระเพาะปลาสีขาวต่างจากบ้านเราที่เป็นซิอิ๊วตัวสีน้ำตาล พาพันลองชิมดูรสออกเค็มๆ...ถ่ายรูปไม่ทัน.....
เมนูบังคับ...เป็ดย่างครึ่งตัว พวกเราลงความเห็นว่าโชคดีที่ไม่สั่งหนึ่งตัว... พาพันขอลองหมูกรอบขอที่เล็กแต่มาไม่เล็กเลย เสริฟมากับมัสตาร์ด.... เมนูพี่แบงค์เลือกไก่ซ้อสมะนาวเป็นไก่ชุปแป้งทอดแล้วราดด้วยซ้อสใส รสออกหวานเปรี้ยว
ผัดผักคะน้าฮ่องกง จานผักยอดนิยมที่ถูกสั่งเมื่อคิดอะไรไม่ออก อาจารย์สั่งปลาซ้อส XO Spicy พนักงานที่รับออร์เดอร์มองหน้าอาจารย์แล้วพูดว่า เผ็ดนะ... เผ็ดมากด้วย พวกเราก็ตอบไปว่ากินเผ็ดได้ เค้าก็ย้ำอีกว่าเผ็ดจริงๆนะ... แน่ใจนะว่าจะสั่ง.... เอ... ทุกคนเริ่มลังเลแต่ก้อพยักหน้า อาจารย์พูดกับเค้ายิ้มๆว่า พวกเราขอลอง....
จานนี้เป็นเส้นใหญ่ (มั้ง) ผัดกับผักต่างๆของพี่คุณ... พี่คุณเป็นมังสวิรัติคร้าบบบ
ความเห็นพวกเรากับมื้อนี้.... อ้อ... อันนี้เป็นความเห็นเฉพาะกลุ่มเรานะครับ เอาไปเป็นมาตรฐานไม่ได้ อิ อิ
- หมูกรอบอร่อยสู้ร้านสาขาเมืองไทยไม่ได้เพราะไม่ค่อยกรอบและส่วนมันเยอะกว่า แต่รสชาติก็พอใช้ได้... พวกเราคนนึงบอกว่าเคยกินหมูกรอบที่มีคนสั่งมาให้กิน... อร่อยมากกก จนเก็บไปฝันเลยทีเดียวครับ...
- จานคะน้าก็อร่อย กรอบดี น่าจะผัดกับเกลือ อาจารย์บอกว่ารสชาติจริงใจมาก คือ เป็นคะน้าที่ซื่อสัตย์มากกกก เป็นคะน้า คะน๊า(เสียงสูง) กระเทียมก็กระเทียมจริงจัง....
- จานปลานี่ซิ อร่อยนะ แต่เผ็ดเหลือเชื่อ เผ็ดร้อนจนกลบความอร่อย...ทุกคนยอมแพ้...กินไม่หมดครับ ทุกคนไม่คิดว่าจะเผ็ดขนาดนี้...
- มาที่พระเอกของเรา เป็ดย่างครับ รสชาติต้นตำหรับพอโอเค แต่อร่อยสู้เป็ดสาขาที่ไทยไม่ได้ เพราะหนังเป็ดที่นี่มีไขมันเยอะมากต้องเลาะเอามันออกกันกองเต็มจาน พวกเราวิเคราะห์กันว่า... เป็นไปได้ที่เป็ดจะมีไขมันเยอะเพราะที่อังกฤษนี่อากาศหนาวมาก เจ้าเป็ดทั้งหลายก็คงต้องสร้างไขมันไว้สู้กะอากาศหนาวซึ่งเป็นธรรมชาติ เป็ดโซโหท่าจะหนาวนะ...นี่คงรวมเจ้าหมูกรอบไปด้วยว่าทำไมมีมันเยอะ อาจารย์ได้ยินมาว่า Four Seasons สาขาที่เมืองไทยเค้าอิมพอร์ตเป็ดย่างจากลอนดอนไปขายที่สาขา พวกเราลังเลไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่... พาพันถามอาจารย์เสียงสูงว่า...จริงเหรอครับ ไม่น่าเชื่อ พี่แบงค์ก้อไม่เชื่อ...พี่คุณก็สงสัย เพราะถ้าอิมพอร์ตไปไทยจริงราคาเป็ดย่างที่ไทยต้องแพงกว่าที่ขายที่ลอนดอนซิ...ทำไมราคาถึงไม่ต่างกันนัก แล้วเนื้อเป็ดรสชาติน่าจะคงที่มั้ย... เพราะเท่าที่เคยลองกินที่สาขาไทย เนื้อเป็ดกะรสชาติไม่ใช่แบบนี้.... พวกเราคุยกันเล่นๆว่า เค้าอาจจะอิมพอร์ตจริง โดยให้พวกเป็ดมันบินจากที่ลอนดอนไปกรุงเทพ เจ้าเป็ดมันได้ออกกำลังกายกันก็เลยไม่อ้วนไม่มีไขมัน เนื้อเลยแน่นกว่าเป็ดลอนดอน สรุปความเห็นจากคณะเรา (ใช้เป็นมาตราฐานไม่ได้นะครับ)...เป็ดสาขาไทยอร่อยกว่าทั้งรสชาติกะรสสัมผัส เพราะมีมันน้อยกว่าหนังบางกรุบกรอบนิดๆ พี่แบงค์บอก...เคยกินเป็ดย่างไทยร้านอื่นๆที่อร่อยกว่านี้นะ....
- มีสิ่งหนึ่งที่อร่อยมาก คือ ข้าวสวยครับ ข้าวเหนียวนุ่มหอมกำลังดี อาจารย์กะพาพันกินไม่เบื่อ กินเปล่าๆก็หวานอร่อย... โดยรวมก็เป็นมื้อที่ประทับใจ ราคาก็ไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ เพราะเตรียมใจไว้แล้วครับ...
มีเรื่องคุยที่น่าสนใจบนโต๊ะอาหาร คือ ด้วยความไม่ค่อยเชื่อของพวกเรา 2 เรื่อง เป็ดอิมพอร์ตกับใบแปะ TIME หน้าร้านติ่มซำ ทำเอาอาจารย์ตกใจมาก ว่า เอ๊ะ...นี่อะไรกัน ทำไม... คำพูดที่คนทั่วไปพูดกัน..ถึงเชื่อไม่ได้ ทำไมถึงสงสัยลังเลในคำพูดของคนอื่นได้...
อาจารย์เล่าให้ฟังว่า ใช้ชีวิตกว่า 20 ปีในต่างประเทศ ผู้คนทั่วไปยุโรป อเมริกัน เค้าจะเชื่อคำพูดทุกคำพูด ไม่ว่าจะคนกันเองหรือตนแปลกหน้า ใครพูดอะไรล้วนเป็นสิ่งที่เชื่อได้ 100% อาจารย์ถามว่า นี่มันอะไรกัน...ทำไมพวกเราถึงสงสัยถึงไม่เชื่อ หรือเพราะคนไทยชอบพูดไม่จริงชอบโกหก...ทำให้ต้องลังเลกันขนาดนี้ สำหรับอาจารย์แล้ว นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวมากนะถ้าคำพูดที่คนพูดกันเชื่อถือไม่ได้... พี่คุณก็บอกว่า อาจเพราะพวกเราอยู่กะสื่อ ทำงานกะสื่อโฆษณามากๆ เลยทำให้ไม่ค่อยเชื่อมั้ง... อาจารย์ยังย้ำว่า...น่ากลัวอยู่ดี ถ้าคนเราไม่พูดความจริง... เพราะวัฒนธรรมชาวผิวขาวเค้านับถือคำพูดกันจริงจัง ถ้าบอกอะไร โฆษณาอะไรก็ต้องเป็นแบบนั้น...
พาพันก็เห็นด้วยกับอาจารย์นะครับ เพราะว่าที่ลอนดอนนี่เค้าเชื่อใจกันเชื่อคำพูดกันเป็นหลัก อย่างตอนที่พวกเรามาเช็คอินที่โรงแรม พาพันได้ยินเจ้าหน้าที่กำลังถามคนที่เช็คเอาท์ว่า คุณมีใช้ หรือ ทานอะไรที่ต้องจ่ายเพิ่มนอกจากจากค่าห้องมั้ย เค้าก็ตอบไปว่ามีของในตู้เย็น...โน่น นี่ นั่น บลา บลา บลา... เจ้าหน้าที่ก็คิดเงินเค้าเพิ่มไป โดยไม่ได้ต้องไปเช็คที่ห้องเหมือนโรงแรมไทยที่มักจะต้องให้แม่บ้านไปเช็คก่อนเช็คเอาท์... ส่วนใบแปะ TIME หน้าร้านนั้น พาพันก็เชื่อว่าจริงเพราะที่นี่ลอนดอน เค้าเข้มงวดเรื่องการอ้างอิงโฆษณามาก ถ้าใบแปะเป็นของปลอม TIME คงจะจัดการฟ้องร้องไปแล้ว... คิดแล้วก็เสียดายที่จริงน่าเข้าไปกินติ่มซำ อยากรู้ว่าเหมือนบ้านเรามั้ย อิ อิ
เดี๋ยวมาเล่าต่อ พาพันขอไปนอนก่อนคร้าบบบ.....
**SR - Sponsored Review : ผู้เขียนรีวิวนี้ไม่ได้ซื้อสินค้าหรือเสียค่าบริการเอง แต่มีผู้สนับสนุนสินค้าหรือบริการนี้ให้แก่ผู้เขียนรีวิว โดยที่ผู้เขียนรีวิวไม่ได้รับสิ่งตอบแทนอื่นใดในการเขียนรีวิว
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น