เคยมีปราชญ์หลายๆคนจำแนกบุคคลไว้
ทั้งกูรู ก็พูดบอก  น่ะ

ผู้บริหารที่ฉลาดแต่ขี้เกียจจะบริหารองค์กรได้ดีกว่าผู้บริหารที่โง่แต่ขยัน จากหลักฐานที่ปรากฎทั่วไปพบว่า วิบัติขององค์กรนั้นมักเกิดขึ้นจากบุคคล 3 ประเภท คือ

(1) ผู้บริหารที่โง่แต่ขยัน การตัดสินใจของผู้บริหารนั้นไม่สามารถลองถูกลองผิดได้ หากผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวนั่นอาจหมายถึงการล่มสลายขององค์กร

(2) ผู้บริหารที่ทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเพื่อองค์กรก็ถือว่าเป็นอันตรายมากด้วยเช่นกัน ซึ่งอาจก่อให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวงขึ้นมาภายหลังได้

(3) ผู้บริหารที่ฉลาดแต่ขี้ขลาด ไม่ยอมทำอะไรเพื่อองค์กร

ปกติแล้ว กูรูได้แบ่งผู้บริหารไว้ 4 ประเภท



1. ผู้บริหารที่โง่แต่ขี้เกียจนั้นควรปล่อยเขาไว้ตามลำพังเพราะเขาจะไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร

2. ผู้บริหารที่ฉลาดและขยันนั้นควรให้การสนับสนุนส่งเสริมเพราะเขาสามารถนำพาองค์กรให้อยู่รอดปลอดภัยได้

3. ผู้บริหารที่โง่แต่ขยันนั้นควรปลดออกจากตำแหน่งให้เร็วที่สุดเพราะเขาจะนำพาผู้คนให้ทำงานหนักและเหนื่อยล้าในสิ่งที่ไม่เป็นเรื่อง

4. ผู้บริหารที่ฉลาดแต่ขี้เกียจนั้นควรแต่งตั้งเขาให้อยู่ในตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงเพราะ "หัวใจของการบริหาร" อยู่ที่ "จงทำงานให้สำเร็จโดยอาศัยผู้อื่น" การขี้เกียจอาจเป็นเพราะขาดแรงจูงใจ คนประเภทนี้ หากเขามีแรงจูงใจ เขาจะบริหารองค์กรได้ดีที่สุด

ขยันไปเที่ยวต่างประเทศ
ขยันกู้ผลาญประเทศชาติ  ก่อสร้างหนี้

ถ้าเป็นฮิตเล่อร์ นี่เขาบอกว่าคนประเภทนี้  เอาไว้ไม่ได้