เมื่อช่วง2-3สัปดาห์ที่ผ่านมา จขกท รู้สึกว่าชีวิตอยู่ในช่วงขาลงมาก
ทุกข์แรกคือ อ่านหนังสือสอบหนักมากค่ะ การสอบครั้งนี้คาดหวังไว้มาก อ่านมันแทบจะตลอดเวลา ไม่ไปไหนเลยตลอด 7 วัน
ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเครียดกับการเรียน พ่อแม่สอนตลอดว่าได้แค่ไหนก็แค่นั้น
แต่คราวนี้ปีสี่แล้ว วิชานี้สามหน่วยกิต เลยขยัน กลัวเกรดร่วงแล้วจะหลุดเกียรตินิยมอันดับสอง (ซึ่งอีก 0.2 ก็ร่วงแล้ว)
นั่งอ่านไปจนตาลาย เพ่งมากจนปวดหัว และสุดท้ายน้ำตาไหล ร้องไห้ค่ะ ร้องเพราะเครียดเอง
แล้วก็รู้ตัวว่าเรากำลังกดดันตัวเอง ตัวเราผิดเองค่ะ
ทุกข์ที่สองที่หนักมากค่ะ เพื่อนสนิทที่เรารักมากตั้งแต่ปีหนึ่ง ร่วมทุกข์ร่วมสุข ผูกพันกันมาสองคนตลอดสามปีเขากำลังเปลี่ยนไป
เขาเริ่มเอาตัวเองไปอยู่กับอีกกลุ่มที่เฮฮาสนุกสนาน เม้าเก่งๆ และใส่ใจเราน้อยลงมาก
ช่วงแรกเราพยายามไม่คิดอะไร แต่พักหลังหลายเหตุการณ์มันมากขึ้นจนตัว จขกท แทบทนไม่ไหว
ถึงขนาดที่เราจะหายไป ก็ไม่ได้โทรตามหรือไลน์ถามแล้ว แต่ถ้ามารู้ทีหลังว่าเราน้อยใจก็จะมาขอโทษ และพยายามแสดงว่าแคร์
แต่สุดท้ายก็เกิดเรื่องประมาณนี้ซ้ำๆ ใจเขาคงเปลี่ยนไปแล้ว อยากอยู่กับคนที่เฮฮา ซึ่งอาจเพราะจขกท เป็นคนเงียบๆ และโลกส่วนตัวสูงด้วย
จขกท พยายามฝืนยิ้ม บอกไม่เป็นไรๆ ตามนิสัยที่กลัวการมีปัญหากับคนอื่น แต่ตัวเองก็กลับมาร้องไห้เสียใจ น้อยใจทุกวันอยู่สองสัปดาห์
เรื่องนี้ จขกท โทษตัวเองค่ะที่ไม่รู้จักเข้มแข็งพอที่จะเลิกแคร์ คนที่เขาไม่แคร์เรา เพื่อนๆหลายคนบอกให้เราออกมาจากจุดนั้น
ให้ออกมาอยู่กับเขา จะอยู่ไปร้องไห้ไปทำไม ... แต่จขกท ก็อ่อนแอ กลัวการแสดงตัวว่ามีปัญหาอย่างชัดเจน กลัวโดนเขานินทา
ทุกข์ที่สาม ... เมื่อวานโดนล้วงกระเป๋าค่ะ บนบีทีเอสสถานีสยาม
เราคิดว่าเรารู้ว่าใครเอาไป เพราะมันคนนั้นจ้องเราอยู่ตลอดเวลา ผช ขาวๆ เหมือนเป็นเวียดนาม นั่งข้างๆเรา
แต่จขกท ก็มัวโลกสวย คิดว่าเขาแค่มอง เอาไอโฟนใส่กระเป๋าเป้ และลุกขึ้นสะพายไว้ด้านหลังตอนออกจากบีทีเอส มันมาอยู่ต่อท้ายเรา
พอออกมาจากบีทีเอส ลงมาแค่ตรงบันได เพื่อนก็ทักว่าทำไมไม่รูดซิบกระเป๋า เท่านั้นแหละค่ะ รู้ตัวเลยว่าโดนเอาไปแล้ว
รีบเข้าไปพารากอนแจ้งดีแทค เพราะเคยได้ยินว่าเขาตามได้ แต่พนักงานกลับบอกให้ไปแจ้งตำรวจ แล้วเอาใบมาให้
เพื่อนเราก็ถามว่าคือมันเพิ่งหายไม่เกิน 15 นาที ช่วยเช็คอะไรไม่ได้เลยเหรอ เขาก็ตอบไม่ได้อย่างเดียว มีลูกค้าท่านหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ ผู้ชาย
มายืนเถียงกับพนักงานให้เราว่าต้องเช็คได้สิ Iclound เราก็มี ... เราได้แต่ยืนน้ำตาไหลค่ะ ตกใจ กลัว เสียใจ ฟังเพื่อนช่วยคุยอย่างเดียว
จากนั้นเรารีบโทรหาพ่อ เล่าไปร้องไห้ไป สิ่งที่พ่อพูดคือ "ไม่เป็นไรลูกๆ ช่างมันนะ ช่างมัน แล้วนี่อยู่ไหน อยู่กับใคร ดีแทคบอกให้ทำไงบ้าง" และเมื่อเราโทรหาแม่ เล่าไปร้องไห้ไป สิ่งที่แม่พูดคือ "ช่างมัน เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลับบ้านไหม หรือจะกลับหอ"
และเราก็ดำเนินการจัดการสารพัดค่ะ แม้รู้ว่าสุดท้ายคงไม่ได้คืน เพราะความประมาทของเราเองแท้ๆ
วันนี้จขกท มาเจอหน้าพ่อแม่ และอาม่าค่ะ พอลงรถอาม่าเดินมากอด ถามว่า"ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวซื้อใหม่"
และเราก็กอดแม่ ร้องไห้กับแม่กับความเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน แม่ก็สอนสารพัด พยายามบอกให้เราหัดสู้บ้าง โต้กลับบ้าง
ไม่ต้องการให้เราไปยอมทนร้องไห้ให้กับคนที่เขาไม่รักเรา แม่พูดเยอะมากค่ะ และบอกให้เราเอามือถือแม่มาใช้ก่อน
จขกท โดนแฟนด่านิดนึงนะคะว่า เพราะเรามีคนโอ๋ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มีคนโอ๋ โลกสวย ทำอะไรไม่รู้จักระวัง
ถึงได้อ่อนแอ ร้องไห้ง่ายเมื่อเจอคนที่เขาทำไม่ดีใส่ บอกให้เราหัดโตได้แล้ว พูดสารพัดเหมือนอยากบอกจขกท ว่า
เตรียมใจเหอะ โลกนี้มันอยู่ยาก ไม่ได้สวยงามแบบที่เราคิด มัวนิดหน่อยก็มานั่งคิดว่าทำไมคนนั้นคนนี้ต้องทำแบบนี้กับเรา ก็ไม่มีทางสุข
คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่ในโลกนี้ได้
จขกท ฟังแฟนพูดแล้วยิ่งหดหู่ค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองเป็นคนแบบนี้ ทำยังไงถึงจะเข้มแข็งได้สักที
แต่ จขกท ก็อยากบอกว่า ... แค่ก้าวลงรถอยู่หน้าบ้าน ความทุกข์ต่างๆก็หายไป เพราะครอบครัวจริงๆ เพราะพ่อแม่ และญาติที่รักเราจริงๆ
ปกติจขกท จะชอบนอนคนเดียว แต่คืนนี้จขกทก็บอกแม่ค่ะว่าให้เว้นที่บนเตียงให้ด้วย ขอไปนอนข้างแม่ข้างน้องชาย (พ่อชอบนอนพื้น 555)
ไม่รู้เลยว่าเพราะจากที่ครอบครัวจขกท เลี้ยงดูมาทำร้ายจขกท ไหม .... รู้แค่วันนี้จขกท กลับมายิ้มได้ และมีแรงกับไปเผชิญสังคมในมหาวิทยาลัย เพราะกำลังใจจากคนที่บ้านจริงๆค่ะ
ขอโทษถ้าจขกท เขียนมาดูไร้สาระนะคะ
แต่มันคือ ความสุข เล็กๆของเรา ที่เกิดขึ้นท่ามกลางทุกข์ และมาขอพื่นที่เล่าค่ะ
ขอพื้นที่แชร์เรื่องราวความสุข ที่เกิดขึ้นท่ามกลางความทุกข์ค่ะ :)
ทุกข์แรกคือ อ่านหนังสือสอบหนักมากค่ะ การสอบครั้งนี้คาดหวังไว้มาก อ่านมันแทบจะตลอดเวลา ไม่ไปไหนเลยตลอด 7 วัน
ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเครียดกับการเรียน พ่อแม่สอนตลอดว่าได้แค่ไหนก็แค่นั้น
แต่คราวนี้ปีสี่แล้ว วิชานี้สามหน่วยกิต เลยขยัน กลัวเกรดร่วงแล้วจะหลุดเกียรตินิยมอันดับสอง (ซึ่งอีก 0.2 ก็ร่วงแล้ว)
นั่งอ่านไปจนตาลาย เพ่งมากจนปวดหัว และสุดท้ายน้ำตาไหล ร้องไห้ค่ะ ร้องเพราะเครียดเอง
แล้วก็รู้ตัวว่าเรากำลังกดดันตัวเอง ตัวเราผิดเองค่ะ
ทุกข์ที่สองที่หนักมากค่ะ เพื่อนสนิทที่เรารักมากตั้งแต่ปีหนึ่ง ร่วมทุกข์ร่วมสุข ผูกพันกันมาสองคนตลอดสามปีเขากำลังเปลี่ยนไป
เขาเริ่มเอาตัวเองไปอยู่กับอีกกลุ่มที่เฮฮาสนุกสนาน เม้าเก่งๆ และใส่ใจเราน้อยลงมาก
ช่วงแรกเราพยายามไม่คิดอะไร แต่พักหลังหลายเหตุการณ์มันมากขึ้นจนตัว จขกท แทบทนไม่ไหว
ถึงขนาดที่เราจะหายไป ก็ไม่ได้โทรตามหรือไลน์ถามแล้ว แต่ถ้ามารู้ทีหลังว่าเราน้อยใจก็จะมาขอโทษ และพยายามแสดงว่าแคร์
แต่สุดท้ายก็เกิดเรื่องประมาณนี้ซ้ำๆ ใจเขาคงเปลี่ยนไปแล้ว อยากอยู่กับคนที่เฮฮา ซึ่งอาจเพราะจขกท เป็นคนเงียบๆ และโลกส่วนตัวสูงด้วย
จขกท พยายามฝืนยิ้ม บอกไม่เป็นไรๆ ตามนิสัยที่กลัวการมีปัญหากับคนอื่น แต่ตัวเองก็กลับมาร้องไห้เสียใจ น้อยใจทุกวันอยู่สองสัปดาห์
เรื่องนี้ จขกท โทษตัวเองค่ะที่ไม่รู้จักเข้มแข็งพอที่จะเลิกแคร์ คนที่เขาไม่แคร์เรา เพื่อนๆหลายคนบอกให้เราออกมาจากจุดนั้น
ให้ออกมาอยู่กับเขา จะอยู่ไปร้องไห้ไปทำไม ... แต่จขกท ก็อ่อนแอ กลัวการแสดงตัวว่ามีปัญหาอย่างชัดเจน กลัวโดนเขานินทา
ทุกข์ที่สาม ... เมื่อวานโดนล้วงกระเป๋าค่ะ บนบีทีเอสสถานีสยาม
เราคิดว่าเรารู้ว่าใครเอาไป เพราะมันคนนั้นจ้องเราอยู่ตลอดเวลา ผช ขาวๆ เหมือนเป็นเวียดนาม นั่งข้างๆเรา
แต่จขกท ก็มัวโลกสวย คิดว่าเขาแค่มอง เอาไอโฟนใส่กระเป๋าเป้ และลุกขึ้นสะพายไว้ด้านหลังตอนออกจากบีทีเอส มันมาอยู่ต่อท้ายเรา
พอออกมาจากบีทีเอส ลงมาแค่ตรงบันได เพื่อนก็ทักว่าทำไมไม่รูดซิบกระเป๋า เท่านั้นแหละค่ะ รู้ตัวเลยว่าโดนเอาไปแล้ว
รีบเข้าไปพารากอนแจ้งดีแทค เพราะเคยได้ยินว่าเขาตามได้ แต่พนักงานกลับบอกให้ไปแจ้งตำรวจ แล้วเอาใบมาให้
เพื่อนเราก็ถามว่าคือมันเพิ่งหายไม่เกิน 15 นาที ช่วยเช็คอะไรไม่ได้เลยเหรอ เขาก็ตอบไม่ได้อย่างเดียว มีลูกค้าท่านหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ ผู้ชาย
มายืนเถียงกับพนักงานให้เราว่าต้องเช็คได้สิ Iclound เราก็มี ... เราได้แต่ยืนน้ำตาไหลค่ะ ตกใจ กลัว เสียใจ ฟังเพื่อนช่วยคุยอย่างเดียว
จากนั้นเรารีบโทรหาพ่อ เล่าไปร้องไห้ไป สิ่งที่พ่อพูดคือ "ไม่เป็นไรลูกๆ ช่างมันนะ ช่างมัน แล้วนี่อยู่ไหน อยู่กับใคร ดีแทคบอกให้ทำไงบ้าง" และเมื่อเราโทรหาแม่ เล่าไปร้องไห้ไป สิ่งที่แม่พูดคือ "ช่างมัน เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลับบ้านไหม หรือจะกลับหอ"
และเราก็ดำเนินการจัดการสารพัดค่ะ แม้รู้ว่าสุดท้ายคงไม่ได้คืน เพราะความประมาทของเราเองแท้ๆ
วันนี้จขกท มาเจอหน้าพ่อแม่ และอาม่าค่ะ พอลงรถอาม่าเดินมากอด ถามว่า"ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวซื้อใหม่"
และเราก็กอดแม่ ร้องไห้กับแม่กับความเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน แม่ก็สอนสารพัด พยายามบอกให้เราหัดสู้บ้าง โต้กลับบ้าง
ไม่ต้องการให้เราไปยอมทนร้องไห้ให้กับคนที่เขาไม่รักเรา แม่พูดเยอะมากค่ะ และบอกให้เราเอามือถือแม่มาใช้ก่อน
จขกท โดนแฟนด่านิดนึงนะคะว่า เพราะเรามีคนโอ๋ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มีคนโอ๋ โลกสวย ทำอะไรไม่รู้จักระวัง
ถึงได้อ่อนแอ ร้องไห้ง่ายเมื่อเจอคนที่เขาทำไม่ดีใส่ บอกให้เราหัดโตได้แล้ว พูดสารพัดเหมือนอยากบอกจขกท ว่า
เตรียมใจเหอะ โลกนี้มันอยู่ยาก ไม่ได้สวยงามแบบที่เราคิด มัวนิดหน่อยก็มานั่งคิดว่าทำไมคนนั้นคนนี้ต้องทำแบบนี้กับเรา ก็ไม่มีทางสุข
คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่ในโลกนี้ได้
จขกท ฟังแฟนพูดแล้วยิ่งหดหู่ค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองเป็นคนแบบนี้ ทำยังไงถึงจะเข้มแข็งได้สักที
แต่ จขกท ก็อยากบอกว่า ... แค่ก้าวลงรถอยู่หน้าบ้าน ความทุกข์ต่างๆก็หายไป เพราะครอบครัวจริงๆ เพราะพ่อแม่ และญาติที่รักเราจริงๆ
ปกติจขกท จะชอบนอนคนเดียว แต่คืนนี้จขกทก็บอกแม่ค่ะว่าให้เว้นที่บนเตียงให้ด้วย ขอไปนอนข้างแม่ข้างน้องชาย (พ่อชอบนอนพื้น 555)
ไม่รู้เลยว่าเพราะจากที่ครอบครัวจขกท เลี้ยงดูมาทำร้ายจขกท ไหม .... รู้แค่วันนี้จขกท กลับมายิ้มได้ และมีแรงกับไปเผชิญสังคมในมหาวิทยาลัย เพราะกำลังใจจากคนที่บ้านจริงๆค่ะ
ขอโทษถ้าจขกท เขียนมาดูไร้สาระนะคะ
แต่มันคือ ความสุข เล็กๆของเรา ที่เกิดขึ้นท่ามกลางทุกข์ และมาขอพื่นที่เล่าค่ะ