- ไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่ก็อยู่จนชิน จนตอนนี้เวลามีใครมาก้าวล้ำเส้นที่เราขีดไว้ เราจะรู้สึกรำคาญ ผลักเขาออกไป ทั้งๆที่จริงๆเป็นคนขี้เหงาและเกลียดการอยู่คนเดียวเอามากๆ
- พยายามทำตัวเข้มแข็งอยู่ตลอด แต่พอมีใครมาสะกิดนิดหน่อยก็เหมือนกำแพงที่เราสร้างไว้มันถูกพังลงมา
- พยายามทำตัวว่าไม่เป็นไร แต่จริงๆทุกอย่างข้างในมันยังทำร้ายเราอยู่เสมอ
- เวลาเครียดหรือคิดมาก จะชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง แล้วก็นั่งร้องไห้

แต่การร้องไห้นี้ เราก็นึกว่าจะทำให้ดีขึ้น
มันก็ดีขึ้นจริงๆแหละ หลังร้องไห้เราก็กลับมาทำตัวปกติ
แต่ถามว่าความรู้สึกแย่ๆนั้นมันหายไปมั้ย..ไม่เลย
เราแบกรับความรู้สึกแย่ๆนั้นมาเป็นปีๆแล้ว จนเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
เราไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะจากใจจริงมาเป็นปีๆแล้ว
ทุกครั้งที่ยิ้มหรือหัวเราะ มันเหมือนเราต้องฝืน เพื่อความทุกข์ข้างในจะได้ไม่สามารถมาทำร้ายเราได้
ถ้าถามว่าทำไม อะไรทำให้เราเป็นแบบนี้ ตอบได้คำเดียวเลยว่าไม่รู้
ร้องไห้ทำไม
ทำไมไม่มีความสุข

พยายามคิดบวก ทำตัวให้มีความสุข ช่างบ้าง มันก็ช่วยได้ชั่วคราว แต่ความรู้สึกแย่ๆก็ไม่ได้หายไป มันยังกัดกินใจเราอยู่ตลอด เราก็แค่ต้องทำตัวเข้มแข็งต่อไป ทำเหมือนไม่มีอะไร เพราะถ้าเพียงมีใครถามว่าเราเป็นอะไร เราก็จะร้องไห้ทันที แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าจริงๆแล้วอะไรที่ทำให้เราเป็นทุกข์อยู่แบบนี้

ทำยังไงดี ไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว