หากวันหนึ่งคุณได้รู้ความจริงจากปากพ่อแม่ว่าคุณคือเด็กที่พ่อแม่เก็บมาเลี้ยง คุณจะรู้สึกอย่างไรคะ ?

เราอยากรู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร ? ขอคำตอบจากใจนะคะ จากความรู้สึกแท้ๆนะคะ ไม่เอาแบบ ...ไม่เห็นเป็นไรเลย หรือว่า เฉยๆอ่ะ ....คือเราอยากรู้ว่ามีสักกี่คนที่คิดเหมือนเราหรือแตกต่างจากเรา เพราะสำหรับเรานั้น ตอนที่รู้เรื่องนั้นยังเด็กมาก 7 ขวบเอง เรายังไม่ค่อยรู้สึกว่าเสียใจหรืออะไรมากมายนัก แต่พอนานวันเข้า เรารู้สึกบอกไม่ถูกค่ะ การรักพ่อแม่นั้นเหมือนเดิมทุกอย่าง และยิ่งรักมากกว่าเดิมที่ได้รู้ว่า ท่านทั้งสองมีใจที่เมตตารัก เราแม้ไม่ใช่เลือดในอก รักปานแก้วตาดวงใจ ตอนหลังมีน้องเพิ่มมาอีกสองเป็นลูกแท้ๆ ท่านก็ไม่เคยละเลยลืมเรา ยังรักและห่วงใยเราเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ความรู้สึกในใจเรามันบางครั้งมันหวิวๆ วูบๆ เมื่อเห็นคนเค้ากราบแม่แล้วขอบคุณที่แม่อุ้มท้องมา ขอบคุณที่แม่ให้ดื่มนมจนโต ที่เรารู้สึกแปล้บๆเพราะเราไม่เคยได้ดื่มนมแม่ ไม่ได้อยู่ในท้องแม่ ตอนแม่เอาเรามาเลี้ยง แม่ยังไม่มีน้อง เราจึงเป็นพี่คนโต ตอนนั้นไม่มีน้ำนม เราต้องกินน้ำข้าวใส่น้ำตาลแทนนม พ่อแม่เราจนมากๆค่ะ เราจะแสลงใจทุกครั้งที่ฟังเพลงค่าน้ำนม แต่ตลอดมาเราทำตัวเป็นลูกที่ดี รักเคารพเชื่อฟัง ดูแลท่าน รักท่านเหมือนลูกแท้ๆที่ท่านรักและทำให้ท่านภูมิใจในตัวเรามาตลอดเวลาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยเปลี่ยน แค่ในบางโมเม้นท์แอบมีแปล้บนิดๆ อยากรู้ว่า พ่อแม่แท้ๆเป็นใคร ? อยากเห็นสักครั้ง แต่แล้วก็บอกตัวเองว่า จะดิ้นรนอยากรู้ไปเพื่ออะไร ? ในเมื่อเรามีพ่อแม่ที่แสนดีขนาดนี้แล้ว จะเอาอะไรอีก..เหมือนหลอกตัวเองยังไงไม่รู้ เราแค่อยากเจอพ่อแม่แท้ๆสักครั้ง ก่อนตาย เพื่อจะได้กล่าวคำขอบคุณ และอโหสิกรรมต่อกันเท่านั้นเอง แต่รู้ว่าทำไม่ได้ เพราะพ่อแม่เราต้องเจ็บปวดมาก หากเราขอร้องท่านเรื่องนี้ ท่านพูดเสมอว่า ให้ลืมให้หมด ห้ามใครเอ่ยเรื่องนี้เด็ดขาด..วันนี้เป็นวันแม่ เราขออาราธนาสิ่งศัดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก อีกทั้งบุญบารมีสิ่งดีๆใดๆที่เราได้กระทำมาตลอดชีวิตนี้ จงช่วยดลบันดาลให้พ่อแม่สุดที่รักของลูกทุกคน มีสุขภาพแข็งแรง ไร้โรคาพยาธิใดเบียดเบียน มีแต่ความสุขตลอดกาลนานเทอญ ..สาธุค่ะ