ถ้าเรารู้สึกว่ากำลังอยู่ในบ้านที่พ่อกับแม่ไม่ได้รักกัน ต่างคนต่างอยู่ วันๆพูดจานับคำกันได้
เราจะทำยังไงดีคะ
ความรู้สึกเราคือ สงสารแม่ค่ะ มากๆ
สิ่งที่เห็นจากแม่คือ
แม่ตื่นตี5 อาบน้ำ แต่งตัวให้ทั้งตัวเองและน้อง ป้อนข้าวน้อง ขับรถพาไปส่งโรงเรียน
แปดโมงแม่เข้างาน ห้าโมงเย็นเลิกงานรีบไปรับน้อง พากลับมาอาบน้ำ ป้อนข้าวเย็น สอนการบ้าน เอาเข้านอนก็สามทุ่มพอดี
วันเสาร์อาทิตย์น้องเรียนพิเศษ คนที่ไปรับส่งก็คือแม่ค่ะ แล้วเสาอาทิตย์นี้จะเป็นวันที่แม่รีบทำงานบ้านหนักๆ เช่นซักผ้า ตากผ้า รีดผ้า ขัดห้องน้ำ2ห้อง
** แม่ทำงานเป็นลูกน้อง และเครียดกับงานค่ะ งานเยอะ บางทีอยู่จนสองทุ่ม บ่อยครั้งที่วันเสาร์ก็ไปทำ โดยทุกครั้งที่ไปทำจะเอาน้องเราไปรอที่บริษัท เพราะแม่คือคนที่รับน้องมาจากร.ร.**
สิ่งที่เราเห็นจากพ่อคือ
ทุกวันทำงานน้อย เพราะเป็นเจ้านายคน มีคนนับถือสรรเสริญ เงินเดือนเยอะ
(แต่ไม่เยอะขนาดจะให้แม่ออกจากงานได้นะคะ) เข้าสังคมมาก มักมีนัดไปนั่งกินเหล้ากะเพื่อนบ่อยๆ (สัปดาห์ละครั้ง)
และช่วง3เดือนหลังไปต่างประเทศและต่างจังหวัดบ่อยมาก บอกว่าเพราะเรื่องงาน(หรืออาจเพราะไปมีญ.อื่น) ใน1เดือน จะมีสองสัปดาห์ที่ต้องไปต่างปท. หรือตจว.
เวลาอยู่บ้านจะไม่ค่อยคุยกะใคร ดูแต่ทีวี แต่พ่อเป็นคนรักสะอาดมากค่ะ จะคอยเก็บของทุกอย่างให้เป็นระเบียบและดูดฝุ่นเสมอ และพ่อเป็นพ่อที่ดี ห่วงเรา คอยถามสารทุกข์สุขดิบบ้าง เช่น กลับถึงหอแล้วไลน์บอกด้วย จบไปกะทำงานอะไร เรียนต่อดีกว่าไหม ไปฝึกงานถ้าไม่ชอบก็ออกมา ไม่ต้องทน และถ้ารู้ว่าเราอยากได้อะไรจะซื้อให้หมด แบมือขอเงินจะให้ตลอด (ทั้งที่บางครั้งตัวพ่อก็มีที่ตัวไม่มาก เพราะต้องขอแม่ใช้ แม่เป็นคนเก็บเงินเดือนพ่อเกือบหมด)
สำหรับตัวจขกท. อยู่ปี4 ค่ะ เรียนตจว. ทุกครั้งที่กลับบ้านจะพยายามช่วยแม่ทำงานบ้าน
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แม่มาพูดให้ฟังกับจขทก ทำนองบ่นๆเรื่องพ่อว่ามีเมียน้อย บังเอิญไปเห็นข้อความในไลน์มือถือพ่อ แม่เล่าว่า แม่บอกพ่อว่าจะไปนอนกะใครก็ไป แต่อย่าให้เกิดปัญหามาช่วยแก้เหมือนคราวก่อนละกัน ... (พ่อเรามีมีเล็กมีน้อยตั้งแต่ก่อนเราเกิด จนถึงตอนนี้ เรามีพี่น้องที่คนละแม่ค่ะ แต่เราไม่เคยเจอ) ... เราพูดกับแม่ว่า แม่ทนทำไม? ทำไมไม่เลิก? เราโตแล้ว เรียนก็จะจบแล้ว เราเชื่อว่าเราดูแลแม่ได้ ดูแลน้องได้ ... คำตอบของแม่คือ " ไม่ได้หรอก สงสารลูก สงสารเรา"
ความรู้สึกเราตอนนี้คือ สงสารแม่ค่ะ แม่ดูเจ็บ จนชินไปเอง วันๆเลี้ยงลูก ทำงาน กลับมาสามีก็แทบไม่คุยอะไร แม่ยิ่งรู้สึกแย่ เอาแต่เงียบและตีหน้าบึ้ง พ่อเห็นหน้าบึ้งเลยยิ่งเบื่อ และก็คงเป็นเหตุผลที่ไปมีเล็กมีน้อย
เรารู้สึกหดหู่ค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง คิดบวกยังไงดี
ทุกวันนี้เราคบกะใคร จะคุยกะผชคนไหนก็หวาดระแวงว่ายังไงอนาคตเขาก็คงเป็นเหมือนพ่อเรา ไม่เคยเชื่อในคำว่า รัก ได้เลย
ขอข้อคิด และกำลังใจค่ะ TT
เราจะทำยังไงดีคะ
ความรู้สึกเราคือ สงสารแม่ค่ะ มากๆ
สิ่งที่เห็นจากแม่คือ
แม่ตื่นตี5 อาบน้ำ แต่งตัวให้ทั้งตัวเองและน้อง ป้อนข้าวน้อง ขับรถพาไปส่งโรงเรียน
แปดโมงแม่เข้างาน ห้าโมงเย็นเลิกงานรีบไปรับน้อง พากลับมาอาบน้ำ ป้อนข้าวเย็น สอนการบ้าน เอาเข้านอนก็สามทุ่มพอดี
วันเสาร์อาทิตย์น้องเรียนพิเศษ คนที่ไปรับส่งก็คือแม่ค่ะ แล้วเสาอาทิตย์นี้จะเป็นวันที่แม่รีบทำงานบ้านหนักๆ เช่นซักผ้า ตากผ้า รีดผ้า ขัดห้องน้ำ2ห้อง
** แม่ทำงานเป็นลูกน้อง และเครียดกับงานค่ะ งานเยอะ บางทีอยู่จนสองทุ่ม บ่อยครั้งที่วันเสาร์ก็ไปทำ โดยทุกครั้งที่ไปทำจะเอาน้องเราไปรอที่บริษัท เพราะแม่คือคนที่รับน้องมาจากร.ร.**
สิ่งที่เราเห็นจากพ่อคือ
ทุกวันทำงานน้อย เพราะเป็นเจ้านายคน มีคนนับถือสรรเสริญ เงินเดือนเยอะ
(แต่ไม่เยอะขนาดจะให้แม่ออกจากงานได้นะคะ) เข้าสังคมมาก มักมีนัดไปนั่งกินเหล้ากะเพื่อนบ่อยๆ (สัปดาห์ละครั้ง)
และช่วง3เดือนหลังไปต่างประเทศและต่างจังหวัดบ่อยมาก บอกว่าเพราะเรื่องงาน(หรืออาจเพราะไปมีญ.อื่น) ใน1เดือน จะมีสองสัปดาห์ที่ต้องไปต่างปท. หรือตจว.
เวลาอยู่บ้านจะไม่ค่อยคุยกะใคร ดูแต่ทีวี แต่พ่อเป็นคนรักสะอาดมากค่ะ จะคอยเก็บของทุกอย่างให้เป็นระเบียบและดูดฝุ่นเสมอ และพ่อเป็นพ่อที่ดี ห่วงเรา คอยถามสารทุกข์สุขดิบบ้าง เช่น กลับถึงหอแล้วไลน์บอกด้วย จบไปกะทำงานอะไร เรียนต่อดีกว่าไหม ไปฝึกงานถ้าไม่ชอบก็ออกมา ไม่ต้องทน และถ้ารู้ว่าเราอยากได้อะไรจะซื้อให้หมด แบมือขอเงินจะให้ตลอด (ทั้งที่บางครั้งตัวพ่อก็มีที่ตัวไม่มาก เพราะต้องขอแม่ใช้ แม่เป็นคนเก็บเงินเดือนพ่อเกือบหมด)
สำหรับตัวจขกท. อยู่ปี4 ค่ะ เรียนตจว. ทุกครั้งที่กลับบ้านจะพยายามช่วยแม่ทำงานบ้าน
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แม่มาพูดให้ฟังกับจขทก ทำนองบ่นๆเรื่องพ่อว่ามีเมียน้อย บังเอิญไปเห็นข้อความในไลน์มือถือพ่อ แม่เล่าว่า แม่บอกพ่อว่าจะไปนอนกะใครก็ไป แต่อย่าให้เกิดปัญหามาช่วยแก้เหมือนคราวก่อนละกัน ... (พ่อเรามีมีเล็กมีน้อยตั้งแต่ก่อนเราเกิด จนถึงตอนนี้ เรามีพี่น้องที่คนละแม่ค่ะ แต่เราไม่เคยเจอ) ... เราพูดกับแม่ว่า แม่ทนทำไม? ทำไมไม่เลิก? เราโตแล้ว เรียนก็จะจบแล้ว เราเชื่อว่าเราดูแลแม่ได้ ดูแลน้องได้ ... คำตอบของแม่คือ " ไม่ได้หรอก สงสารลูก สงสารเรา"
ความรู้สึกเราตอนนี้คือ สงสารแม่ค่ะ แม่ดูเจ็บ จนชินไปเอง วันๆเลี้ยงลูก ทำงาน กลับมาสามีก็แทบไม่คุยอะไร แม่ยิ่งรู้สึกแย่ เอาแต่เงียบและตีหน้าบึ้ง พ่อเห็นหน้าบึ้งเลยยิ่งเบื่อ และก็คงเป็นเหตุผลที่ไปมีเล็กมีน้อย
เรารู้สึกหดหู่ค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง คิดบวกยังไงดี
ทุกวันนี้เราคบกะใคร จะคุยกะผชคนไหนก็หวาดระแวงว่ายังไงอนาคตเขาก็คงเป็นเหมือนพ่อเรา ไม่เคยเชื่อในคำว่า รัก ได้เลย