พอดีว่าผมมีเรื่องราวอยากจะเล่าให้ฟัง(ให้อ่าน)
เผื่อจะมีใครเคยมีความรู้สึกแบบผม อาจจะให้คำปรึกษาได้บ้าง
หรือจะวิจารณ์อะไรก็ตามสบายเลยนะ
ผมอาจจะเขียนไล่ลำดับไม่ดี ไม่สนุก ก็ขอโทษไว้ก่อนแล้วกันนะครับ
ปล. อย่ามองว่าผมหมกมุ่นเลยนะ (แค่มาระบายให้มันหายอึดอัดเฉยๆ 555555)
______________________________________________________
เมื่อสมัยเด็กๆ ผมใช้เวลาอยู่กับ ผู้หญิง (แม่ กับ พี่สาว) เป็นส่วนมาก เพราะว่าพ่อทำงานที่ต่างจังหวัด กลับมาอาทิตย์ละวันสองวัน
ซึ่งบางครั้งเวลาที่แม่กับพี่คุยเรื่องผู้หญิงๆกัน ผมก็ได้ฟังไปด้วย
ผมจำได้ว่าเคยมีเรื่องหนึ่งที่พี่คุยกับแม่ คือเรื่องของความรัก . . .
พี่ถามแม่ เกี่ยวกับอดีต ตอนที่แม่เจอกับพ่อ อะไรทำนองนั้น (แม่เล่าไป ก็เขินไป >_<)
แต่พอเล่าๆไป ถ้าเล่าเกี่ยวกับช่วง หลังแต่งงาน แม่ก็ชอบบอกว่า ผู้ชายก่อนแต่งกับหลังแต่งนี่เป็นคนละคนไปเลยนะ
ตอนนั้นยังเด็กๆ ผมก็ไม่ได้เข้าใจอะไรหรอก
แต่ในตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกกลัวบางอย่าง ไม่รู้เป็นเพราะเรื่องที่แม่เคยเล่าให้ฟังรึเปล่า
หลายๆคนก็คงเคยได้ยิน ว่า ความรักของผู้ชาย มักจะแรงในตอนแรก และแผ่วในตอนหลัง ในขณะที่ผู้หญิง จะมีความรักที่มั่นคงกว่า
เมื่อสมัยประถม ผมเคยแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ราวๆ 8 ปี ( ป.3 - ม.3 )
โดยที่ผมย้ายเข้าไปเรียนตอน ป.3 ไปชอบเค้าตอนไหนก็ไม่รู้ น่าจะประมาณช่วง ป.3 เทอม 2 แหละ
ซึ่งเพื่อนๆมันก็ดูออกแหละนะ ก็เลยโดนล้อบ่อยๆ จนผมไม่กล้าไปคุยด้วย ซึ่งทำให้ ตั้งแต่ ป.4 - ม.3
ผมคุยกับคนๆนั้น ปีละราวๆ 2 ประโยคหรือน้อยกว่านั้น ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกันทุกปี (มาคิดๆดูก็ขำตัวเอง แต่มันก็เรื่องจริงนะ)
จนกระทั่งจบ ม.3 ผมก็ย้ายมาเรียนที่ กทม. ในปีแรก (ม.4) ผมก็ยังคิดถึง ยังรู้สึกเหมือนเดิม
แต่ว่าพอขึ้น ม.5 ผมได้นั่งใกล้ๆกับเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.4 แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน
เพราะผมเป็นคนคุยไม่ค่อยสนุก และก็ไม่ถนัดคุยกับผู้หญิงด้วย (ประมาณว่า ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่คุยด้วย)
แต่ว่าคนนี้แหละ อัธยาศัยดีมาก ซึ่งในที่สุด ผมก็เกิดความรู้สึกที่ผมคิดว่า มันคือ ความรัก "อีกครั้ง"
จนกระทั่งตอนนี้ ผมอยู่ ม.6 แล้ว ผมรู้สึกว่าผมชอบคนๆนี้มาก
_________________________________________
ลองมาคิดๆดู ผมเคยชอบคนคนนึงมา 8 ปี ซึ่งการเรียนทำให้ต้องห่างกันเพียงแค่ 1 ปีกว่าๆ ความรู้สึกของผม ก็เปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าเป็นแบบนี้ ความรู้สึกของผมในตอนนี้ มันจะเป็นความรักจริงๆรึเปล่า?
กลับมาคิดเรื่องที่แม่เคยเล่า ผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่า จะเป็นผู้ชายแบบนั้นรึเปล่า
สามารถทำทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรักได้ . . . . เพียงแค่ระยะเวลาหนึ่ง จนในที่สุดก็เบื่อไป (แน่ล่ะ ถ้าเลือกใครจะอยากเป็นคนแบบนี้)
ถ้าเรารักใครสักคน เราก็ควรจะคิดถึงความสุขของคนที่เรารักก่อน ไม่ใช่เอาความสุขของตัวเราเป็นที่ตั้ง
แล้วถ้าคนที่เรารัก เค้าก็ชอบเราอยู่เหมือนกัน สิ่งที่ควรทำคืออะไร??
ในเมื่อตัวเราเป็นแบบนี้ ตัวผมจะรักใครสักคนจริงๆได้รึเปล่า? แล้วที่ผมรู้สึกอยู่มันใช่ความรักจริงๆรึเปล่า?
ตัวผมจะสามารถรักษาความรู้สึกตอนนี้ให้คงอยู่ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน?
________________________________
ขอระบายอีกนิดนึงนะ สุดท้ายแล้ว
ผมไม่ได้กลัวว่า สักวันหนึ่ง ผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักเสียใจ
แต่สิ่งที่ผมกลัว ผมกลัวว่า สักวันหนึ่ง ผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักเสียใจ . . . โดยที่ตัวผมไม่รู้สึกเสียใจเลย
ขอบคุณที่อ่านครับ
ความรู้สึกแบบนี้ ?
เผื่อจะมีใครเคยมีความรู้สึกแบบผม อาจจะให้คำปรึกษาได้บ้าง
หรือจะวิจารณ์อะไรก็ตามสบายเลยนะ
ผมอาจจะเขียนไล่ลำดับไม่ดี ไม่สนุก ก็ขอโทษไว้ก่อนแล้วกันนะครับ
ปล. อย่ามองว่าผมหมกมุ่นเลยนะ (แค่มาระบายให้มันหายอึดอัดเฉยๆ 555555)
______________________________________________________
เมื่อสมัยเด็กๆ ผมใช้เวลาอยู่กับ ผู้หญิง (แม่ กับ พี่สาว) เป็นส่วนมาก เพราะว่าพ่อทำงานที่ต่างจังหวัด กลับมาอาทิตย์ละวันสองวัน
ซึ่งบางครั้งเวลาที่แม่กับพี่คุยเรื่องผู้หญิงๆกัน ผมก็ได้ฟังไปด้วย
ผมจำได้ว่าเคยมีเรื่องหนึ่งที่พี่คุยกับแม่ คือเรื่องของความรัก . . .
พี่ถามแม่ เกี่ยวกับอดีต ตอนที่แม่เจอกับพ่อ อะไรทำนองนั้น (แม่เล่าไป ก็เขินไป >_<)
แต่พอเล่าๆไป ถ้าเล่าเกี่ยวกับช่วง หลังแต่งงาน แม่ก็ชอบบอกว่า ผู้ชายก่อนแต่งกับหลังแต่งนี่เป็นคนละคนไปเลยนะ
ตอนนั้นยังเด็กๆ ผมก็ไม่ได้เข้าใจอะไรหรอก
แต่ในตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกกลัวบางอย่าง ไม่รู้เป็นเพราะเรื่องที่แม่เคยเล่าให้ฟังรึเปล่า
หลายๆคนก็คงเคยได้ยิน ว่า ความรักของผู้ชาย มักจะแรงในตอนแรก และแผ่วในตอนหลัง ในขณะที่ผู้หญิง จะมีความรักที่มั่นคงกว่า
เมื่อสมัยประถม ผมเคยแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ราวๆ 8 ปี ( ป.3 - ม.3 )
โดยที่ผมย้ายเข้าไปเรียนตอน ป.3 ไปชอบเค้าตอนไหนก็ไม่รู้ น่าจะประมาณช่วง ป.3 เทอม 2 แหละ
ซึ่งเพื่อนๆมันก็ดูออกแหละนะ ก็เลยโดนล้อบ่อยๆ จนผมไม่กล้าไปคุยด้วย ซึ่งทำให้ ตั้งแต่ ป.4 - ม.3
ผมคุยกับคนๆนั้น ปีละราวๆ 2 ประโยคหรือน้อยกว่านั้น ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกันทุกปี (มาคิดๆดูก็ขำตัวเอง แต่มันก็เรื่องจริงนะ)
จนกระทั่งจบ ม.3 ผมก็ย้ายมาเรียนที่ กทม. ในปีแรก (ม.4) ผมก็ยังคิดถึง ยังรู้สึกเหมือนเดิม
แต่ว่าพอขึ้น ม.5 ผมได้นั่งใกล้ๆกับเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.4 แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน
เพราะผมเป็นคนคุยไม่ค่อยสนุก และก็ไม่ถนัดคุยกับผู้หญิงด้วย (ประมาณว่า ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่คุยด้วย)
แต่ว่าคนนี้แหละ อัธยาศัยดีมาก ซึ่งในที่สุด ผมก็เกิดความรู้สึกที่ผมคิดว่า มันคือ ความรัก "อีกครั้ง"
จนกระทั่งตอนนี้ ผมอยู่ ม.6 แล้ว ผมรู้สึกว่าผมชอบคนๆนี้มาก
_________________________________________
ลองมาคิดๆดู ผมเคยชอบคนคนนึงมา 8 ปี ซึ่งการเรียนทำให้ต้องห่างกันเพียงแค่ 1 ปีกว่าๆ ความรู้สึกของผม ก็เปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าเป็นแบบนี้ ความรู้สึกของผมในตอนนี้ มันจะเป็นความรักจริงๆรึเปล่า?
กลับมาคิดเรื่องที่แม่เคยเล่า ผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่า จะเป็นผู้ชายแบบนั้นรึเปล่า
สามารถทำทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรักได้ . . . . เพียงแค่ระยะเวลาหนึ่ง จนในที่สุดก็เบื่อไป (แน่ล่ะ ถ้าเลือกใครจะอยากเป็นคนแบบนี้)
ถ้าเรารักใครสักคน เราก็ควรจะคิดถึงความสุขของคนที่เรารักก่อน ไม่ใช่เอาความสุขของตัวเราเป็นที่ตั้ง
แล้วถ้าคนที่เรารัก เค้าก็ชอบเราอยู่เหมือนกัน สิ่งที่ควรทำคืออะไร??
ในเมื่อตัวเราเป็นแบบนี้ ตัวผมจะรักใครสักคนจริงๆได้รึเปล่า? แล้วที่ผมรู้สึกอยู่มันใช่ความรักจริงๆรึเปล่า?
ตัวผมจะสามารถรักษาความรู้สึกตอนนี้ให้คงอยู่ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน?
________________________________
ขอระบายอีกนิดนึงนะ สุดท้ายแล้ว
ผมไม่ได้กลัวว่า สักวันหนึ่ง ผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักเสียใจ
แต่สิ่งที่ผมกลัว ผมกลัวว่า สักวันหนึ่ง ผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักเสียใจ . . . โดยที่ตัวผมไม่รู้สึกเสียใจเลย
ขอบคุณที่อ่านครับ