อันเรื่องราวตัณหานั้นสาหัส....แม้นใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง

จะว่าขมขมอะไรในพิภพ                         ไม่อาจลบบอระเพ็ดที่เข็ดขม
ถึงดาบคมก็ไม่สู้คารมคม                        จะว่าลมลมปากนี้มากแรง
จะว่าเมาเมาอะไรก็ไม่หนัก                      อันเมารักเช่นนี้มีทุกแห่ง
เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง                      ใครพลาดแพลงล้มตายวายชีวา
บ้างชกต่อยกันบอบลอบตีหัว                   เขาจับตัวใส่คุกทุกข์หนักหนา
อันโกรธขึ้งหึงกันทุกวันมา                      เพราะตัณหาตัวเดียวมันเรี่ยวแรง
จนพระเณรเถรตู้อยู่ไม่ได้                        สึกออกไปซัดเพลาะเที่ยวเสาะแสวง
บ้างร้อนตัวกลัวจะอดเหมือนมดแดง        นอนตะแคงคว่ำหงายวุ่นวายใจ
บ้างก็แต่งเพลงยาวไปน้าวโน้ม                ว่ารักโฉมมิ่งมิตรพิสมัย
พอลงเอยให้แม่สื่อถือเอาไป                   แต่ละใบราคาถึงตำลึงทอง
บ้างถูกแม่สื่อหลอกปอกเอาหมด              เจ็บอกอดอับอายเสียดายของ
ถ้าแม่สื่อซื่อตรงคงได้ครอง                    เป็นหอห้องเรือนเรือตามเชื้อวงศ์
บ้างรักเขาข้างเดียวลงเคี่ยวเข็ญ              บ้างก็เป็นสังฆการีสึกชีสงฆ์
วิสัยพระทุกวัดขัดทุกองค์                      ถ้าลาภตรงมาหาเปลื้องผ้าไตร
บ้างก็ถูกลมหลอกออกมาเก้อ                 ชักสะพานแหงนเถ่อน้ำตาไหล
ไม่ได้เมียเสียของร้องเอาใคร                 กลับบวชใหม่สวดมนต์ไปจนตาย
เขาว่าพระคราวนั้นก็ขันอยู่                      บวชเณรรู้ไว้เป็นศิษย์ดังจิตหมาย
ท่านจับสึกสักหน้าพากันอาย                   พวกหญิงชายลือดังทั้งพิภพ
เพราะโลกีย์ฟั่นเผือเหลือสละ                 แต่เป็นพระแล้วยังคิดผิดขนบ
นี่หรือคฤหัสถ์จะไม่โลภละโมบมบ            ให้ปรารถเรื่องผู้หญิงประวิงวน
จะพรรณนาว่าไปไหนจะหมด                 เหลือกำหนดนับไม่เสร็จเหมือนเม็ดฝน
มิใช่ฉันหยาบช้าแกล้งว่าคน                   อย่าร้อนรนร้าวรานรำคาญเคือง
ฉันคนชั่วตัวโศกเป็นโรครัก                    อกจะหักเสียด้วยตรอมจนผอมเหลือง
สวาทหวังตั้งจิตเป็นนิตย์เนือง                จึงแต่งเรื่องรักไว้ให้คนฟัง
ไว้อ่านเล่นเป็นที่ประกันทุกข์                 ให้ผาสุกตามประสาที่บ้าหลัง
ท่านทั้งหลายชายหญิงอย่าชิงชัง            ฉันต่อตั้งแต่งความตามทำนอง
อันเรื่องราวตัณหานี้สาหัส                ถ้าใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง
อุตส่าห์หัดวิชาหาเงินทอง                    ก็เพราะของสิ่งเดียวมันเกี่ยวกวน
ถึงยากจนซนหาประสายาก                   ที่มีมากตั้งกองครองสงวน
บ้างก็ชอบชาววังรังกระบวน                 เนื้อก็นวลเสียงก็หวานขานก็เพราะ
ที่เต็มอัดกลัดมันกลั้นไม่หยุด                ก็รีบรุดเร็วรัดไปวัดเกาะ
เป็นเงินแดงแย่งยุดฉุดเอาเพลาะ            เถียงทะเลาะวุ่นวายไม่อายกัน
เพราะโลกีย์เจ้ากรรมแกทำเข็ญ              เผอิญเป็นทั่วโลกให้โศกศัลย์
ถึงเทวบุตรภุชงค์พงศ์สุบรรณ                ก็เหมือนกันกับเราที่เศร้าใจ
ถ้ารักกันลั่นเปรี้ยงดังเสียงฟ้า                หูจะชาเสียด้วยดังฟังไม่ไหว
แต่เงียบเงียบสิยังอึงคะนึงไป                ราวกับไฟไหม้ฟางสว่างโพลง
ถ้าคนอื่นตรึกตรองก็ต้องที่                   แต่เรานี้วุ่นวายแทบตายโหง
ก็มิได้สายสมรนอนคลุมโปง                 ยังดังโด่งพลอยเขาน่าเศร้าใจ

.........


_{ที่มา : นิราศเดือน (เดือน ๔ และบทส่งท้ายค่ะ)
http://www.reurnthai.com/wiki/นิราศเดือน}