ไร้หัวใจ ตอนที่ 21

          กันย์พาเกตุแก้วออกมาที่โรงจอดรถหน้าบ้านเพื่อจะตามประพนธ์ไปที่โรงพยาบาล แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมาพบนวพรรษ
ภคพร เพียงพรและธาวินเข้าที่โรงจอดรถใกล้ๆกัน ทันทีที่เห็นหน้ากันย์ภคพรก็หันหน้าหนีอย่างหยิ่งทระนง กันย์เองก็มองจ้องหน้าเธอ
ด้วยความเกลียดแสนเกลียดที่ไม่ต่างกัน ถ้าไม่ติดเรื่องของประไพร วันนี้ไม่ว่ายังไงเขากับภคพรจะต้องแหลกกันไปข้างนึง
“แค่นี้พี่เนย์ก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย”
นวพรรษขอร้อง อ้อนวอน ด้วยท่าทางเศร้าๆที่กลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเธอไปแล้ว
“ไปขอร้องมันทำไม ฉันไม่กลัวคุณหรอก”
ภคพรหันมาเกรี้ยวกราดใส่กันย์อย่างแสนเกลียดชัง กันย์เงื้อมือและจะเข้ามาหาภคพรแต่เกตุแก้วขวางทางของพี่ชายเธอเอาไว้
“สิ่งที่ผมทำกับน้องสาวคุณ ตอนนี้ผมกำลังรับกรรมอยู่ คุณเองก็คงไม่ต่างกัน ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ ทำอะไรกับใครเอาไว้
ทุกอย่างมันก็จะย้อนกลับมาหาคุณเหมือนกัน”
กันย์พูดเสียงแผ่วเบา มองจ้องหน้าภคพรด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม
“ต่อให้ต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุด ฉันก็ไม่กลัว”
ภคพรยังคงเผชิญหน้าท้าทายเขาอย่างไม่มีกลัวเกรง เป็นกันย์เองที่ต้องเดินหนีไปเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง
“ขอโทษแทนพี่สาวของฉันด้วยนะคะ ในทุกๆสิ่งที่เธอทำกับคุณ”
นวพรรษก้มหัวให้เกตุแก้ว สุภาพ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ มันคงเป็นเวรกรรมของพวกเราทุกคนที่ต้องมาพบเจอกันในสภาพที่มันย่ำแย่แบบนี้”
เกตุแก้วพูดขึ้นด้วยท่าทางเศร้าๆที่ไม่ได้ต่างไปจากนวพรรษเลย
“ทุกอย่างมันเพราะพี่ชายของเธอ”
ภคพรเสียงดังใส่เกตุแก้ว หน้าตาบึ้งตึงของเธอทำให้เกตุแก้วยิ่งรู้สึกอยากจะหนีไปให้พ้นๆ
“พี่เนย์ / พอเลยยายเนย์ กลับบ้าน ทำผิดขนาดนี้ยังไม่สำนึก ยังจะมีหน้าไปว่าคนอื่นเขาอีก กลับบ้าน”
นวพรรษและเพียงพรร้องห้าม ก่อนผู้เป็นแม่จะรีบมารากลูกสาวออกไปอีกทาง
“คนสองคนที่ปล่อยวางและยอมให้อภัยใครไม่ได้ ก็คือพี่ชายคุณแล้วก็พี่สาวของฉัน หวังว่าเราทั้งสองคน
จะไม่ทำให้เรื่องมันยุ่งไปมากกว่านี้นะคะ อะไรที่ทำให้พวกเขาเย็นลงและยอมปล่อยวาง
เรามาทำเรื่องพวกนั้นกันเถอะคะ อย่าทำร้ายกันไปทำร้ายกันมาแบบนี้อีกเลย
เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เจ็บปวดก็คือคนที่เรารักทั้งนั้น”
นวพรรษพูดกับเกตุแก้วเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนธาวินจะเดินเข้ามาประคองเธอและเดินตามแม่กับภคพรออกไป
ทิ้งให้เกตุแก้วอยู่กับกันย์แค่สองคน
“พี่กันย์ พี่ทำร้ายผู้หญิงที่ทั้งสวย น่ารักแล้วก็จิตใจดีอย่างคุณนวพรรษได้ยังไง พี่ไม่สงสารเธอบ้างเลยหรอ
เด็กในท้องก็เป็นลูกพี่ คุณนวพรรษเค้าก็เคยเป็นเมียพี่ พี่ทำแบบนี้กับเธอลงคอได้ยังไง”
เกตุแก้วหันมาหาพี่ชายเธอ และตั้งใจถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจเธอตลอดมากับเขาอย่างตรงไปตรงมา
“ขึ้นรถ”
กันย์หลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม และไม่ยอมปริปากพูดอะไรถึงนวพรรษเลยแม้แต่คำเดียว
อาการของประไพรนั้นไม่หนักหนาอย่างที่ทุกคนเป็นกังวล สภาพร่างกายของเธอแข็งแรงดี ยกเว้นขาที่หักศีรษะที่แตก
ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ประพนธ์ก็ยังอยู่เคียงข้างแม่ของเขาไม่ยอมห่างและเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ทำให้เขาเกลียดภคพร
ขึ้นมาจนสุดขั้วหัวใจ
“กลับบ้านไปนอนพักผ่อนเถอะลูก ทางนี้พ่อจะดูแลเอง แกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
พิภพกล่าวกับลูกชายสุขุม
“ผมยังนอนไม่ได้ จนกว่าจะไปรากตัวผู้หญิงคนนั้นมากราบขอโทษคุณแม่”
ประพนธ์กล่าวด้วยแววตาก้าวร้าว ชิงชัง
“อย่าปล่อยให้ความเคียดแค้นชิงชัง ทำให้หัวใจของลูกต้องเศร้าหมอง ถ้าลูกควบคุมตัวเองไม่ได้
ลูกก็จะมีสภาพไม่ต่างอะไรจากหนูภคพร เหตุการณ์ทั้งหมดมันเป็นอุบัติเหตุ เมียลูกพ่อคิดว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ”
พิภพเตือนสติลูกชาย
“ไม่ว่าพ่อจะพูดยังไง ผมก็ไม่มีวันเข้าใจผู้หญิงที่ทำกับบุพการีของผมถึงขนาดนี้ได้หรอก ผมยอมไม่ได้”
ประพนธ์ยังคงร้อนรุ่ม พิภพมองดูลูกชายด้วยความเศร้าใจ
“ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ไม่มีอะไรจะพูด งั้นแกช่วยไปหาซื้ออะไรมาให้พ่อทานที พ่อเหนื่อยจนหิวข้าวไปหมดแล้ว
แล้วก็มาอยู่ช่วยกันดูแลแม่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”อิทธิพลตัดหนทางที่จะปล่อยให้ลูกชายอยู่ตามลำพัง
และมีโอกาสที่จะทำอะไรร้ายกับภคพร
“ครับ”
ประพนธ์มีท่าทีที่อ่อนโยนลงเมื่อรู้ว่าพ่อของเขาเหนื่อยกับเหตุการณ์วุ่นๆที่มีต้นเหตุทั้งหมดอยู่ที่ภคพรแต่เพียงผู้เดียว

    เมื่อประพนธ์ออกไปได้ไม่นาน เพียงพรก็พาภคพรและนวพรรษมาเยี่ยมประไพรด้วยกันเพื่อขอโทษในทุกสิ่งที่เธอทำลงไป
ทันทีที่มาถึงหน้าห้องผู้ป่วยนวภคก็เดินไปต่อว่าลูกสาวของเธอทันที
“นี่ลูกทำอะไรลงไป เห็นหรือเปล่าว่าความเคียดแค้นชิงชังในใจของลูก มันทำให้คนอื่นเจ็บปวดขนาดไหน”
นวภคกล่าวดุดัน
“พ่อค่ะ ถึงหนูจะทำอะไรร้ายๆออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ
หนูเสียใจค่ะ”
หญิงสาวกล่าวน้ำตาคลอเบ้า แต่แววตาของเธอนั้นยังคงแข็งกร้าวไม่เปลี่ยนแปลง
“คุณประไพรเป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณ”
เพียงพรรีบร้อนถามด้วยความห่วงใย
“ปลอดภัยแล้วคุณ แต่ตาประพนธ์สิ ดูท่าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆแน่”
นวภคกล่าวด้วยท่าทีเป็นกังวล
“หนูไม่กลัว เขาไม่มีทางทำอะไรหนูได้หรอก”
ภคพรยังคงไม่ยอม
“ภัยจะมาถึงตัวยังไม่รู้เรื่อง ลูกไปทำอย่างนั้นกับแม่ของเขาทั้งคน คิดว่าเขาจะยอมลูกง่ายๆเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาหรอ”
นวภคหันมาดุใส่ภคพรที่ตั้งท่าจะเถียง แต่ถูกปรามไว้ซะก่อน
“อย่าค่ะพี่เนย์”
นวพรรษฉุดแขนพี่สาวของเธอเอาไว้ หนักอกหนักใจไม่ต่างกัน

    หลังจากที่เยี่ยมเยือนกันเป็นการเรียบร้อย ทุกคนก็ออกมาจากห้องพยาบาลกันหมด เหลือเพียงแค่ประไพรที่นอนหลับอยู่
และภคพรที่ย้อนกลับเข้ามาในห้องเพื่อหยิบกระเป๋า หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงผู้ป่วยด้วยความปวดร้าว
เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายประไพรเลยจริงๆ
“หายเร็วๆนะค่ะคุณป้า”
หญิงสาวเอื้อมมือไปกุมมือแม่สามีเอาไว้ น้ำตาคลอเอ่อ
“หนูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ หนูขอโทษนะคะ”
ภคพรยืนน้ำตาไหลอาบแก้ม เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม โดยไม่รู้เลยว่าประไพรนั้นไม่ได้หลับใหล
อย่างที่เธอเข้าใจ เธอได้ยินชัดเจนในทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดออกมา
“หนูแค่อยากสั่งสอนคนพวกนั้นให้พวกเขารู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ยายเมย์คือชีวิต ..คือจิตใจ..คือความรัก..
คือทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านของเรา แต่เพราะผู้ชายชาติชั่.....คนนั้น ครอบครัวเราต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดไป...ฮือๆๆๆ
จนกว่าผู้ชายเลวๆคนนั้นจะได้รับบทเรียนหนูจะไม่มีวันยอมหย่ากับลูกชายของคุณ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ สงสารประไพรที่ต้องมานอนให้น้ำเกลือระโยงรยางค์เพราะเธอ
“หนูไม่เคยคิดที่จะถอนหุ้นจากบริษัทของคุณจริงๆเลยนะคะ แล้วหนูก็ไม่เคยคิดที่จะครอบครองลูกชายของคุณเอาไว้ตลอดไป
วันใดที่หนูทำใจยอมรับเรื่องร้ายๆที่มันเกิดขึ้นกับน้องสาวของหนูได้แล้ว หนูจะคืนทุกอย่างให้ทุกคนเองค่ะ
หนูขอโทษจริงๆนะคะที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัวขนาดนี้ หนูขอโทษจริงๆคะ ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้สะอึกสะอื้นรู้สึกผิดอย่างที่สุดที่ตัวเองทำให้ประไพรต้องมาเจอกับสภาพเลวร้ายแบบนี้





    ภคพรเดินออกมาจากห้องด้วยแววตาที่แดงกร่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักหนาสาหัส ก่อนจะต้องต้องตกใจ
ผงะถอยหลังเพราะการปรากฏตัวของประพนธ์ ที่มีแววตาแข็งกร้าวทันทีที่เห็นหน้าเธอ
“เธอ...ออกมานี่เลย”
ประพนธ์รากภคพรออกมาจากห้องคนไข้ด้วยความรุนแรง ฉุดกระชากเธออย่างไร้ความปราณี
“จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไป ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรน ก่อนจะถูกประพนธ์ฉุดกระชากรากถูขึ้นบันไดมาจนถึงบนชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่น ล้มลงเพราะแรงเหวี่ยงของประพนธ์
“ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้านี่”
ภคพรลุกขึ้นปี่เข้ามาหาประพนธ์ยกมือฟาดใส่เขาแต่ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาไม่เป็นท่าเหมือนเดิม
“วันนี้ถ้าผมไม่สั่งสอนให้คุณรู้สำนึกซะบ้าง ผมคงต้องอกแตกตายแน่ๆ”
ประพนธ์ตะวาดใส่หญิงสาวตรงหน้า
“อ๋อหรอ”ภคพรยังคงท้าทาย
“คุณตั้งใจผลักแม่ผมตกลงมาใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์มองจ้องหญิงสาวไม่วางสายตา
“ฉันเปล่า”ภคพรปฏิเสธ
“โกหก”ประพนธ์โวยวาย
“ถ้านายเชื่อว่าฉันตั้งใจอยู่แล้ว จะมาถามหาพระแสงอะไร”
ภคพรยังคงแผดเสียง ประพนธ์มองจ้องเธอตาเขม็งอย่างเกลียดชัง
“ฉันอยากได้ยินจากปากเธอ ว่าเธอเป็นคนตั้งใจทำมันจริงๆ ใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า”
ประพนธ์ยังคงคาดคั้น
“ใช่!! ฉันตั้งใจ นายจะทำไม เลิกถามคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาซะที มันน่ารำคาญ”
หญิงสาวโวยวาย หันหน้าเดินหนี แต่กลับถูกกระชากแขนอย่างแรงและถูกเหวี่ยงล้มลงด้วยความตั้งใจ
“เธอมันสกปรก ฉันเกลียดเธอ ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงฉันต่อยเธอหน้าพังไปนานแล้ว ยายปีศาจ”
ประพนธ์ตะวาดใส่ โกรธจนไม่รู้จะแสดงออกมายังไง แค่มองเห็นหน้าภคพรเขาก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา
“นี่นายกล้าผลักฉันแรงขนาดนี้เลยหรอ ฮะ ไอ้สารเลว”
ภคพรด่ากราด
“กับผู้หญิงอย่างเธอ ตบให้เลือดกบปาก มันก็สมควร”
ประพนธ์ข่มขู่ มองจ้องหญิงสาวตาขวาง ภคพรประคองร่างตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะกระโปรงที่เธอใส่อยู่
“ไอ้...”ภคพรเงื้อมือจะฟาดชายหนุ่ม แต่ก็ถูกเขาจับมือเอาไว้
“ฉันจะไม่ยอมใจอ่อนกับเธออีกแล้ว ยายงูพิษ เธอแรงมาฉันก็จะแรงไป ถ้าเธอกล้าทำอะไรแม่ฉันอีกครั้งละก็
ฉันจะตบเธอให้คว่ำเลยคอยดู”ประพนธ์ผลักร่างบางของหญิงสาวล้มลงไปอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดี

    หลังจากทะเลาะกับประพนธ์จนหมดเรี่ยวแรง ภคพรก็กลับมาที่บ้านของเธอพร้อมกับครอบครัวเหตุการณ์ในครั้งนี้
ทำให้ทุกคนเป็นห่วงเธอมากว่าภคพรจะทำอะไรที่มันผิดบาปมากลงไปอีก
“พี่เนย์ เมย์มีอะไรจะพูดด้วยค่ะ”
นวพรรษเดินเข้ามาหาพี่สาวของเธอในห้องด้วยท่าทางเศร้าๆ
“ถ้าจะมาพูดกับพี่เรื่องคนพวกนั้นล่ะก็ พี่ไม่อยากฟัง”
ภคพรปฏิเสธการรับฟัง หน้าตาท่าทางไม่ใส่ใจของเธอทำให้นวพรรษยิ่งทุกข์ใจ
“พี่เนย์..ฟังเมย์พูดซักครั้งนะคะ”
นวพรรษกล่าวเสียงสั่นเอื้อมมือมาจับมือพี่สาวของเธอแผ่วเบา จิตใจของภคพรสงบลงบ้าง แต่ก็ยังมีความก้าวร้าวอยู่ให้เห็นในแววตา
“ให้อภัยพวกเขาเถอะพี่ ความเจ็บปวดทุกอย่างที่เมย์ได้รับเพราะผู้ชายคนนั้นมันหายไปหมดแล้วล่ะค่ะ
คุณธาวินเขาดีกับเมย์ทุกอย่าง เมย์ไม่เจ็บปวดเพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว...”
นวพรรษบีบมือพี่สาวเธอเบาๆ ให้กำลังใจ แต่ภคพรยังคงนิ่งเฉยไม่ตอบรับคำขอร้องจากเธอ
“พี่เนย์รู้อะไรมั้ยค่ะ ว่าทุกวันนี้ พ่อ แม่ แล้วก็เมย์ต้องเจ็บปวดขนาดไหน ที่ต้องทนมองเห็นพี่เนย์ขังตัวเองเอาไว้
กับความทุกข์ทรมาน ความเกลียด ความแค้น ความอาฆาตพยาบาท พอแค่นี้เถอะค่ะพี่เนย์”
นวพรรษน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สงสารพี่สาวของเธอจับหัวใจ เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นที่เธอ
แต่กลายเป็นภคพรที่ไม่สามารถปล่อยวางและยอมรับความผิดหวังครั้งนี้ในชีวิตของเธอได้
“ทั้งหมดตอนนี้มันไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นอีกแล้ว แต่มันเป็นเพราะตัวพี่เนย์เอง.. การที่ต้องทำให้พวกเขาเจ็บปวด
มันไม่ได้ทำให้พี่เนย์หรือว่าเมย์มีความสุขขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่ทำร้ายแล้วก็ทำลายให้พวกเราทุกคน
ต้องเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งความแค้นแล้วก็ความเกลียดชัง อย่าคิดที่จะทำร้ายพวกเขาอีกเลยนะคะ”
นวพรรษนั่งร้องไห้ต่อหน้าพี่สาวเธอ เปิดอกคุยกันด้วยความรู้สึกห่วงใยที่ออกมาจากหัวใจ
ภคพรเอาแต่นั่งนิ่งน้ำตาไหลอาบทั้งใบหน้า ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากเงียบงัน

ต่อด้านล่างนะจ๊ะ