ไร้หัวใจ ตอนที่ 3

    
         งานแต่งงานถูกจัดขึ้นตามกำหนดการเดิมที่บ้านของประพนธ์ มีเพียงแค่เจ้าสาวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม
และชีวิตชีวาของคู่บ่าวสาวทำให้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานอึดอัดใจและทำตัวไม่ถูก แม้ว่าสถานที่ในงานจะถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
และเต็มแน่นไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวก็ตาม
“พี่เนย์ทำไมพี่ทำหน้าแบบนี้ล่ะ นี่มันงานแต่งงานนะ ไม่ใช่งานศพ อย่าทำแบบนี้สิ”
นวพรรษพยายามคลี่คลายสถานการณ์แต่ก็ไม่มีใครยอมฟังเธอ
“แม่จะเข้าไปรอข้างในนะ แม่เห็นแบบนี้แล้ว แม่ทำใจไม่ได้ แม่อายคน”
ประไพรกล่าวอย่างชอกช้ำ แววตายังคงแดงกร่ำเพราะร่องรอยจากการร้องไห้
“หนูไม่ให้ไป ทำไมค่ะ มันทรมานใจคุณป้ามากเลยหรือค่ะ ที่ไม่ได้คุณหนูเกตุแก้วเป็นลูกสะใภ้  รีบทำใจให้ได้เถอะค่ะ
จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน”
ภคพรหันไปเล่นงานประไพร มองจ้องเธออย่างไม่ให้เกียรติ
“หยาบคาย”
ประพนธ์ผลักภคพรล้มคว่ำลงท่ามกลางแขกเหรื่อ รับไม่ได้ที่เธอก้าวร้าวใส่บุพการีของเขา นวพรรษรีบร้อนประคองภคพร ห่วงใย
“พ่อกับแม่เข้าไปข้างในเถอะครับ ผมจัดการผู้หญิงต่ำๆคนนี้เอง”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“เพี๊ยะ”
ภคพรตบประพนธ์เต็มแรง โดยไม่สนใจแขกเหรื่อที่ยืนอยู่เต็มหน้างาน
“เพี๊ยะ”
ประพนธ์ตบกลับอย่างไม่ลังเล เกลียดชังและรังเกลียดผู้หญิงตรงหน้าอย่างที่สุด
“นาย นายตายแน่”
ภคพรหายใจแรงด้วยความโมโห ตรงดิ่งเข้าไปหาประพนธ์ละเลงเพลงตบรัวลงบนใบหน้าเขาด้วยอารมณ์โกรธที่กำลังลุกโชน
ประพนธ์คว้าแขนภคพร ผลักเธอล้มลงไม่เป็นท่าท่ามกลางเสียงอื้ออึงของแขกผู้ใหญ่ในงานที่ทำได้แค่ยืนมองดู
“พี่เนย์ คุณทำเกินไปแล้วนะคุณพนธ์”
นวพรรษห้ามทับ เดินเข้าไปประคองพี่สาว
“อย่ามาทำร้ายผม ผมไม่มีทางยอมแน่ เพราะว่าคุณไม่ใช่คนที่ผมรัก แต่เป็นผู้หญิงที่ผมเกลียด เกลียด”
ประพนธ์ตอกย้ำให้ภคพรเข้าใจถึงความรู้สึกของเขาและหันหลังเดินเข้างานอย่างไม่ใส่ใจ
“ไอ้เลว แกมันเลว ไอ้ชั่ว”
ภคพรกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
“อย่าพี่เนย์ อย่า พี่อยากแก้แค้นคนพวกนั้นไม่ใช่หรอ ทำไมถึงกลายเป็นครอบครัวเราเองหล่ะที่ต้องขายหน้ากับงานแต่งงานในวันนี้
ทำไมกลายเป็นพี่เนย์ล่ะที่ถูกทำร้าย”
นวพรรษน้ำตาคลอ เจ็บปวดทุกทีที่นึกได้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด
“พี่..”
ภคพรพูดอะไรไม่ออก คิดได้เพราะคำพูดของน้องสาว เธอจะต้องเป็นผู้ชนะ ครอบคัรวของเธอจะต้องไม่ขายหน้า
เพราะการแต่งงานในครั้งนี้ เธอจะต้องมีสติให้มากขึ้น และรู้ว่าตอนไหนควรทำตัวอย่างไร

            ญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายและสินสอดทองหมั้นพร้อมแล้วสำหรับการทำพิธีการสำคัญ เหลือก็แต่คู่บ่าวสาว
ที่เอาแต่มึนตึงใส่กันโดยที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะรู้ดีถึงฤทธิ์เดชของภคพร
“เนย์ พ่ออยากให้หนูตั้งใจในพิธีสวมแหวน ไม่ว่าจะยังไงวันนี้ก็เป็นงานแต่งงานของลูก”
นวภคมองหน้าลูกสาวคนโต ที่เขารักยิ่งกว่าดวงใจ
“ใช่ แม่ขอให้หนูตั้งใจทำ”
เพียงพรมองหน้าลูกสาวขอร้อง อ้อนวอน แม้ว่าชุดไทยสีทองอร่ามที่เธอใส่อยู่จะสวยงามขนาดไหน แต่หน้าตาของลูกสาวเธอ
ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ค่ะ”
ภคพรรับคำ หันไปหาประพนธ์ที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงหน้าเธอ
“ในเมื่อเรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ ใครเป็นลูกชายดิฉันก็คงยิ้มไม่ออกหรอกค่ะ”
ประไพรเข้าข้างลูกชาย
“อย่าพูดมากคุณไพร”
พิภพขัดภรรยา
“อย่าแสดงออกให้มากเลยค่ะคุณป้าว่าเกลียดหนู เพราะว่าหนูก็ไม่ได้ชอบคุณป้าเหมือนกัน ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็นั่งไปเงียบๆ”
ภคพรแหวใส่ประไพรทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“สวมแหวน”
ประพนธ์กระชากมือภคพรเข้าหาตัวและสาวแหวนให้เธออย่างไม่มีทางเลือก เขาจงใจบีบมือเธออย่างแรงเพื่อแสดงความโกรธ
“นี่ ฉันเจ็บ”
ภคพรสะบัดมือประพนธ์อย่างรังเกลียด แขกผู้ใหญ่ในงานพากันถอนหายใจ มองไม่เห็นอนาคตของคู่บ่าวสาวว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
“ส่งมือให้พี่เขาอีกครั้งสิลูก”
เพียงพรพยายามแก้สถานการณ์ ภคพรยอมยิ่นมือไปด้วยหน้าตาขึงขัง
“นาย..”
ภคพรถตาใส่ประพนธ์ที่ตั้งใจกระแทกแหวนใส่นิ้วเธออย่างจงใจ เมื่อถึงคราวภคพรเธอก็กระแทกแหวนใส่นิ้วประพนธ์กลับบ้าง
จนเขาหน้าเสียเพราะความเจ็บ
“ติดดอกไม้ให้พี่บ้างสิลูก”
เพียงพรกล่าวเสียงหวาน หลังจากประพนธ์ติดดอกไม้ให้เจ้าสาวเสร็จแล้ว
“โอ๊ยย”
ประพนธ์ร้องลั่น เมื่อภคพรตั้งใจกลัดเข็มกลัดลงในเนื้อของเขาจนเลือดไหลซึมออกมา
“ขอโทษ”
ภคพรกระแทกเสียง ประพนธ์มองจ้องกลับตาไม่กระพริบ
“พอแค่นี้แหละค่ะทุกคน เจอกันเย็นนี้”
ภคพรลุกขึ้นยืนและเดินหนีขึ้นชั้นบนไปอย่างไม่เห็นหัวใคร ส้รางความหนักใจให้ญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายอย่างหนักหนา

           หลังจากแต่งหน้าทำผมและเปลี่ยนจากชุดไทยเป็นชุดราตรีเรียบร้อย ความเหนื่อยล้าก็ทำให้ภคพรแอบงีบหลับ
อยู่บนเตียงนอนในห้องแต่งตัวของเธอ โดยไม่รู้เลยว่าเตียงที่เธอนอนและห้องที่เธออยู่เป็นห้องของประพนธ์
“กล้าดียังไงมานอนบนเตียงฉัน ลุกไปให้พ้น”
ประพนธ์ฉุดแขนภคพรและเหวี่ยงเธอลงจากเตียง
“เป็นบ้าอะไรมาทำกับฉันแบบนี้ ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้ชั่ว”
ภคพรหายใจหอบด้วยความโกรธ หยิบหมอนที่วางอยู่บนเตียงฟาดใส่ประพนธ์ไม่ยั้งมือ ก่อนจะเสียท่าถูกเขาแย่งหมอน
ออกจากมือและเหวี่ยงลงบนเตียงอีกครั้งจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
“ผู้หญิงอย่างเธออยู่ไปมันก็รกโลก ตายไปซะเลยตอนนี้ดีกว่า”
ประพนธ์ขึ้นค่อมร่างบางของเจ้าสาว ก่อนจะรวบมือเธอกดลงบนที่นอนทั้งสองข้าง
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อย ปล่อย ปล่อย”
ภคพรกรีดร้องดิ้นรนสุดชีวิต แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงของประพนธ์ ชายหนุ่มใช้หมอนปิดหน้าหญิงสาวและกดเธอลงกับที่นอนอย่างตั้งใจ
เขากำลังขาดสติ ภคพรนอนดิ้นพรวดๆอยู่บนเตียงนอนตรงหน้าเจ้าบ่าวของเธอ
“พี่เนย์ พี่เนย์”
เสียงนวพรรษที่ดังมาจากประตู ทำให้ประพนธ์ได้สติและถอยห่างออกมาจากร่างของภคพรที่เกือบจะแน่นิ่งไป
“แก แก...”
ภคพรมองจ้องประพนธ์สุดแค้น เหนื่อยหอบ ไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลทะลักเพราะความเคียดแค้น ประพนธ์เกือบจะพรากชีวิตไปจากเธอ
“ฤทธิ์เยอะมากไม่ใช่หรอ ผู้หญิงอย่างเธอ มันต้องเจอผู้ชายเลวๆอย่างฉัน มันถึงจะเหมาะสมกันดี”
ประพนธ์เย้ยหยัน ฉุดกระชากร่างไร้เรี่ยวแรงของภคพรลงจากเตียงและจับเธอยัดเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอย่างโหดเหี้ยม
ก่อนจะเอาผ้าผูกฝาตู้เอาไว้ เพราะต้องการเห็นภคพรเจ็บปวดทุกข์ทรมาน
“ถ้าเธอตายก็ถือว่าฟ้ามีตา เข้าข้างฉัน ถ้าไม่ตายก็เจอกันพรุ่งนี้ ฉันจะรอคอยการแก้แค้นจากเธอ”
ประพนธ์เดินออกจากห้องโดยไร้ซึ่งความรู้สึกผิดใดๆ เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกำลังจะทำให้เขาไร้หัวใจ

          เกือบชั่วโมงที่ครอบครัวของภคพรช่วยกันตามหาเจ้าสาวที่ปล่อยให้ประพนธ์ยืนรับแขกอยู่หน้างานแต่เพียงลำพัง
แต่หน้าแปลกที่บนใบหน้าของเจ้าบ่าวกลับมีแต่รอยยิ้มสบายใจ
“คุณประพนธ์ คุณทำอะไรพี่เนย์หรือเปล่า พี่เนย์หายไปไหน”
นวพรรษเดินเข้ามาภามประพนธ์คาดคั้น
“พี่สาวคุณร้ายขนาดนั้น ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก คงไปแอบหลับอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่นานคงออกมาเองแหละ”
ประพนธ์ยิ้มอารมณ์ดี
“พี่เนย์ไม่เคยทำร้ายใครลับหลัง พี่เมย์จะต่อสู้อย่างซึ่งๆหน้าด้วยความภาคภูมิใจ คนที่ลอบกันคนอื่น มันก็ไม่ต่างอะไรจากหมาหรอกค่ะ”
นวพรรษเชือดเฉือน แน่ใจว่าประพนธ์ต้องรู้ว่าภคพรอยู่ที่ไหน
    คำพูดของนวพรรษทำให้ประพนธ์ย้อนกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ก่อนจะต้องรีบร้อนวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขาเพราะเสียงร้องของภคพร
ประพนธ์เปิดประตูออก และฉุดร่างของภคพรออกมาจากตู้เสื้อผ้า หญิงสาวนั่งกองอยู่กับพื้นในชุดเจ้าสาวตรงหน้าประพนธ์อย่างหมดสภาพ
“ฮือๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้ตัวสั่นเทา เธอหวาดกลัว สภาพของเธอตอนนี้ทำให้ประพนธ์รู้สึกสงสารเธอขึ้นมา แต่แวบนึงที่ภาพความร้ายกาจของภคพร
ปรากฏขึ้นมา เข้าก็หมดความสงสารในตัวเธอ
“ลงไปข้างล่าง”
ประพนธ์หันหลังหนี เดินนำหน้าหญิงสาว ภคพรหันมามองจ้องเขาด้วยไฟแค้นที่กำลังท่วมอยู่ในอก หญิงสาวคว้าไม้เบสบอลที่วางอยู่ใกล้มือ ตรงดิ่งเข้าหาประพนธ์และฟาดไปเต็มแรงที่หัวของเขา ก่อนจะฟาดไม่ยั้งเพราะความโกรธ ประพนธ์หันขวับมาหาเธออย่างรวดเร็ว
ก่อนจะกดร่างบางของหญิงสาวลงกับกำแพงด้วยความโกรธเกลียดที่ไม่ต่างกัน
“ฉันไม่เคยทำเลวๆกับผู้หญิงคนไหน เธอเป็นคนแรก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ลงไปข้างล่าง”
ประพนธ์กระแทกร่างของหญิงสาวเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ภคพรทรุดกายลงร้องไห้โฮ เคียดแค้นชิงชังกับชะตากรรมที่ได้รับ ประพนธ์จะต้องได้รับบทเรียนราคาแพงในทุกๆสิ่งที่เขาทำกับเธอ



           กันย์ไม่อาจอยู่เฉยๆและปล่อยให้การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น เขาจึงวางแผนลักพาตัวเจ้าสาว แต่นวพรรษอ่านเกมส์ในครั้งนี้ออกและยอมเป็นคนที่ถูกลักพาตัวมาแทนพี่สาวเธอ
“เธอมันนังมารร้าย”
กันย์แบกนวพรรษในชุดเจ้าสาวไว้บนบ่า นวพรรษได้แต่รับฟังและไม่ยอมปริปากพูดอะไร กว่ากันย์จะรู้ตัวว่าลักพาตัวเจ้าสาวมาผิดคน
เขาก็ออกมายืนเผชิญหน้ากับนวพรรษที่หน้าบ้านแล้ว
“เมย์”
กันย์ผงะถอยหลัง ขณะวางนวพรรษลงบนเบาะหลังรถ
“ทำร้ายฉันคนเดียวยังไม่พอ ยังคิดจะมาทำลายงานแต่งงานของพี่สาวฉัน ฉันมันโง่ที่ปกป้องตัวเองจากคนอย่างคุณไม่ได้
แต่กับพี่เนย์ ฉันไม่ยอม ฉันจะขัดขวางคุณ”
นวพรรษเดินลงจากรถมาเผชิญหน้ากับกันย์ ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดัง ผิดหวังกับการทำงานพลาดในครั้งนี้
“คุณจะทำอะไรผมได้”
กันย์ยังไม่ยอมแพ้ หันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ถูกนวพรรษขวางหน้าเอาไว้
“ฉันไม่ให้ไป”
นวพรรษกางแขนออก
“คุณจะทำอะไร ผมจะไม่ใส่ใจ เพราะถือว่าผมเคยทำผิดต่อคุณ”
กันย์เดินสวนร่างบางของอดีตคนเคยรัก หญิงสาวต้องถอยหนีไม่อาจต้านทาน
“อย่าไปนะ ฉันไม่ให้ไป อย่าไปนะ บอกว่าอย่าไปไงล่ะ”
นวพรรษตามมาคว้าแขนกันย์เอาไว้ แต่แต่เขาผลักเบาๆเธอก็กระเด็นไปไกล
“คุณจะไม่ยอมฟังฉันใช่ไหม”
นวพรรษรีบร้อนวิ่งมาขวางทางกันย์อีกครั้ง
“คุณรู้ดีที่สุดนี่เมย์ ว่าผมมีแรงเยอะแค่ไหน คุณไม่เคยสู้แรงผมได้ ไม่มีทางสู้ได้ อย่าพยายาม ถอยไป”
กันย์หยุดชะงัก ตกใจกับปืนสั้นที่นวพรรษยกขึ้นเล็งใส่เขาในระยะประชิด
“อย่าบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้ กลับบ้านคุณไปซะ อย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่”
นวพรรษน้ำตาไหลเอ่อ มือไม้สั่นเพราะความหวาดกลัว
“ถ้าคุณกล้ายิงผม ผมทำเลวไว้กับคุณขนาดนั้น คุณคงฆ่าผมไปนานแล้ว ผมไม่เคยกลัวตาย นอกจากผมจะตาย ใครก็หยุดผมไม่ได้”
ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มจดจ้องหญิงสาว และเดินผ่านเลยเธอไปอย่างไม่มีหวาดหวั่น
“ปั้ง”
เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับร่างของกันย์ที่ล้มลงนอนจมกองเลือด ก่อนที่สติของเขาจะจางหายไป เขาคิดถึงเกตุแก้ว
น้องสาวคนเดียวที่เขารักยิ่งกว่าดวงใจ
“พี่..ขอ..โทษ..”
“ฮือๆๆๆๆ ฉัน ฆ่า..คนตาย..ฉัน...”นวพรรษล้มลงทั้งยืนอยู่ข้างๆกันย์ รวบรวมความกล้าโทรหาธาวินเพื่อขอความช่วยเหลือ ด้วยสติที่เตลิดกระเจิงหายไปตั้งแต่เสียงปืนดังขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน