บรรยากาศอึมครึมในห้องนอนเพราะเป็นคืนแรกของการแต่งงานทำให้คู่บ่าวสาวอึดอัด แม้ว่าพวกเขาจะแสนเกลียดชังกันและกัน แต่สถานการณ์แบบนี้ก็กำลังทำให้เขาอึดอัดใจ
“คงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรคุณหรอกนะ”ประพนธ์เสียงดังข่มความอึดอัด เพราะบทสนทนาที่เงียบหายไปของทั้งสองคน
“ถึงนายคิดอยากจะทำอะไรฉัน คิดว่าฉันจะยอมหรือไง ฝันไปเถอะ”ภคพรยังคงหยิ่งทระนง ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อหลบไปให้ไกลจากประพนธ์
“ว้าย”ร่างของภคพรถูกเหวี่ยงลงบนที่นอน ประพนธ์นอนทับร่างของเธอไว้เพื่อสั่งสอน
“คิดว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีปัญญาอะไรมาต่อต้าน ถ้าฉันหน้ามืดอยากทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ”ประพนธ์จดจ้อง ค่อยๆโน้มหน้าลงไปใกล้เจ้าสาวที่ตอนนี้หัวใจเต้นเป็นกองรัวจนเขาได้ยิน
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ปล่อย ปล่อย”ภคพรดิ้นรนขัดขืน
เงียบ ฉันบอกให้เงียบ เงียบ”ประพนธ์ตะคอก จับร่างของหญิงสาวกระแทกกับที่นอน
“ฉันไม่เงียบ ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อย”ภคพรกรีดร้อง ดิ้นรนสุดชีวิต ยิ่งประพนธ์ห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ภคพรดิ้นรนขัดขืนหนักกว่าเดิมและร้องดังขึ้นเรื่อยๆจนประพนธ์แทบจะหมดความอดทน
“ยายบ้า”ประพนธ์คว้าหมอนมาปิดหน้าเจ้าสาวของเขาอย่างไม่มีทางเลือก ภคพรดิ้นพล่านอยู่ใต้หมอนปานใจจะขาด ตีมือประพันธ์พัลวันเพราะความทุกข์ทรมานเพราะขาดอากาศหายใจ
“อย่ามาหือกับฉัน”ประพนธ์ดึงเอาหมอนออกด้วยความสะใจ ที่สามารถเอาชนะภคพรได้
“ไอ้สารเลว”ภคพรลุกขึ้นนั่งผมเผ้ายุ่งเหยิง ก่อนจะถีบประพนธ์จนพลัดตกจากเตียง
“เข้ามาสิ ลองเข้ามาสิ ฉันจะช๊อตให้ตายอยู่ตรงนี้แหละ”ภคพรหยิบที่ช๊อตไฟฟ้าออกมาขู่
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”ประพนธ์หยิบหมอนกระแทกลงกับข้างฝาและเดินออกไป
“ไอ้โรคจิต”ภคพรมองตามจนประพนธ์หายไปจากสายตา ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ยายตัวร้าย เธอจะต้องตายเพราะความแค้นใจฉัน”ประพนธ์ยืนมองรอยเลือดจากเข็มกลัดที่ภคพรเป็นคนฝากเอาไว้ เคียดแค้น ชิงชัง
    นวพรราให้ปากคำกับตำรวจตามความจริงทุกประการ  โดยมีธาวินคอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน แม้ว่าเรื่องราวของพวกเขาจะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก แต่ไม่ว่ายังไงนวพรรษก็คือภรรยาของเขา
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเป็นธึระให้”ธาวินบอกกับทนายประจำตระกูลของเขา ประคองนวพรรษให้ลุกขึ้นหลังจากที่นั่งนิ่งตลอดการให้ปากคำ
“ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”ธาวินเอ่ยปากถามทันทีที่เขาอยู่กับนวพรรษเพียงลำพัง
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ขอบคุณที่มารับฉัน”นวพรรษแสดงความเฉยชาใส่ธาวิน เดินขึ้นรถด้วยสภาพที่ไม่แตกต่างอะไรจากซากศพ
“ที่ผมยอมแต่งงานก็เพราะพ่อแม่ของคุณมีบุญคุณกับครอบครัวผม แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจ แต่ผมก็ยอมแต่งงานกับคุณ หวังว่าจากนี้ไปคุณจะให้เกียรติและมองว่าผมก็เป็นคน มีความรู้สึก ร้องไห้ได้ เสียใจเป็นเหมือนกับคุณ”ธาวินเผยความในใจ อยากให้นวพรรษรับรู้ว่าเขาก็รู้สึกอะไรไม่ได้แตกต่างจากเธอเลย
    ประพนธ์เดินปั้นหน้าเกรี้ยวกราดออกมาจากห้องน้ำและนอนลงบนเตียงด้วยท่าทีที่แสนเย็นชา ภคพรเองก็ได้ทีรีบร้อนเดินเข้าห้องน้ำด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน กว่าภคพรจะออกมาจากห้องน้ำประพนธ์ก็นอนหลับสนิทไปแล้ว
“ฉันจะไม่เสียใจที่ทำแบบนี้ คนพวกนั้นสมควรได้รับกรรม”ภคพรพยายามบอกตัวเองเพื่อไม่ให้อ่อนแอ ก่อนจะเอื้อมมือหยิบหมอนข้างมาวางกั้นไว้ตรงกลางระหว่างเขากับประพนธ์
“ต่อให้นายหล่อกว่านี้อีกสิบเท่า นายก็ทำให้ฉันหวั่นไหวไม่ได้หรอก”ภคพรบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะนอนลงข้างๆหมอนข้างอย่างสบายใจ เธอจะไม่มีวันยอมแพ้และจะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็นอย่างเด็ดขาด
    เช้าของวันใหม่ คู่บ่าวสาวยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เพราะความเหนื่อยล้าจากการเตรียมตัวเพื่องานแต่งงานมาหลายวัน เดือดร้อนประไพร แม่สามีคนสวยต้องเดินขึ้นมาตามคู่ข้าวใหม่ปลามันด้วยตนเอง
“พ่อแม่ของเธอไม่เคยสอนหรือไง ว่าจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่ออกเรือน”ประไพรเกรี้ยวกราดใส่ภคพรที่ยังนอนหลับตา
“จะมาหาเรื่องอะไรแต่เช้าค่ะคุณแม่ หนูแต่งมาเป็นสะใภ้นะค่ะ ไม่ใช่ขี้ค่าจะได้ต้องมานั่งทำโน่นทำนี่ หนูขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะค่ะ ว่าหนูไม่ทำ”ภคพรแหวใส่ประไพร หันหน้าหนีเธอและซุกหน้าลงบนหมอนอย่างไม่สนใจใยดี กิริยาของเธอทำให้ประพนธ์ปี๊ดขึ้นมาได้อย่างสุดขีด
“ลงไปทำกับข้าวเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากมีปัญหา ในเมื่อตัดสินใจมาอยู่ที่บ้านนี้แล้วก็ต้องทำตามกฎของบ้านนี้”ประพนธ์ลุกขึ้นกระชากภคพรจนเธอต้องลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ”ภคพรหันหน้าหนีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“จะลงไปดีๆหรือจะให้ฉันรากเธอออกไป”ประพนธ์ตะโกนใส่ภคพรเสียงดัง หญิงสาวลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“หูแตกหรือไง ฉันบอกว่าฉันไม่ไป”ภคพรตะวาด
“แม่ลงไปรอข้างล่างเถอะครับ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ลงไปช่วยแม่ทำกับข้าวเอง”หลังจากประไพรออกไป ประพนธ์ก็หันมาเล่นงานภคพรทันที
“ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”ประพนธ์รากภคพรลงมาจากเตียงและเหวี่ยงเธอกับประตูเสียงดัง
“นาย...”ภคพรยกมือฟาดประพนธ์แต่ถูกเขาจับเอาไว้มั่น
“อย่ามาทำเป็นเก่ง ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้”ประพนธ์พยายามรากภคพรจนมาหยุดอยู่ที่กลางบันไดจากชั้นบนเพราะเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูของภคพร หญิงสาวคว้าราวบันไดเอาไว้แน่น
“เธอนี่มัน...ปล่อย ปล่อย”ประพนธ์ฉุดกระชาก จนในที่สุดก็ลงมาถึงห้องครัวจนได้
“ฉันไม่ทำ”ภคพรหันเดินหนี แต่ถูกประพนธ์เหวี่ยงกลับมาที่เดิม
“พอเถอะพนธ์ ถ้าเขาไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ถือซะว่าพ่อแม่เขาสอนมาแค่นี้”ประไพรมองภคพรตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากเน่าๆของคุณแม่เถอะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ของหนูสอนมาดีพอเพียงแต่ว่า ท่านก็สอนมาด้วยว่า เราควรจะเลือกปฏิบัติสิ่งดีๆกับคนที่ดีกับเรา แล้วก็เลือกปฏิบัติชั่วๆกับคนที่มันชั่วๆ”ภคพรหันไปมองจ้องประพนธ์ ประไพรยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ แทบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
“นี่เธอ...”ประพนธ์ตรงเข้าหาภคพร แต่ภคพรหยิบมีดขึ้นมาชี้หน้าเขา
“อย่าคิดที่จะบังคับให้ฉันทำอะไรอีก เพราะว่าฉันจะไม่ยอมทำตามแน่ และถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกันแล้ว ด้วยอำนาจของพ่อฉัน ทุกสิ่งที่ฉันเคยพูด อาจเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ฉันมาที่นี่ เพื่อใช้คุณทำให้ผู้หญิงกับผู้ชายคู่นั้นเจ็บปวด ไม่ได้มาทำอะไรให้ใครกิน ถอยไป” ภคพรยังคงใช้มีดขู่ประพนธ์และเดินออกจากห้องไปอย่างหยิ่งยโส
“เธอเจอดีแน่”ประพนธ์กัดฟันพูด เกลียดชังภคพร แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภคพรถือไพ่เหนือทุกคนอยู่
“เวรกรรมอะไรของลูก ที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงแสนร้ายกาจคนนี้”ประไพรจับมือลูกชาย
“อย่าห่วงเลยครับแม่ ผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ชูคอข่มเราแบบนี้ตลอดไปแน่ ผมจะทำทุกวิถีให้ผู้หยิงคนนี้หมดสิ้นหนทางที่จะมาทำร้ายเราให้ได้”ประพนธ์มุ่งมั่นที่จะแก้แค้นและสั่งสอนภคพรให้ได้ลิ้มรสของความเจ็บปวด
    ภคพรเดินลงมาทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนในบ้านของประไพรพร้อมกับสามี แต่ทว่าจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะกลับมีอยู่แค่จานเดียว
“ถอยไป”ภคพรผลักประพนธ์ออกไปและนั่งลงแทนที่เขา
“ทำไมทำแบบนี้คุณไพร นมมาลัย ไปเอาจานมาเพิ่มอีกที่นึง”พิภพต่อว่าภรรยา
“อย่างน้อยในบ้านหลังนี้ ก็ยังมีคุณพ่อที่ใจไม่มืดบอดเหมือนใครอีก2คน”ภคพรเหลือบมองสองแม่ลูก ประพนธ์ได้แต่สงบใจเพราะไม่อยากทำอะไรเลวร้ายต่อหน้าพ่อของเขา
“ช่างเถอะลูก ว่าตาตอนที่หนูอยู่บ้าน หนูทำอะไรบ้างล่ะหนูเนย์”พิภพยิ้มให้ภคพร หญิงสาวยิ้มกลับคืนให้อย่างสุภาพทันที
“ไม่มีงานบ้านค่ะ เนย์ช่วยคุณพ่อดูแลด้านการเงินของบริษัทอยู่ค่ะ งานค่อนข้างจะเยอะและหนักหน่อย เรื่องงานบ้านเป็นหน้าที่ของยายเมย์น้องสาวของเนย์เองค่ะ”ภคพรยิ้มหวาน
“พ่ออยากรู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ช่วยไปคุยที่อื่นได้ไหมครับ ผมไม่อยากฟัง”ประพนธ์มองจ้องภคพร
“ฉันก็ไม่อยากรับรู้ แค่จดจำเรื่องราวของหนูเกตุแก้วคนเดียวมันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน”ประไพรช่วยเสริมพิภพได้แต่ถอนหายใจ
“ขอโทษนะค่ะที่ทำให้คุณสองคนอึดอัด แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกดีไม่รู้สินะ”ภคพรยิ้มเยาะยิ่งยั่วให้สองแม่ลูกบันดาลโทสะ
“มันจะมากไปแล้วนะ”ประพนธ์โวย พิภพรีบห้ามทัพ
“พอเลยทั้ง 3 คน ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ ทานข้าวๆ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันเงียบด้วยความอึดอัดจนอิ่มกันพร้อมหน้าพร้อมตา
“ในเมื่อทุกคนทานกันอิ่มแล้ว หนูก็มีเรื่องสำคัญจะประกาศค่ะ”ภคพรเริ่มบทสนทนา ทุกคนหันมาพร้อมกันที่เธอ
“หนูจะมานอนบ้านหลังนี้ ในวันอาทิตย์ จันทร์และอังคารเท่านั้น ส่วนอีก 4 วันที่เหลือ คุณประพนธ์ต้องไปนอนที่บ้านของพ่อแม่ฉัน”
“ไม่มีทาง อยากไปก็ไปเองสิ ฉันไม่ไป”ประพนธ์ปฏิเสธ
“แกต้องไป”พิภพตัดบท
“พ่อ คนที่เป็นลูกพ่อคือผมนะ ไม่ใช่ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น พ่อต้องเข้าข้างลูกพ่อสิ”ประพนธ์โวยวายเสียงแข็ง หันไปมองจ้องภคพรตาเขม็ง
“พ่อไม่อยากพูดมาก แค่แกทำตามที่หนูภคพรบอกก็พอ ไปคุณประไพร ผมมีประชุมแต่เช้า”พูดจบพิภพก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมประไพร
“เธอจะเอายังไงกับฉันฮะ ยายตัวแสบ”ประพนธ์เล่นงานภคพรทันที
“นี่มันเพิ่งเริ่มต้นด้วยซ้ำคุณประพนธ์ แค่นี้ก็ทนไม่ไหวซะแล้วหรอ ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้แสดงให้คุณดู คุณไม่มีวันชนะฉัน คุณจะต้องเป็นเครื่องมือให้ฉันทรมานคนพวกนั้นไปอีกนาน”ภคพรอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“นังงูพิษ”ประพนธ์สบถคำหยาบและเดินออกจากบ้านไป


    กันย์นอนไม่สงบอยู่บนเตียงคนไข้ ร้อนใจ ที่เขาไม่สามารถหยุดงานแต่งงานของภคพรได้ ความทุกข์ทรมานทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่น้องสาวของเขาเพียงผู้เดียว
“เกตุจะเข้มแข็ง พนธ์เขาไม่มีทางรักผู้หญิงคนนั้นแน่”เกตุแก้วกล่าวเศร้าสร้อย
“พี่...”กันย์จะเอ่ยปากขอโทษแต่ก็ป่วยการที่จะพูดอะไร นอกจากบาดแผลของเขาแล้วที่เจ็บปวด ยังมีหัวใจของเขาอีกที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“พี่กันย์ พี่ตื่นแล้วหรอ”เกตุแก้วผวาเข้ามาหากันย์ทันทีที่เห็นเขาขยับตัว
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำกับพี่แบบนี้ ตำรวจบอกว่าคุณนวพรรษมาส่งพี่ที่โรงพยาบาล พี่บอกตำรวจว่าปืนลั่น มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมพี่”เกตุแก้วพยายามถามแต่กันย์ก็ยังคงยืนยันว่าเขาทำตัวเอง
“แอ๊ด...”ประตูถูกเปิดสองพี่น้องหันไปมองเจอนวพรรษกำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทางเศร้าๆ
“เกตุออกไปข้างนอกก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา”จบคำเกตุแก้วก็ยอมเดินออกจากห้องไป
“คุณร้ายกว่าที่ผมคิดหลายเท่านะเมย์ คุณทำในสิ่งที่ผมนึกไม่ถึงมา 2 ครั้ง 2 ครา เหลือเชื่อจริงๆ”กันย์อมยิ้มมุมปากมองจ้องนวพรรษดูแคลน
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณทำลายชีวิตฉัน เรื่องมันถึงต้องมาลงเอยแบบนี้”แววตาของนวพรรษเยือกเย็นขึ้น ไม่มีความหวั่นไหวให้กันย์ได้เห็นอีก
“คุณต้องการอะไร อยากให้ผมรับผิดชอบ ยอมแต่งงานกับคุณ ทั้งๆที่เราไม่ได้รักกันเลยงั้นหรอ ผมทำไม่ได้”กันย์ยืนยันความคิดเดิม และรู้สึกเสียใจที่เอาตัวเองไปวุ่นวายกับนวพรรษ
“ทั้งๆที่ไม่ได้รักฉัน แต่คุณก็เลือกที่จะขืนใจฉัน พอฉันท้อง คุณก็บอกให้ฉันไปทำแท้ง เพราะความรักที่พี่มอบให้ฉัน พี่ฉันต้องยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเพื่อแก้แค้นคุณ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น คุณโทษว่ามันเป็นความผิดของฉัน ถ้าคุณไม่ขืนใจฉัน ถ้าฉันไม่ท้อง เรื่องมันคงไม่ลงเอยแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของคุณ”นวพรรษเตือนสติกันย์ บอกให้เขารู้ถึงจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่ทุกคนกำลังเผชิญกันอยู่
“แล้วน้องสาวผมเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมพวกคุณถึงไม่มาทำกับผม ไปลงที่น้องสาวผมทำไม”กันย์ตะวาดใส่นวพรรษ
“เพราะว่าคุณไม่เคยเจ็บปวดหรือทุกข์ร้อนกับเรื่องอะไรเลย มีแค่คนคนเดียว สิ่งเดียวที่ทำให้คุณมีความรู้สึกก็คือเกตุแก้ว น้องสาวต่างสายเลือดที่คุณหลงรักมานานแสนนาน”นวพรรษเผชิญหน้ากับกันย์ แม้จะเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป แต่ทุกอย่างก็คือความจริง
“ถ้าไม่อยากให้ผมทำเลวร้ายกับคุณ อย่าพูดเรื่องบ้าๆนี่อีก”กันย์ร้องคำราม กำหมัดแน่นเพราะไฟแค้นที่สุมอยู่ในอก
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เคยรักใครคนอื่น นอกจากผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่เคย..รัก..คุณ”นวพรรษยืนน้ำตาเอ่อไหล แสดงความอ่อนแอให้กันย์ได้เห็นอีกแล้ว
“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า อย่าคิดที่จะทำร้ายพี่เนย์ ฉันจะปกป้องเขาให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องสู้กับคุณฉันก็จะทำ”นวพรรษยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แววตาที่มองกันย์เปลี่ยนไป
“งั้นคุณกับผมคงต้องสู้กัน ผมไม่ยอมให้พี่สาวคุณทำกับน้องสาวผมแบบนี้แน่”กันย์ม