.........เกตุแก้วเดินเข้ามาจัดระเบียบตู้เสื้อผ้าในห้องของกันย์ตามปกติ แต่ชุดเดรสกระโปรงบานสีชมพูหวานแหววที่แขวนรวมอยู่กับ
เสื้อผ้าของกันย์ทำให้เธอแปลกใจ
“พี่กันย์ค่ะ ทำไมมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในบ้านของเรา”
เกตุแก้วถามพร้อมกับหยิบไม้แขวนชุดเดรสสีชมพูออกมาถือไว้
“ไหน”
กันย์ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และหันมาหาเกตุแก้ว
“พี่กันย์เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่บ้านเราด้วยหรอ ทำไมเกตุไม่เคยเห็น”
เกตุแก้วยังคงสงสัย กันย์นั่งนิ่งไป ไม่ยอมตอบคำถาม
“หรือว่าจะเป็นของ...คุณ..นวพรร...ษ”
เกตุแก้วกระอักกระอ่วนไม่กล้าพูดออกมาเสียงดังๆ
“ของเขานั่นแหละ”
กันย์หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์และทำงานต่อด้วยความเฉยชา
“พี่กันย์จะอยู่คนเดียวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนคะ ทำไมไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามาในหัวใจซักที”
เกตุแก้วเดินไปยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าพี่ชายของเธอ
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้พี่รักได้เลยซักคน”
กันย์พูดขึ้นหน้าตาเรียบเฉย
“คุณนวพรรษเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก เธอเพียบพร้อมเหมาะสมกับพี่ทุกอย่าง และที่สำคัญที่สุดเด็กในท้องเธอก็เป็นลูกของพี่ทั้งคนนะคะ”
เกตุแก้วเซ้าซี้พูดกับกันย์อีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่เต็มใจฟังในสิ่งที่เธอพูดก็ตาม
“พี่รู้ว่าเธอพยายามจะพูดอะไร แต่พี่มาไกลเกินกว่าที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่แล้ว เส้นขนานยังไงมันก็เป็นเส้นขนานอยู่วันยังค่ำ
เส้นทางชีวิตของเรามันถูกกำหนดมาแล้วว่าให้ต้องเป็นศัตรูกัน”
กันย์ยังคงใจแข็ง ไม่มีความหวาดหวั่นในแววตาให้เกตุแก้วได้พอมีหวัง
“พี่คิดไปเอง สายตาของคุณนวพรรษที่มองพี่ ดูยังไงมันก็เป็นสายตาแห่งความรัก ไม่อย่างนั้น พี่ทำกับเธอขนาดนี้ เธอคงไม่ยอมพี่
อยู่แบบนี้หรอก”
เกตุแก้วยังคงคะยั้นคะยอและแอบหวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะลงเอยด้วยดี
“เพราะเธอเป็นคนดีไง ผู้หญิงโง่งี่เง่าคนนั้นเค้าเป็นคนดี ถ้าไม่มีเค้าพี่คงทำอะไรๆได้ง่ายขึ้น หัวใจของพี่ก็คงไม่เจ็บปวดทรมานอยู่แบบนี้”
กันย์ยอมพูดในสิ่งที่ไม่เคยพูดกับใครออกมาให้เกตุแก้วได้รับฟัง
“ไม่ว่าเรื่องอะไรที่พี่กันย์ทำอยู่ คิดถึงคุณนวพรรษแล้วก็ลูกของพี่เอาไว้ให้มากๆนะคะ คุณภคพรไม่มีวันเอาหัวใจของพนธ์ไปจากเกตุได้
เราสองคนรักกันค่ะ ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นสุดท้ายแล้วเกตุเชื่อว่าเธอจะต้องได้รับกรรม เกตุอยากให้พี่กันย์ได้ชดใช้บาปในสิ่งที่พี่ทำ
กับคุณนวพรรษเธอเอาไว้ อย่าทำอะไรที่มันเป็นการทำร้ายเธออีกเลยนะคะ”
เกตุแก้วเตือนสติพี่ชายด้วยความหวังดี กันย์นั่งนิ่งไม่ตอบคำถาม เขาได้แต่เก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ในใจเหมือนทุกๆครั้งที่เคยผ่านมา

    งานวันเกิดของประไพรถูกจัดขึ้นด้วยบรรยากาศเป็นกันเองที่บริเวณริมสระน้ำหน้าบ้านของเธอ แขกเหรื่อในงานแต่งหน้าทำผม
ประดับเพชรพลอยเดินเข้างานกันอย่างเฉิดฉาย โดยมีประไพรและภคพรคอยยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างาน
“หนูเนย์ ยิ้มหน่อยสิลูก ทำไมวันนี้หนูด้วยเศร้าจังเลย”
ประไพรกุมมือลูกสะใภ้ด้วยความห่วงใย
“หนูเกลียดนายประพนธ์ หนูไม่อยากเห็นหน้าเค้า”
ภคพรมีแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงประพนธ์
“ความรู้สึกหึงหวงของหนูที่มีกับลูกแม่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ความเกลียดหรอกลูก แต่มันคือความรักต่างหาก เชื่อแม่สิ”
ประไพรจับบ่าลูกสะใภ้บีบเบาๆด้วยความเอ็นดู หนักใจอยู่ไม่น้อยกับปัญหาชีวิตครอบครัวของพวกเขา

    นวพรรษลืมของขวัญของเธอที่เตรียมเอามาให้ประไพรเอาไว้ในรถ ทำให้เธอต้องย้อนกลับมาที่ลานจอดรถหน้าบ้านอีกครั้ง
เองอย่างไม่มีทางเลือก เพราะว่าวันนี้ธาวินไม่สามารถมาร่วมงานกับเธอและครอบครัวได้
“ตุบ!!”
กล่องของขวัญของหญิงสาวหล่นลงพื้นในจังหวะที่เธอเอื้อมมืออกไปเพื่อปิดประตูรถ นวพรรษค่อยๆย่อตัวลงเก็บของขวัญชิ้นนั้น
ด้วยความยากลำบาก
“ผมเอง”
กันย์เดินออกมาจากความมืด ก้มลงไปหยิบกล่องของขวัญนั้นให้เธอ
“เอาคืนมา”
นวพรรษคว้ากล่องเล็กๆในมือกันย์ด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กันย์ถามออกไป โดยที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มีสติพอที่จะรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป
“สบายดีค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
นวพรรษรีบร้อนเดินหนี แต่กันย์ตามมาขวางหน้าเธอเอาไว้ ทั้งสองคนมองสบตากันด้วยความเงียบงัน กันย์เองก็ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไร
“คุณต้องการอะไร มาขวางฉันไว้ทำไม”
นวพรรษถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ไม่มีอะไรหรอก คุณเข้าไปข้างในเถอะ”
กันย์ก้าวเท้าถอย ไม่สามารถพูดในสิ่งที่เขาอยากจะพูดกับหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าออกมาได้



    ทันทีที่เกตุแก้วปรากฏตัวขึ้นในงานเสียงฮือฮาและเสียงซุบซิบนินทาของทุกคนก็ดังกระหึ่มขึ้นแข่งกับเสียงเพลงบรรเลงในงาน
จนแทบจะไม่ได้ยิน ความสวยสง่าของเธอนั้นไม่เป็นสองลองผู้หญิงคนไหนที่มาร่วมงานในวันนี้
“.........”
ภคพรกำหมัดแน่น ความรู้สึกเกลียดสั่งตรงไปที่สมองของเธอในทันทีทันใด ดวงตาคมกริบของหญิงสาวจับจ้องไปที่ศัตรูคนสำคัญ
ไม่วางสายตา
“ไม่เอาลูก วันนี้วันเกิดแม่ แม่ขอนะ อย่ามีเรื่องมีราวอะไรกันเลย”
ประไพรเอื้อมมือไปกุมมือภคพรอีกครั้งเพื่อสงบจิตใจของเธอให้เย็นลง
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
เกตุแก้วยกมือไหว้ พร้อมกับกันย์
“แม่ขอบใจมากนะที่หนูมา”
ประไพรรับหน้าด้วยรอยยิ้มลำบากใจ
“พนธ์เค้าอยากให้เกตุมาน่ะค่ะ เพราะยังไงเกตุก็มาร่วมงานวันเกิดคุณแม่ทุกปีอยู่แล้วนี่คะ”
เกตุแก้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“หนูขอตัวนะคะคุณแม่ หนูไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน เพราะถ้าหนูยังขืนยืนอยู่ในงานนี้ ตรงนี้ หนูคงได้เป็นต้นเหตุที่ทำลายงานวันเกิด
คุณแม่แน่ๆค่ะ”
ภคพรมองจ้องกันย์ตาขวาง เดินหันหลังเชิดหน้าออกจากวงสนทานไปอย่างหยิ่งยโส


    ภคพรยืนดื่มพั้นซ์อยู่ริมสระน้ำด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยิ่งนึกถึงหน้าเกตุแก้วและกันย์ขึ้นมาเธอยิ่งอารมณ์เสีย
“มาทำไมก็ไม่รู้”
ภคพรยืนหงุดหงิดกับตัวเองคนเดียว
“มาทำอะไรอยู่มืดๆคนเดียวตรงนี้ล่ะคุณ”ประพนธ์เดินใส่ชุดชุดสูท ทักซิโด้หรูเข้ามาหาภคพร น้ำเสียงของเขานั้นอ่อนโยนและนุ่มนวล
กว่าทุกๆวัน
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรเหวี่ยงใส่ประพนธ์ทันทีที่เห็นหน้าเขา
“เป็นอะไรอีกล่ะคุณ”
ประพนธ์ถามเสียงอ่อย
“ฉันเกลียดคุณ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์ หน้าตาบึ้งตึง
“วันนี้ผมอุตส่าห์ทำตัวดีๆ ไม่หาเรื่องชวนคุณทะเลาะแล้วนะ คุณมาอารมณ์เสียใส่ผมทำไมเนี่ย”
ประพนธ์พยายามถามหาเหตุผล
“ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของแม่คุณ ฉันจะอาละวาดใส่คนพวกนั้นให้บ้านพังไปเลย”
ภคพรชักสีหน้าใส่ประพนธ์ ด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด
“ผมก็ไม่ได้อยากให้พวกเขามาหรอกนะ เพราะผมรู้ว่า...”
ประพนธ์มองหญิงสาวตาละห้อย พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกภคพรขัดขึ้นเสียงดัง
“หุบปาก!! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เชิญไปมีความสุขกับคนพวกนั้นได้ตามสบาย อย่าให้ใครหน้าไหนบังอาจมายุ่งกับฉัน แค่นั้นพอ
ไปให้พ้น”
ภคพรเกรี้ยวกราดใส่ประพนธ์อย่างเอาแต่ใจ
“คุณก็ดีแต่เป็นแบบนี้ คุณไม่เคยพยายามที่จะเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ในสิ่งที่ผมรู้สึกเลยซักนิด”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เดินจากภคพรไปด้วยความละเหี่ยใจ
“ให้ตาย ฉันก็ไม่เข้าใจ!!”
ภคพรตะโกนตามหลัง ยกแก้วพั๊นซ์ในมือขึ้นมาดื่มเพื่อดับอารมณ์โกรธ

    เกตุแก้วเดินตามติดประพนธ์ตลอดทั้งงานอย่างแสดงความเป็นเจ้าของและเปิดเผยอย่างชัดเจนว่าเธอยังไม่ยอมแพ้ที่จะได้กลับมา
เป็นคนรักของประพนธ์ สร้างความอึดอัดใจให้กับญาติผู้ใหญ่ของทุกฝ่ายอย่างมาก โดยเฉพาะภคพรที่เริ่มยกแก้วเหล้าดื่มตลอดทั้งคืน
จนเริ่มมีอาการมึนเมาและคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วในตอนนี้
“พี่เนย์ทำไมดื่มเยอะขนาดนี้ล่ะคะ”
นวพรรษประคองร่างของพี่สาวเอาไว้ด้วยความห่วงใย
“พี่ไม่เป็นอะไร ก็แค่มึนๆน่ะ”
ภคพรยังคงปฏิเสธ ยืนยิ้มหวานเยิ้มอยู่ข้างๆน้องสาวของเธอ
“เข้าบ้านเถอะคะ เมย์พาพี่ไปเอง”
นวพรรษยื่นข้อเสนอ แต่ภคพรไม่ยอม
“ไม่ พี่จะอยู่ที่นี่ ไปตามประพนธ์มาที บอกว่าพี่อยากให้เขามาหา”
ภคพรเริ่มเสียงดังขึ้น
“พี่เนย์วันนี้วันเกิดป้าประไพรนะคะ อย่าทำอะไรที่มันดูแย่เลยนะ”
นวพรรษเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอะไร แค่ไปตามประพนธ์มาให้พี่ก็พอ”
ภคพรมองหน้าน้องสาวอย่างขอร้องอ้อนวอน
“งั้นพี่เนย์รอเมย์แป๊บเดียวนะคะ อย่าไปไหนนะ”
นวพรรษกำชับและรีบร้อนเดินออกไป
“มึนหัวจัง”
ภคพรพูดกับตัวเอง ก่อนจะนั่งพับเพียบลงกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ กระโปรงสั้นจู๋ที่เธอใส่อยู่มันทำให้ทุกอย่างดูยากลำบากไปหมด

    นวพรรษเดินเข้ามาหาประพนธ์กับเกตุแก้วที่ยืนตัวติดกันเป็นปลาท่องโก๋ตลอดทั้งงาน ท่าทางลำบากใจของเธอทำให้ประพนธ์
เอ่ยปากพูดกับเธอก่อน
“มีอะไรหรอครับ คุณนวพรรษ”
“พี่เนย์อยากพบคุณน่ะค่ะ”
นวพรรษยอมเอ่ยปากพูด สายตาก็เหลือบมองกันย์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆเกตุแก้ว
“พี่สาวคุณเป็นคนไล่ผมออกมาเอง”
ประพนธ์เริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา
“เธอไล่ให้คุณมา แล้วคุณก็ทิ้งเธอมา”
นวพรรษมองจ้องหน้าประพนธ์ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่พอใจ
“ผม..ผม..”
ประพนธ์ลำบากใจที่จะพูดอะไรออกมา
“อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
กันย์ตัดสินใจพูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา นวพรรษหันไปมองหน้าเขาตาเขม็ง
“ผมปล่อยให้พี่สาวคุณครอบครองผู้ชายคนนี้นานเกินไปแล้ว ภรรยาที่แต่งงานกันแค่ในนาม มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตพวกเรา
ขนาดนั้นหรอก อีกไม่นานหรอก พี่สาวคุณจะต้องได้รับบทเรียนราคาแพง”
กันย์มองจ้องหน้านวพรรษด้วยความเย็นชาไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
“คุณมันใจร้าย ใจดำ”
นวพรรษผลักอกกันย์อย่างหมดความอดทน ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเซถลาจะล้มลงเอง กันย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ระวังครับ!!”
ประพนธ์ถลาเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวท้องโตไว้ในอ้อมแขน นวพรรษกำเสื้อของประพนธ์เอาไว้แน่นหนา โกรธเกลียดในสิ่งที่กันย์
ทำกับเธอ ก่อนจะหันมาสบตากับประพนธ์และพูดบางอย่างกับเขา
“มันอาจจะยากสำหรับคุณ ที่จะต้องพูดความจริงให้ใครต่อใครฟังว่าคุณกับพี่เนย์มีความสัมพันธ์อะไรกันยังไง แต่ฉันหวังว่าคุณจะเป็น
ลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความจริงและหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน”
นวพรรษหันไปมองหน้าเกตุแก้วอย่างมีความหมาย
“คุณ..กับเธอ...”
เกตุแก้วยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก มองจ้องหน้าประพนธ์อย่างต้องการคำอธิบาย
“ผมผิดไปแล้ว”
ประพนธ์คว้ามือเกตุแก้วมากุมเอาไว้ ท่าทางทุกข์ทรมานจะเป็นจะตายของเขามันบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขารักเกตุแก้วมากมายขนาดไหน
“เพี๊ยะ”
เกตุแก้วตบหน้าประพนธ์เต็มแรงทั้งน้ำตา คำว่าไม่เคยแตะต้องที่ประพนธ์เฝ้ากรอกหูเธอมาตลอดมันเป็นแค่เรื่องโกหกที่เขาพูดเพื่อ
ให้เธอตายใจ
“ไปคุยกันที่อื่น”

ต่อด้านล่างจร้า