ภคพรเชิญครอบครัวของเธอและครับครัวของเกตุแก้วมารับประทานอาหารพร้อมกันที่บ้านของประพนธ์
ในเย็นวันเดียวกัน การเผชิญหน้ากันของทุกคนทำให้ผู้ใหญ่ของทั้งสามฝ่ายเป็นกังวลใจอย่างมาก แต่การมาของแขก
ที่ไม่ได้รับเชิญอย่างกันย์ทำให้ทุกอย่างดูจะไม่ราบรื่นอย่างที่เธอคิด โดยเฉพาะนวพรรษที่ดูเศร้าลงไปทันทีที่กันย์ปรากฏตัว
“ทานเยอะๆนะครับ”
ธาวินตักอาหารใส่จานให้นวพรรษ สายตาของเขาที่มองนวพรรษทำให้กันย์รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างที่อย่างน้อย
เธอก็ยังมีธาวินคอยดูแล
“อาหารอร่อยมั้ยคะทุกคน”
ภคพรส่งยิ้มหวานให้ทุกคน เดินเสิร์ฟอาหารอย่างจงใจ
“อาหารอร่อยจริงๆ หนูทำเองทั้งหมดเลยหรอลูก หนูภคพร”
พิภพชมเชยด้วยรอยยิ้ม
“เปล่าหรอกค่ะ อาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้เป็นฝีมือของยายเมย์ หน้าอย่างหนูก็คงเป็นได้แค่ลูกมือเท่านั้นแหละค่ะ”
ภคพรยิ้มอ่อนหวาน ประพนธ์นั่งมองท่าทางดัดจริตของภคพร หวั่นใจ กลัวเธอจะมีแผนร้ายๆซ่อนอยู่ในใจ
“หน้าอย่างเธอจะไปทำอะไรเป็น นอกจากคิดร้ายกับคนอื่นไปวันๆ”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้
“คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะว่าฉันทำอะไรได้ดี”
ภคพรหันไปยิ้มเหนียมอายให้ประพนธ์ ชายหนุ่มตกตะลึงในมารยาร้อยเล่มเกวียนของเธอ
กิริยาสนิทสนมที่ภคพรแสดงออกกับประพนธ์ ทำให้เกตุแก้วรู้สึกหวั่นไหว
“พูดให้มันดีๆนะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอทำอะไรได้ดี”
ประพนธ์ร้อนตัว เหลือบตามองเกตุแก้ว ห่วงใยในความรู้สึกของเธอ
“ไม่รู้ก็ไม่รู้สิ ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ”
ภคพรยังคงแสดงละครตบตาทุกคนต่อไป
“พูดมากจังเลยยายเนย์ มีความสุขดีใช่มั้ยลูก”
เพียงพรเปลี่ยนบทสนทนาเพื่อลดความตึงเครียดของบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร
“สุขที่สุดในโลกเลยค่ะคุณแม่ ประพนธ์เขาดูแลหนูดีมากๆ เขาบอกว่าเขาจะคอยมองดูหนูไม่ให้คลาดสายตาเลย
แม้แต่วินาทีเดียว ขนาดหนูไปเข้าห้องน้ำ เขายังตามไปเฝ้าเลยค่ะ”
ภคพรหัวเราะเบาๆ อย่างมีจริตจะก้าน เดือดร้อนประพนธ์ต้องรีบออกตัวอีกครั้ง
“เธอนี่...มัน...”
ประพนธ์อึกอัก พูดอะไรไม่ออก
“ทำไมหรอ ฉันพูดผิดตรงไหนหรอ”
ภคพรหันมายิ้มหวานหยาดเยิ้มให้ประพนธ์
“ยังเหลือกับข้าวอีกอย่างนึง คุณเกตุแก้วไปช่วยเนย์ยกหน่อยสิค่ะ”
ภคพรหันไปหาเกตุแก้วแทน
“ไม่ต้อง พี่ไปเอง”
กันย์ออกรับแทน นวพรรษนั่งมองภาพตรงหน้าเจ็บปวดหัวใจ
“นั่นน่ะสิ ให้คนอื่นไปดีกว่า”
ประไพรช่วยพูดอีกแรง
“ทำไมคะ อยู่กันเยอะขนาดนี้ ยังกลัวว่าหนูจะทำอะไรคุณเกตุแก้วอีกหรอคะ หนูเป็นคนตรงๆค่ะ
ถ้าหนูจะทำอะไรใครซักคนหนูจะทำซึ่งๆหน้า ไม่หลบไม่ซ่อนทำเหมือนใครบางคนแถวๆนี้หรอกค่ะ”
ภคพรพูดขึ้นด้วยความหยิ่งทระนง เธอยังไม่ลืมว่าประพนธ์เคยกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอและแอบซ่อนทำเรื่องเลวๆ
ลับหลังพ่อแม่ด้วยเช่นกัน แต่ที่เธอยังไม่พูดหรือตัดสินใจทำอะไรลงไปก็เพราะกลัวทั้งพ่อและแม่ของเธอ
จะไม่สบายใจหนักไปยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
“เกตุจะไปค่ะ”
เกตุแก้วตัดสินใจเด็ดเดี่ยว
“ไม่ต้อง ผมเอง จะไปเอาอะไรก็ไปสิ ไป”
ประพนธ์ลุกขึ้นฉุดมือภคพร หน้าตาบึ้งตึง
“ปล่อยมือฉันก่อนสิ ฉันอายคนอื่นเขานะ แค่ในครัวฉันเดินเองได้ค่ะ ไม่หลงหรอก”
ภคพรยิ้มหวานให้ประพนธ์ ชายหนุ่มมองหน้าเธอรู้สึกรังเกียจ ก่อนภคพรจะเดินนำประพนธ์เข้าครัวไป
โดยมีสายตาของทุกคนที่มองดูอยู่ โดยเฉพาะเกตุแก้วที่นั่งนิ่งงัน ไม่พูดไม่จา ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าภคพรทำทุกอย่าง
เพื่อแกล้งเธอ แต่เธอก็รู้สึกไม่ชอบอยู่ดีที่ภคพรแสดงท่าทีใกล้ชิดสนิทสนมกับคนรักของเธอแบบนั้น

    ทันทีที่เดินลับตาทุกคนเข้ามาในครัว ประพนธ์ก็เริ่มเปิดศึกกับภคพรทันที ด้วยหน้าตาท่าทางที่แสนจะเกรี้ยวกราด
“ทำแบบนี้ทำไม เธอจะเล่นตลกอะไรกับฉันอีก ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ ฮะ”
ประพนธ์โวยวาย
“ฉันก็แค่อยากแสดงให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ ว่าเราใกล้ชิดสนิทสนมกันขนาดไหน มันสนุกจะตายที่ได้เห็นสีหน้าแววตาแสนห่วงใย
และทุกข์ทรมานของไอ้เลวนั่น ฉันเกลียดผู้ชายคนนั้นขนาดไหน คุณไม่มีทางเข้าใจได้หรอก
ฉันจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนั้นไปจนวันตาย ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้ ฉันก็จะทำ”
ภคพรขึ้นเสียงใส่ประพนธ์ ท่าทางเกรี้ยวกราดของเธอมันบอกได้อย่างดีว่าเธอจะไม่มีวันยอมอภัยให้กันย์ได้เลย
“คุณคงไม่รู้ตัวสินะ ว่าจิตใจของคุณมันชั่วร้ายไปถึงขนาดไหนแล้ว นอกจากจะทำให้ผม พี่กันย์ แล้วก็เกตุแก้วเสียใจแล้ว
คุณลืมไปหรือเปล่าว่ามีอีกคนนึงที่เจ็บปวดที่สุดกับการกระทำของคุณ คุณนวพรรษน้องสาวของคุณ คุณเห็นแววตา
เห็นสีหน้าท่าทางของเธอหรือเปล่าว่ามันดูแย่ขนาดไหน นอกจากจะเสียใจเพราะพี่กันย์แล้ว เธอยังต้องมาเสียใจ
เพราะคุณธาวินที่มีภรรรยาอยู่แล้ว แถมยังต้องมาคอยเป็นห่วงพี่สาวปัญญาอ่อนอย่างคุณ ผมสงสารน้องสาวของคุณจริงๆ...”
ภคพรยืนนิ่งอึ้ง รู้สึกเจ็บปวดทรมานไม่ต่างจากนวพรรษเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำก็เพราะว่าเธออยากได้น้องสาว
ที่แสนร่าเริงสดใสคนเดิมของเธอกลับคืนมาเท่านั้นเอง
“ที่ทุกวันนี้เรื่องราวทุกอย่างมันแย่ลงขนาดนี้มันไม่ใช่เพราะพี่กันย์อีกแล้ว แต่ทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ”
ประพนธ์มองแววตาหวั่นไหวของภคพรอย่างตั้งใจ ก่อนจะหยิบถ้วยต้มออกจากห้องครัวไป
“....”
ภคพรยืนน้ำตาเอ่อไหล ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดี ทั้งๆที่รู้ว่ามันร้ายกาจ แต่เธอก็ทำใจที่จะหยุดเรื่องเลวร้ายนี้
และให้อภัยกันย์ไม่ได้ ยิ่งเธอได้เห็นท่าทีเย็นชาของกันย์ที่แสดงต่อน้องสาวของเธอ เธอยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียด
ยิ่งแค้นและยิ่งอยากจะเอาชนะเขาให้ได้

    ทันทีที่ทุกคนเห็นประพนธ์เดินถือถ้วยต้มออกมาจากในครัวอย่างปลอดภัย ก็เริ่มมีรอยยิ้มกันขึ้นมาบ้าง
ก่อนจะเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องกันอีกครั้งเมื่อภคพรเดินตามออกมาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมและไร้ซึ่งรอยยิ้ม
“ น่าทานมากเลยครับ”
ประพนธ์ยิ้มให้ทุกคน กำลังจะวางถ้วยต้มลง แต่ก็ถูกภคพรชนเข้าซะก่อน
“ว้าย”
เกตุแก้วร้องลั่น น้ำต้มร้อนๆหกใส่ขาเธอ ในขณะที่ต้นเหตุของเรื่องอย่างภคพรก็ล้มคว่ำลงตรงหน้าประพนธ์
“ตายแล้ว”
นวพรรษตกใจ
“ร้อนๆ”
เกตุแก้วนั่งทุรนทุราย ตกใจกับเหตุการณ์โกลาหลตรงหน้าเธอ
“พาไปล้างลูก พาไปล้าง”
บรรดาพ่อแม่รีบลุกเข้ามาเกตุแก้ว มองดูเธอด้วยความห่วงใย
“พี่จะพาเธอไปล้างเอง”
กันย์เข้ามาถึงเป็นคนแรกและรีบร้อนอุ้มร่างบางของเกตุแก้วออกจากโต๊ะอาหารไป
ท่าทางจะเป็นจะตายของเขาทำให้นวพรรษถึงกับน้ำตาซึม
“ยายตัวแสบ”
ประพนธ์ฉุดกระชากรากภคพรที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาให้ลุกขึ้น
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ภคพรพูดคำว่าขอโทษขึ้นมาหน้าตาเฉย ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกับเรื่องวุ่นๆที่เธอเป็นต้นเหตุ
“เธอนี่มัน...”
ประพนธ์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าภคพร เขาได้แต่กำแขนเธอเอาไว้และบีบรัดด้วยความโกรธ เกลียด
ถ้าไม่ติดว่าพ่อแม่ของเขาอยู่ที่นี่ เขาคงหักกระดูกเธอออกเป็นชิ้นๆไปแล้ว
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย บอกให้ปล่อย”
ภคพรโวยวาย แต่ประพนธ์ไม่ยอมปล่อย
“เนย์!! นี่หนูทำเกินไปแล้วนะ หนูตั้งใจจะแกล้งหนูเกตุแก้วเค้าใช่มั้ย”
นวภคเสียงดังกับลูกสาว เดินเข้ามาใกล้ จนประพนธ์จำใจต้องปล่อยให้ภคพรเป็นอิสระ
“ถ้าหนูบอกว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ ก็คงไม่มีใครยอมเชื่อ หนูยอมรับก็ได้ค่ะว่าหนูตั้งใจทำ ครั้งหน้าหนูจะแสดงให้เนียนกว่านี้นะคะ
จะได้ไม่มีใครจับได้อีก”
ภคพรพูดหน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทุกสายตาจ้องมองมาที่เธอด้วยความขยาด ความร้ายกาจของเธอนับวันจะมากขึ้นๆทุกที
“ทานข้าวชักจะไม่อร่อยแล้ว หนูขอตัวนะคะ”
ภคพรหันหลังเดินหนีทุกคนอย่างไม่รู้สำนึก ท่าทางร้ายกาจหยิ่งทระนงของเธอมันทำให้ประพนธ์หมดความอดทน
และเดินตามภคพรไปติดๆเพื่อเอาเรื่องกับเธอให้ถึงที่สุด
“ฉันตามไปเองค่ะ คุณไปดูแลตากันย์กับหนูเกตุทางโน้นเถอะค่ะ”
ประไพรบอกสามีและเดินตามลูกชายกับลูกสะใภ้ไปติดๆด้วยความห่วงใย กลัวเหลือเกินว่าจะมีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นกับพวกเขา

“คุณภคพรหยุด ผมบอกให้หยุด”
ประพนธ์เดินตามภคพรขึ้นบันได และคว้ามือเธอเอาไว้ได้เมื่อเขาทั้งสองคนขึ้นไปยืนอยู่บนบันไดขั้นที่สูงที่สุด
“หูแตกหรอว่าฉันกินข้าวไม่ลงแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรหันมาตาเขียวใส่ประพนธ์ ดวงตาแข็งกร้าว ไร้ซึ่งความสำนึกผิดของเธอ ยิ่งทำให้ประพนธ์โมโห
“คุณก็รู้ว่าต้มถ้วยนั้นมันร้อนขนาดไหน คุณยังกล้าทำเรื่องแบบนี้อีกหรอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร ดวงตาคมกริบจดจ้องเธอไม่วางสายตา
“คุณเองไม่ใช่หรอ ที่ทำต้มนั่นหกใส่ขาผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่เกี่ยว”
ภคพรมองจ้องประพนธ์กลับอย่างท้าทาย
“ผมไม่น่าปล่อยให้เกตุมาที่นี่เลย คุณมันงูพิษชัดๆ”
ประพนธ์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า และยิ่งโมโหหนักกับท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของภคพร
“ก็อยากโง่พามาทำไม คุณไม่มีทางปกป้องผู้หญิงคนนั้นได้ ถ้าฉันคิดที่จะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่
แล้วน้ำหน้าอย่างคุณก็ไม่มีวันทำอะไรฉันได้ด้วย”
ภคพรยิ้มเย้ย ประพนธ์หน้าแดงกร่ำ ยืนตัวสั่นเทาเพราะความโกรธ อยากจะผลักภคพรให้ตกบันไดลงไปต่อหน้าต่อตาเลยด้วยซ้ำ
“คุณมันไร้ความสามารถ แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันยังเอาชนะไม่ได้ อย่าหวังว่าจะมีปัญญาไปปกป้องใครได้ ทุเรศ”
ภคพรดูถูก ลอยหน้าลอยตายิ้มเยาะใส่ประพนธ์ที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่ตัวเองไม่สามารถปกป้องคนที่ตัวเองรักได้
“เพี๊ยะ!!”
ประพนธ์ตบภคพรจนหน้าหัน เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วจริงๆ ในขณะที่ภคพรยืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
กับฝ่ามือหนักหน่วงที่ประพนธ์ฟาดลงมาเต็มแรงบนหน้าเธอ
“กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน นี่แน่ะๆๆๆ”
ภคพรโวยวายเสียงดังลั่นบ้าน ทั้งตบทั้งผลักประพนธ์ที่ยืนเกาะราวบันไดเอาไว้ เพื่อไม่ให้ร่างของตัวเองล่วงหล่นลงมา
“มันอันตรายนะ พอเลยทั้งสองคน”
ประไพรร้องห้ามเสียงหลง รีบร้อนเดินตามขึ้นมาที่ชั้นสอง
“พอแล้ว พอทั้งสองคน พอ แม่บอกว่าให้พอ”
ประไพรพยายามจับมือลูกสะใภ้ที่ทุบตีลูกชายของเธอออก แต่เพราะความโมโห ทำให้ภคพรสะบัดมือเธอเต็มแรง
เกิดเสียงดังเพี๊ยะสนั่น
“เพี๊ยะ!!”
แค่ครั้งเดียวร่างของประไพรก็หงายหลังและพลัดตกบันไดลงมา กลิ้งอยู่หลายตลบจนไปถึงขั้นสุดท้าย
ท่ามกลางความตกใจของทุกคนในบ้านที่เห็นเหตุการณ์ ร่างของประไพรนอนนิ่งจมกองเลือดเพราะบาดแผลที่ศีรษะ
“แม่”
ประพนธ์ร้องเรียกแม่ของเขา ตกใจสุดขีด วิ่งถลาลงมาประคองร่างของประไพรไว้ในอ้อมแขน
โดยมีพิภพเข้ามาช่วยด้วยอีกคน



“แม่ อย่าเป็นอะไรนะครับ ผมผิดเอง ผมผิดเอง แม่ครับ แม่”
ประพนธ์ร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆ เพราะความรักที่เขามีต่อแม่ทำให้เขารู้สึกกลัวที่แม่ตัวเองต้องมาพบเจอ
กับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
“แม่รอก่อนนะครับ อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรนะ”
ประพนธ์อุ้มร่างของแม่ตัวเองไว้ในอ้อมแขน
ก่อนจะเดินแกมวิ่งออกไปจากบ้านด้วยความรีบร้อนเพื่อพาแม่เขาไปส่งโรงพยาบาล



“...”
ภคพรยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงเช่นกัน เธอไม่ได้ตั้งใจเลยที่จะทำให้เรื่องมันบานปลายใหญ่โตขนาดนี้
เสียงร้องไห้คร่ำครวญของประพนธ์ยังคงติดอยู่ในหูและภาพของเขาก็ยังคงติดอยู่ในตาของเธออย่างชัดเจน
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจ ตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไปดูลูกคุณ ผมจะตามคุณพิภพไป”
นวภคตบบ่าภรรยาที่ยังยืนงงงันทำอะไรไม่ถูก  ก่อนที่จะรีบร้อนตามประพนธ์ออกไป
“ยายเนย์/ พี่เนย์”
นวพรรษและเพียงพรเดินเข้ามาหาภคพร ก่อนจะโอบกอดร่างบางที่สั่นเทา เพราะความหวาดกลัว
ในความผิดใหญ่หลวงที่เธอเพิ่งทำลงไปไว้ในอ้อมแขน