ผมไม่มีอะไรให้เขียนมากกนัก แค่อยากจะให้ใครสักคนได้อ่านและรับรู้เรื่องชีวิตห่วยๆของผม
ซึ่งวันนี้มันเหมือนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ผมอายุ 26 ปีแล้ว ชีวิตวัยรุ่นของผมมันสนุกมาก
เต็มไปด้วยความทรงจำทั้งดีและร้ายมากมาย ผมเคยมีเพื่อนเยอะมากและผมเคยไปทุกที่
ไม่ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตแค่ไหนขอแค่ไปกับเพื่อนกับแฟน ผมก็กล้าที่จะไป
แต่วันนี้ความทรงจำทั้งหมดนั้นมันกลายเป็นภาพจางๆ ผมจำมันไม่ได้มากเท่าไหร่
และจำความรู้สึกเหล่านั้น รอยยิ้มเหล่านั้นได้ไม่มากเท่าไหร่ ทุกวันนี้
ผมทำงานที่เหมือนว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมมีลูกน้อง ที่ผมไว้ใจให้พวกเขาแทบจะทำแทนผมทุกอย่าง
ผมเกือบจะอยู่บนยอดสุดในอาชีพของผม ตั้งแต่ผมมาทำงานนี้ ผมทิ้งทุกอย่างมาจริงๆ
สถานที่ทำงานที่ผมไม่ได้คบค้าสมาคมกับใครมากนัก และเขาเหล่านั้นไม่ใช่คนที่ผมต้องการจะเป็นเพื่อนด้วย
บางทีผมนั่งกินเหล้า คุยกับพวกคนงานทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าเขาคงไม่เข้าใจสิ่งที่พูดมากนัก
เพราะเขาพูดภาษาไทยไม่ได้ ผมมาที่นี่เพราะต้องการเงิน อยากจะมีเงินมากๆ ไปใช้กับแฟนเก่าของผม
แต่วันนี้เธอก็ไม่อยู่แล้ว ผมเคยมีเฟสบุ้ค ผมเคยเปิดเขาไปทักทายเพื่อนเก่าๆของผมทุกวัน แต่สุดท้ายผมก็ลบมันทิ้ง
ผมรู้สึกแย่มากกว่า มันเหมือนผมหลอกตัวเองว่ายังมีเพื่อนอยุ่ ผมพยายามดูหนังทั้งวัน ทั้งคืน
หาเรื่องราวต่างๆมาใส่เข้าไปในสมอง คิดว่ามันจะแทนความรู้สึกหลายอย่างที่จะทำให้ผมไม่ต้องเหงาได้
แต่ เมื่อหนังเหล่านั้นจบลง ผมก็พบว่าตัวเองกลับมาที่เดิม ผมไม่เหลือใครทั้งนั้น ผมทำได้แค่วิ่งหนีมัน
ผมเสียใจแน่นอนที่ต้องเหงาอยู่อย่างนี้ มันเหมือนคนที่สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว แม้ว่าผมจะไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทองอะไร
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ผมมีเงินพอใช้จ่ายไม่ขัดสนกับตอนที่ผมจนมาก จนมีเงินกินข้าวไม่ครบสามมื้อ
ตอนไหนมันดีกว่ากัน แต่สิ่งที่ผมรู้ชีวิตผมตอนนี้มันไม่มีความสุขอะไรเลย ผมไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหนและจะไปทำไม
ผมเคยหวังว่าผมจะมีครอบครัวของผมเอง มีลูกและทำงานหาเงินเลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัว
แต่คนที่จะมาเป็นครอบครัวของผม เขาก็หายไปจากชีวิตผมซะแล้ว
ออกไป คาราโอเกะ ออกไปหาเด็กดริ้งกลับมานอนด้วย มันก็ไม่เหมือนคนที่เรารู้สึกรัก แค่ทำๆไป
ให้มันหายเศร้าหายเหงา ผมรู้สึกว่าผมตายกับมีชีวิต มันก็ไม่ต่างกันเลย
เสียใจ ที่มีชีวิตอย่างนี้ เสียใจที่มีชีวิตที่ต้องเลือกทางเอง ตัดสินใจเอง จนชีวิตเละเทะ ไปหมด
ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไมอีกแล้ว ผมมีพ่อแม่ แต่ผมไม่มีครอบครัวเลย ผมไม่เคยรู้เลยครอบครัวมันคืออะไร
และมันสายเกินไปจริงๆ สำหรับคนอย่างผม
ผมไม่ให้อภัยใครอีกแล้วแม้กระทั่งตัวผมเอง
ผมไม่เพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีสังคม หลายปีแล้ว
ซึ่งวันนี้มันเหมือนหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ผมอายุ 26 ปีแล้ว ชีวิตวัยรุ่นของผมมันสนุกมาก
เต็มไปด้วยความทรงจำทั้งดีและร้ายมากมาย ผมเคยมีเพื่อนเยอะมากและผมเคยไปทุกที่
ไม่ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตแค่ไหนขอแค่ไปกับเพื่อนกับแฟน ผมก็กล้าที่จะไป
แต่วันนี้ความทรงจำทั้งหมดนั้นมันกลายเป็นภาพจางๆ ผมจำมันไม่ได้มากเท่าไหร่
และจำความรู้สึกเหล่านั้น รอยยิ้มเหล่านั้นได้ไม่มากเท่าไหร่ ทุกวันนี้
ผมทำงานที่เหมือนว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมมีลูกน้อง ที่ผมไว้ใจให้พวกเขาแทบจะทำแทนผมทุกอย่าง
ผมเกือบจะอยู่บนยอดสุดในอาชีพของผม ตั้งแต่ผมมาทำงานนี้ ผมทิ้งทุกอย่างมาจริงๆ
สถานที่ทำงานที่ผมไม่ได้คบค้าสมาคมกับใครมากนัก และเขาเหล่านั้นไม่ใช่คนที่ผมต้องการจะเป็นเพื่อนด้วย
บางทีผมนั่งกินเหล้า คุยกับพวกคนงานทั้งๆที่ผมก็รู้ว่าเขาคงไม่เข้าใจสิ่งที่พูดมากนัก
เพราะเขาพูดภาษาไทยไม่ได้ ผมมาที่นี่เพราะต้องการเงิน อยากจะมีเงินมากๆ ไปใช้กับแฟนเก่าของผม
แต่วันนี้เธอก็ไม่อยู่แล้ว ผมเคยมีเฟสบุ้ค ผมเคยเปิดเขาไปทักทายเพื่อนเก่าๆของผมทุกวัน แต่สุดท้ายผมก็ลบมันทิ้ง
ผมรู้สึกแย่มากกว่า มันเหมือนผมหลอกตัวเองว่ายังมีเพื่อนอยุ่ ผมพยายามดูหนังทั้งวัน ทั้งคืน
หาเรื่องราวต่างๆมาใส่เข้าไปในสมอง คิดว่ามันจะแทนความรู้สึกหลายอย่างที่จะทำให้ผมไม่ต้องเหงาได้
แต่ เมื่อหนังเหล่านั้นจบลง ผมก็พบว่าตัวเองกลับมาที่เดิม ผมไม่เหลือใครทั้งนั้น ผมทำได้แค่วิ่งหนีมัน
ผมเสียใจแน่นอนที่ต้องเหงาอยู่อย่างนี้ มันเหมือนคนที่สูญเสียทุกอย่างไปแล้ว แม้ว่าผมจะไม่ได้ลำบากเรื่องเงินทองอะไร
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ผมมีเงินพอใช้จ่ายไม่ขัดสนกับตอนที่ผมจนมาก จนมีเงินกินข้าวไม่ครบสามมื้อ
ตอนไหนมันดีกว่ากัน แต่สิ่งที่ผมรู้ชีวิตผมตอนนี้มันไม่มีความสุขอะไรเลย ผมไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหนและจะไปทำไม
ผมเคยหวังว่าผมจะมีครอบครัวของผมเอง มีลูกและทำงานหาเงินเลี้ยงลูก เลี้ยงครอบครัว
แต่คนที่จะมาเป็นครอบครัวของผม เขาก็หายไปจากชีวิตผมซะแล้ว
ออกไป คาราโอเกะ ออกไปหาเด็กดริ้งกลับมานอนด้วย มันก็ไม่เหมือนคนที่เรารู้สึกรัก แค่ทำๆไป
ให้มันหายเศร้าหายเหงา ผมรู้สึกว่าผมตายกับมีชีวิต มันก็ไม่ต่างกันเลย
เสียใจ ที่มีชีวิตอย่างนี้ เสียใจที่มีชีวิตที่ต้องเลือกทางเอง ตัดสินใจเอง จนชีวิตเละเทะ ไปหมด
ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไมอีกแล้ว ผมมีพ่อแม่ แต่ผมไม่มีครอบครัวเลย ผมไม่เคยรู้เลยครอบครัวมันคืออะไร
และมันสายเกินไปจริงๆ สำหรับคนอย่างผม
ผมไม่ให้อภัยใครอีกแล้วแม้กระทั่งตัวผมเอง