เคยไหม ที่อยู่ๆ คนที่เราเรียกว่า
แฟนเก่า ก็ปรากฏตัว?
ถ้าเค้าหายไปเลย เราคงไม่มีโอกาสได้คิดถึงเรื่องราวของวันวานเหล่านั้นแล้วแท้ๆ
ถ้าเค้าไม่โผล่มาทักทาย เราคงไม่มีโอกาสได้มาตั้งกระทู้นี้ในวันนี้
จริงๆ แล้ว มันก็ไม่มีเรื่องราวอะไรมากพอที่จะมาเขียนเป็นกระทู้ได้ 1 หน้ากระดาษหรอก
เค้าก็แค่โผล่มาทักทาย เพื่อผลประโยชน์ทางหน้าที่การงาน (แค่นั้น)
แต่เราเอง ที่ปฏิเสธ และเอ่ยคำลาสั้นๆ ว่า "โชคดีนะ"
แล้วความทรงจำทั้งหมดทั้งมวลที่มี ก็หลั่งไหลผ่านสมอง จนต้องหาทางระบายออกทางปลายนิ้ว
เราคงไม่สามารถเล่าเรื่องราวของเราได้ ด้วยมันเกี่ยวเนื่องกับใครหลายคน
เราคงได้แค่ระบายความรู้สึก และความทรงจำผ่านตัวอักษร
ถ้าหากตอนนั้น คุณเอ่ยคำลา เราเอง...แม้จะไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำยินดี แต่เราก็คงไม่บาดหมางกันถึงเพียงนี้
ถ้าหากตอนนั้น ใครสักคนจะมีเหตุผลขึ้นแม้เพียงนิด เราอาจจะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ในฐานะเพื่อนที่รู้จักกันมากที่สุด ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันเลยเหมือนเช่นวันนี้
ถามว่าเราเสียใจไหม ที่เรื่องราวมันดำเนินไป และจบลง...
เราเคยเสียใจนะ เคยเสียดายวันเวลากว่า 6 ปีที่เราได้เรียนรู้กัน
แต่วันนี้ สิ่งเหล่านั้นมันทำให้เราได้เรียนรู้ ได้รู้จักความผิดหวัง และเข้มแข็งขึ้น
สิ่งเหล่านั้นมันทำให้เรากลายเป็นเราอย่างทุกวันนี้ได้
ผ่านมาเกือบ 4 ปี...
วันนี้ เราไม่มีน้ำตาให้กับเรื่องราวในวันวานอีกแล้ว เราไม่เสียใจ ไม่เสียดายวันเวลาที่ผ่านมา
แต่ถามว่าเราจะยกโทษให้คุณได้ไหม เราคงไม่สามารถทำได้
เพราะความโกรธของเรา มันละลายไปกับวันเวลานานแล้ว
แต่ที่เราไม่สามารถพูดคุยกันอย่างเดิมได้ ไม่สามารถที่จะเป็นแม้เพียงเพื่อนที่รู้จักกันได้
เพราะคุณสอนให้เราเจ็บแล้วจำ สมองซีกซ้ายของเรา บอกเราให้รู้จักการปกป้องตัวเอง
และเราคงได้แค่เอ่ยถ้อยคำเดิมๆ สั้นๆ เพื่อเป็นการบอกลาว่า "โชคดีนะ"
ทุกอดีตที่ผ่านมา ถือเป็นความาทรงจำและบทเรียนที่มีค่า
ถึงแม้จะไม่ได้คิดจดจำ แต่ก็ไม่คิดลืมเลือน
กาลครั้งหนึ่ง...ความรักของฉัน เคยมีเธอเข้ามาทักทาย....
>> กระทู้จากอดีต<< กาลครั้งหนึ่ง...ความารักของฉัน เคยมีเธอเข้ามาทักทาย....
ถ้าเค้าหายไปเลย เราคงไม่มีโอกาสได้คิดถึงเรื่องราวของวันวานเหล่านั้นแล้วแท้ๆ
ถ้าเค้าไม่โผล่มาทักทาย เราคงไม่มีโอกาสได้มาตั้งกระทู้นี้ในวันนี้
จริงๆ แล้ว มันก็ไม่มีเรื่องราวอะไรมากพอที่จะมาเขียนเป็นกระทู้ได้ 1 หน้ากระดาษหรอก
เค้าก็แค่โผล่มาทักทาย เพื่อผลประโยชน์ทางหน้าที่การงาน (แค่นั้น)
แต่เราเอง ที่ปฏิเสธ และเอ่ยคำลาสั้นๆ ว่า "โชคดีนะ"
แล้วความทรงจำทั้งหมดทั้งมวลที่มี ก็หลั่งไหลผ่านสมอง จนต้องหาทางระบายออกทางปลายนิ้ว
เราคงไม่สามารถเล่าเรื่องราวของเราได้ ด้วยมันเกี่ยวเนื่องกับใครหลายคน
เราคงได้แค่ระบายความรู้สึก และความทรงจำผ่านตัวอักษร
ถ้าหากตอนนั้น คุณเอ่ยคำลา เราเอง...แม้จะไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำยินดี แต่เราก็คงไม่บาดหมางกันถึงเพียงนี้
ถ้าหากตอนนั้น ใครสักคนจะมีเหตุผลขึ้นแม้เพียงนิด เราอาจจะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ในฐานะเพื่อนที่รู้จักกันมากที่สุด ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันเลยเหมือนเช่นวันนี้
ถามว่าเราเสียใจไหม ที่เรื่องราวมันดำเนินไป และจบลง...
เราเคยเสียใจนะ เคยเสียดายวันเวลากว่า 6 ปีที่เราได้เรียนรู้กัน
แต่วันนี้ สิ่งเหล่านั้นมันทำให้เราได้เรียนรู้ ได้รู้จักความผิดหวัง และเข้มแข็งขึ้น
สิ่งเหล่านั้นมันทำให้เรากลายเป็นเราอย่างทุกวันนี้ได้
ผ่านมาเกือบ 4 ปี...
วันนี้ เราไม่มีน้ำตาให้กับเรื่องราวในวันวานอีกแล้ว เราไม่เสียใจ ไม่เสียดายวันเวลาที่ผ่านมา
แต่ถามว่าเราจะยกโทษให้คุณได้ไหม เราคงไม่สามารถทำได้
เพราะความโกรธของเรา มันละลายไปกับวันเวลานานแล้ว
แต่ที่เราไม่สามารถพูดคุยกันอย่างเดิมได้ ไม่สามารถที่จะเป็นแม้เพียงเพื่อนที่รู้จักกันได้
เพราะคุณสอนให้เราเจ็บแล้วจำ สมองซีกซ้ายของเรา บอกเราให้รู้จักการปกป้องตัวเอง
และเราคงได้แค่เอ่ยถ้อยคำเดิมๆ สั้นๆ เพื่อเป็นการบอกลาว่า "โชคดีนะ"
ทุกอดีตที่ผ่านมา ถือเป็นความาทรงจำและบทเรียนที่มีค่า
ถึงแม้จะไม่ได้คิดจดจำ แต่ก็ไม่คิดลืมเลือน
กาลครั้งหนึ่ง...ความรักของฉัน เคยมีเธอเข้ามาทักทาย....