ลำนำสายน้ำในใจมนุษย์
สายน้ำไหลผ่านเมือง ผ่านหัวใจ ผ่านความหวัง นี่คือเสียงลำนำแห่งสายน้ำในใจมนุษย์
ก.การเมืองบทที่ 1: ลำนำแห่งสายน้ำวิปโยค
สายน้ำไหลหลากท่วมเมืองบ้านเรือนชั่วคราว ถนนหนทางทอดยาวไปในความเงียบสัญจรยากลำบาก เสียงร่ำไห้ของประชาชนดังแผ่วจากฟากฟ้า มือผู้ปกครองคอยช้า น้ำยังคงล้นใจผู้คน
แต่ในความทุกข์และความลำบากนั้น ยังมีความหวังคอยทอแสงรำไร ว่าวันหนึ่งฟ้าจะสดใส น้ำจะลดลง และใจจะสงบดั่งสายน้ำที่ไหลกลับสู่ฝั่ง
ข.ขับขานอรุณ - พรุ่งนี้ยังมีตะวันใหม่
เมื่อสายน้ำเริ่มลดลง เงาสะท้อนของความทุกข์ค่อยๆจาง ความหวังเริ่มล่องลอยเข้ามาในใจผู้คน มือของผู้ปกครองคลายความคล้อยช้า แต่ไม่ว่างเปล่า
น้ำใจจากเอกชนและประชาชนทุกภาคส่วน หลั่งไหลเข้าช่วยเหลือบ้านเรือนที่ถูกท่วม ค่อยๆฟื้นคืนสภาพ ถนนหนทางที่เคยถูกน้ำกลืนก็เริ่มเป็นทางอีกครั้ง และในแสงอรุณของวันใหม่ ใจทุกดวงยังรอคอย
พรุ่งนี้ยังมีตะวันใหม่ - ความหวังยังไม่สิ้น มนุษย์ยังยืนหยัดด้วยกัน และน้ำใจยังคงไหลต่อเนื่อง
ค.ความยุติธรรมยังมี - มหากาพย์การเมืองไม่สิ้นสุด
กลการเมืองเปื้อนเงาเศร้าแผ่ซ่าน
คำสาดพล่านลวงใจให้ไหลหลง
อนธการมืดมิดก่อจิตพะวง
ความจริงคงมั่นไสวไม่เสื่อมคลาย
ยุติธรรมงอกงามตามกาลสมัย
แม้ซ่อนในเงาไหวไม่ห่างหาย
เมื่อคลื่นวุ่นสงบฤทธิ์จิตกำจาย
ทอประกายแสงงามแห่งความจริง
ง.งามดั่งบุปผาร่วงโรย
ความงดงามของดอกไม้ที่บานสะพรั่ง มักทำให้ผู้คนหลงลืมว่า
ไม่นานมันจะร่วงหล่นสู่พื้นดิน กลายเป็นเพียงเศษซากที่ถูกกาลเวลากัดกร่อน
เช่นเดียวกับความปรารถนาดีของมนุษย์ ที่ภายนอกดูอ่อนโยน งามละมุน
แต่ลึกลงไปในใจกลับแอบซ่อนเงาแห่งความหวังร้าย ความทะยานอยาก
หรือแรงปรารถนาที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า
ไม่ต่างจากบุปผาอันงดงามแต่ร่วงโรย
คำพูดหวานอาจปกปิดเจตนา
น้ำใจที่มอบให้ประชาชนอาจถูกใช้เป็นใบเบิกทาง
และความหวังดีบางครั้งก็ผสานกับผลประโยชน์ที่มองไม่เห็น
ใจมนุษย์ลึกล้ำยิ่งนัก
จ.จันทร์กำจาย - สายน้ำไม่ไหลกลับ
จันทร์สาดแสงเหนือสายน้ำที่ไหลหลั่ง
งามสะพรั่งไร้หยดใดหวนคืนสู่คืนวาน
กลการเมืองหมุนวนดั่งคลื่นกระทบฝั่ง
ความจริงรางเลือน แต่ใจยังคงตามหา
สายน้ำไม่ไหลกลับ.. ทว่าเรายังเดินหน้าเคียงแสงจันทร์
ฉ.ฉากสุดท้าย: สายน้ำในใจมนุษย์
สายน้ำเคยหลากล้น ท่วมเมืองและหัวใจ
แต่เมื่อมันไหลผ่าน ทุกความเจ็บปวดก็แปรเปลี่ยน
เหลือไว้เพียงร่องรอยให้เราเรียนรู้
การเมืองหมุนวนไม่สิ้นสุด
ถ้อยคำผันแปรดั่งกระแสน้ำ
แต่เมื่อฟ้าสางในใจ
โลกไม่เคยหยุดหมุน
สายน้ำไม่เคยไหลกลับ
มนุษย์ยังคงก้าวไป
ด้วยศรัทธาเล็กหนึ่งดวง
นำเราไปสู่วันใหม่
ที่แสงอรุณอ่อนโยนกว่าเดิม
ลำนำสายน้ำในใจมนุษย์
สายน้ำไหลผ่านเมือง ผ่านหัวใจ ผ่านความหวัง นี่คือเสียงลำนำแห่งสายน้ำในใจมนุษย์
ก.การเมืองบทที่ 1: ลำนำแห่งสายน้ำวิปโยค
สายน้ำไหลหลากท่วมเมืองบ้านเรือนชั่วคราว ถนนหนทางทอดยาวไปในความเงียบสัญจรยากลำบาก เสียงร่ำไห้ของประชาชนดังแผ่วจากฟากฟ้า มือผู้ปกครองคอยช้า น้ำยังคงล้นใจผู้คน
แต่ในความทุกข์และความลำบากนั้น ยังมีความหวังคอยทอแสงรำไร ว่าวันหนึ่งฟ้าจะสดใส น้ำจะลดลง และใจจะสงบดั่งสายน้ำที่ไหลกลับสู่ฝั่ง
ข.ขับขานอรุณ - พรุ่งนี้ยังมีตะวันใหม่
เมื่อสายน้ำเริ่มลดลง เงาสะท้อนของความทุกข์ค่อยๆจาง ความหวังเริ่มล่องลอยเข้ามาในใจผู้คน มือของผู้ปกครองคลายความคล้อยช้า แต่ไม่ว่างเปล่า
น้ำใจจากเอกชนและประชาชนทุกภาคส่วน หลั่งไหลเข้าช่วยเหลือบ้านเรือนที่ถูกท่วม ค่อยๆฟื้นคืนสภาพ ถนนหนทางที่เคยถูกน้ำกลืนก็เริ่มเป็นทางอีกครั้ง และในแสงอรุณของวันใหม่ ใจทุกดวงยังรอคอย
พรุ่งนี้ยังมีตะวันใหม่ - ความหวังยังไม่สิ้น มนุษย์ยังยืนหยัดด้วยกัน และน้ำใจยังคงไหลต่อเนื่อง
ค.ความยุติธรรมยังมี - มหากาพย์การเมืองไม่สิ้นสุด
กลการเมืองเปื้อนเงาเศร้าแผ่ซ่าน
คำสาดพล่านลวงใจให้ไหลหลง
อนธการมืดมิดก่อจิตพะวง
ความจริงคงมั่นไสวไม่เสื่อมคลาย
ยุติธรรมงอกงามตามกาลสมัย
แม้ซ่อนในเงาไหวไม่ห่างหาย
เมื่อคลื่นวุ่นสงบฤทธิ์จิตกำจาย
ทอประกายแสงงามแห่งความจริง
ง.งามดั่งบุปผาร่วงโรย
ความงดงามของดอกไม้ที่บานสะพรั่ง มักทำให้ผู้คนหลงลืมว่า
ไม่นานมันจะร่วงหล่นสู่พื้นดิน กลายเป็นเพียงเศษซากที่ถูกกาลเวลากัดกร่อน
เช่นเดียวกับความปรารถนาดีของมนุษย์ ที่ภายนอกดูอ่อนโยน งามละมุน
แต่ลึกลงไปในใจกลับแอบซ่อนเงาแห่งความหวังร้าย ความทะยานอยาก
หรือแรงปรารถนาที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่า
ไม่ต่างจากบุปผาอันงดงามแต่ร่วงโรย
คำพูดหวานอาจปกปิดเจตนา
น้ำใจที่มอบให้ประชาชนอาจถูกใช้เป็นใบเบิกทาง
และความหวังดีบางครั้งก็ผสานกับผลประโยชน์ที่มองไม่เห็น
ใจมนุษย์ลึกล้ำยิ่งนัก
จ.จันทร์กำจาย - สายน้ำไม่ไหลกลับ
จันทร์สาดแสงเหนือสายน้ำที่ไหลหลั่ง
งามสะพรั่งไร้หยดใดหวนคืนสู่คืนวาน
กลการเมืองหมุนวนดั่งคลื่นกระทบฝั่ง
ความจริงรางเลือน แต่ใจยังคงตามหา
สายน้ำไม่ไหลกลับ.. ทว่าเรายังเดินหน้าเคียงแสงจันทร์
ฉ.ฉากสุดท้าย: สายน้ำในใจมนุษย์
สายน้ำเคยหลากล้น ท่วมเมืองและหัวใจ
แต่เมื่อมันไหลผ่าน ทุกความเจ็บปวดก็แปรเปลี่ยน
เหลือไว้เพียงร่องรอยให้เราเรียนรู้
การเมืองหมุนวนไม่สิ้นสุด
ถ้อยคำผันแปรดั่งกระแสน้ำ
แต่เมื่อฟ้าสางในใจ
โลกไม่เคยหยุดหมุน
สายน้ำไม่เคยไหลกลับ
มนุษย์ยังคงก้าวไป
ด้วยศรัทธาเล็กหนึ่งดวง
นำเราไปสู่วันใหม่
ที่แสงอรุณอ่อนโยนกว่าเดิม