รู้สึกเศร้าในหลายๆเรื่อง อยากระบาย แต่ก็เกรงใจคนที่เขาต้องมาฟังเรื่องแย่ๆของเรา

เคยเป็นไหม..เวลาที่มีปัญหาถ่าโถมเข้ามาในชีวิตของเรา แต่หันไปไม่เจอใครที่พร้อมจะรับฟังเราเลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเสียใจ เคว้งคว้าง และเหงา เราไม่ค่อยเล่าปัญหาให้คนที่บ้านฟังเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงและอีกอย่างปัญหาเขาก็คงเยอะพอแล้ว ส่วนเพื่อนที่เคยสนิทกันตอนนี้ก็อยู่ไกลกัน ไม่ค่อยได้เจอกัน มีพูดคุยกันผ่านแชทหรือโทรบ้างแต่ไม่บ่อยนัก โดยปกติจะระบายให้เพื่อนสนิทฟังตลอด และบุคคลที่สำคัญอีกคนนึงที่รู้สึกสกับอีกคนหนึ่งคือแฟนของฉัน เราอยู่ด้วยกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีอะไรก็ปรึกษาเขาเป็นส่วนใหญ่ เขาเปรียบเสมือนเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
       เมื่อก่อนฉันก็พอจะชินกับการที่อยู่คนเดียวอยู่บ้าง แต่พอมีเขาอยู่ในชีวิตมันดีกว่า แต่พอตอนนี้เนื่องจากเขาต้องไปทำตามจึงตเองแยกจากกัน เขาไม่ค่อยได้คุยกับเราและจะได้เจอกันสัปดาห์ละครั้ง แต่ก็จะมีบางสัปดาห์ที่เขาไม่สามารถมาหาเราได้ ตอนเจอเขามันก็ทำให้รู้สึกดี สบายใจ พูดอะไรให้เขาฟังไม่หยุด แลกเปลี่ยนชีวิตประจำวันในช่วงที่ห่างกัน ฟังดูก็เป็นคู่ที่เข้าใจกัน แต่ที่จริงฉันเก็บความรู้สึกไม่ดีไว้ในใจเสมอ เวลาฉันเจอเรื่องแย่ๆหรือฉันรู้สึกน้อยใจเขาในบางเรื่อง ก็จะเก็บไว้ในใจไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกว่า เหนื่อยมามากแล้วพอมาพักผ่อนก็ต้องมาฟังเรื่องราวลบๆอีก ฉันจึงไม่ได้พูดหรือกระทำอะไรออกไปมากนัก จนมานั่งคิดทบทวนดูแล้วก็เกิดความเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
       อีกทั้งในช่วงนี้ฉันเจอปัญหาเกี่ยวกับเพื่อนที่รู้จักกัน ฉันคิดว่าฉันให้ความจริงใจกับเพื่อนเหล่านั้นเสมอ แต่เขาดูไม่ได้จริงใจกับฉันเลย เช่นเวลาที่เพื่อนต้องการความช่วยเหลือหรือชวนเราไปไหน ไปทำอะไร ถ้าเราช่วยได้ ทำได้ ก็พร้อมซัพพอร์ตเพื่อนเสมอ แต่พอเราชวนเขาบ้างหรือขอความช่วยเหลือเขาบ้างเขากลับเมินหรือลังเล จึงรู้สึกเสียใจและน้อยใจ พอเกิดปัญหานี้ประกอบกับแฟนไม่ได้อยู่ข้างกัน ไม่สามารถพูดคุยกันได้ทุกวัน ทำให้รู้สึกว่าโดดเดี่ยวมาก จะปรึกษาเพื่อนที่เคยสนิทก็คิดว่าเขาคงจะรับฟังเราจนเเบื่อแล้ว เพราะเราก็เข้าใจอยู่ว่าคงไม่มีใครอยากรับฟังปัญหาของคนอื่นมากนัก คงจะเสียสุขภาพจิตไปไม่น้อย แล้วแบบนี้เราควรคิดหรือทำยังไงต่อไปดี