คิดถึงความตายบ่อยๆ พยายามปล่อยวางไม่ยึดติด ตอนนี้ทุกข์เพราะไม่กล้ารักลูก เห็นลูกมีความสุขก็สงสาร ทำผิดหรือเปล่า

อย่างที่เคยมาตั้งกระทู้ถามค่ะ เมื่อก่อนไม่ค่อยคิดถึงความตายเท่าไรนัก พอมีลูกมาถาม ทำให้คิดได้ เริ่มเข้าหาธรรมมะ จากที่งไกลเหลือเกิน หาหนังสือมาอ่าน เข้าห้องนี้อ่าน

เตรียมตัวเตรียมใจรับความตาย อ่านๆไป เริ่มกลัวแล้ว ก็เรามันคนบาปหนา เมื่อก่อนขี้โมโห ขี้โกรธมาก ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

แล้วต้องปล่อยวาง ต้องไม่ยึดติด ลูกก็ไม่ใช่ของเรา แม้แต่ตัวเรายังไม่มีเลย

เมื่อก่อนเวลาลูกร่าเริง หัวเราะมีความสุข เราก็จะมีความสุขไปด้วย ตอนนี้เห็นลูกหัวเราะ เราได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ สงสารลูกจับใจเด็กหนอ ความสุขมันไม่มีจริงสักหน่อย

ไม่อยากจะรักลูก กลัวจะปล่อยวางไม่ได้ กลัวจะยึดติด

พอคิดถึงตัวเองตาย ก็นึกถึงพ่อแม่อีก คิดถึงท่าน ยังไม่ค่อยได้ดูแลท่านเลย ทำท่านเสียใจก็เยอะ

ตอนนี้ กลางคืน หลังลูกหลับ พอนึกถึงเรื่องว่าจะตายหาทางเตรียมจัวเตรียมใจ ก็จะร้องไห้ เพราะกลัวบาปที่เคยทำ กลัวปล่อยวางไม่ได้

เรามาผิดทางสิคะ ควรแก้ไขอย่างไร

อ้อ ปรึกษากับเพื่อน เพื่อนบอกว่าเรามันคนธรรมดาอย่าไปเครียด ให้อยู่ให้มีความสุข

แต่เราว่าชีวิตมันเป็นทุกข์ ก็อยากหาทางพ้นทุกข์บ้าง แต่ถ้ามีลูกนี่ก็หมดโอกาสแล้วเหรอ ต้องรอชาติต่อๆไปเหรอ แล้วถ้าเราไม่ได้เกิดเป็นคนอีก คงหมดโอกาสเลย