เรารู้สึกว่ามันเร็วไปค่ะกับการสูญเสียครั้งนี้ เราไม่ได้เตรียมใจอะไรเลย มันก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง เราไม่คาดคิดว่าจะเป็นวันที่เราร้องไห้แทบขาดใจจะเป็นวันที่ไม่ได้เจอน้องอีกแล้วค่ะ เราเจอน้องเมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม น้องเป็นลูกนกตกรังวัยกำลังหัดบิน เราตัดสินใจว่าจะเอาเขามาเลี้ยงให้บินแข็งได้เมื่อไหร่ ตั้งใจจะปล่อยคืนธรรมชาติ แต่ความคิดนั้นเราเปลี่ยนก็ตอนที่ เราให้ข้าวให้น้ำเขา จนวันนึงเขาบินมาเกาะบนตักเรา เขาเชื่องมาก น่ารักสุด ๆ เรามอบความรักและความเมตตาให้เขา เรารักเหมือนเป็นคนในครอบครัว เราตัดสินใจว่าจะเลี้ยงเขาต่อจนเขาจะหมดอายุขัย ถ้าเราปล่อยไป เรากลัวเขาหากินเองไม่ได้
เอาตัวไม่รอด กลัวเขาได้รับอันตราย ทุกช่วงเวลาที่เห็นเขาได้เลี้ยงดูเขา เรามีความสุขมากเลย ได้ลูบหัวเขาตอนเขานอนในมือละส่งเสียงเบา ๆ ละแล้วก็มีความสุขได้ไม่นานก็กลายเป็นความเสียใจ น้องหายไปวันที่ 26 พฤษภาคม เราขังน้องไว้ในกรงอยู่นอกบ้าน เรามั่นใจว่าเราปิดทางออกกรงแบบสนิทอย่างดี
ละเราจะไปเอากรงเข้ามาในบ้าน ออกไปก็เห็นทางออกกรงข้างล่างเปิดนิดหน่อย ไม่แน่ใจว่า น้องหาทางออกเอง หรือว่าแมวคาบน้องไป ที่เราดูรอบข้าง ๆ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้หรือว่าเลือด เราไม่ได้ยินน้องส่งเสียงอะไรเลย เราตามหาบริเวรรอบ ๆ บ้านก็ไม่เจอน้อง หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เราหวังว่าน้องจะปลอดภัยไม่เจออันตราย เรายังหวังว่าน้องจะกลับมาหา เราไม่อยากคิดลบเลยว่าน้องโดนแมวคาบไป แค่น้องหายไปเราก็เสียใจจะเป็นจะตายแล้วค่ะ เราอยากอยู่กับน้องให้นานกว่านี้จัง เราอยากเห็นเขาเติบโต คิดถึงนะเจ้านกน้อยของพี่