สวัสดีค่ะ อีกตอนเดียวก็จะเป็นตอนจบของบทแรกแล้วนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านมาจนถึงขณะนี้มากๆ ค่ะ ^^/
Link ตอน 1/5 :
http://pantip.com/topic/30506118
Link ตอน 2/5 :
http://pantip.com/topic/30509458
Link ตอน 3/5 :
http://pantip.com/topic/30513940
------------------------------------------
4.
"คงได้ตายในหน้าที่เข้าซักวันหรอกค่ะ"
เป็นเสียงภรรยาของนาย ส่วนฉันยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อนอกที่ห้อยลงมาจากไม้แขวนเสื้อ ดูเหมือนว่านายกำลังเอนตัวอยู่บนเตียง
ที่นี่คือโรงพยาบาล
"ผู้ชายก็แบบนี้ทั้งนั้น"
"ทำเป็นพูดดีไป"
ภรรยานายกำลังอารมณ์ไม่ดี ก็น่าอยู่หรอก
"คุณหมอเขาว่าให้ทดสอบสมรรถภาพหัวใจอย่างละเอียดดีกว่านะคะ"
"มีเวลาที่ไหนล่ะ"
"อย่ารอให้สายเกินเลยนะคะคุณ"
"วูบเดียวตายยังดีกว่านอนแบ็บเป็นปีๆ เป็นภาระให้กับเธอกับเรียวโกะ"
พูดห้วนๆ แล้วนายก็หัวเราะเสียงแตกพร่า
"จะว่าไป ถ้าฉันตายก็ล้างหนี้ได้หมดเลยนี่นะ เงินประกันก็มี"
เงียบไปพักหนึ่ง ภรรยานายก็พูดขึ้น
"ขายบ้านเถอะค่ะ นะคะ"
คราวนี้ถึงตานายเงียบบ้าง
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ คนที่เขาอยู่บ้านเช่าไปตลอดชีวิตก็มีออกเยอะแยะ"
"ขายไปแล้วจะได้อะไร"
"ได้เงินน่ะสิคะ ถ้าไม่ต้องจ่ายเงินกู้ทุกเดือนคุณจะได้สบายใจลาพักยาวๆ ได้"
"....."
"พักสักนิดเถอะนะคะ ถือว่าฉันขอเถอะ"
"เรียวโกะเข้ามหาลัยแล้วก็คงต้องใช้เงินอีกมาก ฉันเป็นสามีที่หาเงินไม่เก่งเลยนะ"
"อย่าพูดแบบนี้สิคะ ตอนฉันตกลงแต่งงานกับคุณก็รู้อยู่แล้วว่าเงินเดือนตำรวจน้อยแค่ไหน"
"นั่นน่ะ..."
"ฉันไม่มีอะไรไม่พอใจหรอกค่ะ อย่าฝืนตัวเองนักเลย"
"ไม่เป็นไรแล้ว"
"เอาแต่พูดแบบนั้น สักวันจะวูบไปจริงๆ หรอกค่ะคุณ"
มีแต่เวลาเทศนาเท่านั้นที่ภรรยานายจะเรียกนายว่า 'คุณ'
"ฉันก็หวั่นๆ มานานแล้ว คุณชอบทำหน้าเหมือนเจ็บหน้าอกอยู่เรื่อย"
เวลานายลูบไปมาบริเวณที่ฉันอยู่ คงจะทำสีหน้าแบบนั้นกระมัง
"กรมตำรวจไม่ได้มีคุณคนเดียวนี่คะ พักสักหน่อย ไม่สิ ลาออกไปก็ไม่เห็นเป็นไร"
"จะไม่เป็นไรได้ไงเล่า"
"จะเสียสละตัวเองเพื่อรับใช้หน้าที่ก็ตามสบายเถอะค่ะ แต่คุณต้องหัดคิดถึงตัวเองบ้าง"
"ก็คิดอยู่นี่ไง"
"งั้นปล่อยบ้านไปเถอะนะคะ พักให้สบายสักนิด นะคะ"
"พักให้สบายแล้วจะเอาที่ไหนกิน"
"ฉันจะทำงานเองค่ะ"
นายหัวเราะหึ
"เธอจะไปทำมาหากินอะไร อย่าว่าแต่เลี้ยงปากท้องเลย แค่ได้ค่าขนมก็ถือว่าเก่งแล้ว"
"งั้นก็ขายบ้านสิคะ"
ภรรยานายตื้อไม่ยอมลดละผิดกับที่ผ่านมา
"ยังไงเสียเรียวโกะก็ต้องแต่งออกไป บ้านหลังนั้นอยู่แค่คุณกับฉันสองคนน่ะกว้างเสียเปล่า"
"อย่าพูดเหลวไหลน่า ยังเป็นเรื่องในอนาคต"
ดูเหมือนนายจะลุกขึ้นยืนเป็นเชิงตัดบท
"เอากระเป๋าสตางค์มาซิ ฉันจะออกไปโทรศัพท์"
ภรรยานายก้าวเข้ามาดึงฉันออกไป จากนั้นก็จ้องมองเข้ามาในตัวฉันอย่างที่เคยแอบทำเป็นประจำเวลานายไม่เห็น
ด้านในตัวฉันมีสองช่อง ช่องหนึ่งเป็นพวกบัตรเครดิตต่างๆ ที่นายใช้ ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นแผ่นหนาเหมือนกระดาษแข็ง มันถูกสอดอยู่ในตัวฉันตั้งแต่มาถึงมือนายแล้ว
สำหรับฉันแล้ว ตัวตนของสิ่งนั้นเป็นปริศนามาตลอดเวลาอันยาวนาน เพราะนายไม่เคยดึงหรือแตะต้องมันเลย
หากบัดนี้ ภรรยานายดึงมันออกมาแล้ว
"คุณพกไว้ใกล้ตัวตลอดเลยใช่ไหมคะ"
เสียงของนายฟังคล้ายสับสน
"ทำไมเธอถึงรู้"
"บางทีฉันแวะดูกระเป๋าคุณน่ะค่ะ ถ้าเห็นเงินไม่พอก็ใส่เติมไป ไม่เคยสังเกตเห็นเลยหรือคะ"
นายพูดห้วนๆ
"ส่งกระเป๋ามา"
ภรรยานายยื่นให้พลางว่า
"ขอแค่ความรู้สึกก็พอแล้วล่ะค่ะ เพราะงั้น..."
ฉันไม่ทันได้ยินคำพูดปิดท้ายที่ขาดหายไปเมื่อประตูปิด
อีกไม่กี่วันให้หลัง นายก็กลับไปทำงาน
ฆาตกรรมยาวนาน : บทที่ 1 กระเป๋าสตางค์ของนายตำรวจ (4/5)
Link ตอน 1/5 : http://pantip.com/topic/30506118
Link ตอน 2/5 : http://pantip.com/topic/30509458
Link ตอน 3/5 : http://pantip.com/topic/30513940
------------------------------------------
4.
"คงได้ตายในหน้าที่เข้าซักวันหรอกค่ะ"
เป็นเสียงภรรยาของนาย ส่วนฉันยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อนอกที่ห้อยลงมาจากไม้แขวนเสื้อ ดูเหมือนว่านายกำลังเอนตัวอยู่บนเตียง
ที่นี่คือโรงพยาบาล
"ผู้ชายก็แบบนี้ทั้งนั้น"
"ทำเป็นพูดดีไป"
ภรรยานายกำลังอารมณ์ไม่ดี ก็น่าอยู่หรอก
"คุณหมอเขาว่าให้ทดสอบสมรรถภาพหัวใจอย่างละเอียดดีกว่านะคะ"
"มีเวลาที่ไหนล่ะ"
"อย่ารอให้สายเกินเลยนะคะคุณ"
"วูบเดียวตายยังดีกว่านอนแบ็บเป็นปีๆ เป็นภาระให้กับเธอกับเรียวโกะ"
พูดห้วนๆ แล้วนายก็หัวเราะเสียงแตกพร่า
"จะว่าไป ถ้าฉันตายก็ล้างหนี้ได้หมดเลยนี่นะ เงินประกันก็มี"
เงียบไปพักหนึ่ง ภรรยานายก็พูดขึ้น
"ขายบ้านเถอะค่ะ นะคะ"
คราวนี้ถึงตานายเงียบบ้าง
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ คนที่เขาอยู่บ้านเช่าไปตลอดชีวิตก็มีออกเยอะแยะ"
"ขายไปแล้วจะได้อะไร"
"ได้เงินน่ะสิคะ ถ้าไม่ต้องจ่ายเงินกู้ทุกเดือนคุณจะได้สบายใจลาพักยาวๆ ได้"
"....."
"พักสักนิดเถอะนะคะ ถือว่าฉันขอเถอะ"
"เรียวโกะเข้ามหาลัยแล้วก็คงต้องใช้เงินอีกมาก ฉันเป็นสามีที่หาเงินไม่เก่งเลยนะ"
"อย่าพูดแบบนี้สิคะ ตอนฉันตกลงแต่งงานกับคุณก็รู้อยู่แล้วว่าเงินเดือนตำรวจน้อยแค่ไหน"
"นั่นน่ะ..."
"ฉันไม่มีอะไรไม่พอใจหรอกค่ะ อย่าฝืนตัวเองนักเลย"
"ไม่เป็นไรแล้ว"
"เอาแต่พูดแบบนั้น สักวันจะวูบไปจริงๆ หรอกค่ะคุณ"
มีแต่เวลาเทศนาเท่านั้นที่ภรรยานายจะเรียกนายว่า 'คุณ'
"ฉันก็หวั่นๆ มานานแล้ว คุณชอบทำหน้าเหมือนเจ็บหน้าอกอยู่เรื่อย"
เวลานายลูบไปมาบริเวณที่ฉันอยู่ คงจะทำสีหน้าแบบนั้นกระมัง
"กรมตำรวจไม่ได้มีคุณคนเดียวนี่คะ พักสักหน่อย ไม่สิ ลาออกไปก็ไม่เห็นเป็นไร"
"จะไม่เป็นไรได้ไงเล่า"
"จะเสียสละตัวเองเพื่อรับใช้หน้าที่ก็ตามสบายเถอะค่ะ แต่คุณต้องหัดคิดถึงตัวเองบ้าง"
"ก็คิดอยู่นี่ไง"
"งั้นปล่อยบ้านไปเถอะนะคะ พักให้สบายสักนิด นะคะ"
"พักให้สบายแล้วจะเอาที่ไหนกิน"
"ฉันจะทำงานเองค่ะ"
นายหัวเราะหึ
"เธอจะไปทำมาหากินอะไร อย่าว่าแต่เลี้ยงปากท้องเลย แค่ได้ค่าขนมก็ถือว่าเก่งแล้ว"
"งั้นก็ขายบ้านสิคะ"
ภรรยานายตื้อไม่ยอมลดละผิดกับที่ผ่านมา
"ยังไงเสียเรียวโกะก็ต้องแต่งออกไป บ้านหลังนั้นอยู่แค่คุณกับฉันสองคนน่ะกว้างเสียเปล่า"
"อย่าพูดเหลวไหลน่า ยังเป็นเรื่องในอนาคต"
ดูเหมือนนายจะลุกขึ้นยืนเป็นเชิงตัดบท
"เอากระเป๋าสตางค์มาซิ ฉันจะออกไปโทรศัพท์"
ภรรยานายก้าวเข้ามาดึงฉันออกไป จากนั้นก็จ้องมองเข้ามาในตัวฉันอย่างที่เคยแอบทำเป็นประจำเวลานายไม่เห็น
ด้านในตัวฉันมีสองช่อง ช่องหนึ่งเป็นพวกบัตรเครดิตต่างๆ ที่นายใช้ ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นแผ่นหนาเหมือนกระดาษแข็ง มันถูกสอดอยู่ในตัวฉันตั้งแต่มาถึงมือนายแล้ว
สำหรับฉันแล้ว ตัวตนของสิ่งนั้นเป็นปริศนามาตลอดเวลาอันยาวนาน เพราะนายไม่เคยดึงหรือแตะต้องมันเลย
หากบัดนี้ ภรรยานายดึงมันออกมาแล้ว
"คุณพกไว้ใกล้ตัวตลอดเลยใช่ไหมคะ"
เสียงของนายฟังคล้ายสับสน
"ทำไมเธอถึงรู้"
"บางทีฉันแวะดูกระเป๋าคุณน่ะค่ะ ถ้าเห็นเงินไม่พอก็ใส่เติมไป ไม่เคยสังเกตเห็นเลยหรือคะ"
นายพูดห้วนๆ
"ส่งกระเป๋ามา"
ภรรยานายยื่นให้พลางว่า
"ขอแค่ความรู้สึกก็พอแล้วล่ะค่ะ เพราะงั้น..."
ฉันไม่ทันได้ยินคำพูดปิดท้ายที่ขาดหายไปเมื่อประตูปิด
อีกไม่กี่วันให้หลัง นายก็กลับไปทำงาน