ภูมิใจที่เกิดเป็นไทย ชอบหัวใจบริการ การยิ้มไปเรื่อยยิ้มไว้ก่อนที่มันฝังอยู่ในสายเลือด แต่การไปใช้ชีวิตที่เมกาเกือบสิบปีทั้งเรียนและทำงาน มีความรู้สึกว่านี่แหละรสชาติของชีวิต เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวจริงๆ เพราะมันต้องตัดสินใจและรับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวเอง ตอนอยู่เมืองไทยอยู่บ้านพ่อแม่ๆตัดสินใจรับผิดชอบให้ เราสบายๆช่วยงานขายของที่บ้านนิดหน่อย เรียนหนังสือให้จบ ทำงานให้ดี เรื่องที่บ้านเล็กๆน้อยๆไม่เคยต้องรู้ ไม่เคยต้องคิด พอมาอยู่เมกาคิดกังวลตั้งแต่เรื่องเล็กๆเช่นซื้อน้ำปลา กระดาษชำระ ผักขึ้นราคาอีกล่ะ จนถึงเรื่องใหญ่ๆเช่นเช่ารถแวน ขนของย้ายบ้าน หาอพาร์ทเม้นท์ใหม่ให้ได้ภายใน 2 อาทิตย์ ไม่งั้นจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ฯลฯ นึกขอบคุณคุณพ่อคุณแม่และพี่ๆที่ให้โอกาสเราไปใช้ชีวิตช่วงหนึ่งที่นั่ และความบ้าบอคอแตกแต่มีเสน่ห์ของเมืองนิวยอร์ค เกือบสิบปีที่กลับบ้านครั้งเดียว (โนมันนี่จ้ะ) กลับอีกทีก็คือกลับมาถาวรเลยไม่เอาแล้วกรีนการ์ด ... ก็มันอยากเล่าอ่ะนะแม้จะผ่านไปสิบปีเวลาปฏิทินแต่สำหรับเราเหตุการณ์เหล่านั้นเพิ่งเกิดเมื่อวานซืน ประสบการณ์ชีวิตการทำงานไม่ว่าในไทยในเทศ เมื่อก่อนและตอนนี้ขอเล่าและเปรียบเทียบไปพร้อมๆกัน เพราะชีวิตการทำงานที่ไหนๆก็คล้ายกันจ้ะ ซตพ.
Heart ‘n Soul…หัวใจไทย ใส่วิญญาณ ณ นิวยอร์ค (ก็มันอยากเล่า)