ช่วงชีวิตหนึ่งเท่านั้น..

เคยไหม..ที่เอาชีวิตไปฝากไว้กับคนๆหนึ่งโดยที่ไม่เคยคิดว่าครึ่งชีวิตนั้นสักวันมันต้องไม่อยู่กับเรา โลกนี้บางครั้งก็เศร้าเกินกว่าจะเข้าใจตัวเอง กับคนที่คิดว่าทุกอย่างน่าจะไปได้ดี  วันนี้กลับไม่มีสักอย่าง เคยมีความหวังมีจุดหมายเพราะมีแรงบันดาลใจและนั้นก็เป็นกำลังใจในคราเดียวกัน อยู่ๆมันก็หายวับไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่มีเวลาให้เตรียมใจ.. จริงๆก็แค่คำว่าเราจบลง แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนตายจากกัน ทุกอย่างต้องเริ่มใหม่(อาจจะทุลักทุเลไปบ้าง) เริ่มต้นด้วยตัวเอง ตั้งแต่การเรียกตัวเองกลับมา สร้างกำลังใจให้ตัวเอง สร้างความเข้มแข็งเพื่อวันต่อๆไป ฟังดูง่ายนะ แต่ถ้าใครเคยผ่านจุดนี้มา จะเข้าใจได้ดี อะไรที่ว่ายาก ก็ยังไม่ยากเท่าทำใจ ค้นพบบางอย่างหลังจากนั้น ค้นพบบางคนที่ไม่เคยทิ้งเราไม่ว่าเวลาใด ค้นพบตัวเองที่แข็งแกร่งพอ ค้นพบว่าไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้และแน่นอน ขอบคุณครอบครัวที่รัและไม่เคยทอดทิ้ง ขอบคุณที่ค่อยห่วงใย และขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง จากนี้จะทำเพื่อท่านบ้าง คงไม่สายไป .. จากวันนั้นจนวันนี้ประโยคนี้มันก็ยังตรึงใจและยังรู้สึกผิด   >>"ร้องไห้ทำไมลูก มีอะไรบอกแม่ได้ไหม ไม่ต้องร้องนะ แม่อยู่นี้แล้ว"