**********************************************************************
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมรักคนคนนึงมาตลอด5ปีเธอชื่อสา ผมอยู่ข้างๆเธอและใกล้ชิดเธอ มากกว่าเพื่อน และมากกว่าแฟนของผม
เมื่อปีที่แล้วผมเลิกกับแฟนเพราะผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้รักแฟนผม และผมก็เฝ้ามองหาแต่สา ผมจึงตัดสินใจบอกเลิก
แต่ในขณะนั้น สาเองก็ยังมีแฟนอยู่ แต่ผมก็ดันทะลึ่งทำหนังสืออัลบั้มรูปของผมกับสา4ปีที่ผ่านมาไปบอกรักสา(ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปครับ เรื่องกล้องมีพกติดตัวตลอด รูปของสาผมมีเกินพันรูปแน่นอน)
ผลที่ได้มันก็แน่นอนครับ เธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เธอบอกว่า
"เธอไม่เคยรักผมเลย"
ในตอนนั้นผมก็ได้แต่เก็บความช้ำ (จริงๆก็ทำใจไว้แล้วละ มาบอกรักตอนเค้ามีแฟน 555)
1ปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตผม แต่ผมก็ไม่เคยลืมสาได้เลย แต่สาเองก็ยังโทรมาคุยกับผมแทบทุกๆคืน มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกไม่ให้ลืมสาได้เลย
ปลายปีที่แล้ว ผมตัดสินใจวาดรูปสาลงกระดานผ้าใบเป็นของขวัญวันเกิด จริงๆผมคิดไว้ว่าจะให้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย เรียกว่าเป็นการลาจากก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากทนทรมาณแบบนี้นานนัก นี่จะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ผมจะให้เธอ
ในคืนที่ผมให้สา สาเดินเข้ามากอดผม ในวินาทีนั้น ผมสับสนอย่างมาก นี่ผมทำถูกแล้วหรือ
หลังจากนั้นมาผมไม่ได้คุยกับสาเพราะผมเปลี่ยนเบอร์ไปเลย
แต่เมื่อต้นสงกรานต์ สามากดกริ่งที่หน้าบ้านผม ผมถามว่ามาทำไม แล้วถ้าผมออกไปเที่ยวสงกรานต์สาจะเจอผมมั้ย
สาตอบว่า คนอย่างผมเนี่ย ถ้าสาไม่มาลากออกจากบ้านทุกๆปี เธอก็คงนอนหลบน้ำอยู่ในบ้านตลอดแหละ
มันยิ่งตอกย้ำความใกล้ชิดที่เราเคยมีเหลือเกิน แต่ปีนี้ผมกับสาเลือกที่จะไม่เล่นน้ำ กลับไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟที่The Circle ราชพฤกษ์
เธอก็ถามผมว่าเปลี่ยนเบอร์แล้วทำไมไม่บอก ผมก็แถลงน้ำไปเรื่อย
จนมาถึงประโยคนึงที่ทำเอาผมหลุดไปอีกรอบ
"ไงละพ่อคาสสาโนว่า ตอนนี้คบกับใครอยู่ละ ไปได้พริตตี้มอเตอโชว์เป็นแฟนหรือยัง"
มันแทงใจดำผมมากๆ มันทำผมหวั่นไหวอีกรอบเนื่องจาก6เดือนที่ผ่านมา ผมไม่มีใครเลย
ผมก็ตอบไปตามความจริงว่า มี เยอะแยะ แต่เลิกหมดแล้ว 1ปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมสาได้เลย ผมยังรักสาอยู่
สาได้ฟังสาเองก็นิ่งไปพักนึงสาก็พูดออกมาว่า
"สาเองก็เลิกกับแฟนแล้ว สารู้แล้วว่าผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อสาที่รักสามากที่สุดคือที สาเองก็รักทีนะ สารับรู้ทุกความรู้สึกที่ทีทำให้ สารักที แต่....
สากลัววันที่เราทะเลาะกันแล้วเราจะจากกัน สาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีที สาไม่อยากทะเลาะกับที สาไม่อยากเสียทีไปถ้าเราทะเลาะกันในวันที่เราเป็นแฟนกัน เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เราก็รู้สึกเหมือนเดิมได้นี่นา"
หลังสิ้นสุดคำพูดของสา ใจผมเจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกครั้ง
ทำไมหรือ ผมทำอะไรผิด ทำไมสาเปิดโอกาสให้คนอื่นได้ ทำไมสาถึงไม่เปิดโอกาสให้ผมบ้าง ผู้ชายคนที่สาบอกว่ารักมากที่สุดอย่างผมทำไมผมถึงไม่มีโอกาสนั้น บ้างเลยซักนิด.........
ตอนเย็นผมขับรถไปส่งสาที่หอของน้องสาวสาแถวม. รังสิต
ตลอดระยะทางที่ขับกลับ ผมนั่งครุ่นคิดตลอดทาง "ผมทำอะไรผิดหรือ ผมถึงไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสนั้น"
ผมควรจะปิดเบอร์หนีอีกรอบ หรือย้ายบ้านหนีไปเลย อยากจะอยู่เงียบๆให้ลืมเธอ แต่เธอก็เป้นฝ่ายกลับเข้ามาหาผมเอง และเธอก็ปฏิเสธผมไปอีกรอบ ผมไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้ กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ผมรักสา สารักผม แต่เราไม่ควรเป็นแฟนกัน เพราะอะไร ???
**********************************************************************
พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้
แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย
***ถ้าคุณรักผม คุณอย่าฝืนใจตัวเอง แต่ถ้าคุณไม่รักผม โปรดอย่าทำผมหวั่นไหวอีกเลย***
**********************************************************************
เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมรักคนคนนึงมาตลอด5ปีเธอชื่อสา ผมอยู่ข้างๆเธอและใกล้ชิดเธอ มากกว่าเพื่อน และมากกว่าแฟนของผม
เมื่อปีที่แล้วผมเลิกกับแฟนเพราะผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้รักแฟนผม และผมก็เฝ้ามองหาแต่สา ผมจึงตัดสินใจบอกเลิก
แต่ในขณะนั้น สาเองก็ยังมีแฟนอยู่ แต่ผมก็ดันทะลึ่งทำหนังสืออัลบั้มรูปของผมกับสา4ปีที่ผ่านมาไปบอกรักสา(ผมเป็นคนชอบถ่ายรูปครับ เรื่องกล้องมีพกติดตัวตลอด รูปของสาผมมีเกินพันรูปแน่นอน)
ผลที่ได้มันก็แน่นอนครับ เธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เธอบอกว่า
"เธอไม่เคยรักผมเลย"
ในตอนนั้นผมก็ได้แต่เก็บความช้ำ (จริงๆก็ทำใจไว้แล้วละ มาบอกรักตอนเค้ามีแฟน 555)
1ปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตผม แต่ผมก็ไม่เคยลืมสาได้เลย แต่สาเองก็ยังโทรมาคุยกับผมแทบทุกๆคืน มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกไม่ให้ลืมสาได้เลย
ปลายปีที่แล้ว ผมตัดสินใจวาดรูปสาลงกระดานผ้าใบเป็นของขวัญวันเกิด จริงๆผมคิดไว้ว่าจะให้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย เรียกว่าเป็นการลาจากก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากทนทรมาณแบบนี้นานนัก นี่จะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ผมจะให้เธอ
ในคืนที่ผมให้สา สาเดินเข้ามากอดผม ในวินาทีนั้น ผมสับสนอย่างมาก นี่ผมทำถูกแล้วหรือ
หลังจากนั้นมาผมไม่ได้คุยกับสาเพราะผมเปลี่ยนเบอร์ไปเลย
แต่เมื่อต้นสงกรานต์ สามากดกริ่งที่หน้าบ้านผม ผมถามว่ามาทำไม แล้วถ้าผมออกไปเที่ยวสงกรานต์สาจะเจอผมมั้ย
สาตอบว่า คนอย่างผมเนี่ย ถ้าสาไม่มาลากออกจากบ้านทุกๆปี เธอก็คงนอนหลบน้ำอยู่ในบ้านตลอดแหละ
มันยิ่งตอกย้ำความใกล้ชิดที่เราเคยมีเหลือเกิน แต่ปีนี้ผมกับสาเลือกที่จะไม่เล่นน้ำ กลับไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟที่The Circle ราชพฤกษ์
เธอก็ถามผมว่าเปลี่ยนเบอร์แล้วทำไมไม่บอก ผมก็แถลงน้ำไปเรื่อย
จนมาถึงประโยคนึงที่ทำเอาผมหลุดไปอีกรอบ
"ไงละพ่อคาสสาโนว่า ตอนนี้คบกับใครอยู่ละ ไปได้พริตตี้มอเตอโชว์เป็นแฟนหรือยัง"
มันแทงใจดำผมมากๆ มันทำผมหวั่นไหวอีกรอบเนื่องจาก6เดือนที่ผ่านมา ผมไม่มีใครเลย
ผมก็ตอบไปตามความจริงว่า มี เยอะแยะ แต่เลิกหมดแล้ว 1ปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมสาได้เลย ผมยังรักสาอยู่
สาได้ฟังสาเองก็นิ่งไปพักนึงสาก็พูดออกมาว่า
"สาเองก็เลิกกับแฟนแล้ว สารู้แล้วว่าผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อสาที่รักสามากที่สุดคือที สาเองก็รักทีนะ สารับรู้ทุกความรู้สึกที่ทีทำให้ สารักที แต่....
สากลัววันที่เราทะเลาะกันแล้วเราจะจากกัน สาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีที สาไม่อยากทะเลาะกับที สาไม่อยากเสียทีไปถ้าเราทะเลาะกันในวันที่เราเป็นแฟนกัน เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เราก็รู้สึกเหมือนเดิมได้นี่นา"
หลังสิ้นสุดคำพูดของสา ใจผมเจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกครั้ง
ทำไมหรือ ผมทำอะไรผิด ทำไมสาเปิดโอกาสให้คนอื่นได้ ทำไมสาถึงไม่เปิดโอกาสให้ผมบ้าง ผู้ชายคนที่สาบอกว่ารักมากที่สุดอย่างผมทำไมผมถึงไม่มีโอกาสนั้น บ้างเลยซักนิด.........
ตอนเย็นผมขับรถไปส่งสาที่หอของน้องสาวสาแถวม. รังสิต
ตลอดระยะทางที่ขับกลับ ผมนั่งครุ่นคิดตลอดทาง "ผมทำอะไรผิดหรือ ผมถึงไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสนั้น"
ผมควรจะปิดเบอร์หนีอีกรอบ หรือย้ายบ้านหนีไปเลย อยากจะอยู่เงียบๆให้ลืมเธอ แต่เธอก็เป้นฝ่ายกลับเข้ามาหาผมเอง และเธอก็ปฏิเสธผมไปอีกรอบ ผมไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้ กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ผมรักสา สารักผม แต่เราไม่ควรเป็นแฟนกัน เพราะอะไร ???
**********************************************************************
พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้
แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย