เพียงครึ่งใจ (บทที่ 27) โดย มานัส

เพียงครึ่งใจ (บทที่ 27)



ร่างสูงยืนนิ่งเพียงครู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในโรงแรม

นิหล่าได้แต่เพียงสาวเท้าตามไปช้าๆ

มันช่างเยือกเย็นยิ่งนักเวลาที่อนรรฆทำมองเมินทำคล้ายไม่รู้จัก ภายในลิฟท์เงียบกริบ ไม่ต่างจากการสาวเท้าของเขาที่ตามหลังมาจนถึงหน้าห้อง

ห้องของเขาอยู่ก่อนที่จะถึงห้องของเธอ

เมื่อคืนเขาเดินสองสามก้าวเพื่อที่จะมาส่งถึงห้อง แล้วยังประทับจูบที่แสนประทับใจ จนเธอ…เผลอ

คืนนี้…ไม่มีอีกแล้ว ความอ่อนไหวที่แสนอ่อนโยน

หญิงสาวชำเลืองมองอนรรฆที่สอดคีย์การ์ดเข้าไปในห้องของตนก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

เสียงประตูปิดลงเบาๆ คงคล้ายการเต้นของหัวใจในตอนนี้

นิหล่านอนไม่หลับ ให้พยายามนอนแต่ก็กระสับกระส่าย ลุกขึ้นมาดูโทรทัศน์ หรือเข้าอินเตอร์เน็ตก็เพียงไม่นาน และกว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบรุ่งสาง ตื่นขึ้นมาก็เกือบเที่ยง

ตื่นมาด้วยใจ...ที่พยายามไม่คิดถึงอนรรฆ แต่ก็ยังคงคิด

หญิงสาวจัดแจงแต่งตัวด้วยความคิดว่าจะลงไปหาอะไรกินข้างล่าง เขา...คงมีที่ไป เพราะแถวนี้ถิ่นของคอนโร เขามีคนที่รู้จัก ช่างต่างจากเธอยิ่งนัก

หากเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วนิหล่าก็ต้องชะงักด้วยความประหลาดใจ เมื่อผู้หญิงที่เป็นเลขาฯ ของคริสก้าวออกมาจากห้องข้างๆ

ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะเปิดประตูกว้างให้เด็กชายหญิงสองคนเดินออกมา

เสียงของอนรรฆไล่หลังก่อนที่เขาจะตามเด็กๆ ออกมาจากห้อง อาการตกใจของเขาเมื่อเห็นเธอนั้นมิดชิด มีเพียงคิ้วที่ขมวดและแววตานิ่งเท่านั้น

เพียงแต่ว่านิหล่าเมินไปทางอื่นที่ไม่ใช่ดวงหน้าเขาและผู้หญิงคนนั้น จนกระทั่งเสียงห้าวๆ อีกเสียงดังขึ้น หญิงสาวจึงหันกลับไป เห็นผู้ชายตัวใหญ่ผิวสีแทนคล้ายคนที่ทำงานกลางแจ้งอยู่เป็นนิจเดินตามหลังออกมาจากห้องเป็นคนสุดท้าย

“คุณต้องเป็นมิสนิหล่าแน่ๆ” ผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาไม่เหมือนฝรั่งทั่วไปทักทันที “อนรรฆพูดถึงคุณอยู่บ่อยๆ”

คำบอกในประโยคนั้นทำให้คนที่ถูกอ้างและผู้หญิงอีกคนหันไปมองเป็นการปราม

“ก็จริงนี่ เมื่อกี้ก็...”

“ฮอร์เฮ! ถ้าคุณเงียบก็คงไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้หรอก” เทอร์รี่หญิงสาวผู้เป็นเลขาฯ ของคริสปราม ก่อนจะหันมา “ขอโทษนะคะ สามีของฉันพูดมากไปหน่อย”

หากนิหล่าเพียงยิ้มพยักหน้า ตั้งใจจะเดินเลี่ยงออกมา เพียงแต่ว่าเสียงของเทอร์รี่ดังขึ้นเสียก่อน

“มีแผนไปไหนเหรอคะ วันนี้”

“แค่ไปกินข้าวกลางวันข้างล่าง”

“ถ้าอย่างนั้น สนใจไปกับเราไหมคะ เราจะพาเด็กๆ ไปห้างแกล์ลาเรียตรงนี้เอง กินข้าวกลางวัน แล้วก็ซื้อของ”

“อย่าดีกว่าค่ะ” นิหล่าปฏิเสธพลางมอง...เขา ที่เดินนำหน้าไปพร้อมเด็กชายหญิงสองคน

เพียงแต่ว่าฮอร์เฮที่เดินตามหลัง พลันแทรกกลางปรี่เข้าไปหาเด็กทั้งสองที่อยู่กับอนรรฆ

การกระซิบกระซาบหน้าลิฟท์มีเพียงครู่เดียว เด็กทั้งสองจึงหันกลับยัง…คนใหม่ของกลุ่ม

“ไปด้วยกันนะคะ” เด็กหญิงผู้พี่น้อยถักผมเปีย อายุประมาณแปดขวบกระตุกที่มือของอีกฝ่ายบอก “หนูกับน้องจะเป็นเด็กดี ไม่กวนใจ”

“เราอยากให้คุณไปด้วย” เด็กชายตัวน้อยเป็นฝ่ายบอก

และอีกหลายคำที่เด็กๆ ทั้งสองจะสรรหามาโน้มน้าว และนิหล่าก็เกือบใจอ่อนพยักหน้าแล้วเชียวเมื่อก้าวเข้าไปในลิฟท์ หากเด็กหญิงก็หลุดปากออกมาว่า

“คุณอาอนรรฆจะได้แต่งงานเสียที”

เมื่อนั้น บรรดาผู้ใหญ่ต่างมองกันกัน เลิ่กลั่ก เทอร์รี่ทำท่าปาดคอกับฮอร์เฮ โดยที่อนรรฆมีท่าทีประหลาดใจเพียงครู่ หากก็ครู่เดียวก่อนที่เขาจะยินสงบนิ่ง ไม่มีการแสดงออกใดๆ

คงมีแต่นิหล่าที่ต้องตอบสนองการกุมและการกระตุกที่มือเบาๆ จากเด็กๆ ทั้งสอง ที่ยังคงคะยั้นคะยอ แม้กระทั่งเมื่อลิฟท์ลงมาถึงด้านล่างแล้ว

“นะ…นะ…”

การอ้อนของเด็กทำให้เธอใจอ่อนจนพยักหน้าตกลง และเมื่อเป็นเช่นนั้น ฮอร์เฮและเทอร์รี่จึงมีการแอบตบมือยินดีกัน







“อนรรฆเป็นคนดี ฉันกับฮอร์เฮรู้จักเขามาสิบกว่าปี นิสัยเขาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ไม่มีเล่ห์” เทอรร์รี่กล่าว มือบังคับรถแวนคันกะทัดรัดให้ตามรถข้างหน้าไป “ใครที่เขารักคือคนโชคดีที่สุด และเท่าที่พวกเรารู้เขารักไม่กี่คนในโลกนี้"

“คุณรู้จักเขาได้ยังคะ” นิหล่าเสถาม

“อนรรฆ คริส และสามีของฉันเคยประจำอยู่แท่นเจาะเดียวกันหลายปี อนรรฆและคริสเป็นคนของคอนโร ฮอร์เฮเป็นแรงงานขุดเจาะของบริษัทที่คอนโรจ้าง ส่วนฉันก็เป็นแค่เสมียนเล็กๆ ในคอนโร” รอยยิ้มแตะเบาๆ บนมุมปากเมื่อเล่า “พวกนั้นสนิทกัน ฉันกับฮอร์เฮไม่รู้หรอกว่าอนรรฆเป็นลูกทูตลูกรัฐมนตรีก็จนกระทั่งอนรรฆต้องย้ายไปประจำอีกที่ เขาเป็นคนดีนะ ไม่ติดดินนัก แข็งๆ แต่การติดดินไม่ได้บอกว่าคนเราดีไม่ดี ความดีหรือไม่ดีอยู่ที่หัวใจและการกระทำ”

“ค่ะ” นิหล่ารับคำสั้นๆ รับรู้

รู้หรอกว่า…เขาดี

“เขาพูดถึงคุณบ่อยมาก อาจจะไม่บ่อยเหมือนผู้ชายคนอื่นที่พล่ามถึงผู้หญิงที่ตัวเองสนใจ แต่เขาก็พูดถึง มารายงานเรื่องงานที่ฮูสตันทุกไตรมาศ แต่ก็ต้องรายงานเรื่องของคุณให้พวกเราฟังไปด้วย”

สัญญาณไฟสีแดงทำให้เทอร์รี่หยุดรถ เธอจึงถือโอกาสหันมองคนนั่งข้างๆ

เด็กๆ ไปกับสองหนุ่ม ในรถมีแต่เธอกับผู้หญิงพม่าเท่านั้น การคุย…เรื่องของผู้ใหญ่ และเรื่องของผู้หญิงจึงง่าย

“เห็นเขาบอกว่าคุณจะแต่งงาน เราอาจจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน และฉันในฐานะเพื่อนของอนรรฆ ฉันถามได้ไหมว่าแต่งกับใคร ” เพียงแต่ว่าคำถามไม่ได้คำตอบอะไร จนเทอร์รี่สรุป “ถามจริงๆ เถอะ…แต่งงานจริงหรือเปล่า หรืออ้างว่าแต่งเพื่อเป็นเกาะกำบังหัวใจตัวเองเท่านั้น เพื่อผลักเขาออกห่าง คุณอยากให้เขา…ห่างจริงๆ เหรอ”

ทว่าไม่มีคำตอบอีกเช่นเคย และเจ้าของรถก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ หากเมื่อถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว เทอรร์จึงเดินเคียงข้างสามี กระซิบบอก

“เธอรักเขาแทบบ้า แต่มีบางอย่าง…ทำให้เป็นปัญหา”




ปัญหาที่นิหล่าเห็นก็คงเป็นบรรยากาศที่เงียบเชียบหลังจากฮอร์เฮและเทอร์รี่ พร้อมเด็กๆ ขอตัวกลับในเวลาสี่โมงเย็น

อนรรฆที่เคยคุยเล่นสนุกกับเด็กๆ ไม่หยุดปาก เป็นคุณอาที่แสนดี บัดนี้ปิดปากเงียบสนิท ไม่ปฏิเสธ หรือห้ามแม้เมื่อเธอเอ่ยขอเข้าไปดูของในบรรดาห้างร้าน

เขานิ่งเฉยคล้ายผู้ชายบั้นหน้านิ่งไม่ใส่ใจ คล้ายผู้ชายที่มาดด้วยท่า เมื่อคราที่เธอทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บนเครื่องบินเมื่อสามปีก่อน

และเมื่อถุงสินค้าที่อยู่ในมือนั้นเพิ่มมากขึ้น เขาก็เอื้อมมืออาสาถือให้พะรุงพะรัง

และเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มล้า เขาก็เป็นฝ่ายตัดสินใจเอาของมาเก็บไว้ที่รถ

และก็เป็นเขาที่เอ่ยถามในที่สุด “เหนื่อยไหม”

คำถามห่างเหินเป็นทางการ แต่ก็แฝงความห่วงใย ที่เขาไม่สามารถปกปิดได้

“เหนื่อยก็ดี คืนนี้จะได้หลับสนิท” นิหล่าบอกเช่นนั้นด้วยเสียงเรียบ ห่างเหินและเป็นทางการเช่นกัน

“ถ้าอยากเหนื่อยกว่านี้ สนใจไปดูอะไรกับผมไหม ไม่ไกลหรอก เดินไม่ถึงสิบนาที”

การชวนของเขา…ง่าย จนหญิงสาวพยักหน้าตอบรับง่ายๆ เช่นกัน ตามเขาออกมาด้านนอก

จากที่ตาม กลายเป็นเดินเคียงคู่กันมาจนถึงสนามหญ้ากว้าง

สีเขียวสดของหญ้ามีให้เห็นแม้เมื่อดวงอาทิตย์ใกล้ลาลับแล้วสำหรับวันนี้

นิหล่าสังเกตเห็นผู้คนแวะเวียนไปมา อีกทั้งยังมีบางคนที่นั่งบนผืนหญ้าพักผ่อนหย่อนใจ ปล่อยเวลาและอารมณ์ไปกับบรรยากาศอันแสนผ่อนคลาย

บ้างมาเป็นกลุ่ม เป็นครอบครัว หรือมากับเพื่อน

บ้างก็มาเป็นคู่ ทั้งที่นั่งอิงซบและที่โอบแขน จับมือพากันเดินไปรอบๆ

จนหญิงสาวเผลอมองมือของเขาหลายที สลับกับที่มองไปรอบๆ เพื่อซึมซับบรรยากาศ และหาต้นเสียงที่คล้ายน้ำตก

“วันนี้ไม่ค่อยมีลม ถือว่าโชคดี ไม่ต้องเปียก” อนรรฆหันมาบอกเช่นนั้น ด้วยเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อยเพื่อแข่งกับเสียงน้ำตก

เขาพาเธอขึ้นบันไดเล็กๆ ไม่กี่ขั้นผ่านซุ้มประตูโค้งของทางเข้าไปยังด้านใน

เสียงน้ำตกที่ไหลเร็วบนกำแพงที่สร้างเป็นประติมากรรมสูงกว่ายี่สิบเมตร ดังก้องน่าเกรงขาม พอๆ กับรูปร่างโค้งครึ่งเสี้ยวครึ่งวงกลม

“อยากถ่ายรูปไหม เดี๋ยวผมถ่ายให้”

เพียงแต่ว่าหญิงสาวส่ายหน้า รูปที่ไม่มีเขา จะสู้ความทรงจำที่ประทับใจเพราะเขาได้อย่างไรกัน

นิหล่ากอดอกห่อตัวเล็กน้อยเพราะไอเย็นของสายน้ำที่ไหลอยู่ด้านด้านหลัง แล้วไหนจะหยดน้ำที่ซัดกระเด็นเป็นครั้งคราว

ไม่ทำให้เปียกโชก แต่ก็เย็นยะเยือก

ร่างเล็กเดินตามเขาออกมายังบริเวณด้านนอก อนรรฆพาเธอเดินไปรอบๆ กำแพงน้ำตก เข้าไปในทิวต้นโอ๊คเรียงรายอยู่ด้านหลัง

การเดิน...ช้าๆ ไม่เร่งรีบ ทำให้เหมือนนาน แต่จริงๆ แล้วไม่นานเลย





(ต่อ)