สวัสดีค่ะชาวพันทิป
ขออนุญาตมาเล่าเรื่องความรักเรื่องหนึ่ง ที่ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะเป็นแค่คืนโรแมนติกธรรมดา ๆ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นความทรงจำที่ติดอยู่ในใจจนไม่เคยจางหาย
คืนนั้นฉันกับเขานัดกันไปดูการแสดงจุดพลุที่สะพานพุทธ อากาศเย็นสบายกว่าหลายวันก่อนหน้า ลมจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดเอื่อย ๆ ผู้คนเริ่มทยอยกันมา เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังคลอไปกับเสียงเรือที่แล่นผ่านเป็นระยะ ไฟสองฝั่งแม่น้ำสะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย เหมือนเมืองทั้งเมืองกำลังเตรียมตัวให้กับช่วงเวลาพิเศษ
พอพลุชุดแรกพุ่งขึ้นฟ้า เสียงดังสนั่น แสงสีแตกกระจายเหนือสะพานพุทธ ฉันเงยหน้ามองด้วยความตื่นตา ก่อนจะเผลอหันไปมองเขาโดยไม่รู้ตัว เราสบตากันเพียงครู่เดียว แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนความรู้สึกบางอย่างกำลังค่อย ๆ เติบโต ท่ามกลางเสียงผู้คนและแสงพลุที่สวยงามเกินจริง
หลังการแสดงจบ เราเดินเลียบริมแม่น้ำเจ้าพระยาไปเรื่อย ๆ ไฟถนนทอดยาว เงาของเราเคลื่อนไหวไปพร้อมกันบนพื้น เขาชวนไปนั่งกินหมูกะทะร้านเล็ก ๆ ริมน้ำ โต๊ะไม้เรียงติดกันไม่กี่โต๊ะ ควันจากเตาลอยขึ้นช้า ๆ กลิ่นหมูย่างหอมผสมกับกลิ่นลมแม่น้ำ มันเป็นบรรยากาศเรียบง่าย แต่กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เรานั่งกินไป คุยไป ตั้งแต่เรื่องงาน เรื่องชีวิต ไปจนถึงความฝันที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ฉันรู้สึกว่าคืนนี้เขาดูใกล้กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เหมือนช่องว่างบางอย่างระหว่างเราค่อย ๆ หายไป ลมกลางคืนเริ่มแรง ฉันเริ่มรู้สึกมึน ๆ เขาสังเกตเห็นก่อนจะหยิบของชิ้นเล็ก ๆ จากกระเป๋าให้ฉันลองสูด กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ทำให้รู้สึกโล่ง สบายขึ้นทันที ฉันหัวเราะเบา ๆ แซวว่าเขาดูเตรียมพร้อมเกินเหตุ เขาแค่ยิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร
เวลาผ่านไป ร้านเริ่มเก็บโต๊ะ ผู้คนรอบข้างทยอยกลับ เหลือเพียงเสียงน้ำกระทบตลิ่งกับลมเย็น ๆ เขานั่งเงียบ มองแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อย ก่อนจะพูดขึ้นมาช้า ๆ
“เราดีใจนะ ที่ได้มาอยู่ตรงนี้กับเธอ”
หัวใจฉันเต้นแรง ความรู้สึกบางอย่างทำให้ฉันคิดว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของคำพูดที่รอคอยมานาน แต่แล้วเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบจนฉันแทบตั้งตัวไม่ทัน
“แต่พรุ่งนี้เราต้องไปแล้ว… ไปเริ่มชีวิตใหม่ ที่ไม่ได้มีเธออยู่ในนั้น”
คำพูดนั้นเหมือนพลุที่ดับลงกลางอากาศ ไม่มีเสียง ไม่มีแสง เหลือเพียงความเงียบ ฉันพยายามยิ้ม พยักหน้า ทั้งที่ในใจมันหน่วงจนพูดไม่ออก เราเดินกลับไปด้วยกัน แต่ต่างคนต่างเงียบ เหมือนรู้ว่าคืนนี้กำลังจะกลายเป็นเส้นแบ่งของบางอย่าง
ก่อนแยกกัน เขาบอกแค่ว่า
“อย่างน้อย คืนนี้ก็เป็นความทรงจำที่ดีนะ”
ฉันยืนมองเขาเดินหายไปท่ามกลางแสงไฟริมแม่น้ำเจ้าพระยา มือยังกำของชิ้นเล็ก ๆ ที่เขาให้ไว้ กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ยังติดอยู่ ทำให้ใจสงบลงอย่างประหลาด ทั้งที่ข้างในมันปวดจนแทบหายใจไม่ออก
จนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่เดินผ่านสะพานพุทธ หรือได้นั่งกินหมูกะทะริมแม่น้ำเจ้าพระยา ภาพคืนวันนั้นยังคงชัดเจน
บางทีความรักก็เหมือนการแสดงพลุ สวยงาม ตื่นตา และน่าจดจำ
แม้มันจะอยู่ได้ไม่นาน
แต่แสงของมัน… จะอยู่ในใจเราไปอีกนานแสนนานค่ะ
ดูพลุที่สะพานพุทธในคืนโรแมนติก
ขออนุญาตมาเล่าเรื่องความรักเรื่องหนึ่ง ที่ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะเป็นแค่คืนโรแมนติกธรรมดา ๆ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นความทรงจำที่ติดอยู่ในใจจนไม่เคยจางหาย
คืนนั้นฉันกับเขานัดกันไปดูการแสดงจุดพลุที่สะพานพุทธ อากาศเย็นสบายกว่าหลายวันก่อนหน้า ลมจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดเอื่อย ๆ ผู้คนเริ่มทยอยกันมา เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังคลอไปกับเสียงเรือที่แล่นผ่านเป็นระยะ ไฟสองฝั่งแม่น้ำสะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย เหมือนเมืองทั้งเมืองกำลังเตรียมตัวให้กับช่วงเวลาพิเศษ
พอพลุชุดแรกพุ่งขึ้นฟ้า เสียงดังสนั่น แสงสีแตกกระจายเหนือสะพานพุทธ ฉันเงยหน้ามองด้วยความตื่นตา ก่อนจะเผลอหันไปมองเขาโดยไม่รู้ตัว เราสบตากันเพียงครู่เดียว แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนความรู้สึกบางอย่างกำลังค่อย ๆ เติบโต ท่ามกลางเสียงผู้คนและแสงพลุที่สวยงามเกินจริง
หลังการแสดงจบ เราเดินเลียบริมแม่น้ำเจ้าพระยาไปเรื่อย ๆ ไฟถนนทอดยาว เงาของเราเคลื่อนไหวไปพร้อมกันบนพื้น เขาชวนไปนั่งกินหมูกะทะร้านเล็ก ๆ ริมน้ำ โต๊ะไม้เรียงติดกันไม่กี่โต๊ะ ควันจากเตาลอยขึ้นช้า ๆ กลิ่นหมูย่างหอมผสมกับกลิ่นลมแม่น้ำ มันเป็นบรรยากาศเรียบง่าย แต่กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เรานั่งกินไป คุยไป ตั้งแต่เรื่องงาน เรื่องชีวิต ไปจนถึงความฝันที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ฉันรู้สึกว่าคืนนี้เขาดูใกล้กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เหมือนช่องว่างบางอย่างระหว่างเราค่อย ๆ หายไป ลมกลางคืนเริ่มแรง ฉันเริ่มรู้สึกมึน ๆ เขาสังเกตเห็นก่อนจะหยิบของชิ้นเล็ก ๆ จากกระเป๋าให้ฉันลองสูด กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ทำให้รู้สึกโล่ง สบายขึ้นทันที ฉันหัวเราะเบา ๆ แซวว่าเขาดูเตรียมพร้อมเกินเหตุ เขาแค่ยิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร
เวลาผ่านไป ร้านเริ่มเก็บโต๊ะ ผู้คนรอบข้างทยอยกลับ เหลือเพียงเสียงน้ำกระทบตลิ่งกับลมเย็น ๆ เขานั่งเงียบ มองแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อย ก่อนจะพูดขึ้นมาช้า ๆ
“เราดีใจนะ ที่ได้มาอยู่ตรงนี้กับเธอ”
หัวใจฉันเต้นแรง ความรู้สึกบางอย่างทำให้ฉันคิดว่านี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของคำพูดที่รอคอยมานาน แต่แล้วเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบจนฉันแทบตั้งตัวไม่ทัน
“แต่พรุ่งนี้เราต้องไปแล้ว… ไปเริ่มชีวิตใหม่ ที่ไม่ได้มีเธออยู่ในนั้น”
คำพูดนั้นเหมือนพลุที่ดับลงกลางอากาศ ไม่มีเสียง ไม่มีแสง เหลือเพียงความเงียบ ฉันพยายามยิ้ม พยักหน้า ทั้งที่ในใจมันหน่วงจนพูดไม่ออก เราเดินกลับไปด้วยกัน แต่ต่างคนต่างเงียบ เหมือนรู้ว่าคืนนี้กำลังจะกลายเป็นเส้นแบ่งของบางอย่าง
ก่อนแยกกัน เขาบอกแค่ว่า
“อย่างน้อย คืนนี้ก็เป็นความทรงจำที่ดีนะ”
ฉันยืนมองเขาเดินหายไปท่ามกลางแสงไฟริมแม่น้ำเจ้าพระยา มือยังกำของชิ้นเล็ก ๆ ที่เขาให้ไว้ กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ยังติดอยู่ ทำให้ใจสงบลงอย่างประหลาด ทั้งที่ข้างในมันปวดจนแทบหายใจไม่ออก
จนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่เดินผ่านสะพานพุทธ หรือได้นั่งกินหมูกะทะริมแม่น้ำเจ้าพระยา ภาพคืนวันนั้นยังคงชัดเจน
บางทีความรักก็เหมือนการแสดงพลุ สวยงาม ตื่นตา และน่าจดจำ
แม้มันจะอยู่ได้ไม่นาน
แต่แสงของมัน… จะอยู่ในใจเราไปอีกนานแสนนานค่ะ