ทำไมร้องไห้ทุกทีที่คิดถึงพ่อ แต่กับแม่ไม่เท่าไหร่

ดิฉันแค่สงสัย ทั้งที่สนิทกับแม่มากกว่า รักแม่มาก ตอนแม่ตายรู้สึกทำใจได้ไม่ค่อยร้องไห้ แต่ตอนพ่อตายร้องไห้ไม่หยุด นั่งตรงไหนก็ร้อง ทำงานทำการแทบไม่ได้ ร้องอยู่เป็นเดือน ขับรถไปทำงานก็กะว่าจะร้องไห้พอระหว่างขับรถ จะไม่ไปร้องทำงานต่อ เพราะอายคน  ไปคุยกับพระก็ร้องเป็นชั่วโมงอยู่หน้าพระท่าน อายคนก็อาย แต่มันหยุดไม่ได้ พระท่านก็พูดธรรมะปลอบใจ แต่ตัวดิฉันไม่ได้ต้องการให้ท่านมาปลอบหรอก แต่มันน้ำตามันไหลเอง สะอื้นอีกตะหาก อายนะเนี่ย
พิมพ์อยู่น้ำตาไหลนะเนี่ย  ดิฉันไม่รู้ว่าจะถามห้องไหน ห้องนี้ก่อนละกัน