“ฉันสงสัยจริงๆ ผู้หญิงแบบไหนที่จะเป็นภรรยาจริงๆคุณได้ เธอคงร้ายกาจกว่าคุณเป็นร้อยเท่า มันจะมีอยู่จริงๆเหรอหุ่นยนต์ผู้หญิง คุณคงต้องจ้างใครสร้างมันขึ้นมาแต่งงานกับคุณแน่ อะ อะ อาซิโม้ ชะ ชะ ชั้นรักคูณณณ ฮ่ะๆๆๆ”เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบังหลังจากที่แสดงท่าทางเป็นหุ่นยนต์ติดๆขัดให้เขาเห็น รวบหางกระโปรงขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง เมื่อลิฟต์กำลังจะถึงชั้นที่เธอกด
“...”ชายหนุ่มหันมามองเธอโดยไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา ทันทีที่ลิฟต์เปิดเขาก็ปาดหน้าเธอออกไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างในชุดทักซิโด้สีดำเดินออกไปด้วยใบหน้าเรียบสนิทอย่างเหลือเชื่อ อีกก้าวเดียวเธอจะพ้นประตูลิฟต์แล้วแท้ๆเธอต้องโทษเขาที่ไม่มีมารยาทหรือโทษตัวเองที่ขาสั้นกันแต่
ร่างบางเริ่มออกอาการหวั่นใจเมื่อต้องคิดถึงอนาคตอันใกล้ที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขา แม้จะได้อยู่กับเขาเพียงไม่นานเธอก็สัมผัสได้ถึงความเข้ากันไม่ได้แบบสุดโต่ง แค่จะให้เป็นเพื่อนกันยังถือว่าเป็นเรื่องยากเกินไปด้วยซ้ำ เขาอยู่ในโลกที่เธอไม่เคยจินตนาการว่าจะมีจริงมาก่อน เธอจะทนอยู่เพื่อที่ดินของเธอคืนได้จริงเหรอ เธอถอนหายใจเดินตามหลังเขาออกไป เธอกำลังสร้างความลำบากให้ตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่เขาประกาศข่าวออกไปว่าจะแต่งงานเหมือนทั่วโลกจะหยุดชะงัก นักข่าวต่างตามหาเจ้าสาวของชาร์ล อิริแกนกันให้ควัก อยู่ๆนักธุรกิจหนุ่มระดับโลกชื่อดังเปรี้ยงๆก็ต้องแต่งงานทั้งๆที่ไม่เคยมีข่าวจริงจังกับใครซักคน
ราวหนึ่งปีก่อน
กริ้งๆ
โมบายหน้าประตูกระทบกัน
“ร้านปิดและนะคะ”คนที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่หลังเคาน์เตอร์กล่าวเสียงใส “แต่ถ้ารับกลับบ้านก็สั่งได้คะ”ใบหน้าแย้มยิ้มโพล่งออกมาจากหลังเคาน์เตอร์สีเขียวแก่ ฉับพลันทันทีที่เห็นลูกค้าใหม่รอยยิ้มพิมพ์ใจบนใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่นั่นก็เหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว
คนแรกอยู่ในชุดภูมิฐานใส่สูทสีดำสนิทเขาดูไม่โดดเด่นเท่าสองคนหลัง แต่ที่โดดเด่นคือกระเป๋าเจมส์บอนด์ที่ถือติดมือมาด้วย
คนที่สองที่ตามเข้ามาทำให้หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์ต้องเบิกตาโพลงอย่างห้ามไม่ได้เธอไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าเป็นหญิงหรือชายด้วยซ้ำหากมองแค่ใบหน้าขาวเนียนละเอียดที่มีผมสีทองล้อมกรอบหน้ารูปไข่ และเครื่องหน้าที่ประกอบด้วยดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสันเข้าไปกับหน้านั้น และริมฝีปากหยักชมพูจิ้มลิ้มที่สีและรอยหยักคล้ายกับกลีบกุหลาบก็ไม่ปานเท่านั้นเธอคงคิดว่าเขาเป็นหญิงงามที่กำลังจะเข้าประกวดนางงามจักรวาลแน่ แต่หากมองรูปร่างที่สูงโปร่งไหลกว้างและการแต่งตัวที่จัดจ้านแฟชั่นนำโลกของเขาแล้วเขาน่าจะเป็นผู้ชายใบหน้าหวานนั้นฉีกยิ้มละไม ทำให้ดวงตากลมโตของเขายิ้มสดใสไปด้วย รอยยิ้มนั้นทำให้หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์ถึงกับหน้าขึ้นสี โดยไม่รู้สาเหตุ ไม่แน่ว่าเพราะเธออายที่มีชายที่สวยจนเกินหญิงธรรมดาจะสวยได้หรือเป็นเพราะดวงตายิ้มได้คู่นั้นกันแน่
และคนสุดท้ายที่ทำให้คนหลังเคาน์เตอร์แทบจะลมจับใช่เขาแน่... เธอเคยเห็นเขาในนิตยสารและเคยหาข้อมูลของเขาจนลึกซึ้ง เธออยากจะร้องไห้ออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้มือไม้สั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาสีมรกตฉาบด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึกอื่นใด เขากวาดตามองรอบร้านอย่างพินิจก่อนที่จะมองมาทางเธอ ใบหน้าเขาดูดีกว่าในนิตยาสารที่เธอซื้อมามาก แต่เขามาทำไมที่นี่กัน เธอรีบมุดหัวลงใต้เคาน์เตอร์เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
“คุณผู้หญิงครับผมอยากทานลาเต้ร้อนๆ”น้ำเสียงเริงร่าดังมาจากใครซักคน เธอเดาว่าคนไม่ใช่ชาร์ล อิริแกนแน่
“เมืองไทยร้อนจะตายคะ อย่าทานเลย ร้านปิดแล้ว”ปากบางเรียบสวนกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็ว เธอมีทักษะภาษาต่างๆดีอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะทั้งพ่อและแม่ของเธอเป็นครูสอนภาษาทั้งสิ้นและเธอเองก็จบเอกภาษามาเช่นกัน
“ผมเพิ่งลงเครื่องมาเหนื่อยจริงๆนะครับ เสิร์ฟให้ผมหน่อยเถอะ”มันไม่ใช่เวลาไง มันไม่ใช่!! โลกจะกลมไปมั๊ยที่ทำให้เธอได้มาเจอคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตตอนนี้ อย่าบอกนะว่าเขาจะมาเอาที่ดินเขาคืน เธอเพิ่งจะลงทุนเงินก้อนสุดท้ายไป เปิดได้ไม่เท่าไหร่เขาจะมาเอาที่ดินคืน บ้ารึเปล่า?? แล้วเธอจะต้องอยู่ส่วนไหนบนโลก นี่มันประเทศไทยนะคุณ กว้างไม่ใช่เล่นถ้าเป็นการบังเอิญเดินเจอกันเฉยๆคงแปลกแล้ว เขาต้องมาหาเธอแน่ ความคิดมากมายแล่นเข้าแล่นออกภายในช่วงไม่กี่วินาที
“ฉันไม่ขายคุณไปร้านอื่นเถอะคะ” น้ำตาปริ่มจะร่วงหล่นร่วงอยู่รอมล่อ
“ผมต้องการพบคุณมนู และคุณเนตรชนก ตะวันเดี๋ยวนี้”เสียงเหี้ยมโหดดังขึ้น ไม่ต้องสงสัยเขาต้องมาเอาที่ดินของเขาคืน หัวใจดวงน้อยบีบรัดกันแน่ตอนนี้มีเธออยู่คนเดียวเท่านั้น ร้านนี้มีทางออกทางเดียวด้วยจะทำยังไงดี ทำยังไง
“ไม่มี ที่นี่ไม่มีทั้งคุณมนูและคุณเนตรชนกที่คุณตามหาหรอกคะ ท่านเสียไปหมดแล้ว”
“คุณรู้จัก?”เสียงเริงร่านั้นสรุป คนที่หลบอยู่หลังเคาน์เตอร์แทบอยากจะเอามือตบปากตัวเองนัก คนพวกนี้ฉลาดเป็นกรดเธอควรรอบคอบในการพูดคุยมากกว่านี้
“ผมต้องการพบเอวา ตะวัน”ครั้งนี้เป็นเสียงเรียบนั่นพูดขึ้น เธอขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากคนคนนั้น
“ไม่มีคะไม่มี ที่นี่ไม่มีคนชื่อนั้นจริงๆ”
“แต่ในรูปเธอน่าตาเหมือนคุณเลยนะครับ”เธอรู้สึกว่าเสียงเริงร่านั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “แต่คุณสวยกว่าเยอะเลย”แล้วเขาก็โผล่หน้าเข้ามาในเคาน์เตอร์ หญิงสาวแทบจะลมจับเสียให้ได้
“ฉะ ฉันเองคะ ฉัน...”
โป๊ก
เธอลุกขึ้นมาไม่ทันจะมองว่าชายหน้าสวยคนนั้นยังไม่เอาหน้าออก ศีรษะจึงกระแทกเข้ากับหน้าผาเขาอย่างจัง ชายหนุ่มเซถอยไปด้านหน้าเคาน์เตอร์ในทันที ส่วนเธอล้มพักลงไปกับพื้นมือเรียวเล็กกุมหัว
“ขะ ขะ ขอโทษคะ”เมื่อได้สติเธอก็ลุกขึ้นมาขอโทษขอโพย แต่ชายหนุ่มที่เป็นเหยื่อกลับทำได้แต่ยิ้มเล็กน้อยจับหน้าผากตัวเอง หล่อนเป็นเหยื่อของชาร์ลเขาจะไม่สอดมือเข้าไปจัดการเป็นอันขาด ถ้าโดยปกติแล้วใครก็ตามที่จับต้องถูกใบหน้าเขาคนผู้นั้นจะต้องถูกจัดการอย่างสาสมแน่ แต่นี่ผิดกัน เพื่อนเขาต้องการความช่วยเหลือจากหล่อน
“อ่านซ่ะ ผมต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้”ร่างสูงส่งนัยน์ตานิ่งสนิทไม่บอกความรู้สึกพร้อมโยนกระดาษหลายแผ่นที่แมคติดกันเป็นชุดใส่หน้าเธออย่างจัง เอ่อ... นายแน่ใจหรือว่ามาขอความช่วยเหลือจากหล่อนจริง ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความโกรธเคืองอย่างสุดจะระงับได้
“นายทำการเกินไปรึเปล่า”ชายหน้าสวยรีบปราม
“ฉันรู้คะว่าคุณรวยทำอะไรก็ได้ในโลกเป็นปีศาจกระหายทางธุรกิจ แต่คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”หญิงสาวก้มเก็บกระดาษที่ร่วงลงพื้นความกลัวมลายหายไปหมด ไม่มีที่นอนตอนนี้เธอนอนบ้านเพื่อนเธอก็ได้ เก็บได้เธอก็เหวี่ยงมันคืนเจ้าของ แต่เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอหลายคืบแทนที่จะโดนหน้าอย่างที่ตั้งใจ กลับโดนแค่หน้าอกเขาเท่านั้นทำให้เธอหงุดหงิดหนัก
“ผมสั่งให้คุณอ่าน แล้วตอบผมมาตอนนี้”
“ฉันตอบว่าไม่คะ ไม่ว่าคุณจะให้อ่านอะไรฉันก็ขอตอบว่าไม่ทั้งนั้น คุณกับฉันไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันคุณจะมาทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าที่คุณเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกไม่ได้”เธอตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ขอให้ความโกรธอย่างเพิ่งหายไป เธอภาวนากับตัวเองอย่างนั้น เพราะถ้ามันหายไปตอนนี้แล้วหล่ะก็เธอต้องกลับไปเป็นลูกนกอีกแน่
คนที่ยืนสังเกตการณ์ลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ มองสถานการณ์นี้อย่างชอบใจ ถ้าเขาเอากลับไปบอกเพื่อนหล่ะก็คงเป็นเรื่องขำขันแน่ๆ อยู่ชาร์ล อิริแกนก็เจอกับสถานการณ์ที่เขาคาดไม่ถึง และควบคุมไม่ได้ดูจากภาพที่นักสืบที่เขาจ้างสืบมาให้แล้วหญิงในรูปดูคล้ายจะเป็นเบญจกัลยาณีที่หลุดออกมาตำราโบราณคดีของไทยเลยก็ว่าได้ ภาพแย้มยิ้มทำอาหารของเธอก็เหมือนกับแม่บ้านแม่เรือนอ่อนหวานอรชรอ้อนแอ้น ฝีมืองานบ้านโดดเด่นยิ่งดูจากอาชีพเปิดอาหารอิตาเลียนด้วยแล้วสมควรจะเป็นหญิงเรียบร้อยเป็นที่สุด แต่ภาพตรงหน้านี่คืออะไร คนลอบสังเกตการณ์ถอนหายใจระบายยิ้มอย่างเหลือเชื่อ
ตอนเข้ามาเหยียบร้านนี้ครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่าเธอออกจะเรียบร้อยน่ารัก แต่พอเวลาผ่านไปเพียงครู่เธอก็แปลงร่างเป็นนางมารฟาดฟันกับชาร์ลเสียอย่างนั้น ยิ่งนึกถึงเรื่องพินัยกรรมเขาก็อยากจะขำออกมาดังๆ พ่อของชาร์ลช่างหาเรื่องให้ลูกตัวเองเสียเหลือเกิน อย่าว่าแต่พ่อเลย ลูกก็หาเรื่องใส่ตัว ทรัพย์สินไม่กี่ล้านปอนด์เขาแค่กระพริบตาสองสามทีเงินก็ลอยมาอยู่ในบัญชีเขาโดยไม่ต้องเสียแรงบินมาถึงนี่ด้วยซ้ำ ยิ่งตอนเขาคิดจะบริจาคเงินที เงินแค่นี้ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวด้วยซ้ำเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ต่อให้เพื่อนที่คบกันมาเกือบตลอดชีวิตอย่างเขาก็ยากที่จะเข้าใจความคิดผู้ชายตรงหน้าได้
“คุณอยากได้อะไรก็เอาไปเถอะคะ ฉันไม่เสียดายทั้งนั้น”นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงเล็กน้อยมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสงบนิ่งลง เมื่อครู่เธอเพิ่งบอกเขาอยู่ว่าไม่
“ผมบินมาก็เพื่อจะพูดกับคุณเรื่องนี้”
“ขอฉันทำใจหน่อยแล้วกันนะคะ แล้วนี่ก็ดึกมากแล้วฉันไม่พร้อมจะคุยอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น”ทั้งๆที่ปกติแล้วเวลาสองทุ่มก็ไม่ใช่เวลาที่เธอถือว่าดึกดื่นสำหรับเธอเท่าไหร่นัก แต่เวลานี้สำหรับเธอเป็นเวลาที่ยากเกินกว่าทนทำใจได้จริงๆ เธอกำลังไร้ที่อยู่ที่ทำมาหากินภายในชั่วพริบตา ภายในช่วงเวลาเพียงข้ามคืนเท่านั้น
“ไปเถอะให้เวลาเธอหน่อยเธอคงยังช๊อค”เสียงของหนุ่มหน้าหวานคนนั้นช่างหวานจับจิตจับใจเธอนัก
“แสดงว่าคุณรู้เรื่องนี้มาก่อนหน้านี้แล้ว”ชาร์ลสงสัย
“ฉันรู้คะว่าคุณรวยทำอะไรก็ได้ในโลกเป็นปีศาจกระหายทางธุรกิจ แต่คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”หญิงสาวก้มเก็บกระดาษที่ร่วงลงพื้นความกลัวมลายหายไปหมด ไม่มีที่นอนตอนนี้เธอนอนบ้านเพื่อนเธอก็ได้ เก็บได้เธอก็เหวี่ยงมันคืนเจ้าของ แต่เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอหลายคืบแทนที่จะโดนหน้าอย่างที่ตั้งใจ กลับโดนแค่หน้าอกเขาเท่านั้นทำให้เธอหงุดหงิดหนัก
“ผมสั่งให้คุณอ่าน แล้วตอบผมมาตอนนี้”
“ฉันตอบว่าไม่คะ ไม่ว่าคุณจะให้อ่านอะไรฉันก็ขอตอบว่าไม่ทั้งนั้น คุณกับฉันไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันคุณจะมาทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าที่คุณเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกไม่ได้”เธอตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ขอให้ความโกรธอย่างเพิ่งหายไป เธอภาวนากับตัวเองอย่างนั้น เพราะถ้ามันหายไปตอนนี้แล้วหล่ะก็เธอต้องกลับไปเป็นลูกนกอีกแน่
คนที่ยืนสังเกตการณ์ลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ มองสถานการณ์นี้อย่างชอบใจ ถ้าเขาเอากลับไปบอกเพื่อนหล่ะก็คงเป็นเรื่องขำขันแน่ๆ อยู่ชาร์ล อิริแกนก็เจอกับสถานการณ์ที่เขาคาดไม่ถึง และควบคุมไม่ได้ดูจากภาพที่นักสืบที่เขาจ้างสืบมาให้แล้วหญิงในรูปดูคล้ายจะเป็นเบญจกัลยาณีที่หลุดออกมาตำราโบราณคดีของไทยเลยก็ว่าได้ ภาพแย้มยิ้มทำอาหารของเธอก็เหมือนกับแม่บ้านแม่เรือนอ่อนหวานอรชรอ้อนแอ้น ฝีมืองานบ้านโดดเด่นยิ่งดูจากอาชีพเปิดอาหารอิตาเลียนด้วยแล้วสมควรจะเป็นหญิงเรียบร้อยเป็นที่สุด แต่ภาพตรงหน้านี่คืออะไร คนลอบสังเกตการณ์ถอนหายใจระบายยิ้มอย่างเหลือเชื่อ
Oh my destiny เมื่อรักแผลงฤทธิ์ 2
“...”ชายหนุ่มหันมามองเธอโดยไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา ทันทีที่ลิฟต์เปิดเขาก็ปาดหน้าเธอออกไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างในชุดทักซิโด้สีดำเดินออกไปด้วยใบหน้าเรียบสนิทอย่างเหลือเชื่อ อีกก้าวเดียวเธอจะพ้นประตูลิฟต์แล้วแท้ๆเธอต้องโทษเขาที่ไม่มีมารยาทหรือโทษตัวเองที่ขาสั้นกันแต่
ร่างบางเริ่มออกอาการหวั่นใจเมื่อต้องคิดถึงอนาคตอันใกล้ที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขา แม้จะได้อยู่กับเขาเพียงไม่นานเธอก็สัมผัสได้ถึงความเข้ากันไม่ได้แบบสุดโต่ง แค่จะให้เป็นเพื่อนกันยังถือว่าเป็นเรื่องยากเกินไปด้วยซ้ำ เขาอยู่ในโลกที่เธอไม่เคยจินตนาการว่าจะมีจริงมาก่อน เธอจะทนอยู่เพื่อที่ดินของเธอคืนได้จริงเหรอ เธอถอนหายใจเดินตามหลังเขาออกไป เธอกำลังสร้างความลำบากให้ตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่เขาประกาศข่าวออกไปว่าจะแต่งงานเหมือนทั่วโลกจะหยุดชะงัก นักข่าวต่างตามหาเจ้าสาวของชาร์ล อิริแกนกันให้ควัก อยู่ๆนักธุรกิจหนุ่มระดับโลกชื่อดังเปรี้ยงๆก็ต้องแต่งงานทั้งๆที่ไม่เคยมีข่าวจริงจังกับใครซักคน
ราวหนึ่งปีก่อน
กริ้งๆ
โมบายหน้าประตูกระทบกัน
“ร้านปิดและนะคะ”คนที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่หลังเคาน์เตอร์กล่าวเสียงใส “แต่ถ้ารับกลับบ้านก็สั่งได้คะ”ใบหน้าแย้มยิ้มโพล่งออกมาจากหลังเคาน์เตอร์สีเขียวแก่ ฉับพลันทันทีที่เห็นลูกค้าใหม่รอยยิ้มพิมพ์ใจบนใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่นั่นก็เหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว
คนแรกอยู่ในชุดภูมิฐานใส่สูทสีดำสนิทเขาดูไม่โดดเด่นเท่าสองคนหลัง แต่ที่โดดเด่นคือกระเป๋าเจมส์บอนด์ที่ถือติดมือมาด้วย
คนที่สองที่ตามเข้ามาทำให้หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์ต้องเบิกตาโพลงอย่างห้ามไม่ได้เธอไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าเป็นหญิงหรือชายด้วยซ้ำหากมองแค่ใบหน้าขาวเนียนละเอียดที่มีผมสีทองล้อมกรอบหน้ารูปไข่ และเครื่องหน้าที่ประกอบด้วยดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสันเข้าไปกับหน้านั้น และริมฝีปากหยักชมพูจิ้มลิ้มที่สีและรอยหยักคล้ายกับกลีบกุหลาบก็ไม่ปานเท่านั้นเธอคงคิดว่าเขาเป็นหญิงงามที่กำลังจะเข้าประกวดนางงามจักรวาลแน่ แต่หากมองรูปร่างที่สูงโปร่งไหลกว้างและการแต่งตัวที่จัดจ้านแฟชั่นนำโลกของเขาแล้วเขาน่าจะเป็นผู้ชายใบหน้าหวานนั้นฉีกยิ้มละไม ทำให้ดวงตากลมโตของเขายิ้มสดใสไปด้วย รอยยิ้มนั้นทำให้หญิงสาวหลังเคาน์เตอร์ถึงกับหน้าขึ้นสี โดยไม่รู้สาเหตุ ไม่แน่ว่าเพราะเธออายที่มีชายที่สวยจนเกินหญิงธรรมดาจะสวยได้หรือเป็นเพราะดวงตายิ้มได้คู่นั้นกันแน่
และคนสุดท้ายที่ทำให้คนหลังเคาน์เตอร์แทบจะลมจับใช่เขาแน่... เธอเคยเห็นเขาในนิตยสารและเคยหาข้อมูลของเขาจนลึกซึ้ง เธออยากจะร้องไห้ออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้มือไม้สั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาสีมรกตฉาบด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึกอื่นใด เขากวาดตามองรอบร้านอย่างพินิจก่อนที่จะมองมาทางเธอ ใบหน้าเขาดูดีกว่าในนิตยาสารที่เธอซื้อมามาก แต่เขามาทำไมที่นี่กัน เธอรีบมุดหัวลงใต้เคาน์เตอร์เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
“คุณผู้หญิงครับผมอยากทานลาเต้ร้อนๆ”น้ำเสียงเริงร่าดังมาจากใครซักคน เธอเดาว่าคนไม่ใช่ชาร์ล อิริแกนแน่
“เมืองไทยร้อนจะตายคะ อย่าทานเลย ร้านปิดแล้ว”ปากบางเรียบสวนกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็ว เธอมีทักษะภาษาต่างๆดีอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะทั้งพ่อและแม่ของเธอเป็นครูสอนภาษาทั้งสิ้นและเธอเองก็จบเอกภาษามาเช่นกัน
“ผมเพิ่งลงเครื่องมาเหนื่อยจริงๆนะครับ เสิร์ฟให้ผมหน่อยเถอะ”มันไม่ใช่เวลาไง มันไม่ใช่!! โลกจะกลมไปมั๊ยที่ทำให้เธอได้มาเจอคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตตอนนี้ อย่าบอกนะว่าเขาจะมาเอาที่ดินเขาคืน เธอเพิ่งจะลงทุนเงินก้อนสุดท้ายไป เปิดได้ไม่เท่าไหร่เขาจะมาเอาที่ดินคืน บ้ารึเปล่า?? แล้วเธอจะต้องอยู่ส่วนไหนบนโลก นี่มันประเทศไทยนะคุณ กว้างไม่ใช่เล่นถ้าเป็นการบังเอิญเดินเจอกันเฉยๆคงแปลกแล้ว เขาต้องมาหาเธอแน่ ความคิดมากมายแล่นเข้าแล่นออกภายในช่วงไม่กี่วินาที
“ฉันไม่ขายคุณไปร้านอื่นเถอะคะ” น้ำตาปริ่มจะร่วงหล่นร่วงอยู่รอมล่อ
“ผมต้องการพบคุณมนู และคุณเนตรชนก ตะวันเดี๋ยวนี้”เสียงเหี้ยมโหดดังขึ้น ไม่ต้องสงสัยเขาต้องมาเอาที่ดินของเขาคืน หัวใจดวงน้อยบีบรัดกันแน่ตอนนี้มีเธออยู่คนเดียวเท่านั้น ร้านนี้มีทางออกทางเดียวด้วยจะทำยังไงดี ทำยังไง
“ไม่มี ที่นี่ไม่มีทั้งคุณมนูและคุณเนตรชนกที่คุณตามหาหรอกคะ ท่านเสียไปหมดแล้ว”
“คุณรู้จัก?”เสียงเริงร่านั้นสรุป คนที่หลบอยู่หลังเคาน์เตอร์แทบอยากจะเอามือตบปากตัวเองนัก คนพวกนี้ฉลาดเป็นกรดเธอควรรอบคอบในการพูดคุยมากกว่านี้
“ผมต้องการพบเอวา ตะวัน”ครั้งนี้เป็นเสียงเรียบนั่นพูดขึ้น เธอขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากคนคนนั้น
“ไม่มีคะไม่มี ที่นี่ไม่มีคนชื่อนั้นจริงๆ”
“แต่ในรูปเธอน่าตาเหมือนคุณเลยนะครับ”เธอรู้สึกว่าเสียงเริงร่านั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “แต่คุณสวยกว่าเยอะเลย”แล้วเขาก็โผล่หน้าเข้ามาในเคาน์เตอร์ หญิงสาวแทบจะลมจับเสียให้ได้
“ฉะ ฉันเองคะ ฉัน...”
โป๊ก
เธอลุกขึ้นมาไม่ทันจะมองว่าชายหน้าสวยคนนั้นยังไม่เอาหน้าออก ศีรษะจึงกระแทกเข้ากับหน้าผาเขาอย่างจัง ชายหนุ่มเซถอยไปด้านหน้าเคาน์เตอร์ในทันที ส่วนเธอล้มพักลงไปกับพื้นมือเรียวเล็กกุมหัว
“ขะ ขะ ขอโทษคะ”เมื่อได้สติเธอก็ลุกขึ้นมาขอโทษขอโพย แต่ชายหนุ่มที่เป็นเหยื่อกลับทำได้แต่ยิ้มเล็กน้อยจับหน้าผากตัวเอง หล่อนเป็นเหยื่อของชาร์ลเขาจะไม่สอดมือเข้าไปจัดการเป็นอันขาด ถ้าโดยปกติแล้วใครก็ตามที่จับต้องถูกใบหน้าเขาคนผู้นั้นจะต้องถูกจัดการอย่างสาสมแน่ แต่นี่ผิดกัน เพื่อนเขาต้องการความช่วยเหลือจากหล่อน
“อ่านซ่ะ ผมต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้”ร่างสูงส่งนัยน์ตานิ่งสนิทไม่บอกความรู้สึกพร้อมโยนกระดาษหลายแผ่นที่แมคติดกันเป็นชุดใส่หน้าเธออย่างจัง เอ่อ... นายแน่ใจหรือว่ามาขอความช่วยเหลือจากหล่อนจริง ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความโกรธเคืองอย่างสุดจะระงับได้
“นายทำการเกินไปรึเปล่า”ชายหน้าสวยรีบปราม
“ฉันรู้คะว่าคุณรวยทำอะไรก็ได้ในโลกเป็นปีศาจกระหายทางธุรกิจ แต่คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”หญิงสาวก้มเก็บกระดาษที่ร่วงลงพื้นความกลัวมลายหายไปหมด ไม่มีที่นอนตอนนี้เธอนอนบ้านเพื่อนเธอก็ได้ เก็บได้เธอก็เหวี่ยงมันคืนเจ้าของ แต่เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอหลายคืบแทนที่จะโดนหน้าอย่างที่ตั้งใจ กลับโดนแค่หน้าอกเขาเท่านั้นทำให้เธอหงุดหงิดหนัก
“ผมสั่งให้คุณอ่าน แล้วตอบผมมาตอนนี้”
“ฉันตอบว่าไม่คะ ไม่ว่าคุณจะให้อ่านอะไรฉันก็ขอตอบว่าไม่ทั้งนั้น คุณกับฉันไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันคุณจะมาทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าที่คุณเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกไม่ได้”เธอตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ขอให้ความโกรธอย่างเพิ่งหายไป เธอภาวนากับตัวเองอย่างนั้น เพราะถ้ามันหายไปตอนนี้แล้วหล่ะก็เธอต้องกลับไปเป็นลูกนกอีกแน่
คนที่ยืนสังเกตการณ์ลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ มองสถานการณ์นี้อย่างชอบใจ ถ้าเขาเอากลับไปบอกเพื่อนหล่ะก็คงเป็นเรื่องขำขันแน่ๆ อยู่ชาร์ล อิริแกนก็เจอกับสถานการณ์ที่เขาคาดไม่ถึง และควบคุมไม่ได้ดูจากภาพที่นักสืบที่เขาจ้างสืบมาให้แล้วหญิงในรูปดูคล้ายจะเป็นเบญจกัลยาณีที่หลุดออกมาตำราโบราณคดีของไทยเลยก็ว่าได้ ภาพแย้มยิ้มทำอาหารของเธอก็เหมือนกับแม่บ้านแม่เรือนอ่อนหวานอรชรอ้อนแอ้น ฝีมืองานบ้านโดดเด่นยิ่งดูจากอาชีพเปิดอาหารอิตาเลียนด้วยแล้วสมควรจะเป็นหญิงเรียบร้อยเป็นที่สุด แต่ภาพตรงหน้านี่คืออะไร คนลอบสังเกตการณ์ถอนหายใจระบายยิ้มอย่างเหลือเชื่อ
ตอนเข้ามาเหยียบร้านนี้ครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่าเธอออกจะเรียบร้อยน่ารัก แต่พอเวลาผ่านไปเพียงครู่เธอก็แปลงร่างเป็นนางมารฟาดฟันกับชาร์ลเสียอย่างนั้น ยิ่งนึกถึงเรื่องพินัยกรรมเขาก็อยากจะขำออกมาดังๆ พ่อของชาร์ลช่างหาเรื่องให้ลูกตัวเองเสียเหลือเกิน อย่าว่าแต่พ่อเลย ลูกก็หาเรื่องใส่ตัว ทรัพย์สินไม่กี่ล้านปอนด์เขาแค่กระพริบตาสองสามทีเงินก็ลอยมาอยู่ในบัญชีเขาโดยไม่ต้องเสียแรงบินมาถึงนี่ด้วยซ้ำ ยิ่งตอนเขาคิดจะบริจาคเงินที เงินแค่นี้ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวด้วยซ้ำเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ต่อให้เพื่อนที่คบกันมาเกือบตลอดชีวิตอย่างเขาก็ยากที่จะเข้าใจความคิดผู้ชายตรงหน้าได้
“คุณอยากได้อะไรก็เอาไปเถอะคะ ฉันไม่เสียดายทั้งนั้น”นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงเล็กน้อยมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสงบนิ่งลง เมื่อครู่เธอเพิ่งบอกเขาอยู่ว่าไม่
“ผมบินมาก็เพื่อจะพูดกับคุณเรื่องนี้”
“ขอฉันทำใจหน่อยแล้วกันนะคะ แล้วนี่ก็ดึกมากแล้วฉันไม่พร้อมจะคุยอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น”ทั้งๆที่ปกติแล้วเวลาสองทุ่มก็ไม่ใช่เวลาที่เธอถือว่าดึกดื่นสำหรับเธอเท่าไหร่นัก แต่เวลานี้สำหรับเธอเป็นเวลาที่ยากเกินกว่าทนทำใจได้จริงๆ เธอกำลังไร้ที่อยู่ที่ทำมาหากินภายในชั่วพริบตา ภายในช่วงเวลาเพียงข้ามคืนเท่านั้น
“ไปเถอะให้เวลาเธอหน่อยเธอคงยังช๊อค”เสียงของหนุ่มหน้าหวานคนนั้นช่างหวานจับจิตจับใจเธอนัก
“แสดงว่าคุณรู้เรื่องนี้มาก่อนหน้านี้แล้ว”ชาร์ลสงสัย
“ฉันรู้คะว่าคุณรวยทำอะไรก็ได้ในโลกเป็นปีศาจกระหายทางธุรกิจ แต่คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”หญิงสาวก้มเก็บกระดาษที่ร่วงลงพื้นความกลัวมลายหายไปหมด ไม่มีที่นอนตอนนี้เธอนอนบ้านเพื่อนเธอก็ได้ เก็บได้เธอก็เหวี่ยงมันคืนเจ้าของ แต่เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอหลายคืบแทนที่จะโดนหน้าอย่างที่ตั้งใจ กลับโดนแค่หน้าอกเขาเท่านั้นทำให้เธอหงุดหงิดหนัก
“ผมสั่งให้คุณอ่าน แล้วตอบผมมาตอนนี้”
“ฉันตอบว่าไม่คะ ไม่ว่าคุณจะให้อ่านอะไรฉันก็ขอตอบว่าไม่ทั้งนั้น คุณกับฉันไม่เคยมีอะไรเกี่ยวข้องกันคุณจะมาทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าที่คุณเพิ่งเจอเป็นครั้งแรกไม่ได้”เธอตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ขอให้ความโกรธอย่างเพิ่งหายไป เธอภาวนากับตัวเองอย่างนั้น เพราะถ้ามันหายไปตอนนี้แล้วหล่ะก็เธอต้องกลับไปเป็นลูกนกอีกแน่
คนที่ยืนสังเกตการณ์ลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ มองสถานการณ์นี้อย่างชอบใจ ถ้าเขาเอากลับไปบอกเพื่อนหล่ะก็คงเป็นเรื่องขำขันแน่ๆ อยู่ชาร์ล อิริแกนก็เจอกับสถานการณ์ที่เขาคาดไม่ถึง และควบคุมไม่ได้ดูจากภาพที่นักสืบที่เขาจ้างสืบมาให้แล้วหญิงในรูปดูคล้ายจะเป็นเบญจกัลยาณีที่หลุดออกมาตำราโบราณคดีของไทยเลยก็ว่าได้ ภาพแย้มยิ้มทำอาหารของเธอก็เหมือนกับแม่บ้านแม่เรือนอ่อนหวานอรชรอ้อนแอ้น ฝีมืองานบ้านโดดเด่นยิ่งดูจากอาชีพเปิดอาหารอิตาเลียนด้วยแล้วสมควรจะเป็นหญิงเรียบร้อยเป็นที่สุด แต่ภาพตรงหน้านี่คืออะไร คนลอบสังเกตการณ์ถอนหายใจระบายยิ้มอย่างเหลือเชื่อ