จิตปกติ เป็นสภาพจิตเดิมๆ ที่ไม่ได้ปรุงแต่งอะไร
จิตใจที่ปราศจากความคิดปรุงแต่ง แม้ชั่วขณะหนึ่งๆ
จิตปกติ มีความปกติได้ทั้งในเวลาที่เหตุการณ์ไม่ดี และดี
เนื่องจากจิตไม่ไหลไปตามกระแสของอารมณ์ กระแสความคิด
ไม่ฟูไม่แฟ่บ ไม่ขึ้นไม่ลง


คนทั่วไป เวลามีเหตุการณ์ไม่ดี ก็จิตตก ...เหตุการณ์ดี ก็จิตฟู
ผู้ที่ปฏิบัติธรรม รู้สึกตัวได้บ้างแล้ว
จะสัมผัสกับความปกติของจิตได้ เวลาเหตุการณ์เปลี่ยนแปลง
จิตไม่ขึ้นๆ ลงๆ ตามเหตุการณ์ภายนอก
หรือขึ้นๆ ลงๆ ก็รุ้สึกตัวได้... กลับมาปกติได้อย่างเดิม

ผู้ใดยังไม่ได้สัมผัสจิตที่ปกติ ก็ยากจะเข้าใจว่าจิตปกติเป็นอย่างไร
จะปกติได้อย่างไร เวลาเหตุการณ์แย่ๆ...


ต้องฝึกความรู้สึกตัวสักระยะหนึ่งครับ จะสัมผัสได้
แล้วจะทราบว่าจิตที่ปกติ เฉยๆ นี้ ดีกว่าจิตที่มีความสุขอีก
คนเรามักแสวงหาความสุข ...ไม่ได้แสวงหาความปกติ
แต่ถ้าสัมผัสความปกติได้บ่อยๆ การแสวงหาความสุขจะจบสิ้นลง
จะมุ่งหาความปกติแก่จิต ซึ่งเป็นสิ่งที่ประเสริฐกว่าความสุข


*************************************

เมื่อเรารู้สึกตัว ความรู้สึกตัวจะพาเราออกจากความคิดปรุงแต่งนานา
เมื่อนั้นจิตจะไม่ถูกความคิดปรุงอารมณ์ต่างๆ
จิตก็จะอยู่ในสภาพเดิมๆ ของมัน คือปกติ
ความปกตินี้ ไม่มีคำบรรยาย เนื่องจากมันไม่ใช่ความรู้สึกอะไรสักอย่าง
ไม่ใช่ดีใจ ไม่ใช่ปีติ ไม่ใช่เฉยๆ ... แต่ดีกว่าทั้งหมดครับ


ถ้าเรารู้สึกตัวได้บ่อยๆ เราถึงจะสัมผัสกับความรู้สึกของจิตปกติได้
แล้วจะทราบว่าความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ความรู้สึกที่ปราศจากอารมณ์ เป็นอย่างไร
แล้วเมื่อนั้น ความสุขจะค่อยๆ หมดความหมาย...
เพราะความสุขเป็นสิ่งปรุงแต่ง สิ่งที่ต้องแสวงหา
ส่วนความปกติไม่ต้องแสวงหา ไม่ต้องปรุงแต่ง
เพียงรู้สึกตัว หยุดความปรุงแต่ง ...ความปกติก็มีอยู่แล้วครับ
เป็นสภาพเดิมๆ ของจิตของเราทุกๆ คน


นอกจากรู้สึกตัวแล้ว...เท่าที่ทราบ การทำสมาธิถึงฌาน 4 เมื่อออกจากฌาน ก็จะพบจิตชนิดนี้ได้ครับ