เรื่องมีอยู่ว่าผมมาเรียนต่อที่ประเทศแถบยุโรปประเทศนึง ตอนแรกก็มีแฟน แต่พอมาอยู่ที่นี่สักพักก็ห่างๆกันไปจนเลิกคุยกันไปในที่สุด เหตุการณ์ทุกอย่างก็ไม่มีอะไร ผมก็ใช้ชีวิตปกติ กินเหล้า เที่ยวกับเพื่อน บลาๆ ตามภาษาวัยรุ่น จนกระทั่งคืนนึงผมชวนเพื่อนไปเที่ยว เป็นเพื่อนผู้หญิง ชื่อจียอน (เป็นคนเกาหลี) เราค่อนข้างจะสนิทกันเนื่องจากเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของผมที่นี่ เลยจะไปดื่มกันบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรกับเค้า จนกระทั่งไปรอบนี้ ปรากฏว่าเค้าพาเพื่อนมาด้วย ชื่อ ซูจิ เป็นเกาหลีเหมือนกัน น่าตาน่ารักดี ขาวๆ หมวยๆ ผมก็ว่า เออ คนนี้น่ารักดีหวะ เราก็ไปดื่มกันต่อ ก็คุยนู่นคุยนี่กันไป เราค่อนข้างคุยกันถูกคอ เพราะเธอมีเพื่อนสนิทเป็นคนไทย ละผมมีเพื่อนคนไทยที่ทำงานที่เกาหลีเยอะ เราเลยต่างรู้จักประเทศของแต่ละคนค่อนข้างดี แต่เนื่องจากผมเป็นคนพูดจาขวานผ่าซากมากๆ เธอก็ตกใจ แรกๆ ถามผมว่า อ่าวว คิดว่าคนไทยเป็นคนพูดจาสุภาพ ผมก็ขำ บอกมันก็แล้วแต่คน ละคืนนั้นก็ไม่มีอะไร แต่ผมจะเห็น จียอน กับ ซูจิ คุยกันเป็นภาษาเกาหลี ละมองยิ้มๆ มาที่ผม ผมแอบถามจียอนว่า เธอพูดอะไร จียอนบอก อ่อ เธอบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับผม เพราะผมน่ารักดี ผมก็เออะ ก็เป็นดิใครห้าม 55555 แล้วคืนนั้นก็ผ่านไปไม่มีอะไร
จนกระทั่งสัก 1 อาทิตย์ ผ่านไป ผมนึกอะไรก็ไม่รู้ แมสเสจไปถามจียอน ว่า ขอเบอร์ซูจิหน่อย หลังจากนันผมจึงติดต่อซูจิเรื่อยมา ผมก็พยายามชวนเธอออกมากินข้าวด้วยบ่อยๆ แต่เธอไม่ค่อยมา เนื่องจากเธอค่อยข้างเป็นเด็กเรียน จึงอ่านหนังสือ และเรียนทั้งวัน เราไปกินข้าวกันได้สัก 3 ครั้งมั้ง ในระยะเวลาประมาณ 2 เดือนตั้งแต่เจอกัน จนวันนึงผมไปเจอเธอที่ผับแถวมหาลัย ซึ่งผับนี้จะมี international student party ทุกๆวันอังคาร ทำให้เป็นศูนย์รวมของเด็กอินเตอร์ไปโดยปริยาย คือวันนั้น ผมถามเธอว่าทำไรอยู่ เธอบอกอยู่ที่ Alphaville (เป็นชื่อผับ) ผมเลยถามว่า อ่าว ไมไม่ชวน เธอก็บอกว่า ก็ผมเคยบอกว่าไม่ชอบผับนี้ ผมเลยบอกไปว่า ถ้าไปเจอเพื่อนอะโอเค เธอเลยบอกว่า งั้นก็เจอกันที่นั่น ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวทำผมให้หล่อที่สุดละก็ออกไปเจอเธอ วันนั้นเธอดูเศร้าๆ ผมถามว่าเป็นอะไร เธอบอกว่ามีปัญหานิดหน่อย ละเธอก็บอกว่า บางทีผมอาจจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ แต่เธอไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร จนผับจะปิดผมก็ชวนเธอไปต่อ ร้านชิวๆ เธอก็ไป วันนั้นผมตั้งใจว่าผมจะบอกชอบเธอ ผมรู้ว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด ละไม่ควรทำ แต่ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วละผมจะเสียดายที่ไม่ได้บอก วันนั้นผมก็เลยดูลนๆ จนเธอจับพิรุธได้ เธอก็ถามว่าเป็นอะไร ผมก็บอกว่า อ่อคิดเรื่องงานอะไม่มีอะไร แต่เธอก็ถามซ้ำๆซากๆ ผมเลยบอกว่า เอางี้ๆ ผมจะบอกเธอ แต่เธอก็ต้องบอกผมเรื่องปัญหาของเธอ เธอก็ตกลง ผมรวบรวมความกล้านานมาก เพราะผมค่อนข้างเป็นคนขี้อายเรื่องผู้หญิง ในที่สุดผมก็บอกเธอไป
ธอเงียบไปสักพัก พร้อมถามผมว่า ทำไมอะ เราแค่เจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ ผมก็บอกว่า ไม่รู้ดิ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้อะ อยู่ด้วยละสบายใจ คราวนี้ผมเลยถามปัญหาของเธอบ้าง เธอก็บอกว่า ... เธอชอบผู้ชายอยู่คนนึง แต่เธอไม่กล้าเข้าไปคุย เธอเลยเศร้าๆ เพราะเหมือนผู้ชายคนนั้นจะย้ายเมืองหรืออะไรสักอย่าง ผมอึ้งไปเลย จากนั้นเธอก็บอกกลับบ้านกันเถอะ ผมก็จะเดินไปส่งเธอที่บ้านตามปกติ แต่เธอบอกว่าไม่ต้องหรอก ผมบอกไม่ได้ทางมันเปลี่ยว ในที่สุดผมก็ไปส่งเธอจนได้ ... หลังจากนั้นผมเฮิร์ตมากๆ ผมก็คิดว่า โอเคๆ พยายามตัดใจ ผมเศร้าไปสักพักนึง จนกระทั่งเพื่อนสนิทผมบอกว่า จะยอมแพ้ไม่ได้นะเว่ย กูจะช่วยเอง ผมก็เลยเอาวะ ยังไงก็ไม่มีไรจะเสียอยู่ละ ผมเลยเริ่มติดต่อเธออีกครั้ง ... แต่ก็ไม่ได้นัดเจอ จนกระทั้งไปเจอกันที่ผับเดิมอีก เพื่อนผมเข้าไปคุยละบอกว่า ผมเศร้ามาก เนื่องจากผมอยากเป็นเพื่อนกับเธอแต่เหมือนเธอกลัวว่าผมอยากได้เธอเป็นแฟน (เพราะเวลาผมไปไหนกับเธอผมจะจ่ายให้หมดทุกอย่างละดูแลเธอเหมือนแฟน เธอเลยอึดอัด เลยไม่ค่อยอยากไปไหนกับผม แต่จริงๆเธอก็รู้ว่าผมชอบ เพราะผมก็บอกเธอไปแล้ว) เธอตกใจมากพอเพื่อนผมบอกไปแบบนั้น เธอลากผมมาคุยข้างนอกละ บอกว่าเสียใจเรื่องที่เธอไม่ยอมไปไหนมาไหนด้วยหรอ แต่ผมก็ไม่พูดอะไร พูดแต่เพียง ผมโอเคละ เธอบอกว่า งั้นเราก็มาปรับกันก็ได้ จะได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ผมก็ อืมๆ ละก็แยกกันไป หลังจากนั้นผมเจอเธอบังเอิญบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้คุยไรกันมาก จนวันนึงผมแมสเสจไปถามเธอเรื่องธุระบางอย่าง
เธอเลยโทรกลับมาอธิบาย ผมเลยบอกเธอว่า สิ้นเดือนนี้ผมจะกลับไทยละนะ เธอตกใจมาก ถามว่าทำไมรีบกลับ ผมบอกขี้เกียจเรียนละ ปีหน้าจะกลับมาใหม่ เธอจึงบอกว่างั้นเราควรจะไปทานข้าวกันสักมื้อสองมื้อนะ ผมก็ อืมๆ เอาดิ เธอก็บอกเธอเศร้ามากที่ผมจะกลับ ผมถามจะเศร้าทำไม เธอก็เลยถามผมว่าผมไม่เศร้าเหรอ ผมบอกว่าก็ไม่นะ เศร้าทำไม เดี๋ยวก็เจอกันอีก เธอถามว่าจะเจอกันได้ไง ผมบอกว่า อะ สัญญาว่าเดี๋ยวไปหาที่เกาหลี เธอดีใจมาก เธอบอกว่าจะมาเมื่อไหร่ก็บอก ผมก็โอเคๆ หลังจากนั้นสักอาทิตนึงผมจะจัดปาตี้วันเกิดผม ผมเลยถามเธอว่าว่างรึป่าว เธอก็บอกว่าว่างๆ ผมเลยถือโอกาศชวนเธอไปกินข้าวกันก่อนวันเกิดผมซะเลย ปรากฏว่าเธอก็ไป เราก็ไปกินข้าวกัน ผมเป็นคนจ่ายเหมือนเดิมเนื่องจากผมไม่มีแบงค์ย่อย เธอเลยบอกว่า งั้นเดี๋ยวพาผมไปเลี้ยงเบียร์ละกัน ผมก็โอเค พอเราไปนั่งดื่มกัน เราก็คุยนู่นคุยนี่ เธอเอาโทสับไปดูรูปที่ผมถ่ายกับเพื่อน เธอก็ดูไปเรื่อยๆ ปรากฏเธอเจอรูปแฟนเก่าผม เธอก็ถามว่านี่ใคร ผมก็บอกแฟนเก่าอะ เธอก็ถามว่าทำไมยังไม่ลบ ผมบอกว่า โหย ลืมไปละด้วยซ้ำว่ามี ผมเลยดึงโทสับกลับมาละลบทิ้งต่อน่าเธอเลย เธอโวยวาย ถามว่าจะลบทำไม ผมก็บอกว่า อ่าวละจะเก็บไว้ทำไมหละ เธอบอกว่ามันก็เป็นส่วนนึงของความทรงจำดีๆนะ ผมก็หรอๆ แต่ก็ไล่ลบจนหมด เธอเอาโทสับผมไปเลยอีกคราวนี้ถ่ายรูปผมตอนหน้าเอ๋อๆ ละไปตั้งเป็นวอลเปเปอร์ ผมก็จะเปลี่ยนกลับ เธอบอกว่าถ้าผมเปลี่ยนเธอจะโกรธผม ก็เออะ ไม่เปลี่ยนก็ได้ จากนั้นเธอก็ไปดูเฟสบุ๊คผม ผมก็เพิ่งนึกออกว่า เอ้อ เราไม่มีเฟสบุ๊คเธอนี่นา ผมก็เลยแอดไป แต่เธอบอกว่าเธอจะไม่รับผม ละเธอก็ไม่รับจริงๆ -..- ไม่รู้ว่าทำไม วันนั้นผมก็ไปส่งเธอที่บ้านตามปกติ แต่ระหว่างทางเธอลากผมไปดูดาวเฉยเลย ผมก็อะไรของมันฟระ เรานั่งคุยละดูดาวไปสักระยะนึง ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ก่อนวันเกิดผมวันนึง เธอแมสเสจมาหาผมตอนเที่ยงคืนถามว่าผมทำไรว่างหรือป่าว ผมก็ ว่างดิๆ เธอชวนผมไปดูดาว พอผมไปถึงปรากฏว่าเธอเอาของขวัญวันเกิดมาให้ผม เป็นช๊อคโกแลต หลังจากนั้น 5 นาที เธอก็ไล่ผมกลับบ้าน ผมถามว่า เอ้าทำไมอะ เธอบอกว่า อันที่จริงช๊อคโกแลตนั้นเธอเป็นคนทำ ละเธอกลัวมันละลาย ผมบอกว่าไม่เป็นไรๆ เธอก็ลอกโอเคๆ หลังจากนั้นเธอก็นั่งจ้องหูผม ผมถามอะไร มองทำไม เธอก็ถามว่าชอบใส่ตุ้มหูหรอ ผมก็บอก อื้มๆ เจาะมาตั้งแต่เด็กๆละ เธอก็บอกว่าลองดูในถุงดิ ปรากฏเธอซื้อตุ้มหูมาให้ผมด้วย ผมปลื้มมาก จากนั้นเธอก็เปลี่ยนตุ้มหูให้ผม ผมขอบใจเธอมาก ก็ลูบหัวเธอใหญ่เธอจึงโน้มตัวมาซบตักผม เราอยูาในท่านั้นสักพักนึง ใจผมเต้นแรงมาก แต่ก็ไม่มีอะไร ก็แยกย้ายกันตามปกติ เช้ารุ่งขึ้นเป็นวันเกิดผม ตอนเย็นเราก็ไปกินข้าวกันกับเพื่อนๆผมประมาณสิบกว่าคน หลังจากนั้นเราก็ไปผับกัน จุดพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ เพื่อนผมช่วยคุยกับเธอให้เต็มที่ จนได้ความมาว่า เธอชอบอยู่กับผม เพราะอยู่กับผมแล้วสบายใจ ผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยเจอมา ผมก็เอาละเว่ย น่าจะพอมีหวัง หลังผับปิด ผมจึงชวนเธอไปดื่มต่อ แต่เพื่อนผมกลับหมดแล้ว เราซื้อเบียร์ไปกินกันที่สวนสาธารณะ แถวๆบ้านผม เราก็นั่งคุยกันนานมาก แต่เวลาผมพูดถึงแฟนเก่าเธอจะเอามือมาปิดปากผม พร้อมกับบอกว่าไม่อยากรู้อดีตของผม ผมก็โอเคๆ จากนั้นเธอก็เริ่มพูดถึงตัวผม ว่าเธอชอบอยู่กับผมเพราะอยู่ละสบายใจไม่เหมือนอยู่กับคนอื่น ละเธอก็พ่วงท้ายว่าผมอะเข้าใจยาก ผมก็ขำๆ หลังจากนั้นเธอบอกว่า ขอกอดผมได้ไหม เธออยากรู้ว่าจริงๆ เธอรู้สึกชอบผมจริงๆรึเปล่า ผมก็โอเค ....
แต่ทุกอย่างมันก็เกินเลย เราจูบกัน จับนู่นจับนี่ ตอนนั้นอารมณ์ผมพรุ่งมาก แบบไม่ไหวละ ผมจึงบอกเธอว่ากลับบ้านเราเถอะ เธอก็โอเค ระหว่างทางผมก็เดินจับมือกับเธอมา แต่ธอดูลังเลเหมือนคิดอะไรอยู่ พอมาถึงบ้านผมเราก็จูบกันอีก แต่พอผ่านไปสักพักเธอบอกว่าพอเถอะ เธอไม่ได้ชอบผม เธอไม่รู้สึกสบายหรือรู้สึกรัก หรือ ผ่อนคลายเวลาจูบหรือนอนกอดกับผม ผมจึงหยุด ... ตอนนั้นผมสับสนมาก แบบว่า มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผมไม่เสียดายที่ไม่ได้มีอะไรกับเธอ แต่ผมสงสัยว่าเธอไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอ ผมเสียใจมาก หลังจากนั้นเธอก็เริ่มพูดเรื่องว่าเดี๋ยวเราก็จากกันแล้ว มันคงไม่เวิร์คหรอก ผมบอกว่าก็ลองคบกันก็ได้ เธอบอกว่าตอนเธอกลัเกาหลีเธออาจจะไปชอบคนอื่นก็ได้ ละอีกอย่างเธอบอกว่าเธอไม่ได้ชอบผม ... ผมถามว่าอ่าว ละที่พูดมามันคืออะไร เธอบอกว่า เธอแค่สับสนละชอบผมแค่ถานะเพื่อน ... แต่เธอดูสับสนมาก เธอขอกลับบ้าน ผมก็โอเคๆ ผมเรียกเธอก็ไม่หัน เธอรีบเดินหนีผมละกลับบ้านไปทันที อ่อ ก่อนหน้าเธอจะกลับเธอบอกว่า เราควรจะเลิกคุยกันนะ ละลืมทุกอย่าง ผมก็อ่าวทำไมอะ แต่เธอก็ตอบไม่ชัดเจน...
พอเธอกลับผมก็หลับไป พอผมตื่น ผมโทหาเพื่อนผมเป็นอันดับแรก เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพื่อนผมบอกเธอเป็นไรวะ อาจจะสับสน หรืออะไรสักอย่าง ผมก็เห้ย ทำไงดีวะ คนนี้กูชอบมากอะ ไม่อยากเสียไปง่ายๆแบบนี้ ผมเลยโทไปหาเธอ ปรากฏว่าเธอรับสาย เราคุยกันนานมากผมถามว่าเกิดไรขึ้น เธอก็ได้แต่ย้ำว่า เราเลิกคุยกันเถอะ มันจะดีที่สุด ละพยายามลืมซะ ผมก็บอกว่า มันต้องมีทางแก้ เธอก็ถามว่าทำไง ผมบอก ผมยังไม่รู้ เธอบอกว่าเธออยากเรียนให้จบ เธออยากโฟกัสแต่เรื่องเรียน ไม่อยากมีเรื่องอื่นมาเกี่ยว ผมบอก เราก็บริหารเวลากันได้หนิ เธอก็เรียนไป เราก็มากินข้าวกันวันละ ชั่วโมงก็ได้ แต่เธอปฏิเสธอย่างเดียว ผมคิดไรไม่ออกจริงๆ เลยบอกเธอว่า เอางี้ๆ ออกมาเจอหน่อยมีเรื่องสำคัญจะบอกละไม่อยากพูดผ่านโทสับ ตอนแรกเธอปฏิเสธละเลื่อนเป็นวันอื่น ผมบอกว่าไม่เอาอะ ไม่อยากค้างคา เธอจึงยอมออกมา พอเจอกัน ผมพูดทุกอย่างในใจผมออกไป เธอเงียบตั้งใจฟัง ผมพูดถึงถ้าเราคบกันเราจะบริหารจัดการยังไง เธอสวนขึ้นมาว่า เธอไม่คิดว่าผมจะรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมตอนผมกลับไทย ละไม่คิดว่าผมจะไปหาเธอที่เกาหลี ผมจึงบอกว่าเวลาผมสัญญาผมไม่เคยผิดสัญญา เธอก็เงียบไป ผมพยายามโน้มน้าวทุกทางแต่ไม่ได้ผล เธอไม่ใจอ่อน หรือไม่แสดงท่างทีอะไรออกมา มีแต่พูดว่า เลิกคุยกันเถอะ เลิกติดต่อ เลิกทุกอย่าง ว่าแล้วเธอก็หยิบโทสับเธอออกมาลบเบอร์ผมทิ้งลบแมสเสจลบรูปลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม ผมถามว่าลบทำไม เธอบอกว่าจะได้ลืม ผมถามว่าจะลืมทำไมถ้าไม่ได้ชอบผม เธอตอบอะไรสักอย่างผมจำไม่ได้ แต่ไม่ชัดเจนมากๆ ผมเสียใจมาก หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อ่อลืมบอก เธอบอกผมว่า เราเลิกคุยแค่ตอนนี้ แต่ถ้าเธอกลับเกาหลีละผมกลับไทยก็ยังติดต่อกันได้ ผมถามว่าทำไม เธอบอกว่า เมื่อเราสองคนต่างอยู่ประเทศของตนเอง ก็จะเป็นตัวของตัวเอง บางทีผมอาจจะเปลี่ยนไปชอบคนอื่นก็ได้ ผมก็บอกว่าไม่หรอก เราก็ยังจะชอบเธออยู่ .... หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ที่ผมสงสัยคืเหมือนเธอจะรอให้ผมพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมก็ไม่รู้ คืนนั้นผมเสียใจมากๆ น่าจะที่สุดแล้ว ตั้งแต่มีแฟนมา แต่พอวันรุ่งขึ้น ผม
คิดว่า ยังไงก็ไม่มีไรจะเสียเราจะยอมแพ้ไม่ได้ แต่ผมไม่รู้ทำไง เลยส่งแมเสจไปหาเธอว่า เรารู้ว่าเธอชอบเราแต่เธอลังเลเรื่องอนาคตเราใช่ไหม ทุกอน่างมีทางออกนะ ค่อยๆคุย ค่อยๆปรับกันก็ได้ ผมส่งไปยาวเหยียด เพื่อนผมขอเบอร์เธอบอกว่าจะโทไปคุยให้ มันโทไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอตอบว่าแล้วมายุ่งอะไรนี่เรื่องของคนสองคน เพื่อนผมเงิบ แต่ก็ยังคุยต่อ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าเธออยากเรียนอยากสอบให้จบก่อน ละเธอก็ขอเวลาคิด เพื่อนผมบอกมันต้องมีเหตุผลอื่นแต่เธอก็ไม่บอก เพื่อนผมเลยนัดเจอเธอวันจันที่จะถึงนี้ ละวางสายไป เธอแมสเสจมาหาผมหลังจากเพื่อนวางสาย ว่ายังไม่เข้าใจที่เธอพูดอีกหรอ ให้โทไปหาเธอเด๋วนี้ เธอมีเรื่องจะคุย เพราะเธอไม่มีเบอร์ผม เพราะเธอลบไปแล้ว ผมก็ตอบว่า ก็ไม่ค่อยเข้าใจ ก็ภาษาอังกฤษเธอมัน งงๆ อะ ใช้คำยังไม่ถูกเลย เธอดูจะโกรธๆ (เดี๋ยวต่อข้อความเต็ม)
เจอผู้หญิงซับซ้อนแบบนี้ทำไงดีครับ บอกชอบเราไม่ถึงครึ่งวัน เปลี่ยนเป็นอยากเลิกคุยด้วย
จนกระทั่งสัก 1 อาทิตย์ ผ่านไป ผมนึกอะไรก็ไม่รู้ แมสเสจไปถามจียอน ว่า ขอเบอร์ซูจิหน่อย หลังจากนันผมจึงติดต่อซูจิเรื่อยมา ผมก็พยายามชวนเธอออกมากินข้าวด้วยบ่อยๆ แต่เธอไม่ค่อยมา เนื่องจากเธอค่อยข้างเป็นเด็กเรียน จึงอ่านหนังสือ และเรียนทั้งวัน เราไปกินข้าวกันได้สัก 3 ครั้งมั้ง ในระยะเวลาประมาณ 2 เดือนตั้งแต่เจอกัน จนวันนึงผมไปเจอเธอที่ผับแถวมหาลัย ซึ่งผับนี้จะมี international student party ทุกๆวันอังคาร ทำให้เป็นศูนย์รวมของเด็กอินเตอร์ไปโดยปริยาย คือวันนั้น ผมถามเธอว่าทำไรอยู่ เธอบอกอยู่ที่ Alphaville (เป็นชื่อผับ) ผมเลยถามว่า อ่าว ไมไม่ชวน เธอก็บอกว่า ก็ผมเคยบอกว่าไม่ชอบผับนี้ ผมเลยบอกไปว่า ถ้าไปเจอเพื่อนอะโอเค เธอเลยบอกว่า งั้นก็เจอกันที่นั่น ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวทำผมให้หล่อที่สุดละก็ออกไปเจอเธอ วันนั้นเธอดูเศร้าๆ ผมถามว่าเป็นอะไร เธอบอกว่ามีปัญหานิดหน่อย ละเธอก็บอกว่า บางทีผมอาจจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้ แต่เธอไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร จนผับจะปิดผมก็ชวนเธอไปต่อ ร้านชิวๆ เธอก็ไป วันนั้นผมตั้งใจว่าผมจะบอกชอบเธอ ผมรู้ว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด ละไม่ควรทำ แต่ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วละผมจะเสียดายที่ไม่ได้บอก วันนั้นผมก็เลยดูลนๆ จนเธอจับพิรุธได้ เธอก็ถามว่าเป็นอะไร ผมก็บอกว่า อ่อคิดเรื่องงานอะไม่มีอะไร แต่เธอก็ถามซ้ำๆซากๆ ผมเลยบอกว่า เอางี้ๆ ผมจะบอกเธอ แต่เธอก็ต้องบอกผมเรื่องปัญหาของเธอ เธอก็ตกลง ผมรวบรวมความกล้านานมาก เพราะผมค่อนข้างเป็นคนขี้อายเรื่องผู้หญิง ในที่สุดผมก็บอกเธอไป
ธอเงียบไปสักพัก พร้อมถามผมว่า ทำไมอะ เราแค่เจอกันไม่กี่ครั้งเองนะ ผมก็บอกว่า ไม่รู้ดิ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้อะ อยู่ด้วยละสบายใจ คราวนี้ผมเลยถามปัญหาของเธอบ้าง เธอก็บอกว่า ... เธอชอบผู้ชายอยู่คนนึง แต่เธอไม่กล้าเข้าไปคุย เธอเลยเศร้าๆ เพราะเหมือนผู้ชายคนนั้นจะย้ายเมืองหรืออะไรสักอย่าง ผมอึ้งไปเลย จากนั้นเธอก็บอกกลับบ้านกันเถอะ ผมก็จะเดินไปส่งเธอที่บ้านตามปกติ แต่เธอบอกว่าไม่ต้องหรอก ผมบอกไม่ได้ทางมันเปลี่ยว ในที่สุดผมก็ไปส่งเธอจนได้ ... หลังจากนั้นผมเฮิร์ตมากๆ ผมก็คิดว่า โอเคๆ พยายามตัดใจ ผมเศร้าไปสักพักนึง จนกระทั่งเพื่อนสนิทผมบอกว่า จะยอมแพ้ไม่ได้นะเว่ย กูจะช่วยเอง ผมก็เลยเอาวะ ยังไงก็ไม่มีไรจะเสียอยู่ละ ผมเลยเริ่มติดต่อเธออีกครั้ง ... แต่ก็ไม่ได้นัดเจอ จนกระทั้งไปเจอกันที่ผับเดิมอีก เพื่อนผมเข้าไปคุยละบอกว่า ผมเศร้ามาก เนื่องจากผมอยากเป็นเพื่อนกับเธอแต่เหมือนเธอกลัวว่าผมอยากได้เธอเป็นแฟน (เพราะเวลาผมไปไหนกับเธอผมจะจ่ายให้หมดทุกอย่างละดูแลเธอเหมือนแฟน เธอเลยอึดอัด เลยไม่ค่อยอยากไปไหนกับผม แต่จริงๆเธอก็รู้ว่าผมชอบ เพราะผมก็บอกเธอไปแล้ว) เธอตกใจมากพอเพื่อนผมบอกไปแบบนั้น เธอลากผมมาคุยข้างนอกละ บอกว่าเสียใจเรื่องที่เธอไม่ยอมไปไหนมาไหนด้วยหรอ แต่ผมก็ไม่พูดอะไร พูดแต่เพียง ผมโอเคละ เธอบอกว่า งั้นเราก็มาปรับกันก็ได้ จะได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ผมก็ อืมๆ ละก็แยกกันไป หลังจากนั้นผมเจอเธอบังเอิญบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้คุยไรกันมาก จนวันนึงผมแมสเสจไปถามเธอเรื่องธุระบางอย่าง
เธอเลยโทรกลับมาอธิบาย ผมเลยบอกเธอว่า สิ้นเดือนนี้ผมจะกลับไทยละนะ เธอตกใจมาก ถามว่าทำไมรีบกลับ ผมบอกขี้เกียจเรียนละ ปีหน้าจะกลับมาใหม่ เธอจึงบอกว่างั้นเราควรจะไปทานข้าวกันสักมื้อสองมื้อนะ ผมก็ อืมๆ เอาดิ เธอก็บอกเธอเศร้ามากที่ผมจะกลับ ผมถามจะเศร้าทำไม เธอก็เลยถามผมว่าผมไม่เศร้าเหรอ ผมบอกว่าก็ไม่นะ เศร้าทำไม เดี๋ยวก็เจอกันอีก เธอถามว่าจะเจอกันได้ไง ผมบอกว่า อะ สัญญาว่าเดี๋ยวไปหาที่เกาหลี เธอดีใจมาก เธอบอกว่าจะมาเมื่อไหร่ก็บอก ผมก็โอเคๆ หลังจากนั้นสักอาทิตนึงผมจะจัดปาตี้วันเกิดผม ผมเลยถามเธอว่าว่างรึป่าว เธอก็บอกว่าว่างๆ ผมเลยถือโอกาศชวนเธอไปกินข้าวกันก่อนวันเกิดผมซะเลย ปรากฏว่าเธอก็ไป เราก็ไปกินข้าวกัน ผมเป็นคนจ่ายเหมือนเดิมเนื่องจากผมไม่มีแบงค์ย่อย เธอเลยบอกว่า งั้นเดี๋ยวพาผมไปเลี้ยงเบียร์ละกัน ผมก็โอเค พอเราไปนั่งดื่มกัน เราก็คุยนู่นคุยนี่ เธอเอาโทสับไปดูรูปที่ผมถ่ายกับเพื่อน เธอก็ดูไปเรื่อยๆ ปรากฏเธอเจอรูปแฟนเก่าผม เธอก็ถามว่านี่ใคร ผมก็บอกแฟนเก่าอะ เธอก็ถามว่าทำไมยังไม่ลบ ผมบอกว่า โหย ลืมไปละด้วยซ้ำว่ามี ผมเลยดึงโทสับกลับมาละลบทิ้งต่อน่าเธอเลย เธอโวยวาย ถามว่าจะลบทำไม ผมก็บอกว่า อ่าวละจะเก็บไว้ทำไมหละ เธอบอกว่ามันก็เป็นส่วนนึงของความทรงจำดีๆนะ ผมก็หรอๆ แต่ก็ไล่ลบจนหมด เธอเอาโทสับผมไปเลยอีกคราวนี้ถ่ายรูปผมตอนหน้าเอ๋อๆ ละไปตั้งเป็นวอลเปเปอร์ ผมก็จะเปลี่ยนกลับ เธอบอกว่าถ้าผมเปลี่ยนเธอจะโกรธผม ก็เออะ ไม่เปลี่ยนก็ได้ จากนั้นเธอก็ไปดูเฟสบุ๊คผม ผมก็เพิ่งนึกออกว่า เอ้อ เราไม่มีเฟสบุ๊คเธอนี่นา ผมก็เลยแอดไป แต่เธอบอกว่าเธอจะไม่รับผม ละเธอก็ไม่รับจริงๆ -..- ไม่รู้ว่าทำไม วันนั้นผมก็ไปส่งเธอที่บ้านตามปกติ แต่ระหว่างทางเธอลากผมไปดูดาวเฉยเลย ผมก็อะไรของมันฟระ เรานั่งคุยละดูดาวไปสักระยะนึง ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ก่อนวันเกิดผมวันนึง เธอแมสเสจมาหาผมตอนเที่ยงคืนถามว่าผมทำไรว่างหรือป่าว ผมก็ ว่างดิๆ เธอชวนผมไปดูดาว พอผมไปถึงปรากฏว่าเธอเอาของขวัญวันเกิดมาให้ผม เป็นช๊อคโกแลต หลังจากนั้น 5 นาที เธอก็ไล่ผมกลับบ้าน ผมถามว่า เอ้าทำไมอะ เธอบอกว่า อันที่จริงช๊อคโกแลตนั้นเธอเป็นคนทำ ละเธอกลัวมันละลาย ผมบอกว่าไม่เป็นไรๆ เธอก็ลอกโอเคๆ หลังจากนั้นเธอก็นั่งจ้องหูผม ผมถามอะไร มองทำไม เธอก็ถามว่าชอบใส่ตุ้มหูหรอ ผมก็บอก อื้มๆ เจาะมาตั้งแต่เด็กๆละ เธอก็บอกว่าลองดูในถุงดิ ปรากฏเธอซื้อตุ้มหูมาให้ผมด้วย ผมปลื้มมาก จากนั้นเธอก็เปลี่ยนตุ้มหูให้ผม ผมขอบใจเธอมาก ก็ลูบหัวเธอใหญ่เธอจึงโน้มตัวมาซบตักผม เราอยูาในท่านั้นสักพักนึง ใจผมเต้นแรงมาก แต่ก็ไม่มีอะไร ก็แยกย้ายกันตามปกติ เช้ารุ่งขึ้นเป็นวันเกิดผม ตอนเย็นเราก็ไปกินข้าวกันกับเพื่อนๆผมประมาณสิบกว่าคน หลังจากนั้นเราก็ไปผับกัน จุดพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ เพื่อนผมช่วยคุยกับเธอให้เต็มที่ จนได้ความมาว่า เธอชอบอยู่กับผม เพราะอยู่กับผมแล้วสบายใจ ผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยเจอมา ผมก็เอาละเว่ย น่าจะพอมีหวัง หลังผับปิด ผมจึงชวนเธอไปดื่มต่อ แต่เพื่อนผมกลับหมดแล้ว เราซื้อเบียร์ไปกินกันที่สวนสาธารณะ แถวๆบ้านผม เราก็นั่งคุยกันนานมาก แต่เวลาผมพูดถึงแฟนเก่าเธอจะเอามือมาปิดปากผม พร้อมกับบอกว่าไม่อยากรู้อดีตของผม ผมก็โอเคๆ จากนั้นเธอก็เริ่มพูดถึงตัวผม ว่าเธอชอบอยู่กับผมเพราะอยู่ละสบายใจไม่เหมือนอยู่กับคนอื่น ละเธอก็พ่วงท้ายว่าผมอะเข้าใจยาก ผมก็ขำๆ หลังจากนั้นเธอบอกว่า ขอกอดผมได้ไหม เธออยากรู้ว่าจริงๆ เธอรู้สึกชอบผมจริงๆรึเปล่า ผมก็โอเค ....
แต่ทุกอย่างมันก็เกินเลย เราจูบกัน จับนู่นจับนี่ ตอนนั้นอารมณ์ผมพรุ่งมาก แบบไม่ไหวละ ผมจึงบอกเธอว่ากลับบ้านเราเถอะ เธอก็โอเค ระหว่างทางผมก็เดินจับมือกับเธอมา แต่ธอดูลังเลเหมือนคิดอะไรอยู่ พอมาถึงบ้านผมเราก็จูบกันอีก แต่พอผ่านไปสักพักเธอบอกว่าพอเถอะ เธอไม่ได้ชอบผม เธอไม่รู้สึกสบายหรือรู้สึกรัก หรือ ผ่อนคลายเวลาจูบหรือนอนกอดกับผม ผมจึงหยุด ... ตอนนั้นผมสับสนมาก แบบว่า มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผมไม่เสียดายที่ไม่ได้มีอะไรกับเธอ แต่ผมสงสัยว่าเธอไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอ ผมเสียใจมาก หลังจากนั้นเธอก็เริ่มพูดเรื่องว่าเดี๋ยวเราก็จากกันแล้ว มันคงไม่เวิร์คหรอก ผมบอกว่าก็ลองคบกันก็ได้ เธอบอกว่าตอนเธอกลัเกาหลีเธออาจจะไปชอบคนอื่นก็ได้ ละอีกอย่างเธอบอกว่าเธอไม่ได้ชอบผม ... ผมถามว่าอ่าว ละที่พูดมามันคืออะไร เธอบอกว่า เธอแค่สับสนละชอบผมแค่ถานะเพื่อน ... แต่เธอดูสับสนมาก เธอขอกลับบ้าน ผมก็โอเคๆ ผมเรียกเธอก็ไม่หัน เธอรีบเดินหนีผมละกลับบ้านไปทันที อ่อ ก่อนหน้าเธอจะกลับเธอบอกว่า เราควรจะเลิกคุยกันนะ ละลืมทุกอย่าง ผมก็อ่าวทำไมอะ แต่เธอก็ตอบไม่ชัดเจน...
พอเธอกลับผมก็หลับไป พอผมตื่น ผมโทหาเพื่อนผมเป็นอันดับแรก เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพื่อนผมบอกเธอเป็นไรวะ อาจจะสับสน หรืออะไรสักอย่าง ผมก็เห้ย ทำไงดีวะ คนนี้กูชอบมากอะ ไม่อยากเสียไปง่ายๆแบบนี้ ผมเลยโทไปหาเธอ ปรากฏว่าเธอรับสาย เราคุยกันนานมากผมถามว่าเกิดไรขึ้น เธอก็ได้แต่ย้ำว่า เราเลิกคุยกันเถอะ มันจะดีที่สุด ละพยายามลืมซะ ผมก็บอกว่า มันต้องมีทางแก้ เธอก็ถามว่าทำไง ผมบอก ผมยังไม่รู้ เธอบอกว่าเธออยากเรียนให้จบ เธออยากโฟกัสแต่เรื่องเรียน ไม่อยากมีเรื่องอื่นมาเกี่ยว ผมบอก เราก็บริหารเวลากันได้หนิ เธอก็เรียนไป เราก็มากินข้าวกันวันละ ชั่วโมงก็ได้ แต่เธอปฏิเสธอย่างเดียว ผมคิดไรไม่ออกจริงๆ เลยบอกเธอว่า เอางี้ๆ ออกมาเจอหน่อยมีเรื่องสำคัญจะบอกละไม่อยากพูดผ่านโทสับ ตอนแรกเธอปฏิเสธละเลื่อนเป็นวันอื่น ผมบอกว่าไม่เอาอะ ไม่อยากค้างคา เธอจึงยอมออกมา พอเจอกัน ผมพูดทุกอย่างในใจผมออกไป เธอเงียบตั้งใจฟัง ผมพูดถึงถ้าเราคบกันเราจะบริหารจัดการยังไง เธอสวนขึ้นมาว่า เธอไม่คิดว่าผมจะรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมตอนผมกลับไทย ละไม่คิดว่าผมจะไปหาเธอที่เกาหลี ผมจึงบอกว่าเวลาผมสัญญาผมไม่เคยผิดสัญญา เธอก็เงียบไป ผมพยายามโน้มน้าวทุกทางแต่ไม่ได้ผล เธอไม่ใจอ่อน หรือไม่แสดงท่างทีอะไรออกมา มีแต่พูดว่า เลิกคุยกันเถอะ เลิกติดต่อ เลิกทุกอย่าง ว่าแล้วเธอก็หยิบโทสับเธอออกมาลบเบอร์ผมทิ้งลบแมสเสจลบรูปลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม ผมถามว่าลบทำไม เธอบอกว่าจะได้ลืม ผมถามว่าจะลืมทำไมถ้าไม่ได้ชอบผม เธอตอบอะไรสักอย่างผมจำไม่ได้ แต่ไม่ชัดเจนมากๆ ผมเสียใจมาก หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อ่อลืมบอก เธอบอกผมว่า เราเลิกคุยแค่ตอนนี้ แต่ถ้าเธอกลับเกาหลีละผมกลับไทยก็ยังติดต่อกันได้ ผมถามว่าทำไม เธอบอกว่า เมื่อเราสองคนต่างอยู่ประเทศของตนเอง ก็จะเป็นตัวของตัวเอง บางทีผมอาจจะเปลี่ยนไปชอบคนอื่นก็ได้ ผมก็บอกว่าไม่หรอก เราก็ยังจะชอบเธออยู่ .... หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ที่ผมสงสัยคืเหมือนเธอจะรอให้ผมพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมก็ไม่รู้ คืนนั้นผมเสียใจมากๆ น่าจะที่สุดแล้ว ตั้งแต่มีแฟนมา แต่พอวันรุ่งขึ้น ผม