[นิยาย] "ฝ่ามิติยอดยุทธ" ตอนที่ 8

กระทู้สนทนา

   ----> ตอนที่8 "ฝ่ามือกระแทกปฐพี"

           เคนมองรอบๆตัวหาอาวุธ  พลางคิดหาคำตอบให้คำถามในใจเขา “คนเหล่านี้คือใคร?”
สำเนียงพูดที่เหมือนหลุดมาจากในหนังกำลังภายใน  และออร่าที่ห่อหุ้มพวกเขานั้น
สีสันต่างจากคนทั่วไปที่เขาเคยพบ  เช่นเดียวกับชินที่มีสีดำสนิท….

(นารายณ์ขว้างจักร)ชินเขวี้ยงหมัดสุดแรงด้วยขวา  แล้วต่อด้วยซ้ายอย่างรวดเร็ว
หยางเฉินใช้มือข้างที่กวักท้าทายอยู่ ปัดป้องเพียงเล็กน้อย  ชินยังรุกต่อ
(เอราวัณฟาดงวง) เขาฟาดหมัดเข้าใส่  แต่หยางเฉินก็ป้องกันได้ด้วยมือเดียวกัน
(หนุมานทะยาน) ชินกระโดดขึ้นแทงเข่า เข้าที่ยอดอกของหยางเฉิน แต่เขาก็ใช้มือข้างเดิม
ตบเข่าของชิน ป้องกันไม่ให้ถึงตัว ชินไม่ยอมแพ้ (หนุมานถวายแหวน) เขาส่งหมัดคู่เสยเข้าที่ปลายคาง
แต่หยางเฉิน  ก็ยังคงใช้มือข้างเดิม  ปัดออกจนหลุดวิถีไป
“ผ่านไปแล้วสี่กระบวนท่า  ดูท่าว่าเจ้าจะไร้วรยุทธนะ แบบนี้อีกกี่สิบกระบวน ก็เอาชัยข้าไม่ได้” หยางเฉินพูดขึ้น
เมื่อเห็นอีกฝ่ายด้อยกว่ามาก  แววตาชินเริ่มดุดันขึ้น  เมื่อได้ฟังคำปรามาส  ในตอนแรก
ชินคิดที่จะเข้ามาช่วยหญิงสาวเท่านั้น  แต่เวลานี้กลับเปลี่ยนเป็นต้องการเอาชนะ  หลี่หยางเฉินที่อยู่ตรงหน้าเขาเสียแล้ว

        เคนซุ่มดูด้วยความตื่นตาตื่นใจ  เขาคิดในใจว่า หากตอนแรกที่เขามาถึง กระโจนเข้าร่วมวงด้วยเลย
คงเสียท่าชายกลุ่มนี้แล้ว  แต่โชคยังดีที่เขามองเห็นออร่าที่ห่อหุ้มร่างกายคนกลุ่มนั้น  ทำให้เขายั้งตัวเองไว้ทัน
เขาหันหลังมองดูเส้นทางที่วิ่งเข้ามา  “เป็นตรอกที่ลึกเป็นบ้าเลย  เวรเอ๊ย” เขาสบถพึมพำไม่พอใจ
“ยังไงดีล่ะทีนี้? จะไปแจ้งตำรวจ....ก็ดูจะไม่ทันเวลา  เข้าไปช่วย? ก็ไม่น่าจะสู้ได้
เล่นกับชินยังกับเป็นเด็กอมมือซะอย่างนั้น  ของที่จะใช้เป็นอาวุธก็ไม่มี โธ่ว้อย!”  เคนคิดในใจ
พลางเอามือขยำหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด  ที่คิดหาทางแก้สถานการณ์ไม่ออก  แต่ทันใดนั้น!
เขาก็รู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง  มันไหลมาจากทั้งชินและหยางเฉิน  ออร่าสีดำสนิทที่เคยห่อหุ้มตัวเขาอยู่
เริ่มขยายตัวและแผ่ซ่านมาจนถึงเคน  ส่วนของหยางเฉินนั้น ยังคงเป็นเพียงอ่อราสีน้ำตาล ห่อหุ้มตัวเขาเช่นเดิม
แต่กลับมีอีกสีนึงพวยพุ่งออกมา  มันคือสีของอาชญากรที่กำลังจะลงมือ!
เคนสองจิตสองใจ  เขาไม่รู้ว่าจะออกไปช่วยวัดดวง  หรือซุ่มดูต่อไปเพื่อความปลอดภัย
สุดท้ายเขาก็สงบใจได้  และซุ่มดูต่อไป  โดยฝากความหวังไว้กับออร่าสีดำของชิน

“!!?หืออ.....เจ้า..เป..”  หยางเฉินสัมผัสปราณดำที่ไหลมาจากชิน นึกเอะใจ  แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค
ชินก็กระโจนเข้าหาไต่ตัวเขา ชินใช้สองมือประสานไว้ที่ท้ายทอยของหยางเฉิน และดึงเขาเข้าหาตัวเอง
(โล้ชิงช้า) แทงเข่าเข้ายอดอกหยางเฉินเน้นๆ สามดอกติดๆกัน  แต่หยางเฉินเกร็งลมปราณรับไว้
จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ “แข็งยังกับหิน!? นี่คือลมปราณสินะ” เขาคิดในใจพลางยกเท้า
ปืนขึ้นไหล่ของหยางเฉิน (หนุมานเหยียบลงกา) สับศอกลงเข้ากลางกระหม่อม
ชายที่มีแผลเป็น  สังเกตุเห็นอันตรายถึงชีวิตของหยางเฉิน
(ดัชนีสี่ฤดู-ฤดูฝน :อัสนีบาต) จึงลอบยิงปราณสายฟ้า  ออกจากนิ้วชี้และนิ้วกลาง
ปราณสายฟ้านั้นพุ่งไปอย่างรวดเร็วราวอัสนีบาตจริงๆ  เข้าหาชินที่เป็นเป้าหมาย

       เคนซึ่งเฝ้าดูอยู่ตลอด  เห็นสายฟ้าเส้นนั้นเข้า  ก็รู้สึกได้ทันที  ว่าชินกำลังตกอยู่ในอันตราย
นัยน์ตาของเคน  เริ่มเปลี่ยนจากสีดำ  กลายเป็นสีแดงเพลิงส่องประกาย และไวเท่าความคิด
เขาพุ่งออกไปด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์  กระโดดโถมตัวถีบหยางเฉินจนกระเด็นไปพร้อมกับชิน
แต่สายฟ้านั้นกลับพุ่งเป้ามายังเขาแทน  ช่วงเวลานั้น  เคนมองเห็นภาพทุกอย่างราวกับภาพสโลโมชั่น
ทั้งชินและหยางเฉินที่กระเด็นออกไป  ทั้งสายฟ้าที่พุ่งเข้ามา  ช่างดูเชื่องช้าเหลือเกิน
เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อย  หลบปราณสายฟ้าเส้นนั้น   “..!!?!”  แต่ก็ตกใจและแปลกใจสุดขีด
ที่พบว่าเจ้าของปราณมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว   พร้อมกับฝ่ามือที่ยื่นเข้าหาเขาอย่างช้าๆ
เคนใช้มือปัดออกให้พ้นตัวตามสัญชาติญาณ  แต่ระหว่างที่สัมผัสกับข้อมือของชายคนนั้น
ก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เขากระทืบเท้าลงพื้น ตึง! เสียงเท้ากระทบพื้นดังขึ้น
ที่พื้นเกิดหลุมรอยแตกเป็นวงกลมไม่ลึกนัก

            “กระแทกปฐพี” เสียงเจ้าของฝ่ามือร้องขึ้น  ทันใดนั้น! เคนก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
วิ่งออกจากข้อมือชายคนนั้น  เข้ามายังมือของเขา   มันก่อตัวหมุนวนราวกับพายุคลั่ง
กร๊อบบ..เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ...กร่อบ!  เสียงกระดูกของเคน กรีดร้องแตกละเอียด
ทุกขณะที่พายุคลั่งนั้นเคลื่อนผ่าน จากนิ้วมือสู้ข้อมือ จนถึงหัวไหล่  และทะลุออกไป
ชนกับผนังด้านหลัง  เกิดหลุมรอยแตกขึ้นเป็นวงกลม ขนาดเดียวกันกับที่พื้น
เคนเห็นแขนตัวเองเริ่มบิดเป็นเกลียวอย่างช้าๆ  และมันมาพร้อมกับความเจ็บปวด
ที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆเช่นกัน ไม่นานนักภาพสโลโมชั่นที่เขาเห็นก็คืนกลับสู่ปกติ
พร้อมๆกับสีดวงตา  ที่เปลี่ยนมาเป็นสีดำเช่นเดิม  และตัวเขาก็ถูกดีดออก กระเด็นหมุนเคว้งอยู่กลางอากาศหลายตลบ
ก่อนที่จะตกลงสู่พื้น ตุ่บ!   “อั่ก....อ้ากกกกกก” เคนส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เขาขดตัวงอเป็นกุ้ง
มือกุมแขนข้างที่หักเอาไว้   ชินที่ล้มกลิ้งไปกับหยางเฉิน  เห็นเคนได้รับบาดเจ็บ  ก็ผละจากหยางเฉินทันที
เขาลุกขึ้นวิ่งกระโจนเข้าหาชายที่มีรอยแผลเป็นทันที

“เพลงเตะวายุมายา : วายุกระหน่ำซัด”  ชายเจ้าของเพลงเตะ  ร้องพลางกระโดดตวัดขาไปมาเข้าหาชิน
พริบตาเดียว ก็เกิดลมหมุนขึ้นรอบๆปลายเท้าของเขา  ปราณสายลมมากมายพุ่งออกจากเท้า  เข้าจู่โจมชิน
ชินซึ่งมองไม่เห็นลมปราณ  ก็ถูกปราณทั้งหมด กระหน่ำซัดตามชื่อเพลงเตะนั้นกลางอากาศ
ผั๊วะๆๆๆๆๆๆ...พลั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ....ตุ่บ! “อั่ก!” เสียงร้องแบบจุกๆ  ของชินดังขึ้น
เมื่อเท้าสุดท้ายเป็นลูกถีบของจริง ถีบเข้าที่ท้องของเขา  แรงถีบนั้นส่งร่างของชิน
ลอยไปกระแทกกับผนังด้านหลัง   ก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นอีกที
“อ่อก!” เขากระอักเลือดทันทีที่ลงถึงพื้น ชินพยายามยันตัวเองลุกขึ้น  เพื่อสู้ต่อ
แววตาเขายังไม่ยอมแพ้  แต่เขาก็ไม่สามรถลุกขึ้นมาได้

             (พลังมังกรทอง ขั้นที่หนึ่ง) ชายที่มีรอยแผลเร่งลมปราณ เต็มขั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว
จากที่เคยสะกดไว้แค่เพียง หนึ่งส่วนสี่ของหนึ่งในสิบ (ดัชนีสี่ฤดู-ฤดูร้อน :เพลิงตะวันผลาญ)
นิ้วชี้และนิ้วกลางของเขา  มีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา  และมันร้อนจริงๆตามชื่อของมัน
เขาเดินเข้าหาเคนอย่างช้าๆ  เคนซึ่งนอนกัดฟันอย่างเจ็บปวด  รู้สึกได้ถึงออร่าสังหารที่เขาแผ่ออกมา

นักศึกษาสาวซึ่งนั่งกอดเข่าพิงประตูเหล็กเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่  เมื่อเห็นสภาพของชิน
และเคนที่กำลังจะถูก (เพลิงตะวันผลาญ) เธอก็ร้องไห้โฮ
“ทุกอย่างเป็นความผิดของเราเอง  ถ้าไม่แสดงห้วงเวลาจักรพรรดิออกไป  พวกมันคงยังตามไม่เจอ
อาคังก็ไม่ต้องตาย  พวกเขาก็ไม่ต้องมีสภาพเช่นนี้”  เธอคร่ำครวญโทษตัวเองอยู่ในใจ
“เผ่าราชันย์  มีแค่คนเดียวก็พอแล้ว  หึ..หึ...ไม่ต้องห่วงนะ  ข้าจะรีบส่งสหายของเจ้าตามไปติดๆ”
ชายที่มีรอยแผลกล่าว  พร้อมกับซัดปราณดัชนีออกไป....!


***จบตอนที่8  ปิดฉากปฐมบท***

ขอขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่านครับ