นิยายเรื่อง "ฝ่ามิติยอดยุทธ" ตอนที่1

-ปฐมบท-
กำเนิดยอดยุทธ

---->ตอนที่1   "ความฝัน"

          ท่ามกลางสงครามอันร้อนระอุ      ซึ่งเปิดศึกกันบนผืนดินอันกว้างใหญ่      ผู้คนรวมกันนับหมื่นรบพุ่งเข้าฟาดฟันกันฝุ่นตลบ  
ในความวุ่นวายของสงครามนั้น  มีร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบหกปีคนหนึ่งนอนตะแคงอยู่    นิ้วมือเขาเริ่มกระดิก  ตาของเขาค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ
ภาพท้องฟ้ามัวๆและฝุ่นที่คละคลุ้งนั้น    ทำให้ยากที่จะปรับสภาพการมองเห็นของเขา  ทันทีที่ภาพมัวๆเริ่มชัดเขาก็ต้องแปลกใจ
"เฮ่ย! อะไรกันเนี่ย?"  เขาร้องขึ้นด้วยความงุนงง    "ยุคนี้ยังมีสงครามอีกเหรอวะ?"   แน่นอน เด็กหนุ่มคนนี้เกิดและโตในเมือง
ซึ่งทุกวันเต็มไปด้วยผู้คนที่เร่งรีบ  แออัด เต็มไปด้วยรถ ควันและมลภาวะ     แล้วทำไมถึงได้มีพื้นที่โล่งขนาดให้คนมากมายมารบกันได้ล่ะ?  

เขาลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆตัว   เพื่อที่จะทำความคุ้นเคย " O_o’ ...!!"   แต่เด็กหนุ่มก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าที่รบกันอยู่
ไม่ได้มีแค่มนุษย์!!!  มันต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ     เพราะเขาเห็นศพที่อยู่ไม่ไกลเขาเท่าไรนักมีสี่แขน!! และที่สำคัญ  เขาเห็นว่าที่สู้ๆกันอยู่
บางคนมีผิวหนังเป็นเกล็ดด้วย!    "เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย?"  เด็กหนุ่มถามตัวเองด้วยความสับสนกับสิ่งที่ตนเห็น
เขาคิดว่ามันไม่น่าจะใช่ โลกที่เขาเคยอยู่ซะแล้ว

              ขณะที่เขาสับสนอยู่นั้น   มีลำแสงสีทองสายนึงพุ่งผ่านหน้าเขาไป     เด็กหนุ่มหันควับมองที่เป้าหมายของลำแสง  
มันพุ่งไปยังชายร่างยักษ์  ผิวหนังสีม่วงหยาบกร้าน   อีกทั้งเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ขนแขนรุงรัง   กำลังเงื้อขวานอันใหญ่
พร้อมที่จะตัดคอเขาอยู่ด้านหลัง  เกิดเสียง  ตูม!  ดังสนั่น    ทันทีที่ลำแสงนั้นถึงเป้าหมาย
และมันทำให้ชายร่างยักษ์คนนั้น   กระเด็นออกไปหลายเมตรเลยทีเดียว   เด็กหนุ่มทั้งตกใจและแทบไม่เชื่อสายตา  ว่าลำแสงเล็กๆสายนั้น
จะมีความรุนแรง   ถึงขนาดทำให้คนตัวใหญ่ ความสูงเกือบสามเมตร   กระเด็นออกไปไกลได้เพียงนี้   และยังทำให้ยักษใหญ่
ถึงกับกระอักเลือดลุกขึ้นไม่ได้อีกเลย    เด็กหนุ่มหันกลับไปมองที่มาของลำแสง   แต่ก็ไม่พบเจ้าของแสงสีทองนั้น

เด็กหนุ่มยืนขึ้นช้าๆ   มองรอบๆตัวอีกครั้ง  เขาคิดว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว มันอันตรายมาก   "เกือบคอขาดแล้วเรา"  เด็กหนุ่มคิด
และกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่   หลังจากเกือบถูกตัดคอ  ขณะที่เขากวาดสายตามองดูลู่ทาง  สายตาเขาก็ได้ไปหยุดอยู่ที่เด็กสาวคนหนึ่ง
อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา   เด็กสาวคนนั้น มีใบหน้างดงาม  แววตาเปล่งประกายดุจอำพัน  ผิวขาวเนียนดุจไข่มุก  เส้นผมสีทองเป็นประกายถูกรวบจนเรียบร้อย  ในมือเธอถือกระบี่หนึ่งเล่ม  "เก่งจังแฮะ" เขาพูดพึมพำ เด็กสาวคนนั้น   ตวัดกระบี่ได้คล่องแคล่วและเร็วมาก
จนมองแทบไม่ทัน   คมกระบี่ปลิดชีพศัตรูที่กรูกันเข้ามาหาเธอ   ล้มตายเป็นใบไม้ร่วง  ราวกับเธอกำลังเต้นรำอยู่ท่ามกลางดอกไม้เลือด
เด็กหนุ่มยืนมองดูเด็กสาว   ราวกับต้องมนต์สะกด

ในขณะที่เด็กหนุ่ม  กำลังตกอยู่ในภวังค์   เขาได้ยินเสียงค่อนข้างทุ้ม   และทรงพลังดังขึ้น   "ปราณทลายฟ้า...!!"    สิ้นเสียงนั้น
แผ่นดินก็สะเทือน     จนเด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์กลับสู่สนามรบอีกครั้ง    พร้อมกันนั้นก็มีเสียงคล้ายระเบิดดังขึ้น  
มันดังสนั่นราวกับฟ้าจะถล่มเลยทีเดียว     เมื่อเด็กหนุ่มหันไปดูที่มาของเสียง    ก็พบชายหัวโล้นคล้ายหลวงจีน   
ตัวสูงใหญ่ร่างกายสีฟ้า ลูกตาสีเขียว   ยืนอย่างมั่นคง   และแขนสองข้างเหยียดตึงไปด้านหน้า   เบื้องหน้าฝ่ามือของชายผู้นั้น
เกิดหลุมลึกไม่มากนักแต่มีรัศมีวงกว้างมาก   ภายในรัศมีของหลุม    มีผู้คนและที่ดูเหมือนไม่ใช่คน  นอนอยู่เป็นจำนวนมาก
บางคนถึงกับกระอักเลือดตาย บางคนกระดูกหัก ร้องโอดโอยกันระนาว  
"นี่มันอะไรกันเนี่ย สงครามตัวประหลาด....?"   เขางุนงงกับสิ่งที่พบเห็น  ขณะที่เด็กหนุ่มยืนฉงนอยู่นั้น    ก็มีเงาร่างดำทมิฬ
ปรากฎขึ้นด้านหลังของเขา    เมื่อเด็กหนุ่มรู้สึกตัวหันกลับไปมอง    เขาก็พบว่าตัวเองกำลังจะถูกปลายหอกเสียบเข้าที่หน้าผาก
และทหารคนนั้น  ก็ไม่ใช่คนอีกเช่นกัน   ถึงแม้รูปร่างจะเหมือนมนุษย์    แต่กลับมีใบหน้าซีดเผือก  ลูกนัยน์ตาสีดำ
เห็นเพียงจุดขาวๆเล็กที่อยู่กลางลูกตาเท่านั้น   

ปลายหอกอันแหลมคม    เสียบเข้ามาที่กลางหน้าผากของเขา ฝากรอยแผลตื้นๆไว้ให้   และมันก็หยุดแค่นั้น    เพราะร่างของทหารคนนั้น
ถูกแยกออกเป็นสองส่วนซะแล้ว   ไม่เช่นนั้นมันคงทะลุถึงมันสมองของเด็กหนุ่มแล้ว   ร่างของทหารผู้นั้นถูกแยกออก
ด้วยคมกระบี่บางเฉียบของเด็กสาวคนนั้น   เขาได้เห็นหน้าเธอชัดเจนขึ้น   ทั้งสองได้สบตากัน  ในเวลานั้น
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน   ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเคลื่อนไหวก็หยุดนิ่งไม่ไหวติง เด็กหนุ่มหัวใจเต้นแรง
และรู้สึกตกหลุมรักเด็กสาวในทันที  ในขณะที่เธอก็สบตากับเขาเช่นกัน   เขาคิดว่าอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้นานๆ  
แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดสติ…..

             "เคน......เคน"  เสียงเสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวเขา  ทุกอย่างที่เห็นเริ่มมืดลง  พร้อมกับเสียงนั้น "เคน!.......ตื่นหรือยังลูก?"   
"เอ๊ะ!!"  เคนรู้สึกตัวอีกครั้งและรู้แล้ว   ว่านั่นคือเสียงแม่ของตนกำลังเรียก  เขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ   มองเห็นเพดาห้องสีฟ้าที่คุ้นเคย   "เฮ่อ....ฝัน...."  เขาโล่งใจ   เมื่อรู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน
แต่ก็ยังเสียดาย  อดคิดถึงใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นไม่ได้  เขาลุกจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำ    "เฮ้ย!" เขาร้องด้วยความตกใจ  
เมื่อส่องกระจกแล้วพบว่า ที่กลางหน้าผากเกิดรอยแผลตื้นๆ  และยังมีเลือดไหลซึมออกมาซิบๆ!
"ฝันอะไรวะเนี่ย....?"

***จบตอนที่ 1***

ขอฝากผลงานหน่อยนะครับ  ท่านใดถูกใจหรือสนใจ  ตามไปอ่านต่อได้ที่  http://my.dek-d.com/zangkuro/writer/view.php?id=50952   หากไม่ถูกใจหรือสร้างความไม่พอใจ  ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ