หรือจริงๆแล้ว เราแค่กำลังเหนื่อยกับการพยายามเป็นคนที่ดูโอเคอยู่ตลอดเวลา

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งเอง ถ้าพิมพ์วกไปวนมาขออภัยล่วงหน้านะคะ
ช่วงหลังมานี้เรารู้สึกว่าตัวเองต้องพยายาม “ดูโอเค” ให้คนรอบข้างเห็นตลอด
ไม่ว่าจะที่ทำงาน กับเพื่อน หรือแม้แต่กับครอบครัว
ทั้งที่ข้างในจริงๆ มันไม่ได้รู้สึกแข็งแรงขนาดนั้น
มีหลายวันที่เหนื่อย แต่ก็ยังต้องยิ้ม ต้องตอบว่าไม่เป็นไร
บางทีแค่อยากเงียบ อยากอยู่คนเดียว แต่ก็กลัวคนอื่นจะมองว่าเราแปลก
เลยฝืนทำตัวปกติ ทั้งที่ใจมันอยากพัก
พออยู่คนเดียวถึงได้รู้ว่าเราเก็บความรู้สึกไว้เยอะมาก
ไม่ได้มีเรื่องใหญ่โตอะไร แค่สะสมความล้าไปเรื่อยๆ
จนบางครั้งก็แอบถามตัวเองว่า เราใจดีกับคนอื่นมากเกินไปหรือเปล่า
แล้วลืมใจดีกับตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เลยอยากมาถามว่า มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหม
แล้วทุกคนจัดการกับความรู้สึกเหนื่อยลึกๆ แบบนี้ยังไงกันบ้างคะ