สวัสดีค่ะ หัวข้อนี้แรงมากๆ และเราเข้าใจเลยว่าอาจมีผู้ใหญ่บางส่วนอาจมองว่าเราใช้คำที่รุนแรงเกินไป แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา มันเกินจะบรรยายจริงๆค่ะ
เท้าความก่อนว่า เราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่หย่ากันเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว และตอนี้ มีแค่แม่ที่คอยดูแล ขอบอกก่อนว่า เราเรียนกำลังจะจบ และต้องหางานทำ มันคงจะปกติใช่มั้ยคะ แต่หลังจากเราได้งาน ซึ่งเป็นงานที่ดีเลยแหละ บริษัทระดับประเทศ แต่เราขอไม่เอ่ยถึงนะคะ เราก็บอกแม่หมด ว่าทำงานบริษัทนี้ๆนะ แต่พอเริ่มใกล้วันเริ่มงาน แกก็ไม่อยากให้เราไปทำค่ะ อ้างว่าพี่สาวข้างบ้าน จบตรีมา ยังไม่เห็นมีงานทำเลย จะไปคาดหวังอะไรกับบริษัทที่ไม่เคยเห็นหน้างาน กลัวเป็นสแกมเมอร์
เอาจริงวินาทีนั้นเราหมดคำพูดจริงนะ เพราะก็บอกไปหมดแล้วว่างานแบบไหน ทำตำแหน่งอะไร เงินเดือนเท่าไหร่ คอนเฟิร์มวันเริ่มฝึกงานให้รู้ ให้พิกัดบริษัททุกอย่าง แต่แกก็ยังกลัวเราโดนหลอก แล้วสรุป เราก็ตัดสินใจด้วยการไม่ไปทำงานค่ะ เพราะแกกดดัน บอกให้ทำงานที่บ้าน จะได้อยู่ใกล้แม่
จนเราไม่รู้เลยว่า เราจะกัดฟันฝืนส่งตัวเองจบตรีไปทำไม ในเมื่อจะไม่ได้ทำงานในสายงานที่ตัวเองเลือก เพื่อกลับบ้าน ไปรับจ้างวันละ300 เราได้แต่สงสัย ว่าที่ผ่านมาเราทำไปเพื่อใคร เพื่ออะไร ในเมื่อแม่ไม่เคยเข้าใจว่าที่เราทำไปก็เพื่ออยากให้แกสบาย ไม่ต้องอยู่แบบลำบาก ใช้ชีวิตวัยเกษียรแบบที่ควรใช้
ทุกอย่างมันมืดแปดด้าน เพราะถ้าเราไปทำ แม่ก็ไม่สบายใจ แต่เราก็เสียดายอนาคต เรากำลังจะได้ดีแล้วแท้ๆ แต่โดนตัดเพราะความห่วง ทั้งที่เราอธิบายทุกอย่างชัดเจน ไม่เคยปิดบัง แต่สุดท้าย เหมือนคุยกับกำแพง เพราะแกไม่ยอมรับฟังเราเลย ตอนนี้ไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตแล้ว มันตันไปหมด ก้าวไม่ถูก เหมือนโดนดึงขาไว้ตลอดเวลา จนเราไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้เราใช้ชีวิตตัวเอง หรือเดินไปตามเส้นที่แม่เราขีดไว้อย่างเดียวกันแน่
กำลังจะหมดอนาคต เพราะแม่ตัวเอง
เท้าความก่อนว่า เราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่หย่ากันเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว และตอนี้ มีแค่แม่ที่คอยดูแล ขอบอกก่อนว่า เราเรียนกำลังจะจบ และต้องหางานทำ มันคงจะปกติใช่มั้ยคะ แต่หลังจากเราได้งาน ซึ่งเป็นงานที่ดีเลยแหละ บริษัทระดับประเทศ แต่เราขอไม่เอ่ยถึงนะคะ เราก็บอกแม่หมด ว่าทำงานบริษัทนี้ๆนะ แต่พอเริ่มใกล้วันเริ่มงาน แกก็ไม่อยากให้เราไปทำค่ะ อ้างว่าพี่สาวข้างบ้าน จบตรีมา ยังไม่เห็นมีงานทำเลย จะไปคาดหวังอะไรกับบริษัทที่ไม่เคยเห็นหน้างาน กลัวเป็นสแกมเมอร์
เอาจริงวินาทีนั้นเราหมดคำพูดจริงนะ เพราะก็บอกไปหมดแล้วว่างานแบบไหน ทำตำแหน่งอะไร เงินเดือนเท่าไหร่ คอนเฟิร์มวันเริ่มฝึกงานให้รู้ ให้พิกัดบริษัททุกอย่าง แต่แกก็ยังกลัวเราโดนหลอก แล้วสรุป เราก็ตัดสินใจด้วยการไม่ไปทำงานค่ะ เพราะแกกดดัน บอกให้ทำงานที่บ้าน จะได้อยู่ใกล้แม่
จนเราไม่รู้เลยว่า เราจะกัดฟันฝืนส่งตัวเองจบตรีไปทำไม ในเมื่อจะไม่ได้ทำงานในสายงานที่ตัวเองเลือก เพื่อกลับบ้าน ไปรับจ้างวันละ300 เราได้แต่สงสัย ว่าที่ผ่านมาเราทำไปเพื่อใคร เพื่ออะไร ในเมื่อแม่ไม่เคยเข้าใจว่าที่เราทำไปก็เพื่ออยากให้แกสบาย ไม่ต้องอยู่แบบลำบาก ใช้ชีวิตวัยเกษียรแบบที่ควรใช้
ทุกอย่างมันมืดแปดด้าน เพราะถ้าเราไปทำ แม่ก็ไม่สบายใจ แต่เราก็เสียดายอนาคต เรากำลังจะได้ดีแล้วแท้ๆ แต่โดนตัดเพราะความห่วง ทั้งที่เราอธิบายทุกอย่างชัดเจน ไม่เคยปิดบัง แต่สุดท้าย เหมือนคุยกับกำแพง เพราะแกไม่ยอมรับฟังเราเลย ตอนนี้ไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตแล้ว มันตันไปหมด ก้าวไม่ถูก เหมือนโดนดึงขาไว้ตลอดเวลา จนเราไม่แน่ใจแล้วว่าตอนนี้เราใช้ชีวิตตัวเอง หรือเดินไปตามเส้นที่แม่เราขีดไว้อย่างเดียวกันแน่