ความรักก็เหมือน “ม้ากระดก”
ศิลปะแห่งการหาจุดสมดุล
ในสนามเด็กเล่น เราต่างคุ้นเคยกับ “ม้ากระดก”
เครื่องเล่นธรรมดาที่ซ่อนบทเรียนลึกซึ้งเอาไว้
เพราะมันเล่นคนเดียวไม่ได้
มันต้องการคนสองคน…ที่พร้อมนั่งลงคนละฝั่ง
และขยับจังหวะหัวใจไปพร้อมกัน
ความรักก็เช่นกัน
ไม่ใช่เรื่องของใครคนใดคนหนึ่ง
แต่คือเรื่องของ “เรา”
ที่ต้องผลัดกันให้ และยอมรับจากกัน
หัวใจของมัน คือจังหวะ “ขึ้นและลง”
เมื่อคนหนึ่งลอยสูง
ก็เพราะอีกฝ่ายยอมย่อตัวส่งแรงให้
และเมื่อถึงคราวลง
เราก็ต้องพร้อมเป็นแรงผลักให้เขาลอยขึ้นไปบ้าง
ความสัมพันธ์ที่ดี
จึงไม่ใช่การแบกกันไปตลอดทาง
แต่คือการสลับกันประคอง
หากนิ่งเกินไป…ทุกอย่างจะน่าเบื่อ
แต่หากต่างกันมากเกินไป
จนฝ่ายหนึ่งกดอีกฝ่ายให้ลอยเคว้งคว้าง
คนหนึ่งจะไร้ที่ยึดเหนี่ยว
อีกคนจะเหนื่อยล้ากับการแบกรับทุกอย่าง
และความสุขจะค่อย ๆ หายไป
จุดสมดุลที่แท้จริง
ไม่ได้แปลว่าต้อง “เท่ากันเป๊ะ”
แต่มันคือการยอม “ขยับหา” กัน
คนที่หนักกว่า อาจต้องขยับเข้ามา
คนที่เบากว่า อาจต้องถอยออกนิดหนึ่ง
เพื่อให้น้ำหนักของความรู้สึกพอดีกัน
บางวันเขาถอย…คุณอาจต้องรุกเข้าไปหา
บางวันคุณอ่อนล้า…เขาต้องพร้อมเข้ามาประคอง
เพื่อให้กระดานแผ่นนี้
ยังเคลื่อนไหวต่อไปได้
ท้ายที่สุด ความรักก็เหมือนม้ากระดกตรงที่…
ถ้าใครคนหนึ่งลุกหนีไปกลางคัน
อีกคนจะร่วงลงอย่างเจ็บปวด
แต่ถ้าทั้งสองเลือกจะอยู่
และประคองกันไว้
จังหวะขึ้นลงธรรมดา ๆ นั้น
จะกลายเป็นความสุข
ที่ทำให้เรายิ้มได้ในทุกวัน 🤍
ความรักก็เหมือน “ม้ากระดก”
ศิลปะแห่งการหาจุดสมดุล
ในสนามเด็กเล่น เราต่างคุ้นเคยกับ “ม้ากระดก”
เครื่องเล่นธรรมดาที่ซ่อนบทเรียนลึกซึ้งเอาไว้
เพราะมันเล่นคนเดียวไม่ได้
มันต้องการคนสองคน…ที่พร้อมนั่งลงคนละฝั่ง
และขยับจังหวะหัวใจไปพร้อมกัน
ความรักก็เช่นกัน
ไม่ใช่เรื่องของใครคนใดคนหนึ่ง
แต่คือเรื่องของ “เรา”
ที่ต้องผลัดกันให้ และยอมรับจากกัน
หัวใจของมัน คือจังหวะ “ขึ้นและลง”
เมื่อคนหนึ่งลอยสูง
ก็เพราะอีกฝ่ายยอมย่อตัวส่งแรงให้
และเมื่อถึงคราวลง
เราก็ต้องพร้อมเป็นแรงผลักให้เขาลอยขึ้นไปบ้าง
ความสัมพันธ์ที่ดี
จึงไม่ใช่การแบกกันไปตลอดทาง
แต่คือการสลับกันประคอง
หากนิ่งเกินไป…ทุกอย่างจะน่าเบื่อ
แต่หากต่างกันมากเกินไป
จนฝ่ายหนึ่งกดอีกฝ่ายให้ลอยเคว้งคว้าง
คนหนึ่งจะไร้ที่ยึดเหนี่ยว
อีกคนจะเหนื่อยล้ากับการแบกรับทุกอย่าง
และความสุขจะค่อย ๆ หายไป
จุดสมดุลที่แท้จริง
ไม่ได้แปลว่าต้อง “เท่ากันเป๊ะ”
แต่มันคือการยอม “ขยับหา” กัน
คนที่หนักกว่า อาจต้องขยับเข้ามา
คนที่เบากว่า อาจต้องถอยออกนิดหนึ่ง
เพื่อให้น้ำหนักของความรู้สึกพอดีกัน
บางวันเขาถอย…คุณอาจต้องรุกเข้าไปหา
บางวันคุณอ่อนล้า…เขาต้องพร้อมเข้ามาประคอง
เพื่อให้กระดานแผ่นนี้
ยังเคลื่อนไหวต่อไปได้
ท้ายที่สุด ความรักก็เหมือนม้ากระดกตรงที่…
ถ้าใครคนหนึ่งลุกหนีไปกลางคัน
อีกคนจะร่วงลงอย่างเจ็บปวด
แต่ถ้าทั้งสองเลือกจะอยู่
และประคองกันไว้
จังหวะขึ้นลงธรรมดา ๆ นั้น
จะกลายเป็นความสุข
ที่ทำให้เรายิ้มได้ในทุกวัน 🤍