O ตรู่เช้าเดือนสิบสอง .. O

0 เสียงไก่ขันแว่วฝ่าอุษาสมัย
บอกจันทร์ให้งำรอยแล้วถอยหลบ
เพื่อเปิดฟ้าแรกวันให้ครันครบ
การบรรจบรูปธรรมแสนอำพน
0 ลมหนาวพลิ้วผ่านอยู่แต่ตรู่สาง
หมอกก็คลี่ม่านพรางทั่วทางถนน
หนาวเนื้อตัว, หนาวในหัวใจคน
นั้น-หนาวจนถวิลอุ่น .. ไว้หนุนทรวง
0 เม็ดน้ำค้างวางหยาด .. เรียงหยาดรับ
การทอดทับแต้มแต่งด้วยแสงสรวง
จึงเห็นเพชรน้ำร้อย .. นั้นลอยดวง
พร้อมรูปหวงพร่างแพร้วในแววตา
0 แววระยับวามช่วง .. ในดวงเนตร
ค่อยเผยเลศนัยเผดียง บอกเดียงสา
ทั้งพฤติ, รูปนาม .. ย่อมล่ามอา-
รมณ์ .. ผู้อุปาทานกระหยับ แนบกับใจ
0 มุขมณีน้ำระยับ .. ย่อมจับจิต
ผู้เพ่งพิศ-อภิรมย์, ฤาข่มไหว
เห็นแต่เพียรจับจ้องหมายมองไป
เสพรูปนามเพ็ญพิไล .. หวัง-ไขว่คว้า
0 เพชรงามประกายพร่างฤาว่างเว้น
จากแฝงเร้นกรณีทุกทีท่า
เมื่อเหลี่ยมเพชรเหลื่อมประกายต่อสายตา
ใดอาจหยุดเสน่หาจากตาชาย ?
0 รูปนามเมื่อเคลื่อนฝัน .. เข้าบรรจบ
ติณณภพก็ปริแยกจนแหลกสลาย
ถวิลแต่คุณค่าอันพร่าพราย
ที่โชนฉายแววมณีเป็นสีเดียว
0 ทุกองศาเก็จแก้วผ่องแผ้วอยู่
เคลื่อนงามสู่คล้ายจะพลอดให้กอดเกี่ยว
ผ่านนัยน์ตาแฝงเร้น .. ราวเส้นเกลียว
ทอดเส้นเข้ารัดเหนี่ยว .. พันเกี่ยวใจ
0 แล้วม้วนเส้นม้วนปลายเก็บปลายเงื่อน
จนสุดเคลื่อนสุดคลาย .. ต้น-ปลาย .. ไหว
เพื่อเสพรับอุ่นอายจากภายใน
อุ่นอาลัยล้อมรุม .. คอยสุมลน
0 แต่บรรจบก็ลุกลามเป็นความหมาย
แววตาคล้ายจำนรรจ์นับพันหน
กระนั้นแล้ว .. หวั่นไหว .. และใจคน
จักหลุดพ้นพรากได้เยี่ยงไรกัน
0 เห็นมณีน้ำระยับงามจับจิต
ย่อมต้องคิดหมายปอง ตระกองขวัญ
เพื่อยึดโยงปักปลูกความผูกพัน
ไปชั่วกัปชั่วกัลป์พุทธันดร
0 คะเนนึกคะนึงอยู่แต่ตรู่สาง
ที่แววอางขนางเห็นเกินเร้นซ่อน
ที่แสงในแววตาผู้อาทร
สบ-เว้าวอน .. เพรียกถวิลเพรียกจินตนา
0 คะเนนึกคะนึงอยู่ไม่รู้สิ้น
เปลี่ยวเหงาย่อมพังภินท์จนสิ้นท่า
เมื่อแสงวามผ่องแผ้วในแววตา
เผยต่อหน้าพาโลกพ้นโศกซม
0 เหลี่ยมเพชรเหลื่อมงามเพ็ญ .. เมื่อเต้นตอบ
โลกโดยรอบเคยระยับก็ลับ .. ล่ม
เหลือเพียงงามเบื้องหน้าให้ปรารมภ์
รอขับข่มทุกมณี ในที่นั้น
0 เม็ดน้ำค้างทุกหยาด .. บำราศแล้ว
เหลือเพียงแก้วเพชรพราย .. ยังส่ายสั่น
ครองภาวะโชนช่วง .. เมื่อดวงวัน
ราวจักบรรลัยล่วง ด้วยดวงตา !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2025&date=22&group=190&gblog=24