ยืนอยู่ในความคิด

เราเดินผ่านกาลเวลาที่ไหลเชี่ยว
แบกความเปลี่ยว ความหวัง ยังไม่หาย
โลกไม่ง่าย ไม่โหด จนเกินกาย
แต่ก็ไม่ปรานีใคร…ง่ายดายนัก

เคยเชื่อฝัน ว่าฟ้าคงเมตตา
หากเราค่า ความดี ที่ประจักษ์
แต่เติบโต จึงรู้ ว่าความรัก
ของโลกนั้น มักเลือก ให้บางคน

เราไม่โทษ โชคชะตา ว่ากลั่นแกล้ง
ไม่แสร้งแข็ง เมื่อใจยังสับสน
แค่ยอมรับ ว่าชีวิต ของบางคน
ต้องเรียนรู้ ด้วยตน จนเข้าใจ

มีคืนหนึ่ง นั่งมองเงาในกระจก
เห็นตัวตน ที่ตก และหลงหาย
ไม่ใช่คน เก่งกล้า หรือมากมาย
แค่คนธรรมดา ที่กล้าคิด

กล้าถามตน ว่าที่เดิน อยู่นี้
ใช่ทางที่ หัวใจ เคยใฝ่ฝัน
หรือแค่ยอม ให้วัน คืนผ่านกัน
เพื่อรอวันที่ โลกเรียกว่า “พอ”

เราไม่ขอ คำชื่นชม จากผู้ใด
ไม่รีบไขว่ คว้าความหมาย ใหญ่โต
ขอเพียงยัง ซื่อตรง ต่อจังหวะโชค
และไม่โกหก ความรู้สึก ของตน

หากวันใด เหนื่อยล้า จนก้าวช้า
เราจะพัก อย่างมีค่า ไม่สับสน
ไม่ลดตน เพื่อขอ ความเมตตาคน
ไม่ยกตน ให้สูงล้น เกินความจริง

เพราะศักดิ์ศรี ไม่ได้อยู่ ที่คำพูด
หรือภาพลูบ ไล้ให้ดู สวยหรูยิ่ง
แต่อยู่ที่ การยืน อย่างสงบนิ่ง
ในสิ่งที่ ใจเชื่อจริง แม้เดียวดาย

วันนี้เรา ยังไม่ถึง ซึ่งปลายฝัน
แต่ก็ไม่ หันหลัง ให้ความหมาย
ขอเดินต่อ อย่างที่เป็น อย่างเรียบง่าย
ยืนในความคิดตน…อย่างคนมีค่า