นิยายมโหสถยอดนักสืบ 1

คดีที่หนึ่ง: ชิ้นเนื้อในอากาศ

เสียงโห่ร้องของเด็กๆ ดังก้องไปทั่วสนามเล่น มโหสถหันมามอง เห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งคาบชิ้นเนื้อบินผ่านท้องฟ้า พวกทารกวิ่งไล่ตามพลางมองขึ้นฟ้า ล้มลงกองกันเพราะสะดุดตอไม้และหิน
มโหสถยืนนิ่ง สายตาไม่ได้จ้องไปบนฟ้า
'เหยี่ยวบินสูงเกินเอื้อม... การวิ่งตามมองขึ้นไปไร้ประโยชน์... แต่รอสักครู่ — ทุกสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้าล้วนมีเงาบนพื้นดิน'
เขาเริ่มวิ่ง แต่สายตาจับจ้องที่พื้นดิน ติดตามเงาดำที่เลื่อนไหลไปตามแสงอาทิตย์ ไม่มองขึ้น ไม่ฟุ้งซ่าน
'ปัญหาคือ เหยี่ยวไม่มีเหตุผลจะปล่อยอาหารที่ได้มา... เว้นแต่จะเกิดภยันตรายหรือความตกใจ... ภัยจากข้างบนไม่มี... งั้นคงต้องเป็นภัยจากข้างล่าง... เสียงดังกะทันหัน สั่นสะเทือนในท้อง...'
พอเงาเหยี่ยวทับซ้อนกับเงาของเขาพอดี มโหสถตบมือลั่นด้วยแรงสุดกำลัง!
ป๊าบ!
เสียงสนั่นราวฟ้าผ่า เหยี่ยวสะดุ้งจนปล่อยชิ้นเนื้อหล่นลงมา มโหสถมองดูเงาของชิ้นเนื้อที่กำลังตก คำนวณตำแหน่งในใจ แล้วยื่นมือขึ้นรับ — ชิ้นเนื้อตกลงมาพอดีฝ่ามือ
ฝูงชนโห่ร้องประหลาดใจ
'ทุกปัญหามีคำตอบ... เพียงแค่ต้องมองให้ถูกที่'

บทกลอนสุภาพ:
ปัญญาประเสริฐนำทางชัด
สายตาแหลมคมไม่หลงทาง
มองเงาแทนมองฟ้าข้างบน
ใจเย็นคิดถูกสำเร็จการ