๑๔
0 ผองภุมรินผัสะพบู
นิระรู้ประจาคบิน
สมเสพวิเลปนะถวิล
ตฤปะพินทุเกสร
.
.
๘
0 รุ่งสางที่ .. เย็นฉ่ำหยาดน้ำค้าง
ภาพปีกลายบอบบางลอยร่าง-ร่อน
แสงแรกวันจากสรวงเผยช่วงตอน
โอบโลกให้รู้ร้อนอย่างอ่อนโยน
0 เช่นรูปโอบสายตา .. เพ-ลานั้น
เหงา-เงียบงัน อีกครั้ง-ที่พังโค่น
ความอ่อนหวานในทรวงย่อมช่วงโชน
เช่นน้ำโตนตบฝั่ง .. ล้อมวังเวง
0 ฤๅ-เผยรูป .. เผยร่างในทางเที่ยว
เพื่อก้อยเกี่ยวก้อยฉุดกันรุดเร่ง ?
ให้ลมร่ำโอบขวัญ .. ล้อมบรรเลง
รำพันเพลงรักซึ้งติดตรึงใจ ?
0 หลัง-แววตา .. โอบกอด-รูปออดอ้อน
อีกแววตาเร้น-ซ่อนความอ่อนไหว
ความหมายที่ผ่านย้ำ .. ย่อมร่ำไร
รอโอบรัดอาลัยแนบใจแล้ว !
0 เจ้าอ่อนเอย ..
เมื่อรำเพยลมริ้วโรย .. พลิ้วแผ่ว
รู้เถิดว่า .. ตาชายย่อมฉายแวว
โดยรูปพักตร์ผ่องแผ้ว - ตรึงแววตา
0 เอ็นดู-ความขัดเขิน .. เมียงเมิน .. สบ
ทั้ง-เหลือบ, หลบ, ชำเลือง-อยู่เบื้องหน้า
รื่นรมย์ย่อมลามรุก .. อยู่ทุกครา-
ที่-ทีท่าสะทกสะเทิ้นจำเริญรอย
0 แดดยามสายส่องระยับ .. ตาพรับพริ้ม
คล้ายผ่านยิ้มหวานล้ำ .. แทน-คำ .. ถ้อย
เรณูฟุ้งฟายละออง, ปีกล่องลอย
โบกแผ่วค่อยรายรอบ .. รอ-มอบตัว
0 งามนั้น-ครั้นเผยงามขึ้นลามล้อม
รัดใจพร้อม-กลีบดอกที่หยอกยั่ว
ผึ้ง, ภู่ .. รับหวานหอมแล้วยอมตัว
เข้าเกลือกกลั้วด้วยหวานที่หวานนัก !
0 ลมยังพลิ้วอ่อยเอื่อยอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อแววตาเหลือบค้อน .. คล้ายศรปัก
หัวใจ, เต็มอยู่พร้อมละม่อมพักตร์
คอยล้อมกักคำนึง .. ตอกตรึงไว้ !
0 รับรู้เมื่อ-ลมรินอวลกลิ่นผ่าน
ว่า-หอมกว่าหอมสุมาลย์ .. ระรานใส่
รับรู้เมื่อ-แก้มเนียน .. สี เปลี่ยนไป
ว่า-ความในห้วงอก .. สะทกสะท้อน !
0 เจ้าอ่อนเอย ..
แต่เมื่อเผยรูปนาม .. จากยามก่อน
เหลือทางเลือกทางเดียว .. คือเหนี่ยวกร-
จับจูง .. ฟังคำวอน .. ออดอ้อนนั้น
0 เมื่อเผยรูปชม้อยหา .. อีกคราครั้ง
ปานชี้สั่งใจโลกให้โยกสั่น
พร่ำเพรียกจินตนาการแห่งวานวัน
ควร-ไหวหวั่นจะลามทั่วทั้งหัวใจ
0 เมื่อเผยรูปเผยรอยขึ้นคอยฉุด
ฤาฉันทาที่เร่งรุด .. จะหยุดไหว ?
ที่พริ้มพรับอยู่นั้น .. ต้องฉันใด
จึงอาจลบเลือนได้จากนัยน์ตา
0 โอ หนอ .. รอบรมยาล้วนปรากฎ
เพียงเพื่อจดจ่อคอยละห้อยหา
ยิ่งหอมหวานกลิ่นกุสุม .. เย้ยภุมรา
หลังรูปหน้าเนียนตรูเจ้า – จู่โจม !
0 ตาสบพักตร์อุปาทานส่งผ่านภพ
หอมครันครบให้จำต้องประคองโฉม
ดวงตา, อกอึกทึก .. สั่นครึกโครม
หลังรูปโหมเข้าใส่ ท่วมใจคน
0 ผีเสื้อปีกบอบบาง .. ลอยร่างร่อน
สุมาลย์อ้อนแดดอุ่น .. ใช่ฝุ่นฝน
รูปหน้างาม, อกประหวั่นเวียนกัน-วน
พาหวานล้นเอ่อแล้ว .. ทั่วแววตา
0 ผีเสื้อปีกลวดลายยามบ่ายคล้อย
บินล่องลอยเย้ยแดดที่แผดจ้า
รูปงามในคำนึง .. แทรกตรึงตรา
ให้แต่อาวรณ์อยู่ไม่รู้วัน
0 เย็นย่ำที่ .. โคมสรวงใกล้ล่วงลับ
พระลบยอมกำชับให้รับขวัญ
ด้วยสายใยรูปนามม้วนล่ามพัน
ก่อนเปิดฝันให้ฝ่า .. ด้วยอาลัย !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2025&date=06&group=190&gblog=18
O ร่ำร้อย .. พจีเรียง .. O
๑๔
0 ผองภุมรินผัสะพบู
นิระรู้ประจาคบิน
สมเสพวิเลปนะถวิล
ตฤปะพินทุเกสร
.
.
๘
0 รุ่งสางที่ .. เย็นฉ่ำหยาดน้ำค้าง
ภาพปีกลายบอบบางลอยร่าง-ร่อน
แสงแรกวันจากสรวงเผยช่วงตอน
โอบโลกให้รู้ร้อนอย่างอ่อนโยน
0 เช่นรูปโอบสายตา .. เพ-ลานั้น
เหงา-เงียบงัน อีกครั้ง-ที่พังโค่น
ความอ่อนหวานในทรวงย่อมช่วงโชน
เช่นน้ำโตนตบฝั่ง .. ล้อมวังเวง
0 ฤๅ-เผยรูป .. เผยร่างในทางเที่ยว
เพื่อก้อยเกี่ยวก้อยฉุดกันรุดเร่ง ?
ให้ลมร่ำโอบขวัญ .. ล้อมบรรเลง
รำพันเพลงรักซึ้งติดตรึงใจ ?
0 หลัง-แววตา .. โอบกอด-รูปออดอ้อน
อีกแววตาเร้น-ซ่อนความอ่อนไหว
ความหมายที่ผ่านย้ำ .. ย่อมร่ำไร
รอโอบรัดอาลัยแนบใจแล้ว !
0 เจ้าอ่อนเอย ..
เมื่อรำเพยลมริ้วโรย .. พลิ้วแผ่ว
รู้เถิดว่า .. ตาชายย่อมฉายแวว
โดยรูปพักตร์ผ่องแผ้ว - ตรึงแววตา
0 เอ็นดู-ความขัดเขิน .. เมียงเมิน .. สบ
ทั้ง-เหลือบ, หลบ, ชำเลือง-อยู่เบื้องหน้า
รื่นรมย์ย่อมลามรุก .. อยู่ทุกครา-
ที่-ทีท่าสะทกสะเทิ้นจำเริญรอย
0 แดดยามสายส่องระยับ .. ตาพรับพริ้ม
คล้ายผ่านยิ้มหวานล้ำ .. แทน-คำ .. ถ้อย
เรณูฟุ้งฟายละออง, ปีกล่องลอย
โบกแผ่วค่อยรายรอบ .. รอ-มอบตัว
0 งามนั้น-ครั้นเผยงามขึ้นลามล้อม
รัดใจพร้อม-กลีบดอกที่หยอกยั่ว
ผึ้ง, ภู่ .. รับหวานหอมแล้วยอมตัว
เข้าเกลือกกลั้วด้วยหวานที่หวานนัก !
0 ลมยังพลิ้วอ่อยเอื่อยอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อแววตาเหลือบค้อน .. คล้ายศรปัก
หัวใจ, เต็มอยู่พร้อมละม่อมพักตร์
คอยล้อมกักคำนึง .. ตอกตรึงไว้ !
0 รับรู้เมื่อ-ลมรินอวลกลิ่นผ่าน
ว่า-หอมกว่าหอมสุมาลย์ .. ระรานใส่
รับรู้เมื่อ-แก้มเนียน .. สี เปลี่ยนไป
ว่า-ความในห้วงอก .. สะทกสะท้อน !
0 เจ้าอ่อนเอย ..
แต่เมื่อเผยรูปนาม .. จากยามก่อน
เหลือทางเลือกทางเดียว .. คือเหนี่ยวกร-
จับจูง .. ฟังคำวอน .. ออดอ้อนนั้น
0 เมื่อเผยรูปชม้อยหา .. อีกคราครั้ง
ปานชี้สั่งใจโลกให้โยกสั่น
พร่ำเพรียกจินตนาการแห่งวานวัน
ควร-ไหวหวั่นจะลามทั่วทั้งหัวใจ
0 เมื่อเผยรูปเผยรอยขึ้นคอยฉุด
ฤาฉันทาที่เร่งรุด .. จะหยุดไหว ?
ที่พริ้มพรับอยู่นั้น .. ต้องฉันใด
จึงอาจลบเลือนได้จากนัยน์ตา
0 โอ หนอ .. รอบรมยาล้วนปรากฎ
เพียงเพื่อจดจ่อคอยละห้อยหา
ยิ่งหอมหวานกลิ่นกุสุม .. เย้ยภุมรา
หลังรูปหน้าเนียนตรูเจ้า – จู่โจม !
0 ตาสบพักตร์อุปาทานส่งผ่านภพ
หอมครันครบให้จำต้องประคองโฉม
ดวงตา, อกอึกทึก .. สั่นครึกโครม
หลังรูปโหมเข้าใส่ ท่วมใจคน
0 ผีเสื้อปีกบอบบาง .. ลอยร่างร่อน
สุมาลย์อ้อนแดดอุ่น .. ใช่ฝุ่นฝน
รูปหน้างาม, อกประหวั่นเวียนกัน-วน
พาหวานล้นเอ่อแล้ว .. ทั่วแววตา
0 ผีเสื้อปีกลวดลายยามบ่ายคล้อย
บินล่องลอยเย้ยแดดที่แผดจ้า
รูปงามในคำนึง .. แทรกตรึงตรา
ให้แต่อาวรณ์อยู่ไม่รู้วัน
0 เย็นย่ำที่ .. โคมสรวงใกล้ล่วงลับ
พระลบยอมกำชับให้รับขวัญ
ด้วยสายใยรูปนามม้วนล่ามพัน
ก่อนเปิดฝันให้ฝ่า .. ด้วยอาลัย !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=12-2025&date=06&group=190&gblog=18