ความทรมานแสนวิเศษ ของแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่ไม่มีใครเข้าใจ
คาดว่าแม้ว่าจะพร้อม หรือไม่พร้อม ในการมีบุตร ต่างมีความทุกข์กันทั้งนั้น ไม่มากก็น้อย
อาจจะเป็นเพราะเลี้ยงคนเดียว อาจจะเป็นเพราะสภาวะอารมณ์ อาจจะเป็นเพราะร่างกายที่ไม่เเข็งแรงเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไป อาจจะเป็นเพราะสภาวะซึมเศร้าหลังคลอด หรือหนักกว่านั้นคือ โรคซึมเศร้าหลังคลอด จนหลงผิด
วันนี้จะมาแชร์ประสบการณ์ ( แม่เลี้ยงเดี่ยว )
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง และใช้ความอดทน อย่างมีความสุข ในเวลาเดียวกัน
ตั้งแต่ตั้งท้อง จนคลอดที่เหมือนตายทั้งเป็น และหลังคลอดที่ทรมานไม่ต่างกัน
ทำไมเราถึงทรมานอะไรขนาดนั้น ?
การคลอดที่คลอดไม่ได้ ตอนฟื้นมาเหมือนเกิดใหม่
การทำอะไรเดิมๆทุกวันไม่ได้ออกไปไหน จนซึมเศร้า
ขอยกแค่2 อย่างนี้ขึ้นมา เพราะที่เหลือก็เรื่องเล็กมาก
เรามีปัญหาการเลี้ยงลูกมาตลอด คือ อาการโรคซึมเศร้าหลังคลอด และมีหลงผิดบ้างในช่วงหลายเดือน
เราหาข้อมูล แต่ก็ไม่พบ คนที่เป็นแบบนี้ แม้เพียงส่วนน้อยมากๆที่จะเป็น
และเผอิญ ว่าเราเป็นคนนั้น อาจจะไม่รุนแรงที่สุด แต่ก็อันตราย
* เนื้อหาละเอียดอ่อนมาก โปรดให้เกียรติ และเข้าใจว่าเราป่วย
การเลี้ยงลูกของเราดำเนินไปปกติตลอด
แต่ในบางครั้ง เราก็ซึมเศร้า อาจมีอารมณ์ ไม่อยากทำอะไร
ไม่อยากดูแลลูกบ้าง ขาดตกบกพร่อง อาจลืมแปรงฟันให้ลูกบ้าง
เราคิดว่า เรื่องแค่นี้มันหนักมาก
เพราะแม่ คือคนเดียวที่ต้องดูแลเขา
เเละเราก็มาเป็นแบบนี้
อาการ พฤติกรรม
ปกติโรคซึมเศร้า ถ้ารุนแรงหน่อย ก็มีความคิดฆตต. อยู่แล้ว
แต่ที่ไม่ปกติ คือ เรามักอยากแกล้งลูก คิดอะไรแผลงๆ
ซึ่งเล่ามากกว่านี้ไม่ได้ อาจเป็นอะไรที่ไม่เหมาะสมอย่างมาก
เรียกว่า การหลงผิด เราไม่อยากดูแลลูก ไม่อยากมองหน้า
นั่นคือสิ่งที่เราต้องเผชิญ
ไม่มีใครเข้าใจ เราบอกว่าเราต้องการพักจากการเลี้ยงลูก
ทุกคนบอกว่ามันคือหน้าที่เราคนเดียว
มันแย่ และทรมาน สงสารลูก และไม่มีใครเข้าใจ
เราขอให้พ่อเขาช่วยเราบ้าง ก็ช่วยไม่ได้
เราก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา
ทุกๆครั้ง ก็เป็นเรา ที่เมินเขาบ้าง และก็ต้องกลับมาดูแลเขาอยู่ดี
เราบอกว่าเราอยากไปข้างนอกบ้าง
ออกกำลังกายบ้าง ถ้าไม่ช่วยเรา เราก็ขอช่วยตัวเอง
แต่ว่าเราก็ไม่ได้สิ่งที่ปรารถนา
ทุกอย่างเหมือนเดิม
ก็แค่ออกไปข้างนอก แลกกับการดูแลลูกอย่างดีเหมือนเดิม
ไม่มีใครเข้าใจ ว่าท◌ำไมเราเรื่องมาก อยากหางานทำ
อยากทำงานอดิเรก ทำนู่น ทำนี่ไม่หยุด
คุณหมอบอกให้พ่อเขาช่วยเราบ้าง
ให้มีเวลาได้พัก อยากจะบอกว่ามันไม่มีวันนั้นค่ะ คุณหมอ
เราไม่ได้ดีขึ้น ไม่ได้แย่มาก
แต่มันเป็นชีวิตที่ พูดไม่ถูก จบส่งของเรา
ทุกคนบอกว่าเลี้ยงลูกก็เหนื่อยแล้ว หางานทำทำไม
มีคนหาเงินให้ กิน อยู่ สบายก็ดีแล้ว จะเอาอะไรอีก
ผู้หญิงก็แบบนี้ ผู้ชายไม่ช่วยเลี้ยงหรอก
ชีวิตดีแค่ไหนแล้ว
บางทีเนาะ ก็อยากทำมันจริงๆ สักที จากๆไปซะ
จะมีคนเป็นแบบเราไหม อยากได้กำลังใจบ้าง
ไม่ใช่แค่ซ้ำเติม และไม่เข้าใจ
แม่เลี้ยงเดี่ยว
คาดว่าแม้ว่าจะพร้อม หรือไม่พร้อม ในการมีบุตร ต่างมีความทุกข์กันทั้งนั้น ไม่มากก็น้อย
อาจจะเป็นเพราะเลี้ยงคนเดียว อาจจะเป็นเพราะสภาวะอารมณ์ อาจจะเป็นเพราะร่างกายที่ไม่เเข็งแรงเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไป อาจจะเป็นเพราะสภาวะซึมเศร้าหลังคลอด หรือหนักกว่านั้นคือ โรคซึมเศร้าหลังคลอด จนหลงผิด
วันนี้จะมาแชร์ประสบการณ์ ( แม่เลี้ยงเดี่ยว )
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง และใช้ความอดทน อย่างมีความสุข ในเวลาเดียวกัน
ตั้งแต่ตั้งท้อง จนคลอดที่เหมือนตายทั้งเป็น และหลังคลอดที่ทรมานไม่ต่างกัน
ทำไมเราถึงทรมานอะไรขนาดนั้น ?
การคลอดที่คลอดไม่ได้ ตอนฟื้นมาเหมือนเกิดใหม่
การทำอะไรเดิมๆทุกวันไม่ได้ออกไปไหน จนซึมเศร้า
ขอยกแค่2 อย่างนี้ขึ้นมา เพราะที่เหลือก็เรื่องเล็กมาก
เรามีปัญหาการเลี้ยงลูกมาตลอด คือ อาการโรคซึมเศร้าหลังคลอด และมีหลงผิดบ้างในช่วงหลายเดือน
เราหาข้อมูล แต่ก็ไม่พบ คนที่เป็นแบบนี้ แม้เพียงส่วนน้อยมากๆที่จะเป็น
และเผอิญ ว่าเราเป็นคนนั้น อาจจะไม่รุนแรงที่สุด แต่ก็อันตราย
* เนื้อหาละเอียดอ่อนมาก โปรดให้เกียรติ และเข้าใจว่าเราป่วย
การเลี้ยงลูกของเราดำเนินไปปกติตลอด
แต่ในบางครั้ง เราก็ซึมเศร้า อาจมีอารมณ์ ไม่อยากทำอะไร
ไม่อยากดูแลลูกบ้าง ขาดตกบกพร่อง อาจลืมแปรงฟันให้ลูกบ้าง
เราคิดว่า เรื่องแค่นี้มันหนักมาก
เพราะแม่ คือคนเดียวที่ต้องดูแลเขา
เเละเราก็มาเป็นแบบนี้
อาการ พฤติกรรม
ปกติโรคซึมเศร้า ถ้ารุนแรงหน่อย ก็มีความคิดฆตต. อยู่แล้ว
แต่ที่ไม่ปกติ คือ เรามักอยากแกล้งลูก คิดอะไรแผลงๆ
ซึ่งเล่ามากกว่านี้ไม่ได้ อาจเป็นอะไรที่ไม่เหมาะสมอย่างมาก
เรียกว่า การหลงผิด เราไม่อยากดูแลลูก ไม่อยากมองหน้า
นั่นคือสิ่งที่เราต้องเผชิญ
ไม่มีใครเข้าใจ เราบอกว่าเราต้องการพักจากการเลี้ยงลูก
ทุกคนบอกว่ามันคือหน้าที่เราคนเดียว
มันแย่ และทรมาน สงสารลูก และไม่มีใครเข้าใจ
เราขอให้พ่อเขาช่วยเราบ้าง ก็ช่วยไม่ได้
เราก็เป็นแบบนั้นเรื่อยมา
ทุกๆครั้ง ก็เป็นเรา ที่เมินเขาบ้าง และก็ต้องกลับมาดูแลเขาอยู่ดี
เราบอกว่าเราอยากไปข้างนอกบ้าง
ออกกำลังกายบ้าง ถ้าไม่ช่วยเรา เราก็ขอช่วยตัวเอง
แต่ว่าเราก็ไม่ได้สิ่งที่ปรารถนา
ทุกอย่างเหมือนเดิม
ก็แค่ออกไปข้างนอก แลกกับการดูแลลูกอย่างดีเหมือนเดิม
ไม่มีใครเข้าใจ ว่าท◌ำไมเราเรื่องมาก อยากหางานทำ
อยากทำงานอดิเรก ทำนู่น ทำนี่ไม่หยุด
คุณหมอบอกให้พ่อเขาช่วยเราบ้าง
ให้มีเวลาได้พัก อยากจะบอกว่ามันไม่มีวันนั้นค่ะ คุณหมอ
เราไม่ได้ดีขึ้น ไม่ได้แย่มาก
แต่มันเป็นชีวิตที่ พูดไม่ถูก จบส่งของเรา
ทุกคนบอกว่าเลี้ยงลูกก็เหนื่อยแล้ว หางานทำทำไม
มีคนหาเงินให้ กิน อยู่ สบายก็ดีแล้ว จะเอาอะไรอีก
ผู้หญิงก็แบบนี้ ผู้ชายไม่ช่วยเลี้ยงหรอก
ชีวิตดีแค่ไหนแล้ว
บางทีเนาะ ก็อยากทำมันจริงๆ สักที จากๆไปซะ
จะมีคนเป็นแบบเราไหม อยากได้กำลังใจบ้าง
ไม่ใช่แค่ซ้ำเติม และไม่เข้าใจ