สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากขอคำแนะนำปรึกษาและคำแนะนำค่ะ เป็นเรื่องที่ติดอยู่ในใจมา 20 ปีได้แล้วค่ะ ปัจจุบันเราอายุ 27 ค่ะ
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเราเด็ก ๆ ค่ะ จำไม่ได้ว่าตอนนั้นกี่ขวบ แต่จำเหตุการณ์และคำพูดได้ค่อนข้างชัดเจนค่ะ
เราเป็นเด็กตจว.ค่ะ ตอนเด็ก ๆ (จากที่เคยได้ยินผู้ใหญ่หลาย ๆ คนชมนะคะ) เราค่อนข้างเป็นเด็กที่หน้าตาดีค่ะ ผิวขาว
ตอนนั้นเราสนิทกับย่ามากค่ะ (ตาเสียไปหลายปีแล้ว) และเพราะพ่อกับแม่ทำงานทั้งคู่ หลัก ๆ เลยย่าเป็นคนเลี้ยง อยู่บ้านหลังเดียวกัน
ทีนี้ย่ามีแฟนใหม่ค่ะ อายุราว ๆ รุ่นลูก ย่ากับแฟนใหม่ย่าเลยย้ายออกไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง แต่ยังอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราก็เทียวไป ๆ มา ๆ หาย่าค่ะ เพราะสนิทกับย่า
วันหนึ่งตอนย่าไม่อยู่ เราโดนแฟนย่าพูดจาทำนองลวนลามค่ะ ประมาณว่า ขอดูตรงนั้นของเรา และขอจับ บอกเราว่าไม่ได้มีอะไรเสียหายเพราะไม่ได้มีอะไรกัน เราปฏิเสธทันทีเลยนะคะ และเราไม่เคยบอกใครเลยค่ะมาจนถึงทุกวันนี้ ทำให้เรารู้สึกผิดค่ะ กลัวว่าเขาจะไปทำแบบเดียวกันกับเด็กคนอื่น
และเรื่องก็ดำเนินมาถึงปัจจุบันค่ะ ทุกวันนี้ย่ากับแฟนคนนั้นก็ยังอยู่ด้วยกัน มองในมุมนึงก็ดีนะคะ มีคนอยู่เป็นเพื่อนย่า เพราะย่าก็แก่แล้ว ลูกหลานก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอด ต่างคนก็ต่างไปมีครอบครัว แต่ก็ยังอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
อา (ลูกสาวของย่าที่อยู่ต่างประเทศ) คอยให้เราซื้อของ/สั่งโน่นนี่นั่น ให้ย่าและแฟนย่าบ่อย ๆ อาก็คงถือว่าเป็นแฟนย่าก็เปรียบเสมือนพ่อคนนึงของแก ซึ่งเราไม่เคยสบายใจที่จะทำเลยค่ะ พยายามบอกตัวเองว่าเพื่อย่า ๆ
บอกใครก็ไม่ได้ เพราะถ้าพูดไปกลัวเป็นเรื่องใหญ่ ไหนจะย่าที่อายุมาก ๆ แล้ว และก็กำลังป่วย กลัวว่าแกจะช็อก
ทุกวันนี้ไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับแกเลยค่ะ แต่มีเหตุให้ต้องไปหาย่าบ่อย ๆ ถ้าเลี่ยงไม่ไปก็โดนหาว่าแค่นี้พึ่งพาไม่ได้ เราก็อยากไปหาย่านะคะ แต่ไม่เคยสบายใจเลยค่ะ ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นเขาจะไม่ยุ่งกับเราแล้ว แต่เขาทุกครั้งที่มีการสนทนาเกิดขึ้น แล้วเขามามีส่วนร่วมในบทสนทนาด้วย เราไม่เคยอยากคุยต่อเลยค่ะ เดี๋ยวหาว่าเราสนใจ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วเรารังเกียจมาก ๆ ค่ะ
นอกจากคนนี้ สมัยเด็กเราก็เคยโดนจากคนอื่นประมาณ 3 ครั้งค่ะ เพื่อนของญาติลูกพี่ลูกน้องที่ลูบขาตอนว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำ พี่ชายของรุ่นน้องดูดคอตอนเล่นซ่อนแอบ และผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักมองหน้าอกและพูดจาแทะโลม เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นในตอนที่เรายังเป็นเด็กค่ะ เราจำไม่ได้ exactly ว่าตอนกี่ขวบ แต่เด็กพอที่จะจำความได้ น่าจะช่วงประถมฯ
ทั้งหมดทั้งมวลที่ผ่านมาทำให้เราค่อนข้างไม่ไว้ใจผู้ชายเลยค่ะ ไม่กล้าสบตาผู้ชายตรง ๆ กลัวจะหาว่าเราหว่านเสน่ห์/อ่อย/มีใจ เพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่เลยมีแต่ LGBTQ
และที่ทำให้เราไม่สบายใจที่สุด ไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเองไหมนะคะ คือมีวันหนึ่ง สมัยเราเรียนมหา‘ลัย พ่อของเราเผลอหลุดเรียกสรรพนามแทนตัวเองว่า “พี่” กับเรา ตอนนั้นแม่ก็อยู่ด้วยนะคะ
เหตุการณ์คือตอนนั้นเราทะเลาะกับพ่อค่ะ หลายเรื่องมากปนกัน จนเราระเบิดอารมณ์ ไหนจะเรื่องแอลกอฮอล์ สูบบุหรี่ บ้านเล็ก (เราเคยเห็นพ่อเอาบ้านเล็กมาลวนลามกันที่บ้านตอนแม่ไม่อยู่) แล้วอยู่ ๆ พ่อก็หลุดเรียกแทนตัวเองว่า “พี่” กับเรา เราอึ้งมากค่ะ แทบช็อก จนจำไม่ได้เลยว่าตอนนั้นด่ากันว่าอะไร เพราะเราโฟกัสแค่คำที่พ่อเรียกแทนตัวเอง
ซึ่งแม่เราก็อยู่ตรงนั้นนะคะ แต่ทุกคนก็ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็กลัวแม่คิดมาก และตั้งแต่วันนั้นมา เราระแวงพ่อตลอดเลยค่ะ ไม่เคยสนิทใจเลย
ทุกวันนี้ก็คุยกับพ่อปกตินะคะ แต่ทุกครั้งที่คุยกัน เราจะนึกถึงเรื่องนั้นตลอดเลยค่ะ มันฝังใจมาก ๆ คิดอยู่ตลอดว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นแต่กับเรา และเราบอกหรือพูดกับใครไม่ได้เลย เพราะกลัวจะส่งผลกระทบกับทุกคน
ในหัวก็มีแต่คิดว่าเขาจะไปทำแบบนี้กับเด็กคนอื่นไหม? หรือกับน้องเราล่ะ? จะโดนเหมือนเรา แต่ไม่กล้าพูดเหมือนเราไหม?
อยากเตือนพ่อแม่ทุก ๆ ท่านที่มีลูกนะคะ ไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิง อยากให้ดูแลหรือระวังเด็ก ๆ ให้ดี พยายามถาม พยายามเตือน บอกเด็กว่ามีอะไรก็ให้พูดให้บอกไปเลย อย่าไปดุด่าว่าทำไมไม่ระวังตัวเอง ให้พูดแบบเข้าใจ แบบ protective นะคะ ไม่ใช่ไปเบลม
เราไม่อยากให้เด็ก ๆ ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ และอยากให้ผู้ใหญ่ทุกคน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ให้รู้จักยับยั้งชั่งใจตัวเอง
สุดท้ายนี้อยากได้คำปรึกษาด้วยค่ะ ว่าเราควรจะปรับความคิดของเรายังไง ควรลองคุยกับผู้ใหญ่ดีไหม หรือเรื่องมันผ่านมานานมากแล้วเราควรปล่อยให้มันผ่านไป แล้วจัดการความคิดตัวเอง
หรือมันคือเรื่องปกติที่ก็เจอได้ในชีวิตคะ คนทั่วไปก็เจอเหมือนกัน? หรือเราคิดไปเอง ควรจะปล่อยไป จัดการความคิดตัวเอง แล้วมูฟออน แต่ก็พยายามแล้วนะคะ ทำไม่ได้สักที จนตอนนี้ 27 แล้วก็ยังไม่เคยสบายใจแบบสนิทใจเลย
เรื่องฝังใจ 20 ปี: โดนลวนลามตอนเด็กจากคนใกล้ชิด ควรจะพูดออกไปดีไหม ในเมื่อทุกวันนี้เขายังอยู่กับย่า?
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเราเด็ก ๆ ค่ะ จำไม่ได้ว่าตอนนั้นกี่ขวบ แต่จำเหตุการณ์และคำพูดได้ค่อนข้างชัดเจนค่ะ
เราเป็นเด็กตจว.ค่ะ ตอนเด็ก ๆ (จากที่เคยได้ยินผู้ใหญ่หลาย ๆ คนชมนะคะ) เราค่อนข้างเป็นเด็กที่หน้าตาดีค่ะ ผิวขาว
ตอนนั้นเราสนิทกับย่ามากค่ะ (ตาเสียไปหลายปีแล้ว) และเพราะพ่อกับแม่ทำงานทั้งคู่ หลัก ๆ เลยย่าเป็นคนเลี้ยง อยู่บ้านหลังเดียวกัน
ทีนี้ย่ามีแฟนใหม่ค่ะ อายุราว ๆ รุ่นลูก ย่ากับแฟนใหม่ย่าเลยย้ายออกไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง แต่ยังอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราก็เทียวไป ๆ มา ๆ หาย่าค่ะ เพราะสนิทกับย่า
วันหนึ่งตอนย่าไม่อยู่ เราโดนแฟนย่าพูดจาทำนองลวนลามค่ะ ประมาณว่า ขอดูตรงนั้นของเรา และขอจับ บอกเราว่าไม่ได้มีอะไรเสียหายเพราะไม่ได้มีอะไรกัน เราปฏิเสธทันทีเลยนะคะ และเราไม่เคยบอกใครเลยค่ะมาจนถึงทุกวันนี้ ทำให้เรารู้สึกผิดค่ะ กลัวว่าเขาจะไปทำแบบเดียวกันกับเด็กคนอื่น
และเรื่องก็ดำเนินมาถึงปัจจุบันค่ะ ทุกวันนี้ย่ากับแฟนคนนั้นก็ยังอยู่ด้วยกัน มองในมุมนึงก็ดีนะคะ มีคนอยู่เป็นเพื่อนย่า เพราะย่าก็แก่แล้ว ลูกหลานก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอด ต่างคนก็ต่างไปมีครอบครัว แต่ก็ยังอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
อา (ลูกสาวของย่าที่อยู่ต่างประเทศ) คอยให้เราซื้อของ/สั่งโน่นนี่นั่น ให้ย่าและแฟนย่าบ่อย ๆ อาก็คงถือว่าเป็นแฟนย่าก็เปรียบเสมือนพ่อคนนึงของแก ซึ่งเราไม่เคยสบายใจที่จะทำเลยค่ะ พยายามบอกตัวเองว่าเพื่อย่า ๆ
บอกใครก็ไม่ได้ เพราะถ้าพูดไปกลัวเป็นเรื่องใหญ่ ไหนจะย่าที่อายุมาก ๆ แล้ว และก็กำลังป่วย กลัวว่าแกจะช็อก
ทุกวันนี้ไม่อยากไปเกี่ยวข้องกับแกเลยค่ะ แต่มีเหตุให้ต้องไปหาย่าบ่อย ๆ ถ้าเลี่ยงไม่ไปก็โดนหาว่าแค่นี้พึ่งพาไม่ได้ เราก็อยากไปหาย่านะคะ แต่ไม่เคยสบายใจเลยค่ะ ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นเขาจะไม่ยุ่งกับเราแล้ว แต่เขาทุกครั้งที่มีการสนทนาเกิดขึ้น แล้วเขามามีส่วนร่วมในบทสนทนาด้วย เราไม่เคยอยากคุยต่อเลยค่ะ เดี๋ยวหาว่าเราสนใจ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วเรารังเกียจมาก ๆ ค่ะ
นอกจากคนนี้ สมัยเด็กเราก็เคยโดนจากคนอื่นประมาณ 3 ครั้งค่ะ เพื่อนของญาติลูกพี่ลูกน้องที่ลูบขาตอนว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำ พี่ชายของรุ่นน้องดูดคอตอนเล่นซ่อนแอบ และผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักมองหน้าอกและพูดจาแทะโลม เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นในตอนที่เรายังเป็นเด็กค่ะ เราจำไม่ได้ exactly ว่าตอนกี่ขวบ แต่เด็กพอที่จะจำความได้ น่าจะช่วงประถมฯ
ทั้งหมดทั้งมวลที่ผ่านมาทำให้เราค่อนข้างไม่ไว้ใจผู้ชายเลยค่ะ ไม่กล้าสบตาผู้ชายตรง ๆ กลัวจะหาว่าเราหว่านเสน่ห์/อ่อย/มีใจ เพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่เลยมีแต่ LGBTQ
และที่ทำให้เราไม่สบายใจที่สุด ไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเองไหมนะคะ คือมีวันหนึ่ง สมัยเราเรียนมหา‘ลัย พ่อของเราเผลอหลุดเรียกสรรพนามแทนตัวเองว่า “พี่” กับเรา ตอนนั้นแม่ก็อยู่ด้วยนะคะ
เหตุการณ์คือตอนนั้นเราทะเลาะกับพ่อค่ะ หลายเรื่องมากปนกัน จนเราระเบิดอารมณ์ ไหนจะเรื่องแอลกอฮอล์ สูบบุหรี่ บ้านเล็ก (เราเคยเห็นพ่อเอาบ้านเล็กมาลวนลามกันที่บ้านตอนแม่ไม่อยู่) แล้วอยู่ ๆ พ่อก็หลุดเรียกแทนตัวเองว่า “พี่” กับเรา เราอึ้งมากค่ะ แทบช็อก จนจำไม่ได้เลยว่าตอนนั้นด่ากันว่าอะไร เพราะเราโฟกัสแค่คำที่พ่อเรียกแทนตัวเอง
ซึ่งแม่เราก็อยู่ตรงนั้นนะคะ แต่ทุกคนก็ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็กลัวแม่คิดมาก และตั้งแต่วันนั้นมา เราระแวงพ่อตลอดเลยค่ะ ไม่เคยสนิทใจเลย
ทุกวันนี้ก็คุยกับพ่อปกตินะคะ แต่ทุกครั้งที่คุยกัน เราจะนึกถึงเรื่องนั้นตลอดเลยค่ะ มันฝังใจมาก ๆ คิดอยู่ตลอดว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นแต่กับเรา และเราบอกหรือพูดกับใครไม่ได้เลย เพราะกลัวจะส่งผลกระทบกับทุกคน
ในหัวก็มีแต่คิดว่าเขาจะไปทำแบบนี้กับเด็กคนอื่นไหม? หรือกับน้องเราล่ะ? จะโดนเหมือนเรา แต่ไม่กล้าพูดเหมือนเราไหม?
อยากเตือนพ่อแม่ทุก ๆ ท่านที่มีลูกนะคะ ไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิง อยากให้ดูแลหรือระวังเด็ก ๆ ให้ดี พยายามถาม พยายามเตือน บอกเด็กว่ามีอะไรก็ให้พูดให้บอกไปเลย อย่าไปดุด่าว่าทำไมไม่ระวังตัวเอง ให้พูดแบบเข้าใจ แบบ protective นะคะ ไม่ใช่ไปเบลม
เราไม่อยากให้เด็ก ๆ ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ และอยากให้ผู้ใหญ่ทุกคน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ให้รู้จักยับยั้งชั่งใจตัวเอง
สุดท้ายนี้อยากได้คำปรึกษาด้วยค่ะ ว่าเราควรจะปรับความคิดของเรายังไง ควรลองคุยกับผู้ใหญ่ดีไหม หรือเรื่องมันผ่านมานานมากแล้วเราควรปล่อยให้มันผ่านไป แล้วจัดการความคิดตัวเอง
หรือมันคือเรื่องปกติที่ก็เจอได้ในชีวิตคะ คนทั่วไปก็เจอเหมือนกัน? หรือเราคิดไปเอง ควรจะปล่อยไป จัดการความคิดตัวเอง แล้วมูฟออน แต่ก็พยายามแล้วนะคะ ทำไม่ได้สักที จนตอนนี้ 27 แล้วก็ยังไม่เคยสบายใจแบบสนิทใจเลย