ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ ช่วงนี้ที่บ้านมีเรื่องใหญ่เข้ามา แล้วเรารู้สึกสับสนมาก ไม่รู้ว่าควรทำยังไงถึงจะดีที่สุด
ครอบครัวเรามีกัน 5 คน พ่อ แม่ พี่ชาย เรา และพี่สะใภ้ เราออกมาอยู่ข้างนอกเพราะทำงานเป็นผู้จัดการร้านอาหาร ทำงานเป็นกะ เช้า–ค่ำ ตามเวลาห้าง ส่วนพ่อแม่อยู่บ้านกับพี่ชายและพี่สะใภ้
พ่อแม่เราทำร้านขายส่งรองเท้าเล็กๆ ส่วนพี่ชายทำธุรกิจส่วนตัว ขายของออนไลน์ รายได้ดีพอสมควร (80,000-100,000) และก็มีเปิดเฟรนไชส์ขนส่งโดยจ้างพนักงานมาอยู่ร้าน ส่วนเรามีรายได้เดือนละประมาณสองหมื่นกว่าบาท และมีผ่อนคอนโดอยู่
แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อเสียกะทันหัน ทำให้เหลือแม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ และหลานสาว(ลูกพี่ชาย)อยู่ด้วยกัน พอพ่อเสีย แม่มีอาการป่วยความจำหลงๆ ลืมๆ บ้างแต่ก็ยังทำงานขายส่งรองเท้าเล็กๆอยู่ แม่ยังใช้ชีวิตเองได้
พี่ชายอยากให้เรากลับไปอยู่ด้วยเพื่อช่วยดูแลแม่ เขาบอกว่าเขาเหนื่อย ไม่มีอิสระในชีวิต อยากใช้ชีวิตบ้าง แต่ต้องดูแลแม่เค้าจะไปเที่ยวที่ไหนก๋ลำบาก เค้ายังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย ไหนจะต้องมีเวลาให้กับลูกอีก
และเขามองว่าเราที่อยู่ข้างนอก “เห็นแก่ตัว” ปล่อยให้เค้าลำบากคนเดียว
แต่เราก็ไปหาแม่ทุกสัปดาห์ พาแม่ไปเที่ยว คุยกับแม่ตลอด และที่บ้านก็ยังมีพี่สะใภ้และหลานอยู่ ไม่ใช่ว่าพี่ชายอยู่คนเดียว
เรารู้สึกผิด แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมจะกลับไปอยู่บ้าน เพราะต้องผ่อนคอนโด และงานเราก็อยู่โซนนี้หมด ถ้าย้ายกลับไป ชีวิต งาน รายได้ ทุกอย่างจะกระทบหมด
เราอยากทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด เลยรู้สึกสับสนมากค่ะ
ในมุมเรา>>
ถ้าเข้าข้างตัวเองมากไปเพื่อนๆแนะนำได้นะคะ) คืองานของเรามันไม่ได้อิสระเลย อาทิตย์นึงหยุดแค่วันเดียว วันไหนปิดร้านก็เลิกงานห้าทุ่ม
กะเช้าก็เลิกสองทุ่ม(ที่ทำงานfixให้เบรค 2 ชม.) คือเราไม่ได้รู้สึกว่าเรากลับไปแล้วจะช่วยอยู่กับแม่ได้เลบเราทำงานบริการ
จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ไปเพราะทำแต่งานเงินก็แค่พอหมุนได้ แต่พี่ชายเราคือมีเวลาไปเที่ยวต่างประเทศทุกปี และไปเที่ยวต่างจังหวัดแทบทุกอาทิตย์ และในทุกเดือนจะไปค้างที่ ตจว คือเค้ามีอิสระในการใช้ชีวิตมากกว่าเรา เยอะมาก เราเข้าใจนะว่าเจ้าของกิจการก็เหนื่อย แต่เค้าไม่ต้องมาคอยตอกบัตรเข้างานเลิกงานเหมือนเรา ทำไมเค้าไม่มองมุมนี้บ้าง เราไปหาแม่ทุกอาทิตย์ทุกครั้งที่ไป เราเห็นเค้านั่งเล่นเกมส์กับลูก อยู่ห้องของเค้ากับพี่สะไภ้และลูกเค้า ไม่เคยออกมาจากห้องเลย ซึ่งเราไปหาแม่แทบทุกอาทิตย์แต่บางอาทิตย์ก็เหนื่อยเพราะหยุดวันเดียวอาจจะไม่ได้ไป แต่เราก็พยามซัพพอร์ตทุกอย่างที่เราทำได้ส่งเงินให้แม่ทุกเดือน พาแม่ไปหาหมอถ้าหมอนัดล่วงหน้าและเราขอหยุดได้ และถ้าวันไหนพี่ชายจะไปเที่ยวเราก็จะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ เรารู้สึกว่าเราก็ทำเต็มที่แล้วจริงๆ แต่พี่ชายจะให้เรากลับไปอยู่ด้วยอย่างเดียวบอกว่าเราใจดำ เห็นแก่ตัว
เราอายุ 30 พี่ชาย 37 ค่ะ
รบกวนปรึกษาเพื่อนๆดังนี้ค่ะ
1.เราคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป และเห็นแก่ตัวจริงๆมั้ย
2.ในมุมพี่ชายเราเค้าคิดอะไร เค้าไม่เห็นใจเราเลย
3.ขอแนวทางหรือวิธีอธิบายและพูดกับพี่ชายให้เข้าใจหน่อยค่ะ
4.มีทางออกเรื่องนี้ยังไงบ้างคะ
พี่ชายบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ที่ไม่กลับไปอยู่บ้านกับแม่ แต่เราก็มีภาระค่าใช่จ่ายทำยังไงดีคะ
ครอบครัวเรามีกัน 5 คน พ่อ แม่ พี่ชาย เรา และพี่สะใภ้ เราออกมาอยู่ข้างนอกเพราะทำงานเป็นผู้จัดการร้านอาหาร ทำงานเป็นกะ เช้า–ค่ำ ตามเวลาห้าง ส่วนพ่อแม่อยู่บ้านกับพี่ชายและพี่สะใภ้
พ่อแม่เราทำร้านขายส่งรองเท้าเล็กๆ ส่วนพี่ชายทำธุรกิจส่วนตัว ขายของออนไลน์ รายได้ดีพอสมควร (80,000-100,000) และก็มีเปิดเฟรนไชส์ขนส่งโดยจ้างพนักงานมาอยู่ร้าน ส่วนเรามีรายได้เดือนละประมาณสองหมื่นกว่าบาท และมีผ่อนคอนโดอยู่
แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อเสียกะทันหัน ทำให้เหลือแม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ และหลานสาว(ลูกพี่ชาย)อยู่ด้วยกัน พอพ่อเสีย แม่มีอาการป่วยความจำหลงๆ ลืมๆ บ้างแต่ก็ยังทำงานขายส่งรองเท้าเล็กๆอยู่ แม่ยังใช้ชีวิตเองได้
พี่ชายอยากให้เรากลับไปอยู่ด้วยเพื่อช่วยดูแลแม่ เขาบอกว่าเขาเหนื่อย ไม่มีอิสระในชีวิต อยากใช้ชีวิตบ้าง แต่ต้องดูแลแม่เค้าจะไปเที่ยวที่ไหนก๋ลำบาก เค้ายังไม่ได้ใช้ชีวิตเลย ไหนจะต้องมีเวลาให้กับลูกอีก
และเขามองว่าเราที่อยู่ข้างนอก “เห็นแก่ตัว” ปล่อยให้เค้าลำบากคนเดียว
แต่เราก็ไปหาแม่ทุกสัปดาห์ พาแม่ไปเที่ยว คุยกับแม่ตลอด และที่บ้านก็ยังมีพี่สะใภ้และหลานอยู่ ไม่ใช่ว่าพี่ชายอยู่คนเดียว
เรารู้สึกผิด แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมจะกลับไปอยู่บ้าน เพราะต้องผ่อนคอนโด และงานเราก็อยู่โซนนี้หมด ถ้าย้ายกลับไป ชีวิต งาน รายได้ ทุกอย่างจะกระทบหมด
เราอยากทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด เลยรู้สึกสับสนมากค่ะ
ในมุมเรา>>
กะเช้าก็เลิกสองทุ่ม(ที่ทำงานfixให้เบรค 2 ชม.) คือเราไม่ได้รู้สึกว่าเรากลับไปแล้วจะช่วยอยู่กับแม่ได้เลบเราทำงานบริการ
จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ไปเพราะทำแต่งานเงินก็แค่พอหมุนได้ แต่พี่ชายเราคือมีเวลาไปเที่ยวต่างประเทศทุกปี และไปเที่ยวต่างจังหวัดแทบทุกอาทิตย์ และในทุกเดือนจะไปค้างที่ ตจว คือเค้ามีอิสระในการใช้ชีวิตมากกว่าเรา เยอะมาก เราเข้าใจนะว่าเจ้าของกิจการก็เหนื่อย แต่เค้าไม่ต้องมาคอยตอกบัตรเข้างานเลิกงานเหมือนเรา ทำไมเค้าไม่มองมุมนี้บ้าง เราไปหาแม่ทุกอาทิตย์ทุกครั้งที่ไป เราเห็นเค้านั่งเล่นเกมส์กับลูก อยู่ห้องของเค้ากับพี่สะไภ้และลูกเค้า ไม่เคยออกมาจากห้องเลย ซึ่งเราไปหาแม่แทบทุกอาทิตย์แต่บางอาทิตย์ก็เหนื่อยเพราะหยุดวันเดียวอาจจะไม่ได้ไป แต่เราก็พยามซัพพอร์ตทุกอย่างที่เราทำได้ส่งเงินให้แม่ทุกเดือน พาแม่ไปหาหมอถ้าหมอนัดล่วงหน้าและเราขอหยุดได้ และถ้าวันไหนพี่ชายจะไปเที่ยวเราก็จะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ เรารู้สึกว่าเราก็ทำเต็มที่แล้วจริงๆ แต่พี่ชายจะให้เรากลับไปอยู่ด้วยอย่างเดียวบอกว่าเราใจดำ เห็นแก่ตัว
เราอายุ 30 พี่ชาย 37 ค่ะ
รบกวนปรึกษาเพื่อนๆดังนี้ค่ะ
1.เราคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป และเห็นแก่ตัวจริงๆมั้ย
2.ในมุมพี่ชายเราเค้าคิดอะไร เค้าไม่เห็นใจเราเลย
3.ขอแนวทางหรือวิธีอธิบายและพูดกับพี่ชายให้เข้าใจหน่อยค่ะ
4.มีทางออกเรื่องนี้ยังไงบ้างคะ