สวัสดีครับทุกคน กระทู้นี้เป็นประสบการณ์ตรงของผมเอง ตอนนั้นผมเพิ่งย้ายเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ช่วงแรก ๆ เงินก็ไม่ค่อยมี เลยหา คอนโดเช่าราคาถูก แถวย่านรัชดา-ห้วยขวาง เดือนละ 3,500 บาท ห้องเล็ก ๆ แต่ดูไม่แย่ มีแอร์เก่า ๆ ตู้เสื้อผ้า โต๊ะหนึ่งตัว ห้องน้ำในตัว
ทุกอย่างโอเค…จนถึง คืนที่สาม
คืนแรก
ผมมาถึงตอนค่ำ เหนื่อยมาก หลับเป็นตาย
แต่ตอนตีสามเหมือนสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียง คนเดินลากเท้า อยู่ตรงโถงหน้าห้อง
…คิดว่าคงเป็นห้องข้าง ๆ ไม่สนใจ หลับต่อ
คืนที่สอง
ครั้งนี้เสียงเดินดังขึ้น ใกล้ขึ้น เหมือนเดินอยู่หน้าประตูห้องผมเลย
แต่พอผมเปิดประตูออกไปก็ไม่มีอะไร
และที่แปลกคือ…ทั้งชั้นไม่มีใครเปิดห้องซักห้อง ไฟทางเดินกะพริบเบา ๆ เหมือนหนังผีญี่ปุ่น
ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็ยังคิดว่าอาจคิดมากเอง
คืนที่สาม — คืนสุดท้าย
ผมนอนดูมือถือจนง่วง แล้วก็หลับไป
ตอนประมาณ ตีสองครึ่ง ผมได้ยินเสียง เคาะตู้เสื้อผ้า
ทีละก๊อก…
ก๊อก…
ก๊อก…
ตอนแรกคิดว่าเสียงจากข้างห้องอีกเหมือนเดิม แต่คราวนี้มันดังมาจากในห้องชัดมาก
ผมเลยหันไปส่องดูที่ตู้เสื้อผ้า
ประตูมัน… ขยับเองเบา ๆ เหมือนมีคนดันจากข้างใน
หัวใจผมนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่ม ผมพยายามตั้งสติ และในวินาทีนั้นเอง
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงกระซิบแผ่ว ๆ จากในตู้ว่า
“อย่าเปิด…นะ”
ผมนี่พุ่งออกจากห้องแบบไม่คิดชีวิต วิ่งลงบันไดจากชั้น 5 ไปชั้นล่างทั้งที่เท้าเปล่า ลงไปนั่งหอบหน้าอพาร์ตเมนต์ข้างล่างจนฟ้าสว่าง
รุ่งเช้า ผมกลับขึ้นไปเก็บของ พี่แม่บ้านเห็นก็บอกว่า
“เมื่อคืนได้ยินเสียงคนวิ่งลงมานึกว่าถูกไล่… อยู่ห้อง 503 เหรอคะ?”
ผมพยักหน้า
พี่เขาก็เงียบไปแป๊บ ก่อนพูดว่า
“อ๋อ… ห้องนั้นคนเก่าคือผู้หญิง อยู่คนเดียว เขา…จากไปในห้องนะคะ อยู่มุมตู้เสื้อผ้านั่นแหละ”
ผมไม่ถามต่อ ไม่อยากรู้อะไรอีก เก็บของออกทันที และไม่เคยกลับไปที่ตึกนั้นอีกเลยจนวันนี้
คืนสุดท้ายในคอนโดเช่า 3,500 บาท — ที่ผมไม่เคยกล้ากลับไปอีกเลย
ทุกอย่างโอเค…จนถึง คืนที่สาม
คืนแรก
ผมมาถึงตอนค่ำ เหนื่อยมาก หลับเป็นตาย
แต่ตอนตีสามเหมือนสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียง คนเดินลากเท้า อยู่ตรงโถงหน้าห้อง
…คิดว่าคงเป็นห้องข้าง ๆ ไม่สนใจ หลับต่อ
คืนที่สอง
ครั้งนี้เสียงเดินดังขึ้น ใกล้ขึ้น เหมือนเดินอยู่หน้าประตูห้องผมเลย
แต่พอผมเปิดประตูออกไปก็ไม่มีอะไร
และที่แปลกคือ…ทั้งชั้นไม่มีใครเปิดห้องซักห้อง ไฟทางเดินกะพริบเบา ๆ เหมือนหนังผีญี่ปุ่น
ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็ยังคิดว่าอาจคิดมากเอง
คืนที่สาม — คืนสุดท้าย
ผมนอนดูมือถือจนง่วง แล้วก็หลับไป
ตอนประมาณ ตีสองครึ่ง ผมได้ยินเสียง เคาะตู้เสื้อผ้า
ทีละก๊อก…
ก๊อก…
ก๊อก…
ตอนแรกคิดว่าเสียงจากข้างห้องอีกเหมือนเดิม แต่คราวนี้มันดังมาจากในห้องชัดมาก
ผมเลยหันไปส่องดูที่ตู้เสื้อผ้า
ประตูมัน… ขยับเองเบา ๆ เหมือนมีคนดันจากข้างใน
หัวใจผมนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่ม ผมพยายามตั้งสติ และในวินาทีนั้นเอง
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงกระซิบแผ่ว ๆ จากในตู้ว่า
“อย่าเปิด…นะ”
ผมนี่พุ่งออกจากห้องแบบไม่คิดชีวิต วิ่งลงบันไดจากชั้น 5 ไปชั้นล่างทั้งที่เท้าเปล่า ลงไปนั่งหอบหน้าอพาร์ตเมนต์ข้างล่างจนฟ้าสว่าง
รุ่งเช้า ผมกลับขึ้นไปเก็บของ พี่แม่บ้านเห็นก็บอกว่า
“เมื่อคืนได้ยินเสียงคนวิ่งลงมานึกว่าถูกไล่… อยู่ห้อง 503 เหรอคะ?”
ผมพยักหน้า
พี่เขาก็เงียบไปแป๊บ ก่อนพูดว่า
“อ๋อ… ห้องนั้นคนเก่าคือผู้หญิง อยู่คนเดียว เขา…จากไปในห้องนะคะ อยู่มุมตู้เสื้อผ้านั่นแหละ”
ผมไม่ถามต่อ ไม่อยากรู้อะไรอีก เก็บของออกทันที และไม่เคยกลับไปที่ตึกนั้นอีกเลยจนวันนี้