เคยไหมครับตอนปั่นจักรยานตามที่สาธรณะที่ห้ามรถเครื่องใช้ แต่ปั่นจักรยานได้ เช่นตามสวน หรือพวกถนนคนเดิน หรือฟุตบาทที่มีขนาดใหญ่ออกแบบไว้ใช้เพื่อการสันธนาการ แล้วไปเจอเด็กเล่นกันหรือซุกซนตามประสาเด็กไม่ได้ระวังสนใจเราอยู่บนเส้นทาง
ผมนี่คือไม่มีปัญหาอะไรกับเด็กหรอกครับ เพราะเด็กไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดเดียว เพราะผมมองว่าต่อให้เด็กเขาขวางแบบไม่มีทางไปต่อผมก็จะยินดีจอดรอไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบจนกว่าจะมีลู่ทางไปต่อได้ที่ปลอดภัย เพราะเรื่องนี้มันเป็นหน้าที่ของผมที่เป็นผู้ใหญ่ที่รู้สภาวะแวดล้อมและเลือกจะขี่ในที่แบบนี้เป็นผู้ดูแลและรับผิดชอบ ไม่ใช่ของเด็กที่เขามาทำกิจกรรมหรือซุกซนตามประสาเด็กในจุดที่เขาจัดไว้เพื่อใช้แบบนั้น .... อีกอย่างก็คือผมรักเด็กครับ! เขามีความสุข ผมก็ไม่อยากไปขัดครับ
ปัญหาก็คือว่า พอผู้ปกครอง ที่เขาอาจจะกำลังเม้าท์หรือเล่นโทรศัพท์หรือทำอะไรสักอย่างอยู่เขาหันมาเห็นสถานการณ์นี้เข้าแล้วส่วนมากจะเกิดอาการตกใจและจะไปตำหนิหรือว่ากล่าวเด็กโดยมีลักษณะท่าทีและการใช้คำค่อนข้างแรง ที่รวมๆแล้วความหมายเข้าใจตามภาษาบ้านๆ ก็คือว่า "ดูตาม้าตาเรือด้วยสิ" ... เด็กที่กำลังสนุกสนานมีรอยยิ้มกันอยู่ก็จะ "จ๋อย" ไปในทันที... ผมเห็นเขาจ๋อยแบบนั้นก็ไม่ค่อยจะแฮปปี้สักเท่าไหร่
คือผมไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกยังไงกับตรงนี้ดี - ใจนึงก็อยากจะมองว่าผุ้ปกครองผิดที่ทำให้เวลาดีๆมันด่างพล้อย แต่ก็เข้าใจนะครับว่าทำไม ... คือที่เขาต้องแรงกับเด็ก ส่วนนึงก็เพราะว่าความรักและต้องการสั่งสอนสิ่งที่ดีควรจะทำและถูกต้องเหมาะสมและสำคัญมากในชีวิตเมืองไทย ... แต่อีกส่วนนึงก็คือมันเกิดจากความที่ตัวเองนั้นรู้สึกผิด- ผิดเพราะรู้สึกว่าตัวเองมีความบกพร่องต่อการดูแลเด็ก และผิดเพราะคิดว่ามันทำให้ผมเกิดความลำบาก (ซึ่งไม่จริงเพราะผมไม่ได้คิดแบบนั้น)
... ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้ในสถานการณ์นี่คือรอยยิ้มและ "ไม่เป็นไรครับ" ... บางทีก็ได้ผลที่จะแก้อารมณ์ขุ่นที่เกิดขึ้นกับทุกคน แต่บางทีไม่ได้ผลก็ต้องปล่อยวางไป เพราะผมทำได้แค่นี้
คิดยังไงกันครับ
ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกยังไงดี...
ผมนี่คือไม่มีปัญหาอะไรกับเด็กหรอกครับ เพราะเด็กไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดเดียว เพราะผมมองว่าต่อให้เด็กเขาขวางแบบไม่มีทางไปต่อผมก็จะยินดีจอดรอไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบจนกว่าจะมีลู่ทางไปต่อได้ที่ปลอดภัย เพราะเรื่องนี้มันเป็นหน้าที่ของผมที่เป็นผู้ใหญ่ที่รู้สภาวะแวดล้อมและเลือกจะขี่ในที่แบบนี้เป็นผู้ดูแลและรับผิดชอบ ไม่ใช่ของเด็กที่เขามาทำกิจกรรมหรือซุกซนตามประสาเด็กในจุดที่เขาจัดไว้เพื่อใช้แบบนั้น .... อีกอย่างก็คือผมรักเด็กครับ! เขามีความสุข ผมก็ไม่อยากไปขัดครับ
ปัญหาก็คือว่า พอผู้ปกครอง ที่เขาอาจจะกำลังเม้าท์หรือเล่นโทรศัพท์หรือทำอะไรสักอย่างอยู่เขาหันมาเห็นสถานการณ์นี้เข้าแล้วส่วนมากจะเกิดอาการตกใจและจะไปตำหนิหรือว่ากล่าวเด็กโดยมีลักษณะท่าทีและการใช้คำค่อนข้างแรง ที่รวมๆแล้วความหมายเข้าใจตามภาษาบ้านๆ ก็คือว่า "ดูตาม้าตาเรือด้วยสิ" ... เด็กที่กำลังสนุกสนานมีรอยยิ้มกันอยู่ก็จะ "จ๋อย" ไปในทันที... ผมเห็นเขาจ๋อยแบบนั้นก็ไม่ค่อยจะแฮปปี้สักเท่าไหร่
คือผมไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกยังไงกับตรงนี้ดี - ใจนึงก็อยากจะมองว่าผุ้ปกครองผิดที่ทำให้เวลาดีๆมันด่างพล้อย แต่ก็เข้าใจนะครับว่าทำไม ... คือที่เขาต้องแรงกับเด็ก ส่วนนึงก็เพราะว่าความรักและต้องการสั่งสอนสิ่งที่ดีควรจะทำและถูกต้องเหมาะสมและสำคัญมากในชีวิตเมืองไทย ... แต่อีกส่วนนึงก็คือมันเกิดจากความที่ตัวเองนั้นรู้สึกผิด- ผิดเพราะรู้สึกว่าตัวเองมีความบกพร่องต่อการดูแลเด็ก และผิดเพราะคิดว่ามันทำให้ผมเกิดความลำบาก (ซึ่งไม่จริงเพราะผมไม่ได้คิดแบบนั้น)
... ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมทำได้ในสถานการณ์นี่คือรอยยิ้มและ "ไม่เป็นไรครับ" ... บางทีก็ได้ผลที่จะแก้อารมณ์ขุ่นที่เกิดขึ้นกับทุกคน แต่บางทีไม่ได้ผลก็ต้องปล่อยวางไป เพราะผมทำได้แค่นี้
คิดยังไงกันครับ