11111

เรารู้สึกว่าพ่อเป็นคนที่ขี้ขลาดมาก ๆ อ่อนแอ ไม่ยอมรับความจริง เพราะพฤติกรรมของเขาที่มักจะชอบเอาแต่ใจ ด่า ทำร้ายแม่ บางครั้งก็ทำร้ายเราด้วย ถ้าเราหรือแม่ทำไม่ถูใจเขา บางทีก็คิดนะว่าเขาป่วยหรือเปล่า เขาชอบด่าป้าที่บ้านแบบพูดลอย ๆ แล้วพอป้าทนไม่ได้ เขาก็จะทำเป็นว่าด่าสัตว์เลี้ยงที่บ้านไม่เกี่ยวกับป้า ซึ่งเขาจะพูดลอย ๆ ทึกครั้งที่ป้าเดินผ่าน เป็นเราเราก็คิดว่าด่าเรา อยู่กับเขาเราเสียสุขภาพจิตสุด ๆ แล้วมีครั้งนึงที่เขาให้เราช่วยโกหก เขารถล้มแต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาจะให้เราช่วยโกหกว่าเขาเจ็บหนักจะได้ไม่ต้องไปหาย่า เราเอือมมาก เราไม่พูดถึง เราขยะแขยง เราอยากออกมาอยากพาแม่กับป้ามาด้วย แต่เราทำอะไนไม่ได้ แม่ทำงานหนักมาก ๆ งานตัวเองก็ต้องช่วยงานเขาที่บ้านอีก แต่แม่ไม่เคยพูดทวงบุญคุณเราเลย แม่บอกให้เราไปใช้ชีวิต ไม่ต้องห่วงแม่ แต่อีกคนที่แทบไม่ทำอะไรกลับบอกเราอยู่นั่นว่าเราต้องเลี้ยงเขา กดดันเรา เวลาเราอ่านหนังสือ ต้องการสมาธิมาก ๆ ก็จะเปิดประตูมาพูดนั่นนี่ เราไม่สนใจก็จะด่าเรา บอกเราโง่ เขากลัวเราผิดพลาดแบบเขา กลัวเราออกนอกเส้นทาง ซึ่งเราไม่ทำอะไรแบบที่เขาทำแน่ ๆ เราต้องทนกับอะไรแบบนี้จนเราไม่อยากกลับบ้านเลย เรารู้สึกบ้านไม่ใช่ที่ปลอดภัย เราเสียสุขภาพจิต สงสารแม่ โกรธตัวเองที่ช่วยแม่ไม่ได้ เกลียดและขยะแขยงที่มีเขาเป็นพ่อ แค่นึกสิ่งที่เขาทำได้ยินเสียงเขา เราก็รังเกียจมากแล้ว