การเติบโตครั้งนึงมันก็ยากจริงๆ

เมื่อก่อนผมเป็นคนมีเพื่อนเยอะก็จริงแต่ตอนนี้แทบไม่เหลือใครแล้วเกือบทุกคนตัดเพื่อนกับผม เพราะว่า อาจจะนินทาเขาเยอะจริงๆแต่บางเรื่องผมไม่ได้เปิดก่อนเลยเรื่องนินทามันจะมีเพื่อนคนนึงเขาเปิดก่อนตลอดแต่พอผมผิดทีเพื่อนก็ดูไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยตอนนี้คือผมเครียดมากว่าจะอยู่ยังไงดี เพราะเพื่อนกลุ่มใหม่ก็มีเพื่อนอยู่แล้วถ้าเข้าไปคงไปเป็นส่วนเกินแล้วทุกคนในห้องถ้ารู้เรื่องก็คงจะไม่ชอบผมทั้งห้องเลยผมก็มีเพื่อนไม่กี่คนแล้วจริงๆผมก็รู้สึกเกลียดตัวเองอยู่แต่อีกใจนึงก็ถ้าเราอยู่คนเดียวได้ก็ดีแต่มันจะมีแต่ความอึดอัดอะผมไม่รู้คสรทำยังไงผมก็ไม่อยากเอามาคิดหรอกแต่มันเยอะเกินผมก็อึดอัดด้วยผมไม่รู้จะทำยังไงถึงผมทักไปคุยใหม่กับพวกนั้นดีๆเขาคงพิมเยาะเยอผมมากกว่าด้วยซ้ำแบบประมาณว่า 55คิดได้ไงทำอย่างงั้น ผมก็รู้สึกแย่จริงๆแทนที่จะได้คุยดีๆกับมีแต่คำเยาะเยอจนทำให้อึดอัดไปหมดการเติบโตมันก็ดีแต่เจอสังคมใหม่ๆผมรู้แหละว่าเราก็ต้องปรับปรุงตัวแต่คนในกลุ่มนั่นยังเอาสันดานเก่าๆมาทำเลยแต่ไม่โดนเท่าผมผมเป็นคนนึงที่พึ่งพาให้ทั้งกลุ่มนั่นตลอดบางเรื่องก็พึ่งพาพวกเขาแต่ส่วนใหญ่ตะเป็นเรื่องเรียนพวกนั้นเขาก็ยังแซะผมตบอดเวลาที่เจอไม่ก็นินทาลับหลังเมื่อเจอผมตลอดคือผมรู้สึกอึดอัดแต่ผมไม่สามารถบอกใครได้เพราะไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวหรือไม่อยากให้ไปคุยเคลียร์ใหม่กับพวกนั้นเพราะผมอึดอัดขึ้นไปอีกเพราะคนมันเยอะจริงๆแล้วผมจะรู้สึกโดนเหยียบรู้ล่ะครับว่าผมมันสมควรโดนแล้วแต่ทุกครั้งที่มีเรื่องกับใครผมก็เห็นใจคนนั้นตลอด ถึงผมไปคุยดีก็ไม่ได้แล้วพวกนั้นเขาบล็อคผมไปเกือบหมดแล้วครับ

(ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ บางคำผมอาจจะเล่างงๆเพราะผมพิมไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับคือผมหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆา่วนใหญ่ก็เป็นความผิดผมแต่ผมก็พึ่งรู้ด้วยความผิดแล้วเพื่อนไม่เคยบอกอะไรที่เพื่อนไม่ชอบกับผมเลยคือพอผมอะไม่ได้อนู่ในกบุ่มนั่นแหละอะพวกนั้นเขาก็น่าจะเอาเรื่องที่ผมเคยนินทากับพวกเขาอะแล้วเขาก็นินทาด้วยเอาเรื่องนั้นไปบอกแต่ละคนว่าผมเคยนินทาแต่พวกเขาก็นินทาด้วยเข่นกัน)