ผิดไหม…ที่ตอนเด็กๆ เคยโกรธแม่มาก ที่ทำไมเรา “ต้องมาเกิดในชานเมือง”

ตอนเด็กๆ เราเคยโกรธแม่มากเลย…
เพราะบ้านเราอยู่ชานเมืองแบบไกลสุดๆ  เดินทางลำบาก รถก็น้อย รถเมล์บางทีรอเป็นชั่วโมง พอจะไปเที่ยวกับเพื่อนทีไร เราต้องออกจากบ้านก่อนคนอื่น แต่กลับไปถึง “ช้าที่สุด” เพราะบ้านไกลเกิน 😂

บางครั้งอยากไปไหนเองก็ไปไม่ได้ ต้องให้พ่อแม่ไปส่งตลอด รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่า "ทำไมเราไม่เกิดใกล้ๆ เมืองแบบคนอื่นบ้าง?" จนเคยโทษแม่ด้วยซ้ำ ทั้งที่แม่เองก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย

แต่พอโตขึ้น ถึงได้เข้าใจว่า…
✅ บ้านที่ชานเมืองคือสิ่งที่พ่อแม่พยายามสร้างความมั่นคงให้เรา
✅ พื้นที่กว้างๆ อากาศดีๆ แบบนี้ คนในเมืองหลายคนยังอยากมี
✅ การเดินทางไกลในวันนั้น ทำให้เรารู้จัก “อดทน” และ “วางแผนชีวิต” มากกว่าคนอื่น
✅ และที่สำคัญ…แม่ก็ทำดีที่สุดแล้ว ด้วยโอกาสและกำลังในตอนนั้น

พอมองย้อนกลับไป เรารู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ได้โตมาแบบนี้
มีช่วงเวลานั่งรถกับแม่
มีความทรงจำของการเดินทางไกล
มีบ้านที่เงียบสงบในวันเหนื่อยๆ

บางที…สิ่งที่เราเคยเกลียดในวัยเด็ก
อาจเป็นสิ่งที่เราโคตรซาบซึ้งในวันนี้ก็ได้ ❤️

ใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหม?